Κυριακή των Βαΐων - Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Την προηγούμενη Κυριακή είδαμε δυο από τους μαθητές του Χριστού και μάλιστα δυο από τους τρεις που ο ίδιος ο Χριστός θεωρούσε ως τους πιο ξεχωριστούς, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, να ζητούν από τον Χριστό θέση προνομιακή, όταν αυτός θα καθίσει στον βασιλικό θρόνο του. Σήμερα, Κυριακή των Βαΐων, το θέμα της ευαγγελικής περικοπής είναι και πάλι η βασιλική ιδιότητα του Χριστού. Ο Χριστός εισέρχεται θριαμβευτικά στην αγία πόλη, την Ιερουσαλήμ, για να ενθρονιστεί ως Βασιλιάς.

 Αρχικά τον συνοδεύουν οι μαθητές του, αλλά σταδιακά συγκεντρώνεται μέγα πλήθος, γεμάτο, παλμό και ενθουσιασμό. Παίρνουν κλαδιά φοινικιάς και κραυγάζουν: ευλογημένος αυτός που έρχεται απεσταλμένος από τον Κύριο. Ευλογημένος ο βασιλιάς του Ισραήλ. Τα λόγια αυτά προέρχονται από τους Ψαλμούς του Δαβίδ και στη συνείδηση των Ιουδαίων ήταν σαφές πως αναφέρονται στον αναμενόμενο Μεσσία, αυτόν που θα ξανακαθίσει στον θρόνο του Δαβίδ. Όλη η τελετουργική πορεία προς την Ιερουσαλήμ αυτό ακριβώς καταδεικνύει.

Ο Χριστός στέλνει τους μαθητές του να ζητήσουν από κάποιους ένα γαϊδουράκι. Οι ιδιοκτήτες του ζώου το παραδίδουν άμεσα και πρόθυμα στους μαθητές. Τα περιστατικά αυτά μπορεί να μοιάζουν στον αμύητο αναγνώστη γραφικά και ευχάριστα, αλλά για τον γνώστη των δεδομένων της εποχής του Χριστού υποδηλώνουν τη χρήση του βασιλικού δικαίου, τη δυνατότητα της επίταξης μεταφορικών μέσων. Και μάλιστα ο βασιλιάς δεν μπορούσε να ανέβει σε οποιοδήποτε ζώο παρά μόνο σε εκείνο που κανείς άλλος δεν το είχε χρησιμοποιήσει στο παρελθόν, όπως ήταν ακριβώς ο πώλος όνου.

Οι μαθητές απλώνουν τα ιμάτια τους για να περάσει ο Χριστός, το πλήθος τους ακολουθεί κάνοντας το ίδιο. Και αυτή η πράξη αποτελεί επίσης μέρος ενός τελετουργικού που προσιδιάζει στην παρουσία του βασιλιά.

Τέλος, τον επιβιβάζουν πάνω στο ζώο, όπως ακριβώς αρμόζει να κάνουν σε κάποιον που φέρει τη βασιλική ιδιότητα και επιχειρεί να ιππεύσει. Το πλήθος κραυγάζει ωσαννά, μια φράση που αρχικά σήμαινε την παράκληση που αποζητούσε τη σωτηρία, αλλά αργότερα έφτασε να σημαίνει κραυγή χαράς και ευφροσύνης.

 Όμως η περικοπή περιέχει και ένα ακόμη επεισόδιο το οποίο αφενός δείχνει προς την ίδια κατεύθυνση, τη βασιλική δηλαδή ιδιότητα του Χριστού, αφετέρου αποκαλύπτει και μιαν άλλη πτυχή της πορείας του Χριστού προς τη βασιλική ενθρόνιση. Αναφερόμαστε στη χειρονομία της Μαρίας της αδελφής του Λαζάρου, η οποία αλείφει τα πόδια του Χριστού με πολύτιμο, ευωδιαστό μύρο. Καταρχάς και αυτό το επεισόδιο μας φέρνει στο μυαλό τη μεσσιανική ιδιότητα του Χριστού. Μεσσίας σημαίνει κεχρισμένος, αυτός που έχει χριστεί, και η χρίση με μύρο αποτελούσε μέρος του τελετουργικού της βασιλικής ενθρόνισης. Όμως ο Χριστός, όταν ο Ιούδας θα δυσφορήσει για τη σπατάλη του μύρου, θα δηλώσει πως η χειρονομία αυτή είναι η πρέπουσα, γιατί η Μαρία, επιτελώντας αυτό το έργο, δεν κάνει τίποτα λιγότερο από το να προδηλώνει τον ενταφιασμό του Χριστού που επίκειται. Ο Χριστός γνωρίζει πως αυτός που τώρα τιμάται ως βασιλιάς πρόκειται σύντομα να θανατωθεί. Αλλά η γνώση του δεν περιορίζεται σε αυτό, καθώς γνωρίζει επίσης πως η ενθρόνισή του δεν θα πραγματοποιηθεί κατά την είσοδο στην Ιερουσαλήμ, αλλά κατά την ύψωσή του στον Σταυρό.

