«Ένας!»
Ψάλαμε χθες τους τρίτους Χαιρετισμούς.
Όλα στη θέση τους. Κατά πως οφείλουμε.
Η Κυρία Θεοτόκος, η Μάννα μας, στο κέντρο του
μεγαλόπρεπου Ναού του Πρωτομάρτυρος, να μας κοιτά με ‘κείνο το διαπεραστικό Της
βλέμμα.
Ο Δέσποτας στον θρόνο του. Οι παπάδες και οι διάκοι
λαμπροφορεμένοι τα ιερά τους να λιβανίζουν με αγιορείτικο μοσχοθυμίαμα. Οι
ψαλτάδες τυλιγμένοι στο ράσο τους να ψέλνουν με πόθο τα αργά μαθήματα.
Όντως, όλα στη θέση τους.
Κι όμως…
Οι καμπάνες βουβές, γεμάτες απορία για την σιωπή τους.
Οι πόρτες διπλοκλειδωμένες. Στέκουν υπερήφανα, έτοιμες
θαρρείς να εκδιώξουν με το σπαθί τους τον εχθρό.
Τα στασίδια άδεια. Μόνα. Άψυχα κούτσουρα. Αυτά τα
στασίδια που αιώνες τώρα, μέσα σε μπαρούτια και πολέμους, δέχονταν να σηκώσουν
το βάρος των καιρών, τον πόνο και τον καημό, την χαρά και την αισιοδοξία των
χωριανών μου. Αυτά τα στασίδια, σήμερα, άψυχα κούτσουρα.
Οι Χριστιανοί μας αμπαρωμένοι. Κατά τα αυστηρά
κελεύσματα του άρχοντος του κόσμου τούτου.
(Δε τους κρίνω, δε τους κακολογώ, δε τους κακίζω. Ναι, οφείλουμε να
προσέχουμε και πολύ μάλιστα. Αλλά από πού;)
Η ακολουθία προχωρά. Τα «γράμματα» φτάνουν κοντά στη
μέση.
Ερημιά και ταυτόχρονα περίεργη ανησυχία.
Η Μάννα…
Η Μάννα, δε μας κοιτά όπως κάθε φορά… Το πρόσωπό Της
σα να ‘ναι παγερό, απόμακρο, απρόσιτο. Σα να γυρνά το βλέμμα Της δεξιά κι
αριστερά. Κι η ανησυχία Της αυτή καλό δε φέρνει. Στεναγμός στην ψυχή. Θλίψη
στην καρδιά. Δάκρυα στα μάτια…
Κι όπως κλεφτά-κλεφτά Την θωρεί με βρεγμένους
οφθαλμούς ο διακονητής Της, σαν και το βλέμμα Της κάπου στυλώθηκε!
Ακολουθεί την θωριά Της. Τι παράξενο! Δε στέκει μήτε
στον ένθρονο Δεσπότη, μήτε στους λαμπροφορεμένους παπάδες, μήτε στους
αηδονόφωνους ψάλτες. Στρέφει το βλέμμα Της μακρυά από το κέντρο του Ναού. Κάπου
σκοτεινά. Σ’ ένα στενό παραθύρι του νάρθηκα!
Γυρνά ο διακονητής προς το μέρος ‘κείνο. Κάτι είναι.
Ένα ζαρωμένο κουβάρι που στο κάθε άκουσμα του στίχου του κανόνα, «Υπεραγιά
Θεοτόκε σώσον ημάς», σαλεύει. Σέρνει διακριτικά τα βήματά του προς τον νάρθηκα,
κι όσο πλησιάζει σιγουρεύεται. Το κουβάρι έξω από το παραθύρι είν’ άνθρωπος και
στο άκουσμα απ’ τα ηχεία της αυλής του στίχου, χαράσει το σημείο του Σταυρού
επάνω του.
Ανοίγει ο διακονητής δειλά την υπερήφανη
διπλοκλειδωμένη πόρτα, κι αυτή σα να παραμερίζει το σπαθί της για να μπει ο
δούλος της Μάννας.
«Έλα (τάδε), μπες.» Για να ακουστεί η μεγαλόπρεπη,
αρχοντική απόκριση «Κάνει, πάτερ; Δε θέλω να σας φέρω σε δύσκολη θέση.»!!!
Και τότες!
Τότες θαρρείς έλαμψε απ’ άκρη σ’ άκρη ο Ναός του
Αρχιδιακόνου!
Τότες θαρρείς γλύκανε το βλέμμα της Μάννας, κι έγινε
εκείνο το γνώριμο από αιώνες.
Τότες θαρρείς άνοιξε άλλος κόσμος μέσα στον διακονητή
Της.
Έφυγε ο στεναγμός. Έσβησε η θλίψη. Άλλαξαν τα δάκρυα…
Μάννα, σ’ ευχαριστώ.
Ένας! Από σχεδόν 2.200 βαπτισμένους Ορθόδοξους
Χριστιανούς κατοίκους!
Ένας! Από σχεδόν 350 εκκλησιαζόμενους κάθε Κυριακή,
μέχρι προχθές!
Ένας! Νέος. Γονέας. Με πάθη, αδυναμίες, λάθη.
Ένας!
Ναι, Μάννα μου, έτσι είναι όπως το λες, γι’ αυτόν τον
έναν αξίζει να πεθάνω στην διακονία Σου…
Σ’ ευχαριστώ που μου έδειξες για μια ακόμη φορά τον
δρόμο.
Εις πείσμα πολλών ταγών πάσης φύσεως…
Αδελφοί μου, Στώμεν καλώς!
Πόσοι από εμάς κάναμε χθες ότι έκανε αυτός ο ένας;
Πόσοι από εμάς πήγαμε, έστω και για πέντε λεπτά, έξω
από τον Ναό να πούμε στη Μάννα μας, Χαίρε;
Πόσοι από εμάς είμαστε έτοιμοι να κάνουμε την Κυριακή
ότι έκανε αυτός ο ένας;
Ευχαριστώ αυτόν τον έναν, τον (τάδε), γιατί μου έδωσε
τόση δύναμη όση μου έδινε η ευχή του Μακαριστού Γέροντα όταν έφευγα από την
εξομολόγηση! Και δεν υπερβάλω.
Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη… Όλοι μας!!!
21 Μαρτίου 2020
10 σχόλια:
Ευγε πατερ, πολυ δυνατο κειμενο, αλλα μαλλον λιγο υπερβολικο ''ποιητικη αδεία'' διοτι πολλες εκκλησιες κανανε χαιρετισμους [βεβαια δυστυχως η συντριπτικη πλειοψηφια απειχε...]
Ας ανοίξουμε επιτέλους τις εκκλησίες δεν κινδυνεύουμε από τον κορονοιό.
Τέτοια κείμενα ελέγχουν και αφυπνίζουν περιδεείς(δειλές)συνειδήσεις ενώ πυρπολούν τις ήδη εξεγερμένες.Την ευλογία σας Πάτερ.
Βρίσκω άστοχο το κείμενο. Ή ίσως δεν καταλαβαίνω τι θέλει να πει ο ιερέας. Μας ελέγχετε, αρχιμανδρίτα, εμάς τους συνήθως εκκλησιαζομένους διότι δεν πήγαμε όλοι να κολλήσουμε τα μούτρα μας στα παράθυρα των κλειδαμπαρωμένων ναών; Τις εγκυκλίους των μητροπολιτών που μας εξορκίζουν σε όλους τους τόνους να κάτσουμε στ' αυγά μας τις διαβάσατε; Σ' αυτούς απευθυνθείτε, παρακαλώ.
Τη Δευτέρα (πριν τη ΔΙΣ και πριν το διάταγμα υπό Καίσαρος Κούλη) περνούσα από ναό των Αθηνών. Βρήκα απ' έξω ένα σημείωμα που έλεγε ότι "η Ιερά Εξομολόγησις ματαιώνεται κατόπιν απογορεύσεως εκ της Ιεράς Συνόδου". Έχουν υπάρξει αναφορές και από αλλού στην Ελλάδα για πιστούς που τηλεφωνούν στους πνευματικούς τους για να εξομολογηθούν και "τρώνε πόρτα".
Η αλήθεια είναι ότι όταν σας χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ κλειδαμπαρωθήκατε και μας εγκαταλείψατε (πλην εξαιρέσεων, ελπίζω). Θα περίμενε κανείς τουλάχιστον, αν δεν μπορείτε να κάνετε κάποια αυτοκριτική, τουλάχιστον να σιωπήσετε και όχι να μας ελέγχετε κι από πάνω μέσα από άμβωνες τριπλοκλειδωμένων ναών. Είναι απαράδεκτο. Είναι ντροπή.
Ευγε. Εμείς στη μητρόπολη μας απαγορευτηκαν ο Λ Α. Ούτε μόνοι τους οι ιερείς μας. Σας ζηλεύουμε. Μακάρι οι αρχιερείς να καταλάβουν ότι στα δύσκολα τους χρειαζόμαστε, όχι μόνο στα πανηγύρια των ιερών ναών...
Ένας και ο Δεσπότης Σεραφείμ Κυθήρων. Λίγοι οι ιερείς. Στο δικό μας ναό δε χτύπησε καν η καμπάνα. ...
Ας όψεται ο άνομος καίσαρας αφ ενός, που προεκλογικά πήρε τις ψήφους των θρησκευομένων, και από την άλλη, η συντριπτική πλειοψηφία των ιεραρχών, που ενέδωσαν στις πιέσεις του Καίσαρα.Πρώτος και καλύτερος ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.
Δέχθηκαν την αυτό-κατάργησή τους.
Μόνο ο Κυθήρων αντέδρασε δημόσια. Και πιθανώς να διωχθεί. Αλλά κέρδισε σε αξιοπρέπεια και εκτίμηση, από την πλευρά του ποιμνίου.
