Θεόσδοτος η εορτή των Τριών Ιεραρχών

Από τα πρώτα χρόνια των Αποστόλων είτε από άγνοια είτε από υπερβολικό ζήλο εδημιουργούντο έριδες, δηλαδή φιλονικίες μεταξύ των χριστιανών. Μας συμβουλεύει ο Απ. Παύλος «εδηλώθη γαρ μοι περί υμών, αδελφοί μου, υπό της Χλόης, ότι έριδες εν υμίν εισί· λέγω δε τούτο, ότι έκαστος υμών λέγει· εγώ μεν ειμι Παύλου, εγώ δε Απολλώ, εγώ δε Κηφά, εγώ δε Χριστού· μεμέρισται ο Χριστός;» (Α  Κορ. α  11, 12, 13).

Πληροφορήθηκα, λοιπόν, λέγει ο Απ. Παύλος από τους οικιακούς της Χλόης, ότι υπάρχουν μεταξύ σας φιλονικίες. Με αυτό δε που λέγω, εννοώ τούτο, ότι ο κάθε ένας από σας λέγει καυχώμενος· εγώ μεν είμαι του Παύλου, εγώ δε, λέγει ο άλλος, είμαι θαυμαστής του Απολλώ και ο τρίτος λέγει εγώ ανήκω στον Κηφά. Και ο άλλος πάλι ισχυρίζεται, εγώ είμαι του Χριστού. Εκομματιάσθηκε λοιπόν ο Χριστός; Σας παρακαλώ, λοιπόν αδελφοί μου, δια το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να λέγετε όλοι την αυτήν ομολογία της πίστεως και να μη υπάρχουν μεταξύ σας διαιρέσεις, αλλά να είσθε αρμονικά ενωμένοι με τα αυτά όλοι σας φρονήματα και με την αυτή γνώμη και αποφάσεις.

Το ίδιο συνέβη και με τους Τρεις Ιεράρχες μας, Μέγα Βασίλειο, Γρηγόριο Θεολόγο και Ιωάννη Χρυσόστομο. Στην εποχή που αυτοκράτορας του Βυζαντίου ήταν ο Αλέξιος Α  Κομνηνὸς (1048-1118) δημιουργήθηκε μεγάλη φιλονικία μεταξύ των πιστών στην Κωνσταντινούπολη, διότι μερικοί από τους πιστούς θεωρούσαν ανώτερο τον Μέγα Βασίλειο, άλλοι τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο και άλλοι τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. Ήσαν λοιπόν διηρημένοι οι πιστοί μεταξύ τους σε τρεις ομάδες και ονομάζονταν άλλοι Βασιλείται, άλλοι Ιωαννίται και άλλοι Γρηγορίται.

Ενώ λοιπόν εφιλονικούσαν οι χριστιανοί, φανερώθησαν σε όραμα οι Τρεις Ιεράρχες και διδάσκαλοι ξεχωριστά ο κάθε ένας και μετά μαζί και οι τρεις όχι σε όραμα, αλλά οφθαλμοφανώς στον Επίσκοπο Ιωάννη της πόλεως των Ευχαΐτων της Μικράς Ασίας. Αυτό ήταν άνθρωπος ελλόγιμος και έμπειρος της ελληνικής Παιδείας, αλλά και μεγάλης αρετής. Σε αυτόν λοιπόν φανερώθηκαν και του είπαν με ένα στόμα. «Εμείς είμαστε ένα ενώπιον του Θεού, όπως βλέπεις, και καμμία εναντιότητα δεν υπάρχει μεταξύ μας. Αλλά κατά τις διαφορετικές περιστάσεις που ζήσαμε, έτσι και ο κάθε ένας από μας κινούμενος από την χάρη του Αγίου Πνεύματος, με διαφορετικό τρόπο, παρουσίασε τις διδασκαλίες. Και όσα διδαχθήκαμε από το Άγιο Πνεύμα αυτά και προσφέραμε για την σωτηρία των ανθρώπων. Και πρώτος μεταξύ μας δεν υπάρχει ούτε δεύτερος, αλλά εάν τον ένα φωνάξης αμέσως και οι δύο άλλοι ακολουθούν. Γι’ αυτό πες στους φιλονικούντες να μη χωρίζωνται εξ αιτίας μας, διότι εμείς πάντα είμαστε πρόθυμοι και όταν ήμασταν ζωντανοί και μετά την κοίμηση να ειρηνεύουμε, να ενώνουμε τον κόσμο και να τους φέρνουμε σε ομόνοια και να μη τους διαιρούμε. Γι’ αυτό και σε μία ημέρα και τους τρεις ένωσε να εορτάζουμε και συνέθετε τα της εορτής τροπάρια και δώστα στους χριστιανούς, διότι ένα είμαστε ενώπιον του Θεού. Βέβαια και εμείς θα βοηθήσουμε για την σωτηρία εκείνων, που θα τελούν την κοινή μνήμη μας, επειδή έχουμε παρρησία και δύναμη στον Θεό»

Αυτά αφού του ετόνισαν φάνηκαν ότι ανέβηκαν πάλι στον ουρανό πλημμυρισμένοι από άπειρο φως και ο ένας καλούσε τον άλλο με το όνομά του. Τότε ο Ιωάννης έκαμε όπως του παρήγγειλαν οι θείοι Ιεράρχες. Και αμέσως οι πιστοί ηρέμησαν και από τότε ξεκίνησαν να εορτάζουν την κοινή εορτή. Επειδή ο Επίσκοπος Ιωάννης ήταν συνετός και διακριτικός όρισε την κοινή εορτή των αγίων 30 Ιανουαρίου, διότι μέσα σ’ αυτόν τον μήνα εορτάζουν και οι Τρεις άγιοι. Πρώτη ο Μέγας Βασίλειος, εικοσιπέντε ο Άγιος Γρηγόριος και είκοσι επτά ο Άγιος Ιωάννης.

Αυτός λοιπόν είναι ο λόγος, που εορτάζουμε την κοινή εορτή των Τριών Ιεραρχών. Βλέπουμε ότι η λύση δόθηκε από τον ουρανό. Δεν πρέπει λοιπόν εμείς να καλλιεργούμε προσωπολατρίες, οι οποίες είναι επικίνδυνες και μπορούν να οδηγήσουν τους πιστούς ακόμη και σε σχίσματα. Η εορτή των Τριών Ιεραρχών είναι μεγάλη εορτή, εδόθη καθ’ υπόδειξη των Αγίων και πρέπει να την τιμούμε με μεγάλη ευλάβεια. Αν και αυτή η εορτή πολεμείται πολύ, όμως εμείς οι πιστοί πρέπει να υπακούουμε στους αγίους και όχι στους πολεμούντες τους αγίους.

Πολλές φορές οι άγιοι Τρεις Ιεράρχες εμφανίσθηκαν και οι τρεις μαζί βοηθούντες τους πιστούς. Έτσι όταν ήταν μικρός ο Άγιος Γεώργιος ο Καρσλίδης (4/11) είδε τρεις άντρες να ψέλνουν τόσο ωραία, ώστε έτρεξε προς το μέρος τους. Ένιωσε τόση χαρά και γαλήνη από την παρουσία τους, ώστε άφησε τα ζώα και προχώρησε μαζί τους. Ξαφνικά όμως χάθηκαν. Άρχισε τότε να κλαίει και γυρίζοντας στο σπίτι, αποκάλυψε στο νοικοκύρη το περιστατικό. Εκείνος τον κατέβασε στην εκκλησία και του έδειξε τις εικόνες, μήπως και τους αναγνωρίσει. Ο νέος τους αναγνώρισε στην εικόνα των Τριών Ιεραρχών, που βρισκόταν στο τέμπλο.

Ορθόδοξος Τύπος