Ποιμαντορικές Εγκύκλιοι Χριστουγέννων 2017 καί Πρωτοχρονιάς 2018 του Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ

Πειραιάς 20-12-2017

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἀπέστειλε τίς ἀκόλουθες Ποιμαντορικές Ἐγκυκλίους πρός τόν εὐσεβῆ Κλῆρο καί τόν φιλόχριστο λαό τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς, διά τά Χριστούγεννα 2017 καί τήν Πρωτοχρονιά 2018.

Ἐκ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2017

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΦΑΛΗΡΟΥ, ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ  ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΕΝΤΗ

ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΚΛΗΡΟΝ  ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΛΟΧΡΙΣΤΟΝ ΠΛΗΡΩΜΑ

ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΑΥΤΟΥ  

* * * * * *

Τέκνα μου ἀγαπητά καί περιπόθητα,

Τὸν Ἀστέρα οἱ Μάγοι ἰδόντες, τρόπῳ ξένῳ,

τούτῳ παρείποντο, τὸν τεχθέντα ἐπιζητοῦντες,

ὃν εὑρόντες δώροις ἐτίμησαν, χρυσῷ καὶ λιβάνῳ, καὶ σμύρνῃ βοῶντες·

Δόξα ἐν ὑψίστοις τῷ τεχθέντι Θεῷ.

Κατά τήν παμμεγίστη Ἑορτή τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἡ Ἁγία Ἐκκλησία ὅρισε, ἰδιαίτερη μνεία καί ἀναφορά, ἐπαινετική καί μιμητική, νά γίνεται στά πρόσωπα τῶν τριῶν Μάγων, τῶν προσκυνησάντων τό θεῖο βρέφος, τό ἐπαναπαυόμενο στίς ἀγκάλες τῆς ἁγίας αὐτοῦ Μητρός.

Τόσο ἡ ὑμνολογία ὅσο καί οἱ εἰκονογραφικές παραστάσεις τῆς Ἑορτῆς, προβάλουν τίς σεβάσμιες μορφές τους. Παρουσιάζονται συνήθως ἐν πορεία, ἄλλοτε νά πεζοποροῦν, ἄλλοτε νά ἱππεύουν, ἀκολουθώντας ὡς ὁδοδείκτη τό Ἄστρο τῆς Βηθλεέμ. Συχνά Ἄγγελος Κυρίου προπορεύεται ἔμπροσθεν αὐτῶν καί τούς καθοδηγεῖ. Κρατοῦν δῶρα γιά τόν ἄγνωστο Βασιλέα πού ἀναζητοῦν, χρυσό καί λίβανο καί σμύρνα. Κι ὅταν συναντοῦν τό «νέο παιδίον, τόν πρό αἰώνων Θεό» ἀγκαλοφορούμενο ὑπό τῆς Παρθένου Μητρός Του, πέφτουν καί Τόν προσκυνοῦν· ἐκεῖνοι οἱ σοφοί καί οἱ σπουδαῖοι του κόσμου, Αὐτόν πού ἦρθε ταπεινά καί παράδοξα νά οἰκονομήσει τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου γένους.

Τούτη τήν ἐξέχουσα θέση καταλαμβάνουν οἱ Μάγοι οἱ ἐξ Ἀνατολῶν κατά τήν σημερινή Ἑορτή τῆς τοῦ Χριστοῦ γεννήσεως, καί φρονοῦμε πώς τοῦτο δέν ἐπιτάσσεται μόνο ἀπό τή βιβλική διήγηση, ἀλλά καί ἀπό τή σημασία τῆς ἀναζήτησης καί τῆς προσκύνησής τους. Ἡ συνάντηση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ζῶντα Θεό, σέ κάθε ἐποχή, ἀποτελεῖ τό σκοπό τῆς ὕπαρξης καί τῆς ζωῆς. Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία ἀναδεικνύει πάντα τίς προϋποθέσεις τούτης τῆς συνάντησης, τούτης τῆς σχέσης μεταξύ του ἀνθρώπου καί τοῦ Θεοῦ, ἔτσι ὅπως τή βίωσαν μορφές ἅγιες ἀνά τούς αἰῶνες, μέ σκοπό νά ὠφεληθοῦμε καί ἐμεῖς στή δική μας πορεία πρός προσκύνηση τοῦ Σαρκωμένου Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Ζώντας σέ καιρούς δύσκολους, σέ μία ἐποχή κρίσης, ὅπου ἡ ἀγωνία καί ὁ φόβος τῆς ἐπιβίωσης κυριαρχοῦν, εἶναι εὔκολο ὁ ἄνθρωπος νά γίνει ἀναζητητής τοῦ πρόσκαιρου καί τοῦ ἐφήμερου, χωρίς νά ἔχει τό κουράγιο ἤ τήν ἐπιθυμία νά στρέψει τή ματιά του πρός τόν οὐρανό καί πρός τά ἀληθινά προβλήματα τῆς ζωῆς.

Ἄν ἀναλογιστεῖ κανείς ἐπίσης, πώς ἡ κρίση αὐτή ἀναπτύσσεται μέσα στά πλαίσια ἑνός πολιτισμοῦ πού ὄχι μόνο ἔχει ἐξαγγείλει τό θάνατο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά προσπαθεῖ ἐναγώνια νά ἀποδείξει πώς ἡ ζωή χωρίς Αὐτόν εἶναι θελκτικότερη, γίνεται κατανοητό πώς οἱ αἰτίες καί οἱ λόγοι πού ὁδήγησαν τά τρία αὐτά πρόσωπα νά κινηθοῦν ἀπό τήν αὐτάρκεια τῆς ἀτομικῆς γνώσης, στή μεταφυσική ἀναζήτηση τοῦ ὑπερβατικοῦ, εἶναι πολύτιμη καί καθόλα ἐπίκαιρη.

Ποιές λοιπόν οἱ ἀφετηρίες τῆς ἀναζητήσεως καί ποιά ἡ σημασία τῆς κατάθεσης τῶν τριῶν αὐτῶν προσκυνητῶν τοῦ θείου βρέφους;

Ἡ ἀναζήτηση τῶν Μάγων τῆς Ἀνατολῆς ἔχει ὡς ἀπαρχή της, τή σπουδή τῆς κτίσεως. Οἱ Μάγοι ἦταν μέλη μίας ἐκ     τῶν ἕξι φυλῶν τῆς Μηδίας, καί ἀποτελοῦσαν τούς θεματοφύλακες τῆς ἐπιστημονικῆς γνώσης τῆς ἐποχῆς τους, ἔχοντας ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γιά τήν ἀστρονομία, ἀλλά καί ὑπηρετώντας τό λαό τους μέ καθήκοντα ἱερατικῆς φύσεως. Γι’ αὐτούς ὁ κόσμος, ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ, εἶναι τό περιβάλλον στό ὁποῖο ἀναζητοῦν τήν ἀλήθεια. Ἡ ἐπιστημονική γνώση κατά τή θεώρηση αὐτή γίνεται τό ἔναυσμα μίας γνήσιας ὑπερβατικῆς ἀναζήτησης, πολύ διαφορετικῆς ἀπό ἐκεῖνο πού ἀποκαλοῦμε «ἔρευνα» μέσα στό πλαίσιο τῆς ἐπιστημολογίας τοῦ σύγχρονου δυτικοῦ πολιτισμοῦ. Σήμερα ἡ ἐπιστήμη πολύ συχνά αὐτοπεριορίζεται στό ἐγχείρημα νά ἀποδείξει τήν αὐτάρκεια τοῦ ἀνθρώπου, ἄν ὄχι, τήν ἀπουσία τῆς θεϊκῆς πνοῆς στό κόσμο. Μία τέτοια ἐμμονή δέν ὑπάρχει στή σκέψη τῶν Μάγων τῆς Περσίας. Ἐκεῖνοι ἐνδιαφέρονται γιά τήν ἀλήθεια, χωρίς νά στρατεύουν ἰδεολογικά τά πορίσματα τῆς ἐπιστήμης στίς φιλοσοφικές τους ἐπιλογές. Γι’ αὐτό ἐξάλλου ἔχουν τήν τόλμη νά ἀναζητήσουν τήν ἀλήθεια πέρα ἀπό τό δικό τους τόπο καί τό δικό τους σπουδαῖο πολιτισμό.

Ἡ ἀναζήτηση τῶν Μάγων τῆς Ἀνατολῆς ἐπεκτείνεται πέρα ἀπό τή φυσική  στό χῶρο τῆς μεταφυσικῆς. Κατανοοῦν δηλαδή οἱ σοφοί αὐτοί ἄνδρες, πώς ἡ κτίση δέν κυοφορεῖ ὅλες τίς ἀπαντήσεις πού ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη. Ὑπάρχουν πράγματα πού δέν μποροῦν οὔτε νά μετρηθοῦν, οὔτε νά ἐξηγηθοῦν μέ νόμους φυσικούς καί μαθηματικά ἀξιώματα. Τοῦτα τά παράδοξα προκαλοῦν τό ἐνδιαφέρον τῶν Μάγων. Γι’ αὐτό ἡ θέα ἑνός ἀστεριοῦ πού δέν ὑπακούει στούς κανόνες τοῦ οὐρανοῦ, ἀφοῦ δέν κινεῖται ἀπό τήν Ἀνατολή πρός τή Δύση, ἀφοῦ ἐμφανίζεται καί ἐξαφανίζεται, ἀφοῦ καταδεικνύει ἕνα συγκεκριμένο τόπο ἐπί τῆς γῆς, τή Βηθλεέμ, πρᾶγμα πού δέν ἐνεργοῦν τά συνήθη οὐράνια σώματα, γίνεται ἀντικείμενο μελέτης. Γιά νά ἀνταπεξέλθουν στίς ἀπαιτήσεις τούτης τῆς ἔρευνας καταφεύγουν ὄχι μόνο στή σοφία τῆς παραδόσεώς τους, ἀλλά καί σέ κείμενα προφητικά, προερχόμενα ἀπό τήν ἰουδαϊκή παράδοση. Ἔτσι πείθονται πώς τό θαυμαστό αὐτό ἀστρικό φαινόμενο εἶναι σημεῖο πού μαρτυρεῖ γεγονός μεγάλης σημασίας, τήν ἔλευση δηλαδή ἑνός βασιλέα ἀνωτέρου ἀπό κάθε ἄλλον.

Ἡ ἀναζήτηση τῶν Μάγων τῆς Ἀνατολῆς ὁλοκληρώνεται μέ τήν προσκύνησή τους. Οἱ σπουδαῖοι αὐτοί ἄνδρες, οἱ ἐπιφανεῖς καί σοφοί, οἱ πλούσιοι καί ἰσχυροί, συναντοῦν μία ταπεινή κόρη πού κρατᾶ στά χέρια της ἕνα νήπιο. Καμιά ἀπογοήτευση δέν γεννᾶται στή ψυχή τῶν Μάγων· καμία ἀμφιβολία δέν ἐμφανίζεται, κανένας δισταγμός. Τοῦτο συμβαίνει γιατί οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἀναζητοῦν τήν ἀλήθεια γιά νά τή προσκυνήσουν. Ἡ προσκύνηση εἶναι ὁ σκοπός τῆς ἀναζήτησής τους, ὁ προορισμός τῆς σπουδῆς τους, ἡ ἀποστολή τῆς ἐπιστήμης τους. Δέν ἀναζητοῦν κάτι γιά νά λατρευτοῦν οἱ ἴδιοι, ἀλλά ψάχνουν Ἐκεῖνον πού ἀξίζει ἀληθινά νά λατρέψουν. Καί γι’ αὐτό ἄλλωστε ἀξιώνονται νά δοῦν καί ν’ ἀναγνωρίσουν τόν ἐνανθρωπήσαντα Λόγο.

Ἡ ἀναζήτηση τῶν Μάγων, τούς ὁδηγεῖ στήν προσκύνηση, καί αὐτή μέ τή σειρά της κορυφώνεται στήν προσφορά δώρων πολύτιμων στό θεῖο βρέφος, χρυσοῦ καί λιβάνου καί σμύρνας. Καταθέτουν ὅ,τι ἔχει ἀξία, μέ τά μέτρα καί τά σταθμά τά κοσμικά, γιά νά λάβουν ὡς ἀντίδωρο, ἀπαντήσεις καί διεξόδους πού ἀφοροῦν τό ὑπαρξιακό τέλμα στό ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἐγκλωβιστεῖ. Παραθέτουν στοιχεῖα τοῦ κόσμου πού συμβολίζουν πολλά περισσότερα ἀπό ἐκεῖνα πού φαίνονται.

Ἡ κατάθεση τῶν Μάγων τῆς Ἀνατολῆς γίνεται μέ χρυσό. Ἔτσι τιμοῦν τό Χριστό ὅπως ἁρμόζει σέ βασιλέα ἀληθινό, στόν ὁποῖο ταιριάζουν δῶρα πολύτιμα. Ὁ χρυσός ὅμως φέρει καί ἄλλον συμβολισμό. Στή ζωή ὑπάρχουν πράγματα σημαντικά καί δυσεύρετα.  Εἶναι ἐκεῖνα πού δίνουν τό νόημα στό βίο τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἀγώνας τοῦ ἀνθρώπου τελικά εἶναι νά ἀνακαλύψει ποιά εἶναι αὐτά πού νοηματοδοτοῦν τή ζωή του. Οἱ Μάγοι προσφέρουν χρυσό ἀναγνωρίζοντας πώς ἡ ζωή ἀποκτᾶ τό ὑπέρτατο νόημα μόνο μέσα ἀπό τή σχέση καί τήν ἕνωση μέ τό Θεό.

Ἡ κατάθεση τῶν Μάγων τῆς Ἀνατολῆς γίνεται μέ λίβανο. Ἔτσι τιμοῦν τό Χριστό ὅπως ἁρμόζει σέ Θεό ἀληθινό, ὁ ὁποῖος δέχεται θυσίες. Ὁ λίβανος ὅμως φέρει καί ἄλλον συμβολισμό. Εἶναι σημεῖο τῆς προσφορᾶς μέ διττή ἔννοια. Εἶναι ἡ λατρευτική ἀναφορά στό Θεό, εἶναι καί ἡ φιλάνθρωπη στάση πρός τόν ἀδελφό. Προσφέρω στό Θεό ἀπό τό κόπο μου γιά νά εὐλογηθεῖ ἡ ζωή μου, προσφέρω στόν ἀδελφό ἀπό τά δωρήματα τοῦ Θεοῦ σέ ἐμένα, γιά νά ἀναπαύσω καί τή δική του ταλαιπωρία. Οἱ Μάγοι προσφέρουν λίβανο ἀπελευθερώνοντας τή ζωή ἀπό τά δεσμά τῆς ἀνάγκης, ἀνοίγοντας στόν ἄνθρωπο τόν ὁρίζοντα τῆς θείας χάριτος.

Ἡ κατάθεση τῶν Μάγων τῆς Ἀνατολῆς γίνεται μέ σμύρνα. Ἔτσι τιμοῦν τό Χριστό ὅπως ἁρμόζει σέ Ἐκεῖνον πού ἐνῶ εἶναι ἀθάνατος, ἐπιλέγει νά πεθάνει γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Ἡ σμύρνα ὅμως φέρει καί ἄλλον συμβολισμό. Ἡ χρήση της σχετίζεται μέ τίς ταφικές συνήθειες. Εἶναι στοιχεῖο τοῦ θανάτου, τοῦ μόνου ἀληθινοῦ ἐχθροῦ του ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε ἀπό τό Θεό γιά νά ζήσει, ὄχι γιά νά πεθάνει. Ἡ παρακοή καί ἡ πτώση ὁδήγησαν σέ μία παραφύση ζωή, τῆς ὁποίας ἡ κάθε πτυχή σκιάζεται ἀπό τήν ἁμαρτία, τόν πόνο καί τή φθορά. Οἱ Μάγοι προσφέρουν σμύρνα καταθέτοντας τό ἀδιέξοδό του θανάτου, στά πόδια ἐκείνου πού ἔμελλε μέ τήν Ἀνάστασή του νά καταργήσει τό θάνατο καί τά γεννήματά του.

Τέκνα μου ἀγαπητά,

Ζώντας σέ χρόνους μετανεωτερικούς, ἔχουμε πιστέψει πώς κατακτήσαμε τήν ἐλευθερία μας ἐπειδή ἡ τεχνολογία καί τά μέσα πού αὐτή μας παρέχει, ἀνοίγουν μπροστά μας ἀμέτρητες ἐπιλογές. Τούτη ὅμως ἡ πολυπλοκότητα, ἡ πολυδιάσπαση τοῦ βίου μας παράγει ταυτόχρονα ἄγχος, φόβο καί σύγχυση. Ὑπάρχει ἡ αἴσθηση πώς πορευόμαστε μέσα στό σκοτάδι τῶν πολλαπλῶν μας ἐπιλογῶν. Ποῦ στά ἀλήθεια ὅμως πᾶμε; Ποῦ ἀξίζει νά ὁδηγήσουμε τή ζωή μας; Ποιό «σημεῖο» θά κατευθύνει τά βήματά μας; Ποιό φῶς θά διακρίνει τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψεῦδος;

Οἱ μορφές τῶν Τριῶν Μάγων, ἐκείνων τῶν συνετῶν ἀνδρῶν τῆς Ἀνατολῆς, προβάλουν ὡς ζῶσες ἀπαντήσεις στίς ἀγωνίες μας. Ὁ Θεός ὁδηγεῖ μέ τρόπο θαυμαστό, οὐράνιο καί φωτεινό τίς ζωές μας, ὅταν ἡ προαίρεσή μας εἶναι ἐν ἐγρηγόρσει, ὅταν ὁ νοῦς μας ἕλκεται ἀπό τόν σαρκωμένο Λόγο, ὅταν ἡ καρδιά μας θερμαίνεται ἀπό τά τίμια Δῶρα, ὅταν ἡ ψυχή μας κλίνει γόνυ προσκυνήσεως σέ Ἐκεῖνον πού εἶναι ἡ Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή.

Εὐχόμαστε Καλά Χριστούγεννα, πλήρη φωτός καθοδηγητικοῦ, ἱκανοῦ νά παρηγορεῖ καί νά ἐλευθερώνει τόν καθένα ἀπό τά προσωπικά του ἀδιέξοδα.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ!

ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΗ!

Χρόνια πολλά μέ ὅλη μου τήν ἀγάπη!

                               Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

                                                         + ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ ΤΗι ΠΡΩΤΗι ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΤΟΥΣ 2018

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΦΑΛΗΡΟΥ, ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ  ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΕΝΤΗ

Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΚΛΗΡΟΝ  ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ

 ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΑΥΤΟΥ

* * * * * *

Ἀγαπητοὶ Χριστιανοί

Τὸ Νέον Ἔτος ἦλθεν.

Μία ἀκόμη ἀλλαγή στήν ἀριθμητική μέτρηση τοῦ χρόνου.

Μέ τό παρελθόν καί τό μέλλον νά συνθέτουν τήν ἱστορία τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου.Ἀπό τό παρελθόν στό μέλλον, ὅπως ὁρίζει ἡ ἀνθρώπινη ἀντίληψη.

Αὐτά τά δύο μέρη τοῦ ἀνθρώπινου χρόνου πού βρίσκονται ἀλληλένδετα εἶναι ὁ ἱστορικός χρόνος, ἀφενός τό παρελθόν, ὅ,τι ἔζησε, γνώρισε, συναισθάνθηκε ὁ ἄνθρωπος καί ἔγινε ἕνα πεδίο ἐμπειρίας καί γνώσης, ἀφετέρου τό ἀνεπίγνωστο μέλλον, τό πεδίο πού ἀνοίγεται ἐμπρός στήν ἐμπειρία τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά συνεχίσει τήν ὑλική καί πνευματική ζωή του.

Ὁ ἄνθρωπος λοιπόν ὑπάρχει καί ζεῖ μέσα στήν ἱστορία, στόν χῶρο καί τόν χρόνο καί εἶναι συνδεδεμένος μαζί τους. Ὑπάρχει καί ζεῖ ὡς χῶρος καί ὡς χρόνος. Τό σῶμα καί ἡ ψυχή του εἶναι καί ἔχει χῶρο καί χρόνο. Γι’ αὐτό καί ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἱστορίας του ὁ ἄνθρωπος ἀσχολήθηκε καί προσπάθησε νά ὀργανώσει καί τόν ἐξωτερικό καί τόν ἐσωτερικό του χρόνο. Ἔψαχνε τὸ νόημα ποὺ ἔχει γιά ἐκεῖνον ἀλλά καί γιά τήν κοινωνία του, στενότερη ἤ εὐρύτερη, καί κατέληγε στόν λατρευτικό χῶρο καί στόν λατρευτικό χρόνο, στό θρησκευτικό ἱερό ἤ στήν οἰκογενειακή ἑστία. Αὐτή ἡ ἀναζήτηση τοῦ ἀνθρώπου ἦταν τελικῶς δίψα γιά νά προσεγγίσει τό «θεῖο». Γιά αὐτό καί ὁριστικῶς καί καταληκτικῶς μίλησε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στόν Ἄρειο Πάγο στούς Ἀθηναίους «ὅν οὖν ἀγνοοῦντες εὐσεβεῖτε, τοῦτον ἐγώ καταγγέλλω ὑμῖν». «Αὐτόν λοιπόν τόν ὁποῖον σέβεσθε χωρίς νά τόν γνωρίζετε, αὐτόν ἐγώ κηρύττω σέ ἐσᾶς.»

Κι ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, ἀγαπητοί μου, πιστεύουμε καί τό μαρτυροῦμε καί ὁμολογοῦμε ὅτι στήν Ἐκκλησία ὁ χῶρος καί ὁ χρόνος βρῆκαν τό νόημά τους. Στήν Ἐκκλησία ὁ χῶρος καί ὁ χρόνος ἀλλά καί τό νόημά τους εἶναι ἕνα πρόσωπο. Εἶναι ὁ Χριστός ὡς Θεάνθρωπος. Ὁ Χριστός ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί ὡς Ἐκκλησία. Ὁ Χριστός ὡς ἱστορία καί ἡ Ἐκκλησία ὡς χρόνος καί χῶρος αὐτοῦ τοῦ Προσώπου. Ὁ Χριστός «ἐνεχωροχρονήθη» γιά νά ξαναδώσει στόν ἄνθρωπο τή δυνατότητα γιά τόν χαμένο χωροχρόνο του στούς κόλπους τοῦ Θεοῦ.

Αὐτό περιγράφει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγοντας πώς διά τοῦ Ἐνσαρκωμένου Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ «ἔχομεν τὴν προσαγωγὴν οἱ ἀμφότεροι ἐν ἑνὶ πνεύματι πρὸς τὸν πατέρα», ὁδηγούμαστε καί πλησιάζουμε καί οἱ δύο, Ἰουδαῖοι καί Ἐθνικοί, πρός τόν Θεό Πατέρα μέ τό αὐτό Ἅγιο Πνεῦμα. Διότι, λέγει, ἔχετε κτισθεῖ ἐπάνω στό πνευματικό θεμέλιο τῶν Ἀποστόλων καί τῶν προφητῶν σέ μιὰ πνευματική οἰκοδομή, τήν Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας ἀκρογωνιαῖος καί θεμελιακός λίθος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. «ἐν ᾧ πᾶσα ἡ οἰκοδομὴ συναρμολογουμένη αὔξει εἰς ναὸν ἅγιον ἐν Κυρίῳ·» δηλαδή, ἐπάνω στόν Χριστό ὅλη ἡ οἰκοδομή συναρμολογεῖται καί αὐξάνεται κατά τρόπον ἁρμονικό, ὥστε νά γίνει Ναός ἅγιος, σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Κυρίου.

Ἄν ἀναλογισθοῦμε, ἀγαπητοί μου, τόν προσωπικό μας ἐσωτερικό χρόνο, τόν ὁποῖο αἰσθανόμαστε, τήν κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας, θά δοῦμε ὅτι τό πιό χαρακτηριστικό στοιχεῖο του εἶναι ἡ κίνηση. Πάντοτε ὑπάρχει μιά κίνηση, μιά τάση πρός κάτι, μιά πάλη. Εἶναι μιά πάλη, ἕνας ἀγώνας πού μᾶς κάνει νά προχωροῦμε πιό πέρα καί πιό πάνω, νά ψάχνουμε νά γεμίσουμε μέ ἕνα νόημα τόν χῶρο καί τόν χρόνο μας. Αὐτό πού νοηματοδοτεῖ καί δίνει μιά ζωτική δύναμη κι ἕναν σκοπό σέ αὐτήν τήν κίνηση εἶναι τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ὅλα ἔχουν ἕνα κέντρο, τό πρόσωπο τοῦ Ἐνσαρκωμένου Χριστοῦ, τό ὁποῖο νοηματοδοτεῖ καί τόν χῶρο καί τόν χρόνο καί τήν κίνηση καί τόν ἄνθρωπο καί τήν προοπτική του. Εἶναι, ὅπως εἴπαμε, ὁ ἀκρογωνιαῖος καί θεμελιακός λίθος ἐπάνω στόν Ὁποῖο αὐξάνεται ὅλη ἡ οἰκοδομή ὥστε νά γίνει «ναός ἅγιος». Μέσα στήν Ἐκκλησία βεβαίως, αὐτή ἡ ἀναζήτηση, ἡ ροπή, ἡ κίνηση, ἡ πάλη, «συνοικοδομεῖται» ἀπό κοινοῦ μέ ὅλους τούς πιστούς, γιά νά γίνει κατοικία ὅλων πρός σωτηρία, «κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι». Ἄλλωστε ὁ Χριστός ὡς Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ σώματος, τῶν μελῶν της, τῆς Οἰκογένειάς Του, εἶναι καί «μυριοϋπόστατος», «ὁ Πρωτότοκος ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς». Εἶναι ὁ Ἐμμανουήλ, πού σημαίνει μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός. Ἐντός τῆς Ἐκκλησίας λοιπόν καί ἐνώπιον τοῦ Πρωτοτόκου Χριστοῦ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι κουβαλοῦν καί ἀποθέτουν τόν χρόνο καί τόν χῶρο τους. Εἶναι σημαντικό νά κατανοήσουμε ὅτι ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος ἐκτίσθη κατ’ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, λογική χριστόμορφη εἰκόνα, καί ὁμοίωση τοῦ Θεοῦ, εἶναι κατά τή φύση του καί τόν προορισμό του χριστολογικός καί χριστοκεντρικός. Αὐτή εἶναι καί ἡ καλή ἀγγελία, τό Εὐαγγέλιο γιά τήν ἱστορικότητα τοῦ ἀνθρώπου. Διότι ὁ Χριστός εἰσῆλθε στήν καρδιά ὅλης τῆς κτίσεως, τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ ἀνθρώπινου γένους καί ἁγίασε τόν χρόνο καί τόν χῶρο μας, τήν ἱστορία καί τόν κόσμο. Γι’ αὐτό ἀκοῦμε στά λειτουργικά κείμενα τῶν ἡμερῶν νά ἀποκαλεῖται ὁ Κύριος «ἄχρονος Υἱός» στόν Ὁποῖο ἡ Παναγία ἔδωσε χρόνο καί χῶρο. «Ὁ ἄναρχος ἄρχεται καὶ ὁ Λόγος σαρκοῦται».