Ο Χριστός όμως είναι βασιλιάς και είναι βασιλιάς επειδή η ζωή του, οι σκέψεις του, οι επιθυμίες του, η φαντασία του, ακόμα και η πιο ελάχιστη ενέργειά του, είναι σύμφωνες με την αλήθεια του Θεού. Ο Χριστός είναι βασιλιάς, επειδή το έργο της ζωής του είναι ακριβώς να φανερώσει αυτή την αλήθεια. Να μας δείξει το έργο του Θεού μέσα στον κόσμο. Να φανερώσει πως η ιστορία δεν είναι παραδομένη στα χέρια των ανθρώπων και μόνο, αλλά μυστικά εντός της ο Θεός απεργάζεται το σχέδιο της σωτηρίας των ανθρώπων.

Υπάρχει μια φράση γνωστή σε όλους, η οποία υποδηλώνει το αμετάβλητο της βασιλείας, αλλά το φθαρτό των βασιλέων: «Ο βασιλεύς απέθανε, ζήτω ο βασιλεύς». Η φράση δηλώνει μιαν ιστορική αλήθεια. Οι βασιλιάδες αλλάζουν, πεθαίνουν, ξεχνιούνται. Ο λαός είναι πάντοτε έτοιμος να λησμονήσει τον πεθαμένο βασιλιά και να επευφημήσει τον διάδοχό του. Στην περίπτωση του Χριστού όμως η τάξη αυτή ανατρέπεται. Και εδώ ο βασιλιάς πεθαίνει. Αλλά αυτό όχι μόνο δεν γίνεται αφορμή να ξεχαστεί, αλλά οδηγεί στον πραγματικό δοξασμό του, την Ανάσταση, την Ανάληψη, την εγκατάσταση του στα δεξιά του θρόνου του Πατρός. Και ο λαός του, οι μαθητές του, τότε μόνο είναι σε θέση να αντιληφθούν πως αρχικά δεν είχαν καταλάβει ποιος ήταν πραγματικά ο Χριστός. Μόνο μετά την Ανάστασή του μπορούν και συνειδητοποιούν τι είδους βασιλιάς ήταν ο Χριστός. Ο πραγματικός βασιλιάς του κόσμου, ο μόνος βασιλιάς. Και είναι πλέον σε θέση και οι ίδιοι να γίνουν με τη σειρά τους μάρτυρες αυτής της αλήθειας σε όλον τον κόσμο: ένα έθνος βασιλέων και ιερέων.

 Για την Εκκλησία μας η Κυριακή των Βαΐων δεν είναι ένα κομμάτι από το μακρινό παρελθόν. Δεν είναι μια ημέρα του έτους 33 μ.Χ. Είναι μια σύγχρονη σε μας εμπειρία. Ο Χριστός εισέρχεται ανάμεσα μας. Ως βασιλιάς, αλλά ταυτόχρονα φέροντας μορφή δούλου, μορφή ταπεινή: την ταπεινή μορφή του άρτου και του οίνου, τα στοιχειώδη της ανθρώπινης τροφής. Και ενθρονίζεται στον θρόνο του Θεού, αυτός ο σφραγισμένος, ο Σταυρωθείς, αλλά και Αναστάς. Ανεβαίνει σε κάθε λειτουργία στο θρόνο που συμβολικά έχει κάθε χριστιανικός ναός. Σε αυτόν τον θρόνο, που φαινομενικά μοιάζει άδειος, είναι παρών πάντα ο Χριστός. Ζει ανάμεσά μας. Μας τρέφει με το σώμα και το αίμα του. Μας δίνει ζωή. Και εμείς φέρουμε στους ώμους μας τη χαρμόσυνη ευθύνη να αναγγείλουμε στον κόσμο που ζει μέσα στο σκοτάδι και την απελπισία τα καλά νέα, το Ευαγγέλιο. Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Γιώργος Σαββίδης