Ὁ ἀνήμπορος Θεός, ὁ σκληρός Θεός, ὁ ἀγαθιάρης Θεός καί ὁ ἀληθινός Θεός

Ὁ ἀνήμπορος Θεός, ὁ σκληρός Θεός, ὁ ἀγαθιάρης Θεός καί ὁ ἀληθινός Θεός

Παναγιώτης Ν. Γκουρβέλος

Ἕνας ἔντονος καί παθιασμένος θεολογικός διάλογος διημείφθη τίς τελευταῖες ἡμέρες, μέ ἀφορμή τήν φονικότατη πυρκαγιά στήν Ἀνατολική Ἀττική καί τόν ἐξ αὐτῆς φρικτό θάνατο πολλῶν δεκάδων συνανθρώπων μας: Τιμωρεῖ ὁ Θεός; Μπορεῖ τελικά ὁ πανάγαθος καί πολυεύσπλαγχνος Κύριος νά τιμωρεῖ (κολάζει) τόσους ἀνθρώπους; Κι ἄν δεχθοῦμε ὅτι ὁ φιλάνθρωπος Θεός ποτέ δέν τιμωρεῖ, ἕνα δεύτερο ἐρώτημα ἀνακύπτει τότε ἀμείλικτο: Γιατί ὁ Πανάγαθος Θεός, ὁ ὁποῖος εἶναι καί Παντοδύναμος, δέν ἔκανε κάτι γιά νά γλυτώσει ἀπό τόν μαρτυρικό αὐτό θάνατο τόσους πολλούς συνανθρώπους μας;

Κατά τήν κρυστάλλινη Χριστιανική μας πίστη, οἱ θλίψεις, ὁ πολύς ὁ πόνος σέ τούτη τή ζωή καί ὁ θάνατος (τό φυσικό κακό) εἶναι ἡ ὀδυνηρή συνέπεια, ὁ πικρός καρπός τῆς ἁμαρτίας, τοῦ ἠθικοῦ κακοῦ ἤ ἡ δίκαια τιμωρία τοῦ Θεοῦ (Θεομηνία =μῆνις, ὀργή τοῦ Θεοῦ). Τά ἀτέλειωτα βάσανα αὐτῆς τῆς ζωῆς καί ὁ πικρότατος θάνατος εἶναι ἡ ὀλέθρια ἀκολουθία τῶν ἁμαρτιῶν μας, τῆς ἀνταρσίας μας ἐναντίον τοῦ ἁγίου θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἤ ἡ δίκαια τιμωρία (κόλαση) πού μᾶς ἐπιβάλλει ὁ ἀγαθός ἀλλά καί δικαιοκρίτης Κύριος. Κατά τόν ἀψευδῆ λόγο τοῦ Θεοῦ: «Πᾶσα παράβασις καί παρακοή ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν»(Ἑβρ. 2,2), «τά γάρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος»(Ρωμ. 6,23). Ἄν οἱ ἁμαρτίες μας ἐπισύρουν τήν δίκαια ὀργή τοῦ Θεοῦ: «Ἔρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐπί τούς υἱούς τῆς ἀπειθείας»(Ἐφεσ. 5,6), κατ’ἀντίστροφο λόγο ἡ καρδιακή, εἰλικρινής μας μετάνοια ἑλκύει ἐπάνω μας τό Θεῖο ἔλεος.

Θά ἀντέλεγε ὅμως κάποιος: Καλά, ὅλοι ὅσοι βρῆκαν τραγικό διά πυρᾶς θάνατο, μικρά παιδιά, ἀνήμποροι γέροντες, ἄλλοι ἄνθρωποι, κατά κοινή ὁμολογία, ἀγαθοί, αὐτοί ἦσαν οἱ χειρότεροι τῶν ἀνθρώπων; Ὄχι, βέβαια! Ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Γραφή καί ἡ Ἱερή μας Παράδοση (οἱ Ἅγιοι Πατέρες) πού διακηρύσσουν πώς οἱ θλίψεις καί ὁ θάνατος εἶναι ὁ ὀλέθριος καρπός τῶν ἁμαρτιῶν μας ἤ ἡ δίκαια τιμωρία τοῦ Οὐράνιου Κριτῆ, εἶναι οἱ ἴδιες πού διαλαλοῦν ὅτι, ὅσοι ὑποφέρουν βάσανα πικρά ἤ πεθαίνουν πρόωρα καί μέ θάνατο φρικτό, δέν εἶναι πάντοτε παρά μερικές μόνο φορές οἱ ἁμαρτωλότεροι μεταξύ τῶν ἀνθρώπων(Ἰω. 9,1-3, Λουκ. 13,1-5).

Ἀκόμη, ὅσοι ἀδελφοί διατείνονται πώς ὁ Θεός κανένα δέν τιμωρεῖ ἐπειδή εἶναι πανάγαθος, ἄς ἀπαντήσουν στό ἑξῆς δίλημμα: Προτιμοῦν ἕναν Θεό φιλάνθρωπο μέν ἀλλά ἀδύναμο καί ἀνήμπορο νά ἀποσοβήσει τά φοβερά φυσικά κακά, ἤ ἕναν Θεό παντοδύναμο μέν ἀλλά ἄσπλαχνο, χωρίς κανένα ἔλεος γιά τά πλάσματά Του; Διότι, ἐάν ἡ δεύτερη ἐκδοχή ἀμαυρώνει τήν ἀλήθεια τοῦ οἰκτίρμονος καί ἐλεήμονος Θεοῦ, ἐξ ἴσου καί ἡ πρώτη ἀντίληψη καταρρίπτει τήν πίστη στήν Θεϊκή παντοδυναμία.

Συνεπῶς, ὁ χριστιανικός Θεός εἶναι καί παντοδύναμος («Παντοκράτωρ») καί πανάγαθος («Πατέρας οὐράνιος»). Ἐπίσης, ὁ ἀληθινός Θεός εἶναι ἀγαθός καί δίκαιος ταυτόχρονα. Εἶναι Πανάγαθος, ἀλλά ὄχι ἀγαθιάρης (ἀφελής), πού ὅλα τά ἀνέχεται, ὅλα τά καταπίνει καί κανέναν δέν τιμωρεῖ. Καί εἶναι Δικαιοκρίτης, ἀλλά ὄχι σκληρός, οὔτε αἱμοβόρος, σάν νά ἦταν ὁ Θεός ἕνας μοχθηρός τύραννος πού εὐχαριστιέται νά βασανίζει τούς ἀνθρώπους σέ τούτη τή ζωή ἤ νά τούς φονεύει μέ σαδιστικό τρόπο ἤ -τό ἀκόμα χειρότερο- νά τούς κολάζει χαιρέκακα καί αἰώνια μετά θάνατον! Τότε ὅμως γιατί ὁ Οὐράνιος Πατέρας μας ἐπιτρέπει καί παραχωρεῖ τίς θλίψεις καί μάλιστα τόν θάνατο;

 Ὁ πόνος καί ὁ θάνατος εἶναι μυστήριο βαθύ καί ἀνεξιχνίαστο, πού ἔχει νά κάνει μέ τίς ἄγνωστες καί ἀνεξιχνίαστες βουλές τοῦ Κυρίου. Αὐτό ὅμως πού σίγουρα γνωρίζουμε καί τό ὁποῖο μᾶς παρηγορεῖ καί μᾶς ἐνισχύει σέ αὐτήν τήν γεμάτη βάσανα πρόσκαιρη καί φθαρτή ζωή, εἶναι πώς ὁ Τριαδικός Θεός εἶναι ὁ σπλαχνικός Πατέρας μας, πού μᾶς στέλνει τίς θλίψεις, τίς πολλές ἤ τίς λιγότερες, ὄχι γιά νά μᾶς ἐκδικηθεῖ, ἀλλά γιά νά μᾶς παραδειγματίσει καί νά μᾶς σωφρονίσει. Ἐπίσης, ὁριστική λύση στό καυτό καί βασανιστικό πρόβλημα τοῦ πόνου καί τῆς μεγαλύτερης ἀνθρώπινης ὀδύνης, δηλαδή τοῦ θανάτου, θά πάρουμε μόνο στήν ἄλλη, τήν αἰώνια καί ἀληθινή ζωή. Τότε, στήν ἀΐδια μακαριότητα, θά ἀπαντηθοῦν ὅλα μας τά ἐπίγεια καί ἀκανθώδη «Γιατί;». Τότε θά τά καταλάβουμε ὅλα καί θά εἴμαστε παντοτεινά εὐτυχισμένοι!    

Σέ στιγμές βαρειῶν θλίψεων, πού ὁ ὁρίζοντας εἶναι σκοτεινός καί αἰσθανόμαστε τήν ψυχή μας καταπλακωμένη, ἄς ἐπαναλαμβάνουμε προσευχητικά τά γεμάτα Ἀναστάσιμη ἐλπίδα λόγια τῆς –περίεργο, ἔ;- νεκρώσιμης ἀκολουθίας, ἤ ἀλλοιῶς, τά ἑφτά πί: «Κύριε, τήν ποθεινήν πατρίδα παράσχου μοι, Παραδείσου πάλιν ποιῶν πολίτην με. Ἀμήν»!

Παναγιώτης Ν. Γκουρβέλος

Ξυλόκαστρο 28 Ἰουλίου 2018