Μια ακόμη ανιστόρητη στιγμή! (Λειτουργεί το πρώτο αποτεφρωτήριο στην Ελλάδα!)

Μια ακόμη ανιστόρητη στιγμή!

(Λειτουργεί το πρώτο αποτεφρωτήριο στην Ελλάδα!)

Σάββας Ηλιάδης, Δάσκαλος

   (Παρεμπιπτόντως, καθώς επεξεργάζομαι το κείμενο, σχετικά με την λειτουργία του αποτεφρωτηρίου, διαβάζω μετά πολλής λύπης, πως η Σύνοδος της Ιεραρχίας αναγνώρισε την σχισματική εκκλησία της Ουκρανίας. Κοντοστέκομαι. Μήπως να αλλάξω το θέμα και να γράψω γι` αυτό, αφήνοντας ίδιο τον τίτλο; Όχι όμως. Το αφήνω, προς το παρόν τουλάχιστον).

Συνέχεια…

     Είδηση: Ο αρμόδιος υπάλληλος: «… χαρακτήρισε την έναρξη λειτουργίας του αποτεφρωτηρίου «ιστορική στιγμή», καθώς η Ελλάδα είναι η τελευταία χώρα στον κόσμο που αποκτά την συγκεκριμένη υποδομή».

      Βέβαια, η Ελλάδα, στην νέα της εκσυγχρονιστική πορεία, γράφει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και πρωτοφανή συχνότητα τόσες και τέτοιου είδους «ιστορικές στιγμές», που δεν θα προλαβαίνουν οι ιστορικοί του μέλλοντος να τις καταγράφουν.

     Δυστυχώς, δεν ξέρουμε πού πάμε και τι ζητάμε από τη ζωή μας! Χαρακτηρίζεται ως ιστορική στιγμή η έναρξη λειτουργίας  του αποτεφρωτήρα, όταν ο Έλληνας βιώνει στην καθημερινότητά του τις συνέπειες της από καιρού εισόδου του στο αποτεφρωτήριο της αυτοκαταστροφής του, το οποίο τον εξουθενώνει και μετατρέπει κυριολεκτικά όλη την ύπαρξή του σε … τέφρα! Μπήκε  στο πνευματικό αποτεφρωτήριο! Στο αποτεφρωτήριο της καρδιάς και της συνειδήσεως!

     Από χρόνων πολλών μέχρι σήμερα έχει εργαστεί αόκνως όλο το κρατούν εν Ελλάδι σύστημα, όλες οι δυνάμεις του σκότους, για να διακονήσουν  τα σχέδια της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Πέτυχε απόλυτα η προσπάθειά τους και ήδη έχει αποτεφρώσει ο λαός στη συνείδησή του τους κληρονομηθέντες από τους προγόνους του πνευματικούς ακρογωνιαίους λίθους, τουτέστιν, όλα τα ιερά και τα όσια της ελληνορθόδοξης παράδοσης, την τροφή της ψυχής του, τα οποία στρίμωξε στα χρονοντούλαπα της λήθης και της απόρριψης, άχρι καιρού.

     Με καρδιά και ψυχή, που κατάντησαν ρετάλια και «κόνις και τέφρα και σκιά», μέσα στην σύγχυση, στην αμφισβήτηση, στην ολιγοπιστία, στην απιστία, στην άρνηση, στο κυνήγι της ηδονής και μέσα στην λαχτάρα της απόλαυσης του «τρένου της ευτυχίας» της χοντρόπετσης και τάχα ευδαιμονούσας Δύσης, ήταν φυσικό να φτάσει, έστω και τελευταίος, σ` αυτήν την «ιστορική» επιλογή. Μια από τις θλιβερές και ανιστόρητες για την ελληνορθόδοξη πραγματικότητα «διεξόδους» αυτού του αδιεξόδου, η οποία, μετά πάσης βεβαιότητος και δυστυχώς,  θα μπει από εδώ και πέρα προοδευτικά, αλλά σταθερά, στην καθημερινότητά μας, όπως συνέβη και με άλλες παρόμοιες περιπτώσεις!

Η απαξίωση του σώματος και της ανθρώπινης υπάρξεως, άμα! Δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών, δεν υπάρχει κρίση, δεν υπάρχει αιώνια ζωή. Θάνατος! Μόνο θάνατος! Αιώνιος θάνατος! Τι σημασία έχουν τα υπόλοιπα, όταν χάνει την μάχη η καρδιά;  Το τέλος έρχεται αυτονόητο και πάντοτε ανούσιο, άχαρο, μοιραίο και τον μόνο που χαροποιεί είναι ο διάβολος. Η καύση του σώματος είναι πράξη αυτοχειρίας (αυτοκτονία), έστω και αν επιτελείται μετά θάνατον!

     Όχι, λοιπόν, ιστορική αλλά ανιστόρητη η στιγμή αυτή. Διότι ο άνθρωπος δεν είναι πλασμένος, για να καταγράφει τα έργα του στα βιβλία της πρόσκαιρης ιστορίας του παρόντος αιώνος, του απατεώνος, αλλά στο ΒΙΒΛΙΟ, που οι σελίδες του μένουν άσβηστες στην αιωνιότητα: ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ! … «καὶ εἴ τις οὐχ εὑρέθη ἐν τῇ βίβλῳ τῆς ζωῆς γεγραμμένος, ἐβλήθη εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρός». (Αποκ. 20,15)        

Πηγή είδησης:

Καθημερινή: https://www.kathimerini.gr/1046485/article/epikairothta/ellada/leitoyrgei-to-prwto-apotefrwthrio-sthn-ellada

Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος

Κιλκίς, 12-10-2019