5 Ιαν 2017

Ο Κεμαλισμός και η αποκαλούμενη Eλληνική Aριστερά

Ένα κείμενο του 2001…..επίκαιρο
Ο Κεμαλισμός και η αποκαλούμενη Ελληνική Αριστερά
Β. Λαγός- Θ. Μαλκίδης
1.Η Γενοκτονία  που αμφισβητείται.....
Aφορ­μή για το κεί­με­νο αυτό υ­πήρξαν κεί­με­να που δη­μο­σιεύ­θη­καν στον Αθη­να­ϊ­κό και Πε­ρι­φε­ρεια­κό Τύ­πο για το αν χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται ως γε­νο­κτο­νί­α ο α­φα­νι­σμός του ελ­λη­νι­σμού της Α­να­το­λής. Με­ρι­κά δη­μο­σιεύ­μα­τα μά­λι­στα επι­κα­λού­νται τις α­πο­φά­σεις του Ο.Η.Ε. για το πώς ο­ρί­ζε­ται η έν­νοια Γενοκτο­νί­α (διε­θνής ό­ρος η ελ­λη­νο­λα­τι­νι­κή λέ­ξη Genocide).

 Αν και οι α­πο­φά­σεις του Ο.Η.Ε. εί­ναι γνω­στό ό­τι α­πο­τε­λούν προ­ϊ­όν των κάθε φο­ρά πο­λι­τι­κών συ­σχε­τι­σμών, ί­σως εί­ναι α­να­γκαί­ο να μνη­μο­νεύ­σου­με τί ο­ρί­ζε­ται ως γε­νο­κτο­νί­α στη σύμ­βα­ση του Ο.Η.Ε. της 9ης Δε­κεμ­βρί­ου 1948:
«Ως Γε­νο­κτο­νί­α νο­εί­ται οια­δή­πο­τε εκ των κα­τω­τέ­ρω πρά­ξε­ων ενεργουμένων με την πρό­θε­σιν ο­λι­κής ή με­ρι­κής κα­τα­στρο­φής ο­μά­δος εθνικής, ε­θνο­λο­γι­κής, φυ­λε­τι­κής ή θρη­σκευ­τι­κής, ως τοιαύ­της:
α) Φό­νος των με­λών της ο­μά­δος
β) Σο­βα­ρά βλά­βη της σω­μα­τι­κής ή δια­νο­η­τι­κής α­κε­ραιό­τη­τος των με­λών της ο­μά­δος
γ) Εκ προ­θέ­σε­ως υ­πο­βο­λή της ο­μά­δος εις συν­θή­κας δια­βιώ­σε­ως δυ­να­μέ­νας να ε­πι­φέ­ρω­σι την πλή­ρη ή την με­ρι­κήν σω­μα­τι­κήν κα­τα­στρο­φήν αυ­τής.
δ) Μέ­τρα α­πο­βλέ­πο­ντα εις την πα­ρε­μπό­δι­σιν των γεν­νή­σε­ων εις τους κόλ­πους ω­ρι­σμέ­νης ο­μά­δος.
ε) Α­να­γκα­στι­κή με­τα­φο­ρά παί­δων μί­ας ο­μά­δος εις ε­τέ­ραν ο­μά­δα”.
2. Στηρίζοντας τον Κεμαλικό φασισμό
Υ­πάρ­χουν πο­λλά πα­ρα­δείγ­μα­τα α­πό το πα­ρελ­θόν που α­πο­δει­κνύ­ουν ότι η ελ­λη­νι­κή α­ρι­στε­ρά, στις διά­φο­ρες εκ­δο­χές της, δέ­σμια των συμ­φε­ρό­ντων, των οι­κο­νο­μι­κών συ­ναλ­λα­γών, που εί­χε η Σο­βιε­τι­κή Έ­νω­ση και η Κομ­μου­νι­στι­κή Διε­θνής με διά­φο­ρα κα­θε­στώ­τα, αν δεν τα υπε­ρα­σπί­στηκε, τουλάχιστον τα ανέχτηκε.
