15 Σεπ 2016

Ἡ σύγχυση τῶν καιρῶν ὡς συνοδὸς καὶ ἀρωγὸς τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ

Αποτέλεσμα εικόνας για ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΑΚΤΙΝΕΣ
σύγχυση τῶν καιρῶν ὡς συνοδὸς καὶ ἀρωγὸς τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ
«Οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ πικρόν. Οὐαὶ οἱ συνετοὶ ἐν ἑαυτοῖς καὶ ἐνώπιον αὐτῶν ἐπιστήμονες»(Ησαΐας ε΄ 20-21).

Γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ κατανοήσουμε τὴν διδασκαλία καὶ τὸν πραγματικὸ χαρακτήρα τῆς Ἐκκλησίας ἀπαιτεῖται «σοφία» ὄχι κοσμική, ἀνθρώπινη, ἀλλὰ θεία· ἀπαιτεῖται «νοῦς», «νοῦς Χριστοῦ» [Α΄ Κορ. β΄ 16 ], δηλαδή χάρισμα ἐξ οὐρανῶν καὶ προϊὸν καθαρῆς καὶ ἁγνῆς πίστης, ταπείνωσης, πνευματικῶν ἀγώνων καὶ ἀγαθῆς προαίρεσης, μὲ τὰὁποῖα θὰ μπορέσει νὰ γνωρίσει κανείς, παρὰ τὶς ἁμαρτίες του - διότι οὐδεὶς ἀναμάρτητοςτὴν Ἀλήθεια καὶ νὰ ἀποφύγει τὴν διαστρέβλωση καὶ τὴν σύγχυση. Δυστυχῶς ὅμως ἀκόμα καὶ γιὰ τοὺς πλέον ἀκατήχητους εἶναι πιὰ γεγονός ἀδιαμφισβήτητο, ὅτι στὶς μέρες μας ἐπικρατεῖἐντὸς τοῦ χώρου τῆς Ἐκκλησίας μία πρωτοφανὴς σύγχυση ὡς πρὸς τὰ δόγματα καὶ τὸν σωτηριολογικὸ χαρακτήρα Της καὶ ὡς πρὸς τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων. Σύγχυση καὶ ἀπάτη. “Σημεῖατῶν ἐσχατολογικῶν χρόνων, τοῦἈντιχρίστου, σύμφωνα μὲ τὶς προφητικὲς ἐπισημάνσεις τοῦ ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου «Ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί· ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, βλάσφημοι, ἀνόσιοι, ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, τετυφωμένοι, κατεφθαρμένοι τὸν νοῦν, ἀδόκιμοι περὶ τὴν πίστιν. πονηροὶ δέ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι» (Β΄ Τιμ. κεφ. 3).Αὐτὴ διχάζουσα καὶ παραπλανοῦσα σύγχυση ἀρχίζει ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲςποιμένεςτῆς Ἐκκλησίας (τοὺς Ἱεράρχες), καὶλειτουργεῖ διαβρωτικὰστὸ γεμάτο ἀγαθὴ ἐμπιστοσύνη ἀλλὰ καὶ πολλὲς φορὲς ἄβουλο καὶ ἀκατήχητο ποίμνιο.
σύγχυση αὐτὴπαίρνειἐπικίνδυνοβαθμό, ὅταν πολλὲς φορὲς τὸ ποίμνιο παρακολουθεῖ ἄφωνο τὰ μέλη τῆς Ἱεραρχίας νὰ ἐκφράζουν διαφορετικὲς ἀπόψεις πάνω σὲθεμελιώδεις θέματα τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας ποὺεἴτεἔχουν λυθεῖ ἀπὸ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, εἴτε ἔχουν ἀποφανθεῖ γιὰ αὐτὰ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματιοἱ πραγματικοὶ Θεόπτες καὶ Θεολόγοι τῆς Ἑκκλησίας, οἱ Ἅγιοι Πατέρες. σύγχυση εἶναι πάντα πιὸ πιστὴ ἀρωγὸς τῆς αἵρεσης, πόσῳ μᾶλλον τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ. σύγχυση προκαλεῖται συνειδητὰ τόσο ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστές, γιὰ νὰ καλύψουν την πλάνη καὶ γιὰ νὰ συνεχίζουν νὰ πλανεύουν, ὅσο καὶ ἀπὸ τοὺς δειλοὺς καὶ ἀνεύθυνους, γιὰ νὰ καλύψουν τὶς ἀδυναμίες τους καὶ να συνεχίσουν νὰ ἀπολαμβάνουν τὰ ἀγαθά τους. σύγχυση συνδέεται ἄμεσα μὲ τὸ ψέμα, τὴν συκοφαντία, τὴν διπροσωπία, τὴν διαστρέβλωση τῆς ἀλήθειας, ἐδῶ τῆς Μίας Ἀλήθειας. Τὸ ἀποτέλεσμά της εἶναι διχασμός, οἱ ἔριδες, ἀγωνιστικὴ καὶ ὁμολογιακὴ ἀπαξίωση, ἀπώλεια τῆς σωτηρίας μας.
Γιατὶ τί ἄλλο ἐκτός ἀπὸ σύγχυση καὶ τὰ ἀποτελέσματά της προκαλοῦν δηλώσειςἱεραρχῶν ὅπως,
ὅτι πρέπει να ὑπακοῦμε στοὺς ἐπισκόπους, ὅπως στὸν πρόεδρο τῆς δημοκρατίας, ὅταν οἱ Ἅγιοι μας ὅπως ὁ Ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης, ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής,ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος καὶ τόσοι ἄλλοι, ἐν ἁγίᾳ“ἀνυπακοῇ”,δὲν ἀγωνίσθηκαν μόνο ἐναντίον αἱρετικῶν πατριαρχῶν καὶ ἐπισκόπων ἀλλὰ καὶ ἐναντίων αὐτοκρατόρων καὶ παντὸς εἴδους ἐξουσίας,
ὅτι οἱ μοναχοί, ποὺ ἀγωνίζονται ἐναντίον τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἀγύρτες, λαοπλάνοι, μοναχοὶ ἀμόναχοι, ἀνυπάκουοι, ὅταν ὁ ρόλος τοῦ μοναχισμοῦ εἶναι αὐτὸς ἀκριβῶς, δηλ. ἡ ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως σὲ καιροὺς αἱρέσεων, ἐνῶ ὅταν ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς παραβαίνουν κατάφωρα τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, συμπροσεύχονται, προλογίζουν ἐγκωμιαστικὰ βιβλία αἱρετικῶν οἱ ἱεράρχες σιωποῦν ἢ ἐπικροτοῦν τὶς παραβάσεις,
ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις γίνονται τάχα ἀπὸ ἀγάπη, ὅταν ἡ ἀγάπη αὐτὴ ἀφ’ ἑνὸς μὲν πραγματοποιεῖται εἰς βάρος τῆς Ἀληθείας τῆς Πίστεως καὶ μὲ καταπάτηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀφ’ ἑτέρου δὲπεριορίζεται μόνο στοὺς αἱρετικούς, ἐνῶ γιὰ τοὺς ἡμέτερους, ποὺ τολμοῦν νὰ διαμαρτυρηθοῦν, ἀντὶ γιὰ ἀγάπη ὑπάρχουν ὕβρεις, δικαστήρια, ἀπειλὲς καὶ διωγμοί,
ὅτι οἱ λαϊκοὶ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἐλέγχουν τοὺς ἱεράρχες, ὅταν οἱ Ἅγιοι μας, π.χ. ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς κήρυξαν, ὅτι, ὅταν δὲν θὰ ἐπιτρέπεται πιὰ ἡ γραῖα νὰ ἐλέγχει τὸν Ἐπίσκοπο, τότε θὰ σημάνει ἡ ἀλλοίωση τῆς Ὀρθοδοξίας,
ὅτι πρέπει νὰ κοιτᾶμε μόνο νὰ κάνουμε καλὰ ἔργα καὶ νὰ ἀφήσουμε τὴν ὁμολογία σὲ ἄλλους, ὅταν ὁ ληστής, ποὺ δὲν ἔκανε στὸ παρελθὸν κανένα καλὸ ἔργο, σώθηκε, μόνο καὶ μόνο γιατὶ ὁμολόγησε τὸν Χριστό, ἐνῶ ὁ Ἰούδας, ὁ ὁποῖος ἔκανε καλὰ ἔργα πρὶν τὴν προδοσία του, ἔχασε τὸν Παράδεισο γιατὶ πρόδωσε τὸν Χριστό,
ὅτι πρέπει νὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ τὴν Ἐκκλησία – πρᾶγμα σωστό –, ὅταν ὅμως αὐτοὶ οἱ ἴδιοι μιλοῦν ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς, συναναστρέφονται φιλικῶς καὶ χαριτολογοῦν σὲ κοινωνικὲς ἐκδηλώσεις μὲ τοὺς ὑπαίτιους τοῦ διωγμοῦ ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ,
ὅτι οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν διωχθήσονται, ὅταν κανεὶς ἀπὸ αὐτοὺς δὲν διώκεται, ἀντιθέτως διώκεται τὸ ποίμνιο καὶ μάλιστα κατηγορεῖται γιὰ αὐτό(*),
ὅτι δὲν πρέπει νὰ ὑβρίζουμε τὰ θεῖα, ὅταν ὅμως αὐτοὶ συμπροσεύχονται μὲ τοὺς ὑβριστὲς τῶν θείων, Μονοφυσίτες, Παπικούς, Προτεστάντες, Αντβεντιστές, Μούφτηδες, Ραβίνουςκλπ.,
ὅτι πρέπει να τηροῦμε αὐστηρὰ τὸ Εὐαγγέλιο – πραγματικὰ προϋπόθεση σωτηρίας–, ὅταν ὅμως αὐτοὶ χάριν “οἰκονομίας”, ὅπως λένε, τὸ παραποιοῦν καὶ τὸ ἀλλοιώνουν,
ὅτι πρέπει νὰ μιμούμασθε τοὺς Ἁγίους, ὅταν αὐτοὶ δὲν τὸ πράττουν, καὶ ὅταν κάποιος “τολμήσει” νὰ τὸ πράξει τὸν κατηγοροῦν ὡς ἔχοντα ἔπαρση καὶ ἑωσφορισμό.
Θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ ἀναφέρει σελίδες ὁλόκληρες μὲ τέτοιου εἶδους παραδείγματα. Αὐτό, ποὺ ὅμως μένει ἀναπάντητο, εἶναι, πῶς θὰ προφυλαχθοῦμε ἀπὸ τὴν σύγχυση. Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἀκολουθώντας τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων. «Ἔχουν τὸν Μωυσὴ καὶ τοὺς προφῆτες. Ἂς ἀκούσουν αὐτούς» (Λουκ. 16,19–31) ἀπάντησε στὸν πρώην πλούσιο ὁ γενάρχης Ἀβραάμ.Εἶναι καταγραμμένες οἱ ἀλήθειες τῆς πίστεως στὴν ἱερή μας Παράδοση, τὴν Ἁγία Γραφή, στὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, στὰ ἔργα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Ἀπόστολοι θυσιάστηκαν, κηρύσσοντας Χριστόν ἐσταυρωμένον καὶ ἀναστάντα, τοῦ ὁποίου ὁ Λόγος μένει αὐτὸς εἰς τὸν αἰῶνα. Ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει σύγχυση, ἀλλὰ ἡ Μία Ἀλήθεια.Τίποτε ἄλλο δὲν ζητᾶ ἀπὸ ἐμᾶς ὁ Θεός, παρὰ τὸ νὰ θελήσουμε νὰ ἐνταχθοῦμε, ἐν ὁμολογίᾳτῆς Ἀληθείας Του,ἐν ἀληθινῇἀγάπῃκαὶ ἐν ταπεινώσει, στὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία τῶν Ἁγίων, ἀπαρνούμενοι κάθε διαστρέβλωση τοῦ λόγου Του καὶ κάθε ἄρνηση τοῦ εὐαