Ἐνημέρωση ἀπό τόν Μητροπολίτη Ναυπάκτου στούς Ἱερεῖς γιά τό Σκοπιανό

Ἱερατική Σύναξη Ἰανουαρίου - Ἐνημέρωση ἀπό τόν Μητροπολίτη Ναυπάκτου στούς Ἱερεῖς γιά τό Σκοπιανό

Στήν Ἱερατική Σύναξη τοῦ Ἰανουαρίου 2018, ὁ Μητροπολίτης μας κ. Ἱερόθεος μίλησε στούς Κληρικούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς γιά δύο θέματα:

1. Μέ ἀφορμή τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων, τήν τελευταία μεγάλη ἑορτή τοῦ Δωδεκαημέρου ἀναφέρθηκε στά πέντε εἴδη βαπτίσματος, κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, ἤτοι τοῦ Μωϋσέως, τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, πού εἶναι βάπτισμα μετανοίας, τοῦ Χριστοῦ, μέ τό ὁποῖο οἱ βαπτιζόμενοι γίνονται Χριστιανοί, τοῦ μαρτυρίου - τοῦ αἵματος καί τῆς μετανοίας - τῶν δακρύων. Ὁ Χριστός κατά τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ἰδίως τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, δέν βαπτίσθηκε στόν Ἰορδάνη ποταμό ἐπειδή εἶχε ἀνάγκη καθάρσεως, ἀλλά «τήν ἐμήν οἰκειούμενος κάθαρσιν».

2. Τό δεύτερο θέμα στό ὁποῖο ἀναφέρθηκε ὁ Σεβασμιώτατος ἦταν τό «Σκοπιανό» καί τό ὁποῖο ἀνέλυσε στίς τρεῖς διαστάσεις του: ἐθνική, πολιτική καί ἐκκλησιαστική.

Γιά τήν ἐθνική διάσταση τοῦ θέματος εἶπε ὅτι οἱ Μακεδόνες ἦταν φύλο ἑλληνικό. Δέν ὑπῆρχε ποτέ ἰδιαίτερη μακεδονική ἐθνότητα. Στήν ἀρχαία Ἑλλάδα ἄλλωστε κάθε πόλις ἦταν κράτος. Ἔτσι ὑπῆρχαν πολλά ἑλληνικά κράτη, μέ διαμάχες μεταξύ τους. Αὐτά τά κράτη ὁ Φίλιππος Β΄ ὁ Μακεδών καί κατόπιν ὁ γιός του Ἀλέξανδρος τά ἕνωσαν σέ ἕνα κράτος, πού ἐπεκτάθηκε μέχρι τίς Ἰνδίες, ἐπεκτείνοντας ταυτόχρονα καί τήν ἐπικράτεια τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καί τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Ὁ Ἀλέξανδρος εἶχε δάσκαλο τόν Ἀριστοτέλη, ὁ ὁποῖος εἶχε πατρίδα τά Στάγειρα τῆς Χαλκιδικῆς. Οἱ Σλάβοι δέν ἔχουν καμμιά σχέση μέ τούς Ἕλληνες Μακεδόνες. Αὐτοί κατέβηκαν πρός τήν νότια Βαλκανική κατά τόν 6ο μ.Χ. αἰώνα, χωρίς νά ἔχουν συγκροτημένο Κράτος. Οἱ αὐτοκράτορες τῆς Κωνσταντινούπολης τούς χρησιμοποιοῦσαν, ὅταν εἶχαν ἀνάγκη νά συγκροτήσουν στρατό. Οἱ κινήσεις τους μέσα στό πολυφυλετικό Ἀνατολικό Ρωμαϊκό Κράτος ἦταν ὅπως ὅλων τῶν ἄλλων Ρωμαίων πολιτῶν. Τά πράγματα ἄλλαξαν μέ τήν ἀνάπτυξη τοῦ Βουλγαρικοῦ ἐνθικισμοῦ τόν 19ο αἰώνα, πού ὁδήγησε στόν γνωστό «Μακεδονικό Ἀγώνα» (1904-1907) μέ συνεχεῖς διεκδικήσεις τῶν Βουλγάρων μέχρι τήν ἀπελευθέρωση, τό 1912, τοῦ τμήματος τῆς Μακεδονίας πού ἀνήκει στήν ἑλληνική ἐπικράτεια.

Τό κράτος τῶν Σκοπίων, πού διεκδικεῖ τό ὄνομα Μακεδονία γεννήθηκε ἀπό τόν Τίτο, ὁ ὁποῖος μέ τήν λήξη τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μετονόμασε τήν «Βαρντάσκα Μπανόβινα» σέ «Σοσιαλιστική Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας», προκειμένου νά μπορεῖ νά διεκδικήση νοτιώτερα ἐδάφη. Δέν τό ἤθελε σάν ἕνα κρατικό μόρφωμα, ἀλλά σάν ἕνα ἔθνος.

