Βιβλιοπαρουσίαση του π. Ιωάννου Ρωμανίδη, «Ρωμιοσύνη-Ρωμανία-Ρούμελη»

Νεόφυτος μοναχός Γρηγοριάτης

Βιβλιοπαρουσίαση

Είναι ευκαιρία τώρα με την οικονομική, εκπαιδευτική, πνευματική,εκκλησιαστική, θεολογική, οικογενειακή, κοινωνική και παγκόσμια και εθνική κρίση (ή κρίσεις) να να κάνουμε κριτική και αυτογγνωσίαστον τρόπο ζωής, σκέψεως και λόγων, δηλαδή να  μετανοήσουμε ειλικρινά και να ξαναρχίσουμε απο την αρχή τη ζωή μας και προσωπικά και σθλλογικά. Ετσι, θα βοηθήσουμε τον εαυτό μας, την οικογένεια την κοινωνία, το έθνος, Ευρωπαική ήπειρο και την παγκόσμια κοινωνία, να εξέλθουν απο τα διέξοδά τους και ημών.

Ενα βιβλίο, που μπορεί να βοηθήση στην κριτική και αυτογνωσία μας,για να βγούμε απο τα αδιέξοδα, είναι και το βιβλίο του μακαριστού καθηγητού της Δογματικης θεολογίας  της Θεολογικής Σχολής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκη (1970-1984) Πατρός Ιωάννου Ρωμανίδη, «Ρωμιοσύνη-Ρωμανία-Ρούμελη», έκδοση Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη 2002. Είναι ιστορικό, θεολογικό,πνευματικό, πολιτικό (όχι κομματικοποιημένο) βιβλίο. Με επιστημονικό τρόπο, πρωτότυπο, λογοτεχνικό, χωρίς προκαταλήψεις και ψυχολογικές πιέσεις η εθνικιστικές η διεθνιστικές κορώνες, λέγει περίπου τα εξής για το θέμα της Ρωμιοσύνης-Ρωμανίας-Ρούμελη.

α. Ρωμιοσύνη είναι ο γεωγραφικός χώρος της σημερινής κεντρικής και δυτικής Ευρώπης, της Βορείου Αφρικής, των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής και για λίγο χρονικό διάστημα, της Αραβικής Χερσονήσου.

β. Η Ελληνορθόδοξη Παράδοση, Ζωή, Πολιτισμός, Θεολογία και πνευματικότητα, είναι η Ρωμιοσύνη μας.

γ. Η Ρωμιοσύνη είναι το εκχριστιανισμένο Ρωμαικό Δίκαιο και Διοίκηση.

δ. Η Ρωμιοσύνη είναι η Ορθόδοξη πίστη και ορθόδοξη ζωή της μοναδικής και μόνης στον κόσμο εκκλησίας,της ορθοδοξίας.

ε. Η Ρωμιοσύνη είναι η Ελληνική γλώσσα και η Ελληνικη παιδεία.

στ. Η Ελληνική ιστορία ήθη και έθιμα, οικονομία, πολιτική, τέχνες και σωστές επιστήμες, είναι μέρος της Ρωμιοσύνης.

ζ. Στην Ρωμιοσύνη μας ανήκουν επίσης οι Ρωμιοί (βαπτισμένοι,ορθοδόξως και ανατολικώς),  όλων των εθνοτήτων και όλων των εποχών, ιδίως οι Ρωμιοί Ελληνορθόδοξοι Κύπριοι.

Ο άγιος Γέροντας Παίσιος Καππαδόκης Αγιορείτης, επροφήτευση για το μέλλον του Αγίου όρους και της Ρωμιοσύνης- Ρωμανίας τα εξής   Κάποτε το Βυζάντιο – Ρωμανία - Ρωμιοσύνη, εδημιούργησε το Αγιον όρος. ως μοναστικό κέντρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Τώρα, ήλθε η ώρα και η εποχή το Αγιον όρος, να δημιουργήση ξανά την Βυζαντινή Χριστιανική Αυτοκρατορία-Ρωμιοσύνη-Ρωμανία, όχι ως παγκόσμιο κράτος, αλλά ως πολιτιστική παγκόσμια εξουσία».

-Μετά την μπόρα την δαιμονική, θα έλθει η λιακάδα η θεική».

Ας εντρηφήσουμε λοιπόν πνευματικά και εθνικά και θεολογικά, στο βιβλίο ‘ Ρωμιοσύνη-Ρωμανία - Ρούμελη», του πατρός Ιωάννου Ρωμανίδη (+2001), αφού διαβάσουμε πρώτα, αποσπάσματα απο την εισαγωγή του βιβλίου αυτού, που παραθέτουμε πιο κάτω. Καλή ανάγνωση:

Η Ορθοδοξία, όπως την εκφράζουν οι πατέρες της εκκλησίας. Πρέπει να βιωθή σαν το εκλεκτότερπ πολιτιστικό μας στοιχείο, συνδεδεμένο άμμεσα με την πολιτιστική και εθνική μας επιβίωση. Η εγκληματική παραμέληση της αρχαίας γλώσσας, της γλώσσας του Πλάτωνος, της Καινής Διαθήκης, των Πατέρων της εκκλησίας, μόνον από εχθρούς μας θα μπορούσε να είχε προγραμματισθή, για να μας αφαιρέση το μοναδικό σε σχέση με όλους προνόμιο της γλωσσικής οικειότητος και συγγενείας. Είναι νομίζω καιρός να αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε σοβαρά για την διάσωση των θησαυρών του παρελθόντος.

Οι Ευρωπαίοι «φίλοι και σύμμαχοί» μας, λοιπόν, χαίρονται σήμερα, διότι όχι μόνον κατόρθωσαν να μας φραγκέψουνε εν πολλοίς, όχι σε όλα, αλλά και διότι μας έπεισαν ότι είναι θεοί, αυτοθεοί, οι σωτήρες οι κοινωνικοί αναμορφωτές, οι τέλειοι και ανώτατοι επιστήμονες, πολιτικοί, καλλιτέχνες κλπ, χωρίς τους οποίους ο πλανήτης Γη και οι άνθρωποι, που κατοικούν σε αυτόν, θα ήταν ένα τίποτα, ένα μηδέν, ένα υποανάπτυκτο σύνολο, βυθισμένο στην βαρβαρότητα, την δεισιδαιμονία, τον επαρχιωτισμό και την απαιδευσία. Οι Ελληνες, που επίστευσαν το παραμύθι των Ευρωπαίων, ονομάστηκαν ευφυώς από τον μακαριστό Καθηγητή της Δογματικής της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης πατέρα Ιωάννη Ρωμανίδη «Γραικύλοι» ο τρόπος ζωής και σκέψεώς τους «Ρωμιοσύνη- Ρωμανία-Ρούμελη», εκδ. Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη 1975, σελ. 10-13: «Με τον Γραικισμόν και Νεογραικισμόν εννοούμε όχι τον Νεοελληνισόν, αλλά το μη Ρωμαίϊκον μέρος του Νεοελληνισμού. Ο Νεογραικισμός ως και ο προ της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλως Γραικισμός είναι εκ της φύσεως των δουλεία χειρότερα της Φραγκοκρατίας και της Τουρκοκρατίας. Η Φραγκοκρατία και η Τουρκοκρατία ήσαν υποδούλωσις του σώματος. Ο Γραικισμός και ο Νεογρικισμός είναι υποδούλωσις του πνεύματος.

Οι Ρωμιοί της Φραγκοκρατίας και της Τπυρκοκρατίας είναι όσοι δεν ακουλούθησαν το παράδειγμα εκείνων, που εφράγκευσαν και ετούρκευσαν.

Οι σημερινοί εναπομείναντες Ρωμιοί ασφαλώς δεν τουρκεύουν αλλ’ ούτε φργκεύουν ούτε γραικεύουν. Οπως οι Γραικοί προ της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως είναι εκείνοι, που εφράγκευσαν, ούτω και οι Νεογραικοί εγραίκευσαν, γενόμενοι οι σημερινοί Γραικύλοι των Ευρωπαίων και των Ρωσσων και τώρα των Αμερικανών εξαδέλφων των Ευρωπαίων.

Το γραικεύω είναι σχεδόν ταυτόν με το φραγκεύω. Σημαίνει σήμερον αμερικανεύω, ρωσεύω, φραντσεύω, γερμανεύω, δηλαδή γίνομαι πνευματικός δούλος των έξω της Ρωμιοσύνης.

O Ρωμιός γνωρίζει σαφώς ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ συμμαχίας και δουλείας. Γίνεται σύμμαχος με οποιοδήποτε, εφ’ όσον συμφέρει εις το Εθνος, αλλά ποτέ δούλος των συμμάχων.

Ο Γραικύλος, όμως, νομίζει ότι συμμαχία σημαίνει πνευματικήν δουλείαν, δηλαδή συγχώνευσινπολιτισμόν και σύγχυσιν ιδεολογιών. Ο Γραικύλος δεν γίνεται μόνον σύμμαχος, αλλά γίνεται και θέλει να γίνει ένα πράγμα με τον σύμμαχον. Νομίζει ότι συμμαχία είναι το να προσφέρεται δι’ έρωτα ως δούλη προς κύριον, ίνα αποκτήση ισχυρόν προστάτην. Ο οποίος θα σώσει την Ελλαδίτσαν του. Ο Νεογραικύλος είναι συνεχιστής της παράδοσης των Γραικύλων προ της Αλώσεως της Πόλεως, οι οποίοι μας εκύρηττον την ανάγκην της φραγκευσεως τπυ πνεύματος, δια να σωθώμεν απο την δουλείαν του σώματος...

...Ο Ρωμιός έχει ηγετικά αισθήματα από την Ρωμιοσύνην του.

Ο Γραικύλος τον ηγέτη κάμνει μόνον εντός της Ελλαδίτσας του, αφού τα ηγετικά του αισθήματα και τη πολιτικήν του δύναμιν αντλεί από πηγήν έξω της Ρωμιοσύνης και εκτός της Ελλαδίτσας του.

Ο Ρωμιός είναι από την Ρωμιοσύνην του αετός. Οι Ρωμιοί είναι πρός αλλήλους αετοί και προς ξένους αετοί.

Ο Γραικύλος κάμνει το λιοντάρι εις τούς Ρωμιούς, με την βοήθειαν των ξένων΄ξένων, αλλά είναι φρόνιμον ποντικάκι εις τους ξένους.

Δεν ενδιαφέρει τον Ρωμιον τι λέγουν οι ξένοι δι’ αύτόν, διότι τα κριτήρια του είναι ρωμαικά.

Ο Γραικός αγωνίζεται να βρεθή εις θέσιν να διατυμπανίζει τι καλά λέγουν οι ξένοι δι’ αυτόν, διά να αποδείξη την αξίαν του διότι τα κριτήριά του δεν είναι ρωμαίϊκά, αλλά ευρωπαικά, ρωσσικά κα αμερικάνικα.

Ο Ρωμιός είναι σκληρός και ελεύθερος και ουδέποτε αφελής. Και  όταν το σώμα του ή τα συμφέροντά του σκλαβωθούν, κάμνει ελιγμούς και υποκρίνεται αναλόγως των περιαστάσεων, διά να παραμείνει με την ευφυΐαν του όσον το δυνστόν πλέον ελεύθερα η Ρωμιοσύνη του. Με υπερηφάνειαν τον καραγκιόζη κάμνει και πάντοτε αδούλωτος αετός της Ρωμιοσύνης παραμένει.

Ο Νεογραικισμός αρκετά εζημίωσε το Ρωμαίϊκον με την λεγομένην ξενομανίαν του, η οποία είναι εις την πραγματικότητα δουλοπρέπεια εις τα αφεντικά του.

Ακριβώς επειδή οι Νεογραικοί είναι διηρημένοι μεταξύ των αφεντικών των, συμπεριφέρονται ο ένας Γραικύλος προς τον άλλον Γραικύλον ωσάν τα αφεντικά των. Οι Γραικύλοι των Ρώσσων φέρονται προς τους Γραικύλους των Αμερικανών ως οι Ρώσσοι προς  Αμερικάνους και τανάπαλιν. Το ίδιον κάμνουν οι Γραικύλοι των Φραντσέζων, Αγγλων, Γερμανών κλπ.

Διά τούτο παρατηρείται το περίεργον φαινόμενον να ερωτεύεται ο Γραικύλος τον Ρώσσων φιλον του και να μισεί τον Γραικύλον των Αμερικανών και τανάπαλιν.

Το παράδοξον είναι ότι έκαστος θεωρεί τον άλλον Γραικύλον εχθρών και προδότην του Εθνους.

Εξ’ απόψεως, όμως. Ρωμοσύνης οι Γραικύλοι είναι όλοι προδόται.

Τούτο, όμως, δεν σημαίνει ότι ο Ρωμιός αποφεύγει τας συμμαχίας, Οχι, Ονειροπόλος και αφελής δεν είναι. Αλλά, ουδέποτε γίνεται πνευματικός ή σωματικώς δούλος του συμμάχου. Γίνεται σύμμαχος πιστός εις τα συμπεφωνημένα, αλλά ιδεολογικώς αδέσμευτος.

Τούτο. Όμως, δεν σημαίνει ότι ο Ρωμιός πάλιν ότι δέχεται μόνον τα Ρωμαίϊκα και τίποτε το ξένον Δέχεται ο, τιδήποτε το καλόν και το κάμνει ρωμαίίκον, (σ.σ « ό, τιδήποτε είναι αληθινόν, είναι εθνικόν  είπε ένας σημαίνων ποιητήςτου 19  αιώνος μ.χ. Το είπε ο Διονύσιος Σωλωμός). Οπως γίνεται σύμμαχος με όποιον συμφέρει εθνικώς, κατά τον ίδιο τρόπον αποκτά όλα όσα χρειάζονται από την σοφίαν των επιστημώνων τπυ κόσμου, αλλά τα προσαρμόζει εις το ρωμαίϊκον πολιτισμόν του. Ουδέποτε συγχέει τας θετικάς επιστήμας με τον πολιτισμόν,αφού γνωρίζει ότι και ο βάρβαρος δύναται να έχει η να αποκτήσει και να προαγάγει τας θετικάς επιστήμας, διά να χρισημοποιήσει αυτάς εις υποδούλωσιν και καταστροφήν των ανθρώπων.

Διά τούτο ο Ρωμιός γνωρίζει ότι είναι πνευματικός ηγέτης και εις αυτούς, που είναι ως τεχνοκράται και ως οικονομική δύναμις ηγέται.

Αλλά οι Νεογραικύλοι έχουν τόσον πολύ συνηθίσει να συγχέουν το τεχνοκρατικόν και οικονομικόν στοιχείον με την ηγεσίαν, ώστε δεν αντιλαμβάνονται πλέον το γεγονός ότι η Ρωμιοσύνη είναι σήμερον π0λιτιστικός ηγέτης εκατομυρίων ανθρώπων εκτός της Ελλδίτσας των.

Ο  Γραικύλος νομίζει ότι τοιαύτην ηγεσίαν είχον μόνον οι αρχαίοι Ελληνες και φανταζεται τον εαυτόν του ως φύλακα των ερειπίων αυτών. Θεωρεί συνεχιστάς και ηγέτας του πολιτιστικού έργου των αρχαίων Ελλήνων τους Ευρωπαίους. Δεν είναι εις θέσιν να καταλάβη ότι μόνον η Ρωμιοσύνη είναι συνεχιστής και ηγέτης του Ελληνικού πολιτισμού. Διά τούτο ο Γραικύλος είναι ο κύριος συντελεστής εις την καλλιέργειαν του δουλουπρεπούς φρονήματος του νεογραικισμού εν Ελλάδι πνεύματος. Ο Γρικύλος έχει εμπιστοσύνην οχι εις τον εαυτόν του, αλλά μόνο εις τα ξένα αφεντικά του.

Ναι μεν ο Ρωμιός έχει απόλυτον πεποίθεσιν ει; Την Ρωμιοσύνην του, αλλά ούτε φανατικός, ούτε μισαλλόδοξος είναι και ούτε έχει καμμίαν ξενοφοβίαν. Αντιθέτως αγαπά τούς ξένους, ουχί όμως αφελώς,

Τούτο διότι γνωρίζει ότι ο Θεός αγαπά όλους τους ανθρώπους και ολας τας φυλάς και όλα τα έθνη χωρίς διάκρισιν και χωρίς προτίμησιν. Ο Ρωμιός γνωρίζει ότι η Ρωμιοσύνη του κατέχει την αλήθεια και είναι η υψίστη μορφή των πολιτισμών. Αλλά, κατανοεί άριστα το γεγονός ότι ο Θεός αγαπά τον Ρωμιό όχι όμως περισσότερο από τους άλλους. Ο Θεός αγαπά τον κάτοχον της αλήθειας, αλλά εξ’ ίσου αγαπά τον κήρυκα του ψεύδους. Αγαπά τον άγιον αλλά εξ’ ίσου ακόμη και τον διάβολο. Ο Θεός αγαπά όλα τα δημιουργήματα του, μισεί όμως την αμαρτία, τον θάνατο και τον εγωϊσμό.  Ελεήμων καρδία είναι καύσις καρδίας υπέρ πάσης της κτίσεως και υπέρ των δαιμόνων , λέγει ο αββας άγιος ισαάκ ο Σύρος).

Διά τούτο η Ρωμιοσύνη είναι αυτοπεποίθεσις, ταπεινοφροσύνη και φιλότιμο, και όχι κίβδηλος πεποίθςσις, ιταμότης και εγωϊσμός. Ο ηρωϊσμός της Ρωμιοσύνης είναι αληθής και διαρκής κατάστασις του πνεύματος, καί όχι αγριότης, βαρβαρότης και αρπακτικότης.

Οι μεγαλύτεροι ήρωες της Ρωμιοσύνης συγκαταλέγονται μεταξύ των αγίων.

Η Ρωμιοσύνη διαφέρει των άλλων πολιτισμών, διότι έχει το ίδιον θεμέλιον διά τον ηρωϊσμόν της, ως και διά την αγιωσύνην της, δηλαδή το ρωμαϊκόν φιλότιμον, το οποίον δεν υπάρχει εις τον Ευρωπαϊκόν πολιτισμόν Πολιτισμόν. Παρά ταύτα οι Γραικύλοι από το  1821 μέχει σήμερα προπαγανδίζουν ότι οφείλομε να εγκαταλείψωμε την Ρωμιοσύνη και να γίνωμε Ευρωπαίοι, διότι δήθεν ο Ευρωπαϊκός Πολιτισμός είναι ανώτερος από τη Ρωμιοσύνη.

Αναγκαζόμαστε εκ των πραγμάτων, των ιστορικών γεγονότων καιτων έξωθεν της Ελλάδος και της Κύπρου ποικιλων΄μων πιέσεων, που ασκούνται κυρίως πρός την κατεύθυνση της πολιτικής, πνευματικής και εκκλησιαστικής ηγεσίας του Ελληνισμού, να βοηθήσουμε, να συμπαρασταθούμε, να προσευχηθούμε, να ενισχύσουμε- μετά τον Θεόν – με τα πτωχά μας κολλυβογράμματα και τις διαπιστώσεις όλους μας, για να μπορέσουμε χάριτι Χριστού να αντισταθούμε σθεναρώς διακριτικώς, ευθαρσώς, ορθοδόξως, ελληνοπρεπώς και επιστημονικώς και να δώσουμε ε’υλογες, παραδοσιακές και λυτρωτικές λύσεις. Λύσεις οι οποίες δεν θα ωφελήσουν μόνο την Ελλάδα και την Κύπρο. Αλλά και την παραπαίουσα πνευματικά και θεολογικά αποτυχημένη Ευρωπαϊκή Ενωση.

Αφορμή για τα πι’ο πάνω αναφερθέντα μας έδωσαν τα παρακ΄τω κείμενα, τα οποία και παραθέτουμε:

1( Εν:  Εφημερίδα «Απογευματινή», Πέμπτη 11 Μαϊου 2000 μ.χ,. σελ. 14 τίτλος του άρθρου : «Γιόρτασαν τα 50 χρόνια της Ευρωπαϊκής Ιδέας» : «Τα πενήντα χρόνια απότη Γέννηση της Ευρωπαϊκής Ιδέας εορτάστηκαν με μια λαμπρή εκδήλωση από την Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα, στην οποία παραβρέθηκαν εκπρόσωποι του πολιτιλού κόσμου, καθώς και των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτιστικών φορέων...

... Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ρομάνο Πρόντι στό μήνυμα, πού απέστειλε, υπογράμμισε ότι η πραγματική πρόκληση σήμερα είναι «να ξανασκεφτούμε τον τρόπο, με τον οποίον χτίζουμε την Ευρώπη να επινοήσουμε μια δημοκρατικότητα διακυβέρνηση με μορφή δικτύου, όπου τα Ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, οι εθνικές κυβερνήσεις, οι τοπικές και περιφερειακές αρχές, καθώς και η κοινωνία των πολιτών, από κοινού σχεδιάζουν, προτείνουν, εφαρμόζουν και παρακολουθούν πολιτικές».

Επαναλαμβάνουμε και σχολιάζουμε εν συντομία τη εξής ρήση του κ. Πομάνο Πρόντι : «Να ξανασκεφτπύμε τον τρόπο, με τον οποίο χτίζουμε.