Κάντ’ υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός!
Ξημέρωνε η πρώτη μέρα του μήνα και έτυχε να περνώ έξω από έναν
φούρνο μιας επαρχιακής πολίχνης που μόλις έβγαζε το φρέσκο του ψωμί. Μπαίνοντας,
πρόσεξα έξω απ’ τη μεγάλη τζαμαρία, σ’ έναν μικρό μαυροπίνακα δαπέδου, γραμμένο με άσπρη κιμωλία τον στίχο εκείνου
του τόσου ξεχναμένου στις μέρες μας τραγουδιού : κάντ’ υπομονή κι ο ουρανός θα
γίνει πιο γαλανός!
Αυτόματα άλλαξε η διάθεσή μου, μετά από μια δύσκολη νύχτα.
Χαμογελαστός και ευδιάθετος μπήκα, καλημέρισα πρόσωπα ξενυχτισμένα αλλά
χαμογελαστά που απάντησαν με ευχαρίστηση. Τους είπα ότι, και μόνο για να δει
κανείς αυτή την πινακίδα, αξίζει να μπει στο φούρνο.
Όσο δύσκολη κι αν είναι η κατάσταση που ζούμε αυτόν τον καιρό, όσο
κι αν προσπαθούν κάποιοι να μας υποβάλλουν και να κάμψουν τη διάθεσή μας για αγώνα,
ζωή και δημιουργία εμείς οφείλουμε να αισιοδοξούμε και να ονειρευόμαστε.
Είναι αλήθεια ότι η φετεινή σαρακοστή, έχει έναν ιδιαίτερα πένθιμο
χαρακτήρα, ακόμη και για εκείνους που δεν θρησκεύουν, όμως στην άνοιξη μπήκαμε
και κοντεύει Πάσχα.
Όσο κι αν δεν το πιστεύουν πολλοί, όσο κι αν κάποιοι δεν θέλουν
ούτε να ακούσουν, θα έλθει σύντομα εκείνο το βράδυ που θα χτυπήσουν πανηγυρικά
οι καμπάνες για να μας θυμήσουν ότι είναι εδώ Ο νικητής του θανάτου.
Ζει ο Θεός αδέλφια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου