Γιώργος Παπαθανασόπουλος, Δώδεκα χρόνια χωρίς Χριστόδουλο

Δώδεκα χρόνια χωρίς Χριστόδουλο

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            Σήμερα, 28 Ιανουαρίου 2020, συμπληρώνονται δώδεκα χρόνια από την κοίμηση του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου.  Η κηδεία του πάνδημη. Ακόμη και όσοι τον μίσησαν και τον πολέμησαν είπαν τα καλά τους λόγια. Ίσως με τη λογική ότι «ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας», ίσως από τύψεις, ίσως από ανακούφιση... Ο εκλιπών μένει στην Ιστορία ως ο Αρχιεπίσκοπος, που πέραν του δημιουργικού  πνευματικού, ποιμαντικού, εκκλησιαστικού και κοινωνικού του έργου, εξέφραζε δημόσια, ελεύθερα και υπεύθυνα την άποψη του και πως γι’ αυτό διώχθηκε απηνώς από την αντιεκκλησιαστική κοσμική εξουσία και  από την αθεϊστική και εθνομηδενιστική ιντελιγκέντσια.

            Οι εχθροί του τον κατηγορούσαν ότι του άρεσε να μιλάει ξεπερνώντας τα εκκλησιαστικά του καθήκοντα. Φυσικά ήθελαν και επιδίωκαν να μην μιλάει για να μην ακούει η κοινή γνώμη και μιαν άλλη άποψη, διαφορετική από τη δική τους. Η αλήθεια είναι αντίθετη από την εναντίον του προπαγάνδα. Ο Αρχιεπίσκοπος γνώριζε ότι είχε απέναντί του ισχυρότατες κοσμικές δυνάμεις, αλλά δεν ήθελε ο λαός να μένει σε μια μονομερή ενημέρωση και στην εξ αυτής καλλιέργεια μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας, που κατέτρωγε τη συνείδηση και την ταυτότητα του.

            Το ότι αυτό πίστευε αποδεικνύεται από όσα είχε γράψει σε ανύποπτο χρόνο, ως Μητροπολίτης Δημητριάδος το 1984 (Σημ. χαρακτηριστική χρονολογία με βάση τον τίτλο του υπέροχου μυθιστορήματος του Όργουελ):

               « Ο Επίσκοπος δεν είναι διωρισμένος υπάλληλος, μετακλητός ή επί θητεία, ούτε υπηρετεί το Κράτος ή οποιοδήποτε άλλο νομικό πρόσωπο. Η ιερωσύνη του δεν είναι νομική σχέση, αλλά χαρισματική ιδιότητα... Ο Επίσκοπος δεν υπηρετεί κανένα κατεστημένο και δεν μπορεί να συμπλέει με κανένα ανθρώπινο σχηματισμό που προβάλλει συμφέροντα και ιδιοτέλειες. Είναι ποιμένας και διδάσκαλος, ταγμένος να λαλεί απερίτμητο και ακαινοτόμητο τον λόγο της αλήθειας, μακριά από καιροσκοπισμούς και συμβιβασμένους υπολογισμούς. Με δύναμη προφήτου και με παρρησία αγίου είναι δείκτης πορείας μέσα στη σύγχυση του αιώνα, οδηγός ψυχών και ηγέτης λαού. Έτοιμος να προκινδυνεύσει και να θυσιασθή στο βωμό αυτής της αποστολής.

            »Ο Επίσκοπος δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο στην πεζότητα της ζωής. Αν δεν είναι αγωνιστής και πρωτοπόρος δεν μπορεί να λέγεται Επίσκοπος. Αλλ’ αυτό σημαίνει θυσίες και διωγμούς, ταλαιπωρίες και δοκιμασίες. Όσοι μισούν τη δράση του, περνούν στην αντίδραση. Και όσοι θέλουν την Εκκλησία νεκρά και δέσμια, άνευρη και φιμωμένη, αυτοί δεν διστάζουν να τον πολεμούν...

»Ο Επίσκοπος δεν κάμπτεται, ούτε προ των απειλών, ούτε προ των πιέσεων. Στέκει εκεί στον προμαχώνα του, ολύμπιος και σταθερός. Φυσούν οι άνεμοι, σηκώνουν καταιγίδα, επιζητούν να κάμψουν, να λυγίσουν το φρόνημά του. Μα, όχι. Εκείνος...μπροστάρης ανεπαίσχυντος» (Βλ.σχ. Αρχιμ. Επιφανίου Οικονόμου «Χριστόδουλος, Μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού (1974-1998)», Εκδ. Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών Ι.Μ. Κύκκου, Λευκωσία, 2019, σελ. 99-100).

Αυτά τα δώδεκα χρόνια, με τον θάνατο του «ενοχλητικού» Αρχιεπισκόπου, όλα έχουν ηρεμήσει και οι υπέρμαχοι του άθεου κράτους   ανενόχλητοι προωθούν τα σχέδιά τους.-