π. Λεωνίδας Αμοργιανός, Η μεταφορά του Οικουμενικού Πατριαρχείου

π. Λεωνίδα Στ. Ἀμοργιανοῦ

κ. Εὐστάθιος Βαλιώτης, 2018: 

1.      Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς νά γίνει Αὐτοκέφαλη   ἤ

2.   Τό Πατριαρχεῖο Κων/λεως νά μεταφερθεῖ στήν Ἀμερική

π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης, 1962 : 

Η   Ε Λ Λ Α Δ Α   Π Α Τ Ρ Ι Α Ρ Χ Ε Ι Ο

Δημοσιεύθηκε στό τέλος τοῦ μηνός Ἀπριλίου στό ἱστολόγιο ΑΚΤΙΝΕΣ ἕνα πολύ ἀξιόλογο ὑπόμνημα τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ (Ζήση) μέ τίτλο:  Ὁ Μασόνος Πατριάρχης Ἀθηναγόρας Α΄, ἡ πολιτική τῶν Η.Π.Α. καί ἡ σημερινή Οὐκρανία Γεωπολιτική ἀνάλυση (μέρος α΄) : Ἀθηναγόρας Σπύρου, ὁ «ἄνθρωπος τοῦ Προέδρου».

Στό ὑπόμνημα αὐτό ὁ π. Σεραφείμ παρουσιάζει ἕνα κείμενο (ἔτος 2009) τοῦ Ἑλληνοαμερικανοῦ καθηγητή κ. Ἀλεξάνδρου Κύρου, τοῦ Κρατικοῦ Πανεπιστημίου Salem τῆς Μασσαχουσέτης,σχετικά μέ τόν πολιτικό ρόλο τοῦ Πατριάρχου κυροῦ Ἀθηναγόρα Α᾿ (1947-1972) μέσα στό εὐρύτερο πεδίο τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου καί τῆς ἀντιπαραθέσεως Ἀμερικῆς καί Σοβιετικῆς Ρωσσίας. 

Ἐπιθυμῶ νά ἀναφερθῶ ἀρχικά σέ ὁρισμένα σημεῖα τοῦ ὑπομνήματος τοῦ π. Σεραφείμ, πού ἀποτυπώνουν μιά πραγματικότητα: Πίσω ἀπό τά ἐκκλησιαστικά ζητήματα καί τίς λεπτές ἰσορροπίες τους φαίνεται ὅτι διακινοῦνται μηχανισμοί ὑποχθόνιοι, περίπλοκοι καί ἐπικίνδυνοι, πού ἐπικαλύπτονται μέ τό μανδύα εὐσχήμου ἐκκλησιαστικῆς διπλωματίας καί δῆθεν «θεμιτῶν ἑλιγμῶν»…  Μηχανισμοί πού, φεῦ!, ἐξυπηρετοῦν «οἰκονομίες» ὕποπτες ἐξωεκκλησιστικές διεργασίες.

Αὐτοί οἱ μηχανισμοί ἐμπλέκουν τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως σέ ἕνα νοσηρό ρόλο, πού ἔχει τραυματίσει σέ βαθμό ὑπερβαλλόντως δυσίατο τήν ὀρθόδοξη ἑνότητα καί πρωτίστως τό κῦρος καί τήν ἀξιοπιστία του.

Διαβάζω στό πόνημά του τά ἀκόλουθα:

Α.  1.  Ἡ ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος» μέ ἄρθρο τοῦ ἐγκρίτου νομικοῦ καί διπλωμάτη Νέαρχου Ἀθ. Μαρτάκου (†1969) ἐπεσήμαινε ἀπό τό 1963, ὅτι ἡ τότε ἀρξάμενη ὑποχωρητικότητα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου πρός τήν παπική Ρώμη φαινόταν νά «ὀφείλεται κατά μέγα μέρος εἰς ἐπεμβάσεις τοῦ “Ἀμερικανικοῦ παράγοντος”, ἐξωθοῦντος εἰς τήν πάσῃ θυσίᾳ προσέγγισιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, εἰς ἀντάλλαγμα τῆς παρά τῇ Τουρκικῇ Κυβερνήσει Ἀμερικανικῆς πολιτικῆς ὑποστηρίξεως πρός ἐπιβίωσιν τοῦ αἰωνοβίου Ὀρθοδόξου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου».

2.  Ἀντάλλαγμα γιά τήν ἐπιβίωση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου εἶναι αὐτό πού ζητοῦσε ἡ«ἐπιτετραμμένη» τῶν ΗΠΑ, Δρ Ἐλισάβετ Προδρόμου, μέλος τῆς CIA, μέ τή συμμετοχή στήν Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου. Ἡ Δρ. Προδρόμου ἔγραφε τό 2009: «Μία τέτοια σύνοδος πρέπει νά βοηθήσει τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς ὥστε νά κατανοήσουν, νά συμβιβαστοῦν καί ἐνεργά νά συμμετάσχουν στήν διαμόρφωση τῆς πραγματικότητας τῆς παγκόσμιας θρησκευτικῆς ἑτερότητας [...] ἐπισημαίνοντας ὅτι «οἱ κανόνες [τῆς Ἐκκλησίας] εἶναι ἀνεπαρκεῖς, ἀκριβέστερα ἐλλιπεῖς, καί ἔχουν ἀνάγκη διόρθωσης καί ἐπαύξησης».

3.  «Ἡ ἐξωτερική πολιτική τοῦ Τροῦμαν ἀποτίμησε καί ἐσκεμμένως ἔδωσε ἔμφαση στό οἰκουμενικό καθεστώς τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ὡς μέσο ματαιώσεως τῶν πολιτικοποιημένων προσπαθειῶν τῆς Μόσχας νά προβάλλει τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ὡς παγκόσμιο ἀνταγωνιστή τῆς Κωνσταντινουπόλεως».

4.  Αὐτό, ὁ Πρόεδρος Τροῦμαν προσπάθησε νά τό πετύχει μέ «τό ἀντι-κομμουνιστικό «δόγμα ἀνασχέσεως» πού ἀποσκοποῦσε στήν δημιουργία καί τόν συντονισμό ἑνός μυστικοῦ ἀντι-κομμουνιστικοῦ πανθρησκειακοῦ συνασπισμοῦ.  Ἀπό τό τέλος τοῦ 1947 συμμετεῖχαν στόν πανθρησκειακό ἀντι-κομμουνιστικό συνασπισμό τό Βατικανό καί ἡ Ἀγγλικανική ὁμολογία· καί τό 1949 προσετέθη στόν συνασπισμό ἡ Ἐκκλησία ΚΠόλεως ὑπό τόν Ἀθηναγόρα.

5.  Ὁ καθηγητής Κύρου, ἀλλά καί ἡ Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Βορείου Ἀμερικῆς ἡ ὁποία δημοσιεύει τό ἄρθρο του τό 2014, προβάλλει (ἤ προσφέρει) μέ πολύ προσεκτικό λόγο στήν τελευταία παράγραφό του τήν ἐνδεχόμενη «χρηστικότητα» τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου («φρῖξον ἥλιε, στέναξον ἡ γῆ»!), πρός ὄφελος τῆς σημερινῆς ἀμερικανικῆς στάσεως κατά τῶν ρωσσικῶν συμφερόντων στήν ἴδια τήν ρωσσική περιφέρεια καί τήν Ἀνατολική.  Σάν ἀντάλλαγμα στήν συναλλαγή αὐτή προτείνει ὁ ἀρθρογράφος κ. Κύρου τήν ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ «ἐλάφρυνση» τῶν τουρκικῶν πιέσεων ἐπί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὥστε αὐτό νά διαδραματίσει «γιά μία ἀκόμη φορά τόν σημαίνοντα διεθνῆ καί ἐποικοδομητικό ἠθικό ρόλο» του.

6.  Ἡ βάσιμη καί ἀνεπίσημη ἀλήθεια, ὅπως τήν θέλουν οἱ ἐραστές τῆς Δύσεως Οἰκουμενιστές, εἶναι ὅτι ὁ Μασόνος Πατριάρχης Ἀθηναγόρας καί ἡ προσέγγισή του μέ τόν Παπισμό ὑπῆρξαν “assets and liabilities” («περιουσιακά στοιχεῖα καί ὑποχρεώσεις») τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ! Ἁπλῶς, ὅταν ἀπευθύνονται στό ἁπλό ἐκκλησιαστικό πλήρωμα «τῆς βάσης» χρησιμοποιοῦν τήν ὁρολογία τῆς «ἀγάπης», τῆς «καταλλαγῆς», τῆς «συγχωρητικότητος»· ἐνῷ ὅταν διαπραγματεύονται ἐπί τῆς σκληρῆς διπλωματικῆς κονίστρας, ὁ μῦθος ἀλλάζει: «Δῶστε μας, οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς, πολιτική ὑποστήριξη γιά τό ἐκκλησιαστικό μας καθεστώς (status), π.χ. γιά τή Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης ἤ γιά τήν προσαρμογή τοῦ καθεστῶτος τῶν Νέων Χωρῶν, καί ἐμεῖς θά σᾶς παράσχουμε ἐκκλησιαστική (θρησκευτική) ὑποστήριξη γιά τό δικό σας παγκοσμιοποιητικό (νεοταξικό) πρόγραμμα: “Do ut das” (“δίνω, γιά νά δώσεις”)». Μήπως αὐτό θά μποροῦσε νά ὀνομασθῆ «ἐκποίηση» τῆς ἐκκλησιαστικῆς πολιτείας, ἤ καί «ἐκπόρνευσή» της;

7.  Ἡ ἄνοδος στόν Θρόνο τοῦ τεκμηριωμένως Μασόνου Πατριάρχου Ἀθηναγόρα Α΄ (1948-1972), ὅπως ἀποδεικνύεται σήμερα ἀπό τά μέχρι πρότινος ἀπόρρητα ἔγγραφα τῶν κρατικῶν ὑπηρεσιῶν τῶν ΗΠΑ, ὑπῆρξε ἡ χαρακτηριστικότερη περίπτωση γιά τήν ὑποδούλωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς πολιτικῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στούς γεωπολιτικούς σχεδιασμούς τῶν ΗΠΑ μέ σκοπό τόν περιορισμό και τήν ἀνάσχεση (“containment”) τῆς ρωσσικῆς ἐπιρροῆς.

Β᾿Τόν μήνα Μάϊο ἡ Θεολογική Σχολή τῆς Βοστώνης τίμησε τόν μεγαλοεπιχειρηματία καί εὐεργέτη τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς. Ἀμερικῆς κ. Εὐστάθιο Βαλιώτη μέ ἐπίτιμο διδακτορικό δίπλωμα^.  ευεργέτη ἀφοῦ τό ἀναφερόμενο πρόσωπο πρόσφατα ἔδωσε τό ποσό τῶν 10 ἑκατομμυρίων δολλαρίων γιά τούς σκοπούς τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς. Ἀμερικῆς.

Ὁ κ. Βαλιώτης τόνισε τά ἀκόλουθα στήν τελετή ἀποφοιτήσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ Κολλεγίου τά ὁποῖα προκάλεσαν σάλο στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κων/λεως:

«Δέν γίνεται νά διοικούμεθα ἀπό μία μικρή ὁμάδα ἀνθρώπων πού βρίσκεται στήν Τουρκία, χωρίς ποίμνιο καί χωρίς σκοπό, μά οὔτε καί ἔργο καθώς καί μέ διαφορετική ἀτζέντα.  Τί θά γίνει σέ μιά ἑλληνοτουρκική σύρραξη;  Ποιόν θά βοηθήσει ἡ Ἐκκλησία μας;  Εἶναι ἄμεση ἀνάγκη ἡ Ἐκκλησία μας νά γίνει Αὐτοκέφαλη ἤ τό Πατριαρχεῖο μας νά μεταφερθεῖ στήν Ἀμερική»

Γ.Θεωρῶ ὅτι οἱ ἀποκαλυπτικές πράγματι ἀπόψεις τοῦ κ. Βαλιώτη τείνουν νά προσεγγίζουν τίς ἀντίστοιχες κατ᾿ ἐξοχήν φωτισμένες καί πάντα ἐπίκαιρες ἀπόψεις τοῦ κυροῦ ἁγίου ἐπισκόπου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτη, ὁ ὁποῖος ἤδη ἀπό τό 1962 μέ τό ὑπ᾿ ἀριθμ. 251 φύλλο τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ  ΣΠΙΘΑΣ», πού ὁ ἑκάστοτε ἐνδιαφερόμενος δύναται νά διαβάσει καί στό βιβλίο του ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ  ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΑ, εἶχε ἐκθέσει λόγους σοβαρούς ἐθνικούς καί θρησκευτικούς ὥστε ἡ Ἑλλάδα νά προαχθεῖ σέ Πατριαρχεῖο. 

Στό περιώνυμο αὐτό τεῦχος τῆς ΣΠΙΘΑΣ ὁ π. Αὐγουστῖνος παρουσιάζει τήν ἐκκλησιαστική διοίκηση τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ὡς εἰκόνα ἐκκλησιαστικῆς συγχύσεως καί ἀταξίας.  Ἐνῶ ἡ Ἑλλάδα πολιτικῶς παρουσιάζεται ἑνωμένη διοικούμενη καί κατευθυνόμενη ἀπό ἕνα κέντρο, ἐν τούτοις ἐκκλησιαστικῶς παρουσιάζει οἰκτρό θέαμα νά περιλαμβάνει τέσσερα κέντρα ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως:

Α) Τίς Ἐπισκοπές τῆς λεγομένης Παλαιᾶς Ἑλλάδος, πού ἀποτελοῦν τήν Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τῆς ὁποίας οἱ Μητροπολῖτες μνημονεύουν τήν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο καί ἐξαρτῶνται διοικητικά καί πνευματικά ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν.

Β) Τίς Ἐπισκοπές τῶν Νέων Χωρῶν, πού διοικητικά ὑπάγονται στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀλλά μνημονεύουν τόν Οἱκουμενικό Πατριάρχη.

Γ) Τίς Ἐπισκοπές τῆς Κρήτης, πού ἀποτελοῦν αὐτόνομη Ἐκκλησία, διοικούμενη ἀπό τόν Μητροπολίτη Κρήτης, ὁ ὁποῖος ἐκλέγεται καί ἐγκαθίσταται ἀπό τόν Οἱκουμενικό Πατριάρχη.