Αγαπητέ "Ινδικοπλεύστης", να με συγχωράς.
Το νόημα του κειμένου δεν είναι αυτό.
Το νόημά του είναι η χλιαρότητα όλων μας, κληρικών και λαϊκών! Η χλιαρότητα του βιώματος της Πίστης μας. Τέτοιοι που είμαστε, δηλαδή Χριστιανοί των λόγων μόνο και του δήθεν, αυτά θα μας συμβαίνουν, όπως από χρόνια συμβαίνουν, και σχεδόν ΚΑΝΕΙΣ δεν θα μιλάει.
Για φαντάσου να ήμασταν χθες την ώρα των Χαιρετισμών, στο μικρό μου χωριό, των 2200 περίπου κατοίκων, 300 άνθρωποι έξω από τον Ναό! Όχι με ένταση και φωνές αλλά με ζέουσα καρδία. Ήσυχοι, σιωπηλοί, προσευχόμενοι. Πια εγκύκλιος θα μου απαγόρευε να ανοίξω τις πόρτες; Αλλά βλέπεις ΟΛΟΙ είμαστε βολεμένοι πίσω από τις εγκυκλίους.
Το τι κάνει δε ο καθένας από το μετερίζι του πού να το ξέρεις και δικαίως σκέφτεσαι διάφορα.
Ένα σου λέω με σιγουριά και σε παρακαλώ αδελφικά να το δεχτείς. Μόνο τον εαυτό μου ελέγχω, για τα χάλια μου και παρακαλώ την Μάννα μας να μου χαρίζει τον νού του Υιού Της, κατά τον Απ. Παύλο.
Να με συγχωράς που σου έβαλα λογισμούς.
παπα-Παΐσιος.
Εφόσον διωχθεί ο Κυθήρων κ. Σεραφείμ θα χρειαστεί την με κάθε τρόπο αλληλεγγύη μας.
Ζούμε χωρίς μάλλον να το έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει σε ομολογιακά χρόνια.
Το Κολυμπάρι ήταν ο κώδωνας κινδύνου, το Ουκρανικό η επιβεβαίωση και ο αποκλεισμός των χριστιανών από τη Θεία Λειτουργία το επιστέγασμα.
Δεν αποκλείεται να μπήκαμε αίφνης στον καιρό του αντιχρίστου χωρίς να ξέρουμε ποιος είναι. Ίσως αυτός που θα εμφανισθεί ως ο σωτήρας της ανθρωπότητας από τον κορωνοϊό; Ποιος ξέρει.
Πάντως τα χρόνια των παχιών αγελάδων τελείωσαν.
Ορθοί στον αγώνα και ο Χριστός μεθ' ημών!
Ευχαριστώ πάτερ για το χρόνο σας που ασχοληθήκατε να μου απαντήσετε κιόλας. Η φράση σας "το τι κάνει δε ο καθένας από το μετερίζι του πού να το ξέρεις" μού ζέστανε την καρδιά.
Η αλήθεια είναι ότι μας έχουνε τσακίσει. Απ' τους 300 που λέτε, οι 100 τρόμαξαν από την τρομοκρατία των ΜΜΕ την πρώτη Κυριακή, οι άλλοι 100 τη δεύτερη, τους 50 μετά τους έδιωξαν σχεδόν με τις κλωτσιές οι ίδιοι οι μητροπολίτες με τα κείμενά τους και οι 50 και λιγότεροι που έχουμε μείνει είμαστε ο καθένας απομονωμένος, χωρίς δυνατότητα συνεννόησης και συντονισμού γιατί απαγορεύονται όλα και φαίνεται πως έπονται κι άλλα. Και προσπαθούμε ο καθένας από μόνος μας να καταλάβει τι μας ξημέρωσε ξαφνικά και πώς θα πορευτούμε. Εγώ είμαι από τους τυχερούς γιατί κατέβηκα στο χωριό μου, που είναι σαν την Αρναία σας σε μέγεθος, αλλά στην άλλη άκρη της χώρας, και έχω εδώ και τον πατέρα μου να λέμε και τίποτα μεταξύ μας. Άλλοι έχουν πόλεμο και στο ίδιο τους το σπίτι, σύζυγοι απειλούν να διώξουν τις γυναίκες τους αν συνεχίσουν να μεταλαμβάνουν, αφεντικά να διώξουν υπαλλήλους για τον ίδιο λόγο. Έχουν ακουστεί τέτοια.
Με αναπαύσατε με την απάντησή σας, συγχωρέστε κι εμένα αν έγραψα καμιά λέξη παραπάνω. Αν κρίνει ο διαχειριστής, μπορεί να σβήσει το προηγούμενο σχόλιό μου. Ή να το αφήσει για να υπάρχει όλος ο διάλογος. Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο, ό,τι προτιμήσει εγώ συμφωνώ.
Καλή δύναμη σε όλους μας.
Δημοσίευση σχολίου