Έ­τσι λοι­πόν στις αρ­χές της δε­κα­ε­τί­ας του ’80, λό­γω της με­γά­λης ει­σα­γω­γής κρε­ά­των που εί­χε α­πο την Αρ­γε­ντι­νή η Σο­βιε­τι­κή Έ­νω­ση, το Κ.Κ.Ε. μας “ε­νη­μέ­ρω­νε” ότι η χού­ντα του Βι­ντέ­λα εί­χε “κε­ντρώ­ο και προ­ο­δευ­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα”. Το Κ.Κ.Ε. ε­σω­τε­ρι­κού, η άλ­λη εκ­δο­χή της πα­ρα­δο­σια­κής α­ρι­στε­ράς, ε­πί γραμ­μα­τεί­ας Λε­ω­νί­δα Κύρ­κου, μας εκ­θεί­α­ζε το κα­θε­στώς Τσα­ου­σέ­σκου στη Ρου­μα­νί­α, λό­γω της οι­κο­νο­μι­κής βο­ή­θειας που λάμ­βα­νε α­πό το “α­δερ­φό” κόμ­μα. Ταυ­τό­χρο­να η κυ­βέρ­νη­ση του ΠΑ­ΣΟΚ εί­χε α­γα­στή συ­νερ­γα­σί­α με το κα­θε­στώς Για­ρου­ζέλ­σκι στην Πο­λω­νί­α θέ­λο­ντας να κά­νει ε­ξα­γω­γή πορ­το­κα­λιών στη χώ­ρα αυ­τή.
 Αν ό­μως τα προ­α­να­φε­ρό­με­να κα­θε­στώ­τα έ­χουν κα­ταρ­ρεύ­σει, υ­πάρ­χει α­κό­μα έ­να κα­θε­στώς βα­θιά ρα­τσι­στι­κό, αυ­τό της Τουρ­κί­ας, που ως κρα­τι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α έ­χει τον κε­μα­λι­σμό, δη­λα­δή τον ρα­τσι­σμό, τον φα­σι­σμό. Η ελ­λη­νι­κή α­ρι­στε­ρά, δέ­σμια των γε­ω­πο­λι­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων της πά­λαι πο­τέ Σοβιετικής Έ­νω­σης, κα­τά­ντη­σε τε­λι­κά να εί­ναι “κε­μα­λι­κή α­ρι­στε­ρά”. Το φά­ντα­σμα της συμ­φω­νί­ας Κε­μάλ Α­τα­τούρ­κ-Μπολ­σε­βί­κων πλα­νά­ται α­κό­μα και σή­με­ρα πά­νω α­πό την Ελ­λά­δα με α­πο­τέ­λε­σμα η Ελ­λη­νι­κή, ή για την ακρίβεια, η Α­θη­να­ϊ­κή κε­μα­λι­κή α­ρι­στε­ρά, να στη­ρί­ζει με κά­θε τρό­πο την ακε­ραιό­τη­τα του κε­μα­λι­κού ρα­τσι­σμού. “Εί­ναι στο κρά­τος, στα Υ­πουρ­γεί­α, στα κόμ­μα­τα, σε α­δια­φα­νείς μη­χα­νι­σμούς, πολ­λές φο­ρές α­πό βλα­κεί­α…. Ο κε­μα­λι­σμός, ό­πως και ο νε­ο­κε­μα­λι­σμός, εί­ναι ρα­τσι­σμός και έ­τσι πρέ­πει αυ­τοί οι φι­λο­κε­μα­λι­στές-φι­λο­ρα­τσι­στές να α­ντι­με­τω­πί­ζο­νται. Εί­ναι οι α­διά­ντρο­ποι υ­πε­ρα­σπι­στές του κε­μα­λι­κού αυ­γού του φι­διού που πα­ρα­μόρ­φω­σε και πα­ρα­μορ­φώ­νει τους λα­ούς και την ι­στο­ρι­κή πε­ριο­χή της Α­να­το­λί­ας”.(1)
Και για ό­σους αμ­φι­σβη­τούν τα πα­ρα­πά­νω, ας γί­νουν με­ρι­κές α­να­φο­ρές σε κεί­με­να του πα­ρελ­θό­ντος που ερ­μη­νεύ­ουν τη στά­ση της Ελ­λη­νι­κής Α­ρι­στε­ράς. Ο Μου­στα­φά Κε­μάλ, σε ε­πι­στο­λή του στον  πρω­τερ­γά­τη του κι­νή­μα­τος, Κια­ζήμ Κα­ρα­μπε­κίρ στις 22 Ιου­νί­ου 1919, α­να­φέ­ρει με­τα­ξύ άλ­λων:
“Σε πε­ρί­πτω­ση που οι μπολ­σε­βί­κοι ε­πι­δεί­ξουν δρα­στη­ριό­τη­τα και α­σκή­σουν ε­πιρ­ρο­ή, θα πρέ­πει προ­σπα­θώ­ντας να φα­νού­με ου­δέ­τε­ροι να ε­ξα­να­γκά­σου­με τις δυ­νά­μεις των συμ­μά­χων να α­πο­μα­κρυν­θούν α­πό τη χώ­ρα μας και σε ε­νά­ντια πε­ρί­πτω­ση εί­ναι φρό­νι­μο να ι­σχυ­ρι­στού­με πως θα γί­νουν αι­τί­α η πα­τρί­δα μας να πα­ρα­μεί­νει κά­τω α­πό την κα­το­χή των Μπολ­σε­βί­κων και πως θα πρά­ξου­με α­νά­λο­γα (...). Από την άλ­λη πλευ­ρά, μην α­να­μέ­νο­ντας να έλ­θει αρ­χι­κή πρό­τα­ση α­πό τους Σο­βιε­τι­κούς, εί­ναι πο­λύ σκό­πι­μο να α­πο­στεί­λου­με με­ρι­κά χρή­σι­μα ά­το­μα α­πό ε­κεί­νη την πε­ριο­χή (α­να­το­λι­κή Μι­κρά Α­σί­α) με μυ­στι­κή α­πο­στο­λή και να αρ­χί­σου­με α­μέ­σως δια­πραγ­μα­τεύ­σεις. Έ­τσι δεν θα πα­ρα­στεί α­νά­γκη να έλ­θουν στη χώ­ρα μας Μπολ­σε­βί­κοι πολ­λοί σε α­ριθ­μό και δύ­να­μη(…). Στη συ­νέ­χεια, μό­λις συ­νεν­νο­η­θού­με, θα εί­ναι πο­λύ φρό­νι­μο να τους κρα­τή­σου­με στα σύ­νο­ρα και να τους χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με ως ό­πλο για την α­πο­μά­κρυν­ση των Συμ­μά­χων από τη χώ­ρα”.(2)
Το συ­νέ­δριο της Σε­βά­στειας, η κα­θο­ρι­στι­κή συ­νά­ντη­ση για τον κε­μα­λι­κό α­γώ­να, συ­ζη­τά α­κό­μα και την α­νά­θε­ση ε­ντο­λής κη­δε­μο­νί­ας α­πό τις Η­ΠΑ και τη Με­γά­λη Βρε­τα­νί­α, δεν α­να­φέ­ρε­ται που­θε­νά η α­ντί­θε­ση στις με­γά­λες δυ­νά­μεις,  αλλά μό­νο η α­ντί­θε­ση στη Ρω­μιο­σύ­νη και τον Αρ­με­νι­σμό, ε­νώ η Ο­κτω­βρια­νή Ε­πα­νά­στα­ση έρ­χε­ται ως θε­ϊ­κό δώ­ρο. Ο ε­θνι­κι­στής δια­νο­ού­με­νος Χα­μντουλ­λάχ Σουπ­χή, α­να­φέ­ρει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: “Ο με­γά­λος προ­φή­της μας λέ­γει πως θα ε­ξα­σφα­λί­σουν και θα ε­νι­σχύ­σουν τη θρη­σκεί­α ο­ρι­σμέ­να ά­το­μα που δεν θα α­νή­κουν σ’αυ­τήν. Ι­δού ο Αλ­λάχ μας α­πο­στέλ­λει αυ­τή τη δύ­να­μη. Ό­σο ε­μείς προ­σεγ­γί­ζου­με τους Μπολ­σε­βί­κους, τό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο πλη­σιά­ζου­με το Σε­ριάτ” (Ιε­ρό νό­μο) (3).
Ο Σα­ρή Χου­σε­ϊ­νο­γλου Αχ­μέτ Μπέ­η, πα­ρά­γο­ντας του Α­ϊ­δι­νί­ου, σε γράμ­μα του στο κε­μα­λι­κό δη­μο­σιο­γρά­φο Γιου­νούς Ντα­ντή που οι­κειο­ποι­ή­θη­κε πε­ριου­σια­κά στοι­χεί­α Αρ­μέ­νιων και Ελ­λή­νων για να στή­σει την ε­φη­με­ρί­δα Τζουχ­μου­ριέτ, (4) θα ε­πι­ση­μά­νει “προ­κει­μέ­νου να εκ­διω­χθεί ο Έλ­λη­νας, μο­λο­νό­τι δεν πι­στεύ­ω κατά συ­νεί­δη­ση στον μπολ­σε­βι­κι­σμό, δέ­χο­μαι πρό­θυ­μα να κυ­ριαρ­χή­σει στη χώ­ρα μας και ας μη μεί­νει τί­πο­τα α­πό ό­λο το βιός μας και την πε­ριου­σί­α μας”.(5)
 Για το Κε­μα­λι­κό κί­νη­μα, η Κο­μι­ντέρ­ν εί­χε το­νί­σει πως “υ­πο­στη­ρί­ζε­ται το τουρ­κι­κό ε­θνι­κό κί­νη­μα στο μέ­τρο που α­ντι­τί­θε­ται στον ι­μπε­ρια­λι­σμό της Ευ­ρώ­πης, συ­νε­πώς ό­σο έ­χει ε­πα­να­στα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα. Α­ντί­θε­τα, τη στιγ­μή που το κί­νη­μα αυ­τό θα αρ­χί­σει να κα­τα­κτά ξέ­νους λα­ούς και αν τους θέ­τει κά­τω α­πό τον έ­λεγ­χό του, δη­λα­δή ό­ταν η Τουρ­κί­α δεν αρ­κε­στεί στην κυ­ριαρ­χί­α της πά­νω στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη και τα Στε­νά και α­πο­πει­ρα­θεί να κα­τα­λά­βει τη Θρά­κη θα της α­ντι­στα­θεί σθε­να­ρά το κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα”. (6)
 Ου­σια­στι­κά ο κε­μα­λι­κός α­γώ­νας διε­ξά­χθη­κε με σο­βιε­τι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση και με πο­λε­μι­κό υ­λι­κό που προ­μή­θευ­σαν οι Σο­βιε­τι­κοί κα­τά κύ­ριο λό­γο.(7)
Συνολικά η σοβιετική βοήθεια προς την κεμαλική Τουρκία από τον Αύγουστο του 1920 έως το Μάιο του 1922 ήταν 11 εκατομμύρια χρυσά ρούβλια και 100.000 χρυσές οσμα­νι­κές λίρες. Συ­γκρι­τι­κά, ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός για το 1920 της κυ­βέρ­νη­σης της Άγκυ­ρας α­νερ­χό­ταν σε 63.018.354 τουρ­κι­κές λί­ρες και του 1921 σε 79.160.058, και στην ε­θνι­κή ά­­μυ­να εί­χαν α­φιε­ρω­θεί για το 1920, 27.576.039 ε­νώ για το 1921 εί­ναι 54.160.058 τουρ­κι­κές λί­ρες, δη­λα­δή η σο­βιε­τι­κή βο­ή­θεια ή­ταν με­γα­λύ­τε­ρη α­πό το σύ­νο­λο του ετήσιου προ­ϋπο­λογισμού της Τουρκίας και το σύ­νο­λο των πο­λε­μι­κών δα­πα­νών δύ­ο χρό­­νων. (8)
Η προ­σέγ­γι­ση των κε­μα­λι­κών με τους Σο­βιε­τι­κούς -που άλ­λω­στε δεν ή­ταν πα­ρά μια ευ­και­ρια­κή στά­ση του τουρ­κι­κού πα­ρά­γο­ντα για την εκ­δί­ω­ξη των Ελ­λή­νων και των λοι­πών χρι­στι­νικών ε­θνο­τή­των, “δεν υ­πάρ­χει α­ντί­στα­ση κα­τέ­να­ντι των ι­σχυ­ρών ι­μπε­ρια­λι­στι­κών κρα­τών, μό­νο κα­τέ­να­ντι των Ρω­μιών και των Αρ­με­νί­ων”, γρά­φει η Χα­λι­ντιέ Ε­ντίπ Α­ντι­βάρ, (9)- χα­λα­ρώ­νει, μό­λις ε­ξα­σφα­λί­ζε­ται η υ­πο­στή­ρι­ξη των δυ­τι­κών δυ­νά­με­ων. Ο κε­μα­λι­σμός εί­χε πε­τύ­χει τους κύ­ριους σκο­πούς του.
3. Η ένοχη σιωπή 
Η πα­ρα­δο­σια­κή ελ­λη­νι­κή α­ρι­στε­ρά, α­πό τη στιγ­μή που οι Μπολ­σε­βί­κοι στή­ρι­ξαν και α­να­γνώ­ρι­σαν με βά­ση τα προ­α­να­φε­ρό­με­να στοι­χεί­α το κε­μα­λι­κό κί­νη­μα, αυ­τό­μα­τα το θε­ώ­ρη­σε α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό, α­ντια­ποι­κιο­κρα­τι­κό, μη α­πο­δε­χό­με­νη το ρα­τσι­στι­κό του χα­ρα­κτή­ρα προς τις άλ­λες ε­θνό­τη­τες. Α­γνό­η­σε τη γε­νο­κτο­νί­α του λα­ού της Α­να­το­λής, α­πό την Ιω­νί­α μέ­χρι την Καπ­πα­δο­κί­α, και α­πό τον Πό­ντο μέ­χρι τη Θρά­κη και πα­ρέ­μει­νε ε­χθρι­κή σ’ αυ­τά τα ζη­τή­μα­τα. Και την πε­ρί­ο­δο του α­φα­νι­σμού του Ελ­λη­νι­σμού της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης, Ίμ­βρου και Τε­νέ­δου, ή σιω­πού­σαν ή νου­θε­τού­σαν υ­πο­κρι­τι­κά. Α­κό­μα και την η­μέ­ρα κα­θιέ­ρω­σης της η­μέ­ρας μνή­μης για την Γε­νο­κτο­νί­α, αυ­τή η πα­ρα­δο­σια­κή α­ρι­στε­ρά, δεν έ­δω­σε την α­παι­τού­με­νη σο­βα­ρό­τη­τα ψη­φί­ζο­ντας πα­ρών. Ε­ξαί­ρε­ση σ’αυ­τήν τη στά­ση ό­λα αυ­τά τα χρό­νια υ­πήρ­ξε ο Πασ­σα­λί­δης και ο Η­λιού, οι ο­ποί­οι έ­δω­σαν μα­θή­μα­τα μέ­σα στο Κοι­νο­βού­λιο, τό­σο για τα ζη­τή­μα­τα του Ελ­λη­νι­σμού της Α­να­το­λής ό­σο και για το ζή­τη­μα της Κύ­πρου, με­τά τις συμ­φω­νί­ες Ζυ­ρί­χης και Λον­δί­νου.
Α­πό την άλ­λη, στα μέ­σα της δε­κα­ε­τί­ας του 1970, ο χώ­ρος που ο­νο­μά­στη­κε ΠΑ­ΣΟΚ δεν κα­τόρ­θω­σε να α­παλ­λα­γεί, ε­κτός ε­λα­χί­στων ε­ξαι­ρέ­σε­ων, α­πό τις α­γκυ­λώ­σεις της πα­ρα­δο­σια­κής α­ρι­στε­ράς και ε­γκλω­βί­στη­κε στο προ­α­να­φε­ρό­με­νο δόγ­μα για τον κε­μα­λι­σμό. Αυ­τό ή­ταν α­να­με­νό­με­νο μιας και τα πιο πολ­λά στε­λέ­χη του δια­παι­δα­γω­γή­θη­καν με βι­βλιο­γρα­φί­α της πα­ρα­δο­σια­κής α­ρι­στε­ράς. Με το πέ­ρα­σμα του χρό­νου και τις αλ­λα­γές στο ε­σω­τε­ρι­κό του, ο κε­μα­λι­σμός ε­δραιώ­θη­κε στη συ­νεί­δη­ση του πρώ­ην σο­σια­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος. Α­πόρ­ροια της με­τάλ­λα­ξης που υ­πήρ­ξε ή­ταν οι δι­με­ρείς συμ­φω­νί­ες (Μα­δρί­τη), τα Ί­μια, οι S-300 με α­πο­κο­ρύ­φω­μα την κα­τά­θε­ση στε­φα­νιού α­πο τον Υ­πουρ­γό Ε­ξω­τε­ρι­κών της Ελ­λά­δος, στο μαυ­σω­λεί­ο του Κε­μάλ, στην Ά­γκυ­ρα.
4. Η κατάρρευση του Κεμαλισμού
Ο κε­μα­λι­σμός ως κρα­τι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α (έ­να έ­θνος, μια θρη­σκεί­α, μια γλώσ­σα), κυ­ρί­αρ­χη μέ­χρι σή­με­ρα στην γει­το­νι­κή χώ­ρα και χρη­σι­μο­ποιού­με­νη στο δυ­τι­κό κό­σμο, φαί­νε­ται ο­τι ί­σως πνέ­ει τα λοί­σθια. Κά­ποιοι ό­μως φρο­ντί­ζουν να του κά­νουν ε­νέ­σεις μορ­φί­νης για να συ­ντη­ρή­σουν αυ­τό το καρ­κί­νω­μα. Σε ό­λους αυ­τούς τους νε­ο­ε­θνι­κό­φρο­νες του ψευ­το­εκ­συγ­χρο­νι­σμού, που εί­τε α­πο α­φέ­λεια εί­τε α­πο άλ­λα κί­νη­τρα, δεν α­ντι­λαμ­βά­νο­νται και δεν ερ­μη­νεύ­ουν σω­στά τα γε­γο­νό­τα, πρέ­πει να α­ντι­στα­θού­με. Τα ε­κα­τομ­μύ­ρια θύ­μα­τα του κε­μα­λι­κού ρα­τσι­σμού αυ­τό μας ε­πι­τάσ­σουν.
Πα­ρα­πο­μπές
 1. Μι­χά­λης Χα­ρα­λα­μπί­δης, Α­γώ­νας σε δυο μέ­τω­πα, εκ­δό­σεις Γόρ­διος, 2001.
2. Karabekir Kazim, Istiklal Harbimiz, Is­tan­bul 1959, σελ.58.
3. Gologlu Mahmut, Ucuncu Mesru­tiyet 1920, Ankara 1971 σελ. 45.
4. Σαρ­ρής Νε­ο­κλής, “Θε­σμι­κή πλαι­σί­ω­ση των μειο­νο­τή­των με βά­ση τη συνθή­κη της Λω­ζά­νης”, στο Οι πα­ρα­βιά­σεις της συν­θή­κης της Λω­ζά­νης, Κομο­τη­νή 1993 σελ. 55-66.
5. Avciologlu Dogan, Milli Kurtulys Tarihi, Istanbul 1974 σελ. 164.
6. Kabakciyef H, Balkanlada Durum 1923, σελ. 25-26.
7. Υerasimos Stefanos, Turk-Sovyet illiskileri Ekim Devriminden Milli Mucadeleye. Istanbul 1979, σελ. 629, και Armaoglu Fahir Siyasi Tarih 1789-1960 Ankara, σελ. 635.
8. Σαρ­ρής Νε­ο­κλής, Ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή και πο­λι­τι­κές ε­ξε­λί­ξεις στην πρώ­τη τουρ­κι­κή Δη­μο­κρα­τί­α, Α­θή­να 1992 σελ. 33.
9. Adivar Halide Edip, Turkun atesle imtihani, Istanbul 1962 σελ. 144-145.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Αντίστοιχο δεν υπάρχει πουθενά στο κόσμο. Αντίθετα ο Κεμαλισμός ήταν υπόδειγμα αργότερα των Ναζιστών του Χίτλερ,άλλωστε Γερμανοί σε αγαστή συνεργασία με όλους αυτούς διέπρεψαν με στρατιωτικοσυμβουλευτικές πρακτικές στη γενοκτονία. Αν το δούμε όσο γίνεται αντικειμενικά πρώτη η Ελλάδα κατόπιν η Σερβία μετά η Βουλγαρία καλλιέργησαν έναν εθνικισμό ο οποίος ως τότε ήταν ξένος και υποβολιμαίος εκ της Εσπερίας ώστε με το διαίρει και βασίλευε σε ένα ενιαίο ως τότε κακό κάκιστο κρατικό μόρφωμα που διαμορφώθηκε μετά τη πτώση του ανατολικού Ρωμαικού κράτους το λεγόμενο Βυζάντιο διαμόρφωσαν τις συνθήκες ώστε εκ των πραγμάτων αν αναζητήσουν και οι μουσουλμάνοι παρ΄ότι ήταν πολλές εθνικότητες μια ενιαία κρατική εκπροσώπηση κι αυτή ήταν η σημερινή Τουρκία. Πολλά εκατομμύρια ανθρώπων ως τότε δεν είχαν εθνική τουρκική συνείδηση,ήταν απλά μουσουλμάνοι στη συντριπτική τους πλειονότητα εξισλαμισθέντες Έλληνες,Βούλγαροι Αλβανοί και Σέρβοι. Οι Αλβανοί θα είχαν τουρκέψει στο σύνολό τους αν δεν είχαν αποκοπεί μετά τους Βαλκανικούς πολέμους στη δυτική γωνιά,υπάρχουν παρ΄όλα αυτά πολλοί τουρκεμένοι Αλβανοί που μετακόμισαν στη Τουρκία.Όπως και οι Σερρβοκροάτες οι λεγόμενοι Βόσνιοι θα ήταν κι αυτοί πλήρως εκτουρκεμένοι αν δεν είχαν αποκοπεί!

Oι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η φωτογραφία μου
Για επικοινωνία : Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: aktinesblogspot@gmail.com