Δ) Τίς Ἐπισκοπές τῆς Δωδεκανήσου πού ἐξαρτῶνται ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.

Ἐπιπλέον, τό νησί Πάτμος ἀποτελεῖ ἐκκλησιαστικό «καπετανᾶτο», στόν δέ χῶρο τῆς ἱ Μητροπόλεως Ἱερισσοῦ λειτουργεῖ ἐντελῶς ἀνεξάρτητη, ὑπαγόμενη στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἀπευθείας, ἡ Ἱερά Μονή τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας, ὅπως ἀκριβῶς καί ἡ ἱ.μονή Βλατάδων στό χῶρο τῆς ἱ.Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης.

Τέλος ὁ ἀπόδημος Ἑλληνισμός, ὁ ὁποῖος μέχρι πρίν ἀπό μερικές δεκαετῖες ἐξαρτᾶτο ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀποσπάσθηκε ἀπ᾿ αὐτή καί ὑπήχθη στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.

Ἡ Ἑλλάδα, πράγματι ὑφίσταται ὡς ἕνας ἀληθινός τραγέλαφος ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως!

Καί ἀμέσως μετά ὁ π. Αὐγουστῖνος θέτει τήν κρίσιμη ἐρωταπάντηση:  Συμφέρει στό Ἔθνος καί τήν Ἐκκλησία μας αὐτή ἡ ἐκκλησιαστική κατάτμηση;  Οὔτε ἐθνικῶς οὔτε θρησκευτικῶς συμφέρει αὐτή ἡ ἐκκλησιαστική διαίρεση.

Δέν συμφέρει ΕΘΝΙΚΩΣ.

Ἐπειδή: 

                                I.            Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο δέν μπορεῖ νά ὀρθώσει τή φωνή ἐκείνη καί νά συγκινήσει τίς καρδιές τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων.

                              II.            Οἱ ἀοίδιμοι Πατριάρχες πού ἔζησαν ἐπί σειρά αἰώνων στή σκληρή δουλεία, ὅσες φορές ἐμφανίζονταν ἐνώπιον καί τῶν πιό ἀπολυταρχικῶν Σουλτάνων εἶχαν τό θάρρος νά λένε:  «Εἴμαστε Ἕλληνες στήν καταγωγή καί σάν πνευματικοί ἀρχηγοί τους ὑποστηρίζουμε τά δίκαιά τους πού καταπατιοῦνται ἀπό τήν ἐξουσία.  Ὑπεραμυνώμαστε γι᾿ αὐτά μέχρι θανάτου…».  Ἔτσι μιλοῦσαν οἱ ἄξιοι Πατριάρχες μπροστά στούς Σουλτάνους.  Τό νά μιλάει κάποιος γιά τήν ἐθνική του καταγωγή δέν εἶναι ἔγκλημα.  Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος δέν ἀρνιόταν τήν προγονική του καταγωγή, ἀλλά μπροστά στούς ἄρχοντες διακήρυττε:  «Ἀνήρ Ἰουδαῖος εἰμι»[1]. 

Ἀλλά ὁ τότε Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἄν καί καταγόταν ἀπό τήν Ἤπειρο, ἐν τούτοις, κάτω ἀπό τό φόβο τῶν Τούρκων, εὐκαίρως ἀκαίρως, ἀκουγόταν νά λέει «Εἶμαι Τοῦρκος», νά ἐκθειάζει τό μεγαλεῖο τῆς «μεγάλης πατρίδας του Τουρκίας» καί νά ἔχει ἀναρτήσει στήν αἴθουσα τῶν Πατριαρχείων μεγάλη εἰκόνα τοῦ Κεμάλ, ὁ ὁποῖος ὅσο «μεγάλος» κι ἄν θεωρεῖται ἀπό τούς ὁμοεθνεῖς του, δέν παύει νά εἶναι ὁ δήμιος καί ἐξολοθρευτής ἑκατομμυρίων Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων.  Ποιά ἡ ἀνάγκη ἀναρτήσεως τῆς φωτογραφίας τοῦ Κεμάλ, τή στιγμή πού σέ πολλά σπίτια καί μέγαρα Τούρκων δέν ὑπάρχει ἡ φωτογραφία του;  Οἱ Τοῦρκοι θά ἐκτιμοῦσαν τόν Πατριάρχη, ὅταν θά μιλοῦσε ὄχι μέ γλῶσσα Εὐρωπαίου διπλωμάτου, ἀλλά μέ τή γλῶσσα ἑνός Ἀποστόλου Παύλου.

                            III.            Ὅταν Πατριάρχης κολακεύει τούς πολιτικούς ἄρχοντες τῆς Τουρκίας, ψάλλει τό μεγαλεῖο «τῆς μεγάλης πατρίδας Τουρκίας», ἔχει στό γραφεῖο του τήν φωτογραφία τοῦ Κεμάλ, ἐπισκέπτεται τό κέρινο ὁμοίωμά του, ἀλλά γιά τήν Ἑλλάδα εἶναι ἰχθύος ἀφωνότερος, ὅταν ἐπισκέπτεται τίς ἑλληνικές κοινότητες στό ἐξωτερικό νά λειτουργεῖ καί περιμένουν μάταια μέ τά λόγια του νά θερμάνει τίς καρδιές τῶν ἀποδήμων Ἑλλήνων νά ἐλέγξει καί νά στηλιτεύσει τίς ἀδικίες καί τά ἐγκλήματα, ὅσα διέπραξαν κατά τῆς Ἑλλάδος οἱ κακοί της γείτονες, οἱ ὁποῖοι καί τούς τάφους τῶν Πατριαρχῶν ἀνέσκαψαν καί τά ὅσια καί τά ἱερά βεβήλωσαν;

                           IV.            Ἀλλά καί ὁποιοσδήποτε εἶναι ὑποψήφιος ὡς Πατριάρχης πῶς θά τολμήσει νά μιλήσει εὐθαρσῶς δημοσίως ὅταν γνωρίζει ὅτι οἱ πράκτορες τῆς Τουρκίας στήν Ἀμερική θά σπεύσουν ἀμέσως νά ἐνημερώσουν τήν Τουρκική κυβέρνηση καί θά τόν χαρακτηρίσει ὡς ἀνεπιθύμητο;  Νά χάσει τήν ὑποψηφιότητα ὡς Πατριάρχου; 

Ἐφόσον σέ κάθε ἐπίσκοπο τοῦ ἀποδήμου Ἑλληνισμοῦ Εὐρώπης, Ἀμερικῆς Αὐστραλίας ὑποβόσκει ἡ φιλοδοξία νά γίνουν Οἰκουμενικοί Πατριάρχες, θά καταπίνουν τή γλῶσσα τους, θά καταπνίγουν τά αἰσθήματά τους, καί θά κολακεύουν καί αὐτούς ἀκόμη τούς Τούρκους, γιά νά καταλάβουν τόν Οἰκουμενικό θρόνο.  Μέ τέτοιους Ἀρχιεπισκόπους μπορεῖ νά θερμανθεῖ τό πατριωτικό συναίσθημα τῶν Ἑλλήνων;

Δέν ὑπάρχει ἀνάγκη νά ἀρνηθοῦμε τήν Πατρίδα μας γιά νά γίνουμε κήρυκες τῆς οἰκουμενικότητας τοῦ ἑκάστοτε Πατριάρχη, ἐξαιτίας τῆς ὁποίας ἡ Ἑλλάδα ὡς Ἔθνος θά ὑποστεῖ τελεία ἐξάτμηση ὑπέρ τῆς μεγάλης πατρίδας Τουρκίας!

Ἀλλ᾿ ἐκτός ἀπό τούς ΕΘΝΙΚΟΥΣ λόγους γιά τούς ὁποίους πρέπει ὁ ἀπόδημος Ἑλληνισμός τῆς Ἀμερικῆς καί Αὐστραλίας νά παύσει νά ἐξαρτᾶται ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ὑπάρχουν καί ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΙ  λόγοι:

                                     I.        Ἄτομα γνωστά στήν Ἑλλάδα γιά τήν φαυλότητα καί ἀνικανότητά τους γιά νά χειροτονηθοῦν ἱερεῖς καί ἀρχιερεῖς καταφεύγουν στόν ἀπόδημο Ἑλληνισμό, χειροτονοῦνται ἀνεξέλεγκτα καί ἐγκαθίστανται σέ Ἐνορίες καί Ἐπισκοπές…  Ἀνάξια πρόσωπα ἔχουν εἰσχωρήσει στίς τάξεις τοῦ ἀποδήμου κλήρου.  Καί τοῦτο διότι διαφεύγουν τόν ἔλεγχο τῆς Ἑλλάδος.

                                   II.        Ἡ Μασονία ὀργιάζει στίς ἑλληνικές κοινότητες.  Ἐπίσημοι ἐκπρόσωποί τους διατελοῦν σέ τρυφερές σχέσεις μέ ἐπισκόπους καί ἀρχιεπισκόπους καί καταλαμβάνουν θέσεις ἐπιτρόπων καί ἄλλων ἐκκλησιαστικῶν ὑπηρεσιῶν.  Μασόνοι σύμβουλοι Ἐκκλησίας!

