Τους ξεχάσαμε κι αυτούς!
Ξημέρωσε κι εφέτος η 6η Απριλίου, ημέρα σημαδιακή για την
ιστορία του ελληνισμού, γι’ αυτούς βέβαια που θέλουν να θυμούνται.
Εβδομήντα εννιά χρόνια πέρασαν από εκείνο το ξημέρωμα που η
χώρα ενώ είναι σε πόλεμο με την Ιταλία επί πεντάμηνο, δέχεται την επίθεση και
της Γερμανίας.
Φέτος είναι αλήθεια πως έχουμε άλλες ανησυχίες, αλλά ακόμη κι
αν δεν είχαμε αυτή την αλλόκοτη κατάσταση που βιώνουμε τόσο έντονα εδώ και σχεδόν
έναν μήνα, πάλι θα είχαμε ξεχάσει. Το συνηθίζουμε τελευταία, φροντίζει άλλωστε
και η Πολιτεία μεθοδικά.
Μας βολεύει βέβαια κι εμάς. Γιατί αν θυμόμαστε πρέπει να συγκρινόμαστε,
κι αν συγκρινόμαστε μάλλον θα πρέπει να ντρεπόμαστε. Οπότε όλα καλά.
Όντως ο αγώνας
εκείνος ήταν σύντομος, γιατί η πατρίδα ήταν ήδη κουρασμένη και ουσιαστικά μόνη,
ενώ ο εχθρός ασύγκριτα ισχυρός όπως και ο πρώτος εισβολέας που όσο πολεμούσε
ένας προς έναν, είχε βρει τον δάσκαλό του.
Ωστόσο, δεν θα ήταν έντιμο να αγνοήσουμε το χρέος όλων ημών για
αναγνώριση του ηρωϊσμού, της λεβεντιάς και της θυσίας, εκείνων που τέτοιες
μέρες, κι αυτοί με τη σειρά τους, δεν ρώτησαν «γιατί», και έσπευσαν να μπουν
στις οπές της γης που όρυξε η Πατρίδα, για να υπερασπίσουν την ελληνική γη.
Θα μου πείτε, εδώ η Πατρίδα προσπαθεί να σβήσει από τη μνήμη
μας την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 και θα δώσει σημασία στην 6η Απριλίου
1941;
Αφήστε που εκείνοι οι μαχητές θυσιάστηκαν υπερασπιζόμενοι τα
οχυρά της Γραμμής Μεταξά.
«Λυπάμαι ωρέ τους σκοτωμένους» μου είπε κάποια φορά, όχι
πολλά χρόνια πριν, ένας γέρων αξιωματικός που έτυχε να είναι μεταξύ αυτών που η
μοίρα θέλησε να ζήσουν εκείνες τις ωραίες στιγμές.
Ξεχνάμε τόσα πολλά και τόσο γρήγορα. Τρεις γενιές πέρασαν από
τότε. Είναι αλήθεια νωρίς να ξεχάσουμε.
Ας είναι αιωνία η μνήμη όλων εκείνων που το καθήκον έταξε να
φυλάγουν τις «Θερμοπύλες» της Μακεδονίας και της Θράκης μας το ξημέρωμα της 6ης
Απριλίου 1941.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου