Εγκύκλιος Δεκαπενταυγούστου 2019 Μητροπολίτου Αιτωλίας Κοσμά

Ἐν Ἱερᾷ Πόλει Μεσολογγίου τῇ 26ῃ Ἰουλίου 2019

Ἀριθ. Πρωτ.:  554

Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η    Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

(Ἑγκύκλιοσ ὑπ’ ἀριθ. 118  - Ἑορτή Κοιμήσεως Θεοτόκου 2019)

Πρός  τόν ἱερόν κλῆρον, τίς μοναστικές ἀδελφότητες

καί τόν εὐσεβῆ λαό τῆς  καθ’  ἡμᾶς  θεοσώστου Ἱερᾶς  Μητροπόλεως

Τήν  ὑψηλότερα  τῶν  οὐρανῶν …ὕμνοις  τιμήσωμεν»

(Μεγαλυνάριον).

Μᾶς χάρισε, ἀγαπητοί πατέρες καί ἀδελφοί, πάλι ἐφέτος ὁ Τριαδικός μας Θεός, τή μεγάλη εὐλογία νά πλησιάσουμε τό θεῖο Παράδεισο πού λέγεται Παναγία καί εἶναι ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Χριστοῦ.

Δεκαπέντε ἡμέρες τώρα, μέ τούς παρακλητικούς κανόνες εἰσερχόμαστε στό μυστικό Παράδεισο, ὁ ὁποῖος εἶναι μυρίπνοος καί εὐωδιάζει σέ ὅλους μας. Ναί! Ἡ Παναγιά μας εἶναι ὁ ἀμαράντινος Κῆπος τῶν ἀρετῶν, καί τό πλησίασμά της καί ἡ τιμή της φέρει σέ μᾶς ἄνθη εὐωδίας, ὠφελείας πνευματικῆς καί ἀφθαρσίας.

Ἡ Παναγία μας, τό γνωρίζουμε, εἶναι ἡ πιό εὐλογημένη γυναῖκα τοῦ κόσμου. Εἶναι τό ἔμψυχο πολυσύνθετο παλάτιο τῶν ἀρετῶν. Οἱ ἀρετές της τήν ἀνύψωσαν, τήν ὑπερύψωσαν ἐπάνω ἀπό τούς Οὐρανούς καί γι’ αὐτό ὁ Ἱερός Ὑμνογράφος τήν ὀνομάζει «ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν»!

Ἡ ἐπιρροή καί ἡ δύναμι μεγάλων, κατά κόσμον, γυναικῶν κύλισαν στήν ἄβυσσο τῆς λήθης. Τό ὄνομα, ὅμως, τῆς Κυρίας Θεοτόκου, μένει ἀθάνατο καί δοξασμένο εἰς τούς αἰῶνας. Οἱ ἀρετές τῆς Παναγίας φωτίζουν, θέλγουν, ἠλεκτρίζουν, συγκινοῦν, παρηγοροῦν, σώζουν, ἁγιάζουν ὅλους μας.

Σήμερα, αὐτή τήν εὐλογημένη ἡμέρα, ἐλᾶτε ὅλοι μας, ἀγαπητοί, νά γνωρίσουμε τήν μεγάλη ἀρετή τῆς Παναγίας Μητέρας μας∙ νά τήν μελετήσουμε, νά τήν ἀντιγράψουμε, νά τήν μιμηθοῦμε. Μέ τήν βεβαιότητα ὅτι θά μεταμορφωθῇ ἡ ζωή μας, θά ὡραιοποιηθῆ, θά χριστοποιηθῆ, θά λάμπη,  ὅταν ζοῦμε τήν ἀρετή τήν ὁποία καλλιέργησε ἡ Παναγία μας.

Ἤθελε, ἀγαπητοί, ὁ Θεός μας νά ἔλθη στή γῆ. Ἀγαποῦσε καί ἀγαπᾶ τόν ἄνθρωπο καί ἤθελε νά τόν σώσῃ. Περίμενε, ὅμως, νά εὑρεθῆ ὁ ἄνθρωπος πού θά ἔλεγε τό ὁλόψυχο, τό ἄνευ ὁρίων «ναί», στό θέλημά Του. Περίμενε νά εὑρεθῆ ὁ ἄνθρωπος μέ τήν ἀδαμαντίνη καθαρότητα, ἀλλά καί ὁ ὁποῖος μέ ὅλη του τήν ὕπαρξι, χωρίς κανένα δισταγμό, θά ἔκανε ὑπακοή στήν ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Ἡ Εὔα, ἡ πρώτη γυναῖκα στόν κόσμο, ἔκανε ἀνυπακοή καί στέρησε τό ἀνθρώπινο γένος ἀπό τήν εὐλογία, ἀπό τήν κοινωνία μέ τό Θεό καί τήν ἕνωσι μαζί Του. Ἡ Παναγία μας διόρθωσε τό λάθος τῆς Εὔας. Μιά ἁπλῆ καί ταπεινή κόρη, μιά ἄσημη χωριατοπούλα, μιά σχεδόν ἀγράμματη, ἤλκυσε τό Θεό καί ὁ Θεός «ἐσκήνωσε ἐν αὐτῇ» καί τήν ἀνέδειξε «χώρα τοῦ Ἀχωρήτου…», «ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν».

Μεγαλεῖο ἡ ὑπακοή τῆς Παναγίας μας! Ἄκουσε ἡ Παναγία ἀπό τό στόμα τοῦ Ἀρχαγγέλου τό πρωτάκουστο καί ὄχι συνηθισμένο ἄγγελμα. Καί τή στιγμή ἐκείνη γνώριζε, ἀπό τή μελέτη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅτι πολλά θαύματα κατά καιρούς χάρισε στούς ἀνθρώπους ὁ Θεός: Στεῖρες γυναῖκες καί γερόντισσες τεκνοποίησαν, ράβδοι ξερές εἶχαν βλαστήσει καί ἀπό τίς πέτρες εἶχε ἀναβλήσει νερό. Ὅμως, ποτέ δέν ἄκουσε ὅτι μία Παρθένος, ἄνευ σπορᾶς ἀνδρός, θά γεννοῦσε υἱόν. Αὐτό, ποτέ δέν εἶχε ἀκουσθεῖ.

Αὐτό, τώρα, εἶπε ὁ Θεός ὅτι θά γίνει… Ἀφοῦ τό εἶπε ὁ Θεός, ἡ Παναγία μας ἄνευ ὄρων τό δέχεται καί ὑπακούει στή φωνή Του: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα Σου» (Λουκ. α΄ 38). Αὐτή ἡ ὑπακοή ἔκανε τόν «Ἀχώρητο παντί», νά χωρήση έν τῇ γαστρί τῆς Παρθένου.

Ἀλλά καί ἡ Κοίμησι τῆς Παναγίας μας, ὁμολογεῖ τήν ἀπόλυτο καί σωτήριο ὑπακοή της στόν Κύριο. Ὅπως ἀναφέρθηκε, ἐκεῖ στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, μέ ὑπακοή προσέφερε τόν ἑαυτό της στό ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι καί τώρα, πού ἦλθε ἡ ὥρα ὡς ἄνθρωπος καί Αὐτή νά φύγη ἀπό τόν κόσμο, πάλι προσφέρθηκε μέ ὁλόψυχη ὑπακοή καί ἐμπιστοσύνη.

Ἀφοῦ πληροφορήθηκε τό χρόνο τῆς Κοιμήσεώς της, μέ ὁλόψυχη ὑπακοή προσέφερε τήν μακαρία ψυχή της στά χέρια τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, καί τό Πανάχραντο σῶμα της γιά νά ταφῆ, χωρίς νά φοβᾶται τό σκοτεινό μυστήριο τοῦ θανάτου, χωρίς νά φοβᾶται τό χῶμα πού θά τήν κάλυπτε.

Διά τῶν πράξεών της, εἶπε τό ἴδιο καί κατά τήν Κοίμησί της:  «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα Σου». Ὅλη ἡ ζωή τῆς Παναγίας μας ἦταν μιά ὁλοκάρδια ὑπακοή. Αὐτή ἡ ἀρετή τῆς Παναγίας μας, ἡ ὑπακοή, ἀνάγκη εἶναι νά γίνει καί δική μας ἀρετή, ἀγαπητοί.

Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι μιμήθηκαν τήν ἀρετή τῆς ὑπακοῆς τῆς Παναγίας μας, ὅλοι συμφωνοῦν ὅτι ἡ ὑπακοή στή φωνή τοῦ Χριστοῦ μας εἶναι ζωή, ἐνῶ ἡ ἀνυπακοή θάνατος.

Θά ἦταν δύσκολο, ἀγαπητοί, σήμερα στή μεγάλη ἑορτή τῆς Μητέρας μας, νά τῆς χαρίσουμε ἕνα μεγάλο δῶρο, πού θά τῆς δώσει πολλή χαρά; Νά θελήσουμε νά κάνουμε ζωή μας τήν ὑπακοή στή φωνή τοῦ Θεοῦ μας, τήν ὑπακοή στό Ἱερό Εὐαγγέλιο, στή φωνή τῶν ὀρθοδόξων ἁγίων Πατέρων, στή φωνή τῆς Ἐκκλησίας, στό λόγο καί τή συμβουλή τοῦ Πνευματικοῦ μας.

Θά ἀντιδράση, ἴσως, ἡ λογική μας καί ὁ ἐγωισμός μας. Ἄν ἡ Παναγία, ὅμως, ἔμενε στή λογική καί τόν ἐγωισμό της, δέν θά γινόταν Θεοτόκος, σώτειρα τοῦ κόσμου, ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν!

Μήπως πάλι σκεπτόμαστε ὅτι θά μᾶς εἰρωνευθῆ ὁ κόσμος; Ποιός κόσμος;  Ὁ χωρίς Θεό κόσμος, ὁ θολωμένος, ὁ ταραγμένος, ὁ ἀγχωτικός, ὁ διχασμένος, ὁ κόσμος πού μέ τήν ἀνυπακοή του στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔφερε στή ζωή του ὅλα τά ψυχολογικά προβλήματα, ὅλα του τά πάθη, ὅλη τήν ἀποκτήνωσι καί τή διαστροφή;  Ὁ κόσμος, ἀγαπητοί μου, πέταξε τό Θεό καί ἔχασε τόν ἑαυτό του, τήν ἀνθρωπίνη ὡραιότητά του, διέλυσε τήν οἰκογένεια, ἔφερε στά παιδιά μας τόν ἀποπροσανατολισμό, τήν ἀπώλεια τῆς ἐλπίδος καί τούς ἀπεμάκρυνε τήν ἀληθινή χαρά, τούς ὡραίους στόχους καί ὁραματισμούς, τήν εὐγένεια καί τήν νεανική σφριγηλότητα.

Ἀς διδαχθοῦμε, ἀγαπητοί, ἀπό τό κατάντημα τῆς κοινωνίας χωρίς Θεό.

Σήμερα, ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας μας, αὐτό τό «Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ», ἄς ἀνανύψουμε, κληρικοί καί λαϊκοί. Ἀς γίνει ἡ ζωή μας ὅλη μιά ὁλόψυχη, δυνατή, εἰλικρινής ὑπακοή στή φωνή, στό θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Τότε μόνο θά ἀλλάξη ἡ ζωή μας, θά ἀναμορφωθῆ ἡ οἰκογένειά μας, θά ὁλοκληρωθοῦν τά παιδιά μας. Ἡ ὑπακοή στόν Κύριό μας θά φέρη φωτισμό καί χάρι Θεοῦ! Ὅταν ὁ Χριστός κυβερνᾶ τό πλοῖο τῆς ζωῆς μας καί τῆς ψυχῆς μας, πάντοτε ἐκεῖνο θά ὁδηγεῖται σέ λιμάνια χαρᾶς, ἐπιτυχίας,  εὐτυχίας  καί  σωτηρίας.  Ἀμήν!

Μετά  πατρικῶν  εὐχῶν,

O ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ 

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