                                 III.        Μέ τήν ἐπιρροή αὐτῶν, ναοί τῆς Ὀρθοδοξίας ἔχουν ἐκκοσμικευθεῖ.  Ἐνῶ μέσα ἀκούγονται ψαλμωδίες καί δοξολογίες πρός τό Θεό, ἀπό κάτω στίς αἴθουσες τῶν ναῶν ἤ ἀπ᾿ ἔξω ἄνδρες καί γυναῖκες χορεύουν τούς πλέον ἀνήθικους χορούς μέ τήν ἀνοχή καί τήν εὐλογία τῶν ἱερατικῶν προϊσταμένων τους.  Τί νά πεῖ κανείς γιά τήν ἐκκλησιαστική κατάσταση τῆς Αὐστραλίας;  Ἕνα ταξίδι εὐχάριστο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας στήν Κων/λη καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἐπιστρέφει γεμᾶτος ἀπό τίς πατριαρχικές εὐλογίες γιά τό θαυμάσιο ἔργο πού συντελεῖται ἐκεῖ!

                                IV.        Ἀλλά καί οἱ Μητροπόλεις καί Ἐπισκοπές Δωδεκανήσου καί Κρήτης, πρέπει συμφώνως πρός τόν ΛΔ᾿  Ἀποστολικό Κανόνα, ν᾿ ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία τοῦ Ἔθνους καί σάν κεφαλή τῆς Ἱεραρχίας νά ἔχουν τόν προκαθήμενο τῆς Ἐκκλησίας αὐτῆς.

Ἔτσι θά ὑπάρχει ἡ δυνατότητα κάθε εὐεργετικό μέτρο, πού θά λαμβάνεται ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά ἐπεκτείνεται καί μέχρι αὐτῶν.

Γι᾿ αὐτούς τούς ΕΘΝΙΚΟΥΣ  καί  ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥΣ  λόγους ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἀνάγκη νά προαχθεῖ σέ Πατριαρχεῖο, τό ὁποῖο στή σειρά τῶν ἄλλων Πατριαρχείων Ρωσίας, Ρουμανίας, Σερβίας καί Βουλγαρίας, θά ἔρχεται τελευταῖο.

Στό νέο αὐτό Πατριαρχεῖο θά ὑπαχθοῦν ὅλες οἱ ἐπισκοπές πού βρίσκονται ἐδαφικῶς στήν Ἑλλάδα καί θά ἐπανέλθουν στή διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὅλες οἱ ἑλληνικές Παροικίες τοῦ ἀποδήμου Ἑλληνισμοῦ Εὐρώπης, Ἀμερικῆς, Αὐστραλίας.  Ἔτσι τά ἑκατομμύρια τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων θά ἔχουν ἑνιαῖο θρησκευτικό κέντρο.  Αὐτό θά ἐκλέγει τούς Ἐπισκόπους καί Ἀρχιεπισκόπους του και θά λαμβάνονται ὅλα τά μέτρα γιά τήν καλύτερη ἐξυπηρέτηση τῶν θρησκευτικῶν ἀναγκῶν ὅλων τῶν Ἑλλήνων.

Ἐάν ἐπικεφαλῆς τοῦ νέου Πατριαρχείου τεθεῖ ἀνήρ ἐμπνευσμένος πού νά σκέπτεται καί νά πράττει μεγάλα ὑπέρ τοῦ ποιμνίου, θά ζωογονοῦσε ὅλο τόν Ἑλληνισμό, ὁ ὁποῖος σήμερα διατελεῖ σέ θρησκευτικό μαρασμό, ἐξαιτίας τῆς ἐλλείψεως ἑνιαίου κέντρου μέ ἰσχυρή τήν ἠθική καί πνευματική προβολή.  Μέ ἕναν ἐμπνευσμένο Πατριάρχη θά ἐρχόταν ἀναστοιχείωση τῆς ὅλης ἐκκλησιαστικῆς μας ζωῆς.

Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί ἡ πορεία του

Καί τί θά γίνει με τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο;  Ἀφοῦ θά ἀποσπασθεῖ ἡ Ἑλλάδα ἀπ᾿ αὐτό δέν θά διαλυθεῖ; Ἐννοεῖται ὄχι.  Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο θά παραμείνει στήν Κων/λη νά διοικεῖ πνευματικῶς τούς Ὀρθοδόξους στήν Τουρκία, ὅπως καί τά Πατριαρχεῖα Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καί Ἱεροσολύμων.  Οἱ δέ γείτονές μας Τοῦρκοι γνωρίζοντας ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἀπέκτησε δικό της Πατριαρχεῖο, δέν θά μπορεῖ νά κατηγορεῖ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ὅτι ἀναμειγνύεται στά τῆς Ἑλλάδος.

Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο τοπικῶς μπορεῖ μέν νά περιοριστεῖ ἀλλά δύναται ἡ ἁγία βιωτή τοῦ Πατριάρχου καί τῶν ἐπισκόπων του ν᾿ ἀκτινοβολεῖ μέχρι περάτων τῆς Ὀρθοδοξίας.  Σ᾿ αὐτό θά συντελέσει καί μία γενναία μεταρρύθμιση.