Ὁ Τίτο ἐπινόησε καί δημιούργησε τό λεγόμενο «Μακεδονικό ἔθνος», τό ὁποῖο δέν ἔχει καμμιά ἱστορική ρίζα. Γιά νά πείσῃ τόν λαό του ὅτι εἶναι ἕνα ἰδιαίτερο ἔθνος τοῦ ἔδωσε ἰδιαίτερη κρατική διοίκηση, τοῦ ὅρισε γλώσσα (μιά βουλγαρική διάλεκτο) καί τοῦ δημιούργησε δική του ἐκκλησία, μέ ἐπισκόπους καί κληρικούς ἀποσχισμένους ἀπό τόν κορμό τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

Ὡς πρός τό πολιτικό σκέλος τοῦ θέματος εἶπε ὅτι οἱ Ἕλληνες πολιτικοί δέχονται μεγάλες πιέσεις ἀπό τό ἐξωτερικό (Ἀμερική καί Εὐρώπη) νά «κλείσουν τό θέμα», προκειμένου νά μπῆ ἡ χώρα αὐτή στό ΝΑΤΟ καί κατόπιν στήν Ε.Ε.. Θέλουν ἕνα σταθερό φιλικό τους κράτος, ὑπάκουο σύμμαχό τους, στό «ὑπογάστριο» τῆς Ρωσίας. Ἡ πλειονότητα πάντως τῶν πολιτικῶν θεωροῦν ὅτι συμφέρει ἡ ὕπαρξη αὐτοῦ τοῦ κράτους, γιά τήν ἐξασφάλιση τῶν Βορείων συνόρων μας.

Σέ αὐτό τό πλαίσιο δυστυχῶς οἱ πολιτικές δυνάμεις τῆς πατρίδος μας κινοῦνται δίνοντας προτεραιότητα στό στενό κομματικό τους συμφέρον καί ὄχι στό συμφέρον τοῦ Ἔθνους.

Τό ἐκκλησιαστικό σκέλος ἔχει σχέση μέ τήν σχισματική Ἐκκλησία τῶν Σκοπίων, πού αὐτοονομάζεται «Μακεδονική». Κανένα Ὀρθόδοξο Πατριαρχεῖο καί καμμιά Ὀρθόδοξη Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία δέν τούς ἔχει ἀναγνωρίσει μέχρι σήμερα. Μιά τελευταία «φιλική» προσέγγιση πρός αὐτούς ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου Βουλγαρίας δημιούργησε ἔντονο προβληματισμό στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ἐξέδωσε σχετικό ἀνακοινωθέν.

Ἄν τό κρατικό μόρφωμα τῶν Σκοπίων λάβη ὁποιαδήποτε σύνθετη ὀνομασία, πού θά περιέχη τόν ὅρο «Μακεδονία», πῶς θά ὀνομαστῆ ἡ Ἐκκλησία του; Ἄν ὀνομασθῆ «Νέα» ἤ «Ἄνω Μακεδονία» τελικά αὐτό πού θά ἐπικρατήση ὡς ὄνομα τῆς Ἐκκλησίας του θά εἶναι μόνο τό ὄνομα «Μακεδονία». Καί ἀπό ἐκεῖ θά ἀρχίση ἡ σύγχυση, ἀλλά καί οἱ διεκδικήσεις. Οἱ Μητροπολίτες Φλωρίνης καί Καστορίας εἶναι Ἔξαρχοι Ἄνω Μακεδονίας. Θά διατηρήσουν τούς τίτλους ἤ θά ἀπαιτηθῆ νά τούς ἀλλάξουν; Καί οἱ Μητροπόλεις τῆς Μακεδονίας, πού ἀνήκουν στό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως καί ἐπιτροπικῶς καί διοικητικῶς στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τί σχέση θά ἔχουν μέ τήν λεγόμενη «Μακεδονική Ἐκκλησία»; Θά ὑπάρχη σύγχυση ὀνομάτων πού θά εὐνοοῦν περαιτέρω διεκδικήσεις. Καί εἶναι γνωστό ἀπό τήν ἱστορία ὅτι στά Βαλκάνια ἡ σύγχυση τῶν ἐκκλησιαστικῶν δικαιοδοσιῶν (Πατριαρχεῖο, Βουλγαρική Ἐξαρχία) χρησιμοποιήθηκε ὡς ὄχημα γιά ἐθνικιστικές διεκδικήσεις τῶν βορείων γειτόνων μας.

Ὁ Σεβασμιώτατος στό τέλος εἶπε ὅτι στίς μέρες μας ἡ πατρίδα μας βρίσκεται σέ πολύ δυσχερή θέση, ἀπό πολλές πλευρές καί γιά πολλά θέματα καί χρειάζεται ἐπαγρύπνηση, προσευχή καί ἐνημέρωση.

Ἀπό τό Γραφεῖο Τύπου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου -parembasis