Βλέπουμε τόν ἑαυτό μας καί τόν κόσμο μας, τόν χωροχρόνο μας, μέσα στή μεγάλη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μέσα στόν Οἶκο τοῦ Πατέρα μας, οἶκο στόν ὁποῖο ὅμως ὁ Θεός εἶναι ἔνοικος. Κατά τόν Ἅγιο Ἀναστάσιο τόν Σιναΐτη ὁ ἀληθινός χριστιανός εἶναι ὁ «οἶκον ἔχων τόν Θεόν ἔνοικον», δηλαδή ὁ ζωντανός οἶκος τοῦ Θεοῦ πού ἔχει ἔνοικο τόν Θεό. Ἡ ἱστορία μας λοιπόν διαπερνᾶται ἀπό τόν Θεό καθώς ὁ Θεός ἀποκαλύπτεται. Αὐτή ἡ εἰσχώρηση καί ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στήν ἱστορία τοῦ χώρου καί τοῦ χρόνου τοῦ ἀνθρώπου τήν κάνει μιά ἀπό τίς μεγάλες εὐλογίες τοῦ Θεοῦ. Ἡ σάρκωση τοῦ Χριστοῦ στήν Ἱστορία εἶναι μιά ἐπιβεβαίωση τῆς Ἱστορίας, ἡ ὁποία ὅμως συμπληρώνεται ἀπό τήν ἐσχατολογική πραγματικότητα τῆς Ἀνάστασης. Διότι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἐλευθερώνει καί ἀπό τά δεσμά ἑνός ἱστορικοῦ παρελθόντος, ἔστω ἐκείνου πού πάντα κινεῖται πρός τά ἐμπρός, πού πάντα ἐξελίσσεται. Δίχως τήν Ἐσχατολογία, ἡ Ἱστορία θά ἦταν ἁπλῶς μιά διαδοχή γεγονότων, τά ὁποῖα δέν θά εἶχαν οὔτε νόημα οὔτε κατάληξη. Καί ἐδῶ δέν ἀμφισβητεῖται καθόλου ἡ σημασία καί ἡ σπουδαιότητα τῆς Ἱστορίας ἀλλά δέν εἶναι αὐτή τό τέλος. Ἄν ἐπέστρεφε ὁ ἄσωτος υἱός καί δέν ἔβγαινε ὁ πατέρας του νά τόν προϋπαντήσει, τότε ἡ ἐπιστροφή θά ἦταν μάταιη. Αὐτός εἶναι, θά λέγαμε, ὁ ρεαλισμός τοῦ Χριστιανοῦ. Νά γνωρίζει τόν χρόνο καί τόν χῶρο ὄπου ζεῖ, καί νά ζεῖ στόν χρόνο καί στόν χῶρο, ὑπακούοντας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί χωρίς νά παραδέχεται τόν χρόνο καί τόν χῶρο ὡς τήν τελική του πατρίδα, ὡς τόν οἶκο του. Εἶμαι στόν Οἶκο τοῦ Πατέρα μου ἀλλά θέλω πρωτίστως τόν Πατέρα καί ὄχι τόν οἶκο του καί τά πλούτη του μόνο. Ξοδεύω τά ὑπάρχοντά μου, καί ἔχω δικαίωμα νά τά ξοδέψω, ἀλλά πολλές φορές ξοδεύω καί τόν ἑαυτό μου. Ὅταν συνέρχομαι «εἰς ἑαυτόν» ὅπως ὁ ἄσωτος, τότε βλέπω νά ἔρχεται ἀπό τά ἔσχατα γιά νά μέ συναντήσει ὁ Πατέρας μου. Ἀκόμη δέ περισσότερο καθ’ ὅλον τόν χρόνο τῆς ζωῆς, σέ ὅλη τήν ἱστορία μου, ὁ Θεός ἦταν καί εἶναι Παρών μέ τίς ἐνέργειές Του, μέ τούς νόμους Του, μέ τήν πρόνοια καί τήν Ἀγάπη Του.

Ὁ χρόνος καί ὁ χῶρος λοιπόν εἶναι ἔργο τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τή συνάντηση μέ τήν Ἀγάπη Του, εἶναι τό πεδίο ἑνός παρελθόντος καί ἑνός μέλλοντος πού νοηματοδοτοῦνται ἀπό τήν αἰωνιότητα καί γίνονται ἐσχατολογικός χρόνος.  Ἄς θυμηθοῦμε τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Θεολόγο πού λέγει ὅτι τό Ὄνομα τοῦ Θεοῦ εἶναι «ὁ Ὤν, ὀ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος». Αὐτό τό Ὄνομα εἶναι καί ἡ ἐλπίδα γιά σωτηρία ἀλλά καί ὁ πόθος γιά συνάντηση τοῦ χριστιανοῦ. Ὁ Ἐρχόμενος εἶναι ἡ ἐσχατολογική παρουσία τοῦ Θεοῦ πού ἔρχεται ὄχι μόνο ἀπό τό ἱστορικό παρελθόν οὔτε ἀπό τό προσεχές παρόν ἀλλά ἀπό τά Ἔσχατα, τόν ἐσχατολογικό χρόνο τῆς Παρουσίας τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ πού νοηματοδοτεῖ καί φωτίζει κάθε ἴχνος χώρου καί κάθε ἀπειροελάχιστο χρόνο ἀπό τό «μετά» τό τέλος τοῦ ἱστορικοῦ μας χρόνου. Αὐτή εἶναι καί ἡ προοπτική τῆς θείας Ἀποκαλύψεως.

Εἶναι τό Νέον Ἔτος τοῦ Νέου Ἀδάμ πρός σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου.

             Καλό καί εὐλογημένο νέον ἔτος!

      Μετὰ πατρικῶν εὐχῶν!

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ  ΣΑΣ

   + ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