Ἐφόσον ὀνομάζεται Οἰκουμενικό νά τό ἀποδείξει, δείχνοντας τό ἐνδιαφέρον του γιά τήν προαγωγή τῶν σχέσεων μεταξύ ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν πού ἀποτελοῦν τήν Ὀρθοδοξία, τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία.  Νά ἀνταποκριθεῖ σ᾿ αὐτή τήν ἀποστολή ὡς πανορθόδοξο κέντρο.  Πρός ἐπίτευξη τούτου, σημειώνει ὁ διαχρονικά ἅγιος καί φωτισμένος π. Αὐγουστῖνος, ἡ Ἱερά Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀπαιτεῖται ν᾿ ἀποτελεῖται στό ἑξῆς ἀπό ἀντιπροσώπους ὅλων τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν καί Πατριαρχείων, οἱ ὁποῖοι θά συσκέπτονται ὑπό τήν προεδρία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου γιά θέματα πού ἀφοροῦν τήν ὅλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ἀλλά κι ἄν ἡ Τουρκία δέν ἀνεχθεῖ τή νέα αὐτή ἐμφάνιση τοῦ Πατριαρχείου στό ἔδαφός της, κι ἄν ὁ Ο.Η.Ε  δέν ἀπαιτήσει τόν σεβασμό τῶν δικαιωμάτων τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅπως κατοχυρώνονται ἀπό τή Συνθήκη τῆς Λωζάνης, τότε, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο νά ἀφήσει ἕναν Ἀρχιεπίσκοπο μέ λίγους ἐπισκόπους στήν Κων/λη γιά νά διαποιμάνει τό ποίμνιο στήν Τουρκία, νά διαμαρτυρηθεῖ παγκοσμίως καί ν᾿ ἀναζητήσει ἀλλοῦ τή φωλιά του.  Δέν ἀναδεικνύει ὁ τόπος τήν Οἰκουμενικότητα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀλλά ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο σκέπτεται καί ἐνεργεῖ.  Καί τόπος κατάλληλος γιά τή νέα φωλιά ὑπάρχει:  ΤΟ  ΑΓΙΟΝ  ΟΡΟΣ.  Καί ἄλλοτε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ὑπό τήν πίεση δυσμενῶν συνθηκῶν ἀναγκάσθηκε νά μεταφερθεῖ ἀλλοῦ.  Ἡ ἱστορία ἀναφέρει ὅτι τήν ἐποχή τῶν Σταυροφόρων ἀναγκάσθηκε νά ἐγκαταλείψει τήν Κων/η καί νά μεταφερθεῖ στή Νίκαια, ὅπου καί παρέμεινε γιά 57 ὁλόκληρα χρόνια.  Μή μᾶς τρομάζει λοιπόν, ἡ ἰδέα τῆς μεταθέσεως τοῦ Πατριαρχείου.

Σέ καιρό πολέμου ἡ ἕδρα ἑνός στρατηγείου μπορεῖ νά μεταφερθεῖ στά ὄρη καί τίς ὀπές τῆς γῆς.  Σημασία ἔχει τό στρατηγεῖο νά ὑπάρχει καί νά ἐργάζεται δραστήρια καί νά κατευθύνει τόν ἀγῶνα σέ συντριβή τῶν ἐχθρικῶν δυνάμεων.  Μιά προσωρινή μετάθεση δέν ἔχει νά βλάψει τό Πατριαρχεῖο.  Ἡ μετάθεσή του θά ὑπενθυμίζει τό ἔγκλημα τῶν φίλων μας Τούρκων, ὁ δέ Πατριάρχης θά ἐπιβληθεῖ μέ τήν αἴγλη τοῦ μάρτυρος, πού διώκεται γιά τήν ὑπεράσπιση τῶν δικαίων τῆς χριστιανοσύνης.

Ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει μέσα της τό διαιωνίζον στοιχεῖο καί πιστεύουμε ἀκραδάντως ὅτι θά ἔλθει ἡ ἡμέρα κατά τήν ὁποία ἡ Ὀρθοδοξία θά βγεῖ νικήτρια καί λαοί καί ἔθνη θά προσέλθουν στούς κόλπους της.  Μιά λαμπρή Ὀρθοδοξία θά ἑλκύσει στήν ὀρθή πίστη καί αὐτούς ἀκόμη τούς Τούρκους.

Οὐτοπία;

Ἀγαπητοί ἀναγνῶστες!  Πράγματι συγκλονιστική καί ὑπερβαλλόντως ἐμπνευσμένη εἶναι αὐτή ἡ προοπτική γραφίδα τοῦ  ἀνεπανάληπτου μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου πού δίνει καθοριστικές λύσεις στά σοβαρά προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας. 

Ἵσως σέ μερικές ἤ πολλές μετριότητες νά φανοῦν ἀνεφάρμοστες καί οὐτοπικές.  Ἡ ἐγκεφαλική πνευματική τους δυσλειτουργία, ἀτυχῶς τίς ἀγκυλώνει στήν ἀπραξία διαιωνίζοντας τά προβλήματα τῆς ἐκκλησιαστικῆς πολιτείας.  Ὅμως ἀπαιτεῖται νά ὀρθωθοῦν ὀρθόδοξοι πνευματικοί ἡγέτες σέ ἱερατικό καί συνεπικουρούμενο λαϊκό ἐπίπεδο γιά νά ἐπιτελέσουν μέ τόν φωτισμό τοῦ Παράκλητου τήν ἀνόρθωση τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἀναγέννηση τοῦ Ἔθνους. 

Ποιοί ἄλλοι θά σώσουν τήν Ἐκκλησία καί θά τήν ὁδηγήσουν ξανά στήν ἀρχαία δόξα της;  Ἡ ἑλληνική κυβέρνηση;  Αὐτή  μέ τό ἀμοραλιστικό της ταπεραμέντο ἔχει τή δική της «ὑπερηφάνεια».  Εἶναι ντυμένη μέ τά χρώματα τῆς ἴριδος.  Καί πιστεύει σέ αὐτή τήν ἑκάστοτε ἐνδυμασία μιᾶς χρήσεως πού τῆς ὑπόσχεται παροδική δῆθεν αἴγλη ὁδηγώντας την τελικά στήν ἔκπτωση, τήν ἀφάνεια.  Δέν πιστεύει στή θεία ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας.  Οἱ πολιτικοί ἄνδρες τῆς Ἑλλάδος ὅσοι ἀπ᾿ αὐτούς ἀνήκουν σέ Μασονικές Στοές, ἐπιθυμοῦν νά βλέπουν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σέ μαρασμό, νά ἐκπροσωπεῖται ἀπό φαῦλα καί ἀνίκανα στοιχεῖα.  Μήν περιμένουμε κανένα καλό ἀπό τήν Ἑλληνική Πολιτεία. 

Αὐτοί πού μποροῦν καί ἔχουν τή δύναμη νά ἀνορθώσουν τά πράγματα στήν Ἐκκλησία εἶναι κατά κύριο λόγο οἱ ὀρθόδοξοι Ἱεράρχες.  Ὄχι ὅλοι.  Ὄχι ὅσοι ἐρωτοτροποῦν μέ τήν ἐπάρατη νόσο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.  Ἀλλά οἱ λίγοι ἐκεῖνοι, πού δέν μεριμνοῦν περί μισθῶν, περί ἀπολαυῶν, περί συγγενῶν καί φίλων, περί μεταθέσεως ἀπό πτωχότερες ἐπισκοπές σέ πλουσιώτερες, περί ἐγκοσμίων ἀγαθῶν, ἀλλά ἐκεῖνοι πού πονοῦν ὄντως τήν Ἐκκλησία καί εἶναι ἕτοιμοι νά ὑποστοῦν κάθε θυσία ὑπέρ αὐτῆς.  Ὑπάρχουν τέτοιοι; 

Αὐτοί, ὅσο λίγοι κι ἄν εἶναι, συνεπικουρούμενοι ἀπό εὐσεβεῖς κληρικούς καί λαϊκούς καί ἐνισχυόμενοι μέ τήν πανσθενουργό Χάρι τοῦ Θεοῦ, μποροῦν νά ἀποτελέσουν τή ζύμη τῆς ἀνορθώσεως καί ἀναγεννήσεως τῆς Ἐκκλησίας μας.  Αὐτοί οἱ λίγοι νά κάνουν αἴτημα τῶν προσευχῶν καί μεριμνῶν τους τήν δόξα τῆς Ἐκκλησίας.

 Η  ΕΛΛΑΔΑ  ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ  ΝΑ  ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ  ΕΝΙΑΙΟ  ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ  ΚΕΝΤΡΟ. Καί θά ἀποκτήσει τέτοιο κέντρο, ἐάν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀναδειχθεῖ σέ  ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ  μέ προορισμό ὄχι νά μειώσει καί νά καταργήσει τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἀλλά νά τό ἀναδείξει ὄντως Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.  Γιά τόν σκοπό αὐτό ἀκόμα καί ἕνας Ἕλληνας Πατριάρχης μέ ζῆλο ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας μπορεῖ νά γίνει πνευματικός ἥλιος, πού νά φωτίζει, νά θερμαίνει καί νά καθοδηγεῖ συνεπαίρνοντας, μαζί μέ ἄλλους συνοδοιπόρους του, τό Πανελλήνιο ἀλλά καί ὅλο τόν ὀρθόδοξο κόσμο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

---

[1] Πράξ. 21, 39 καί 22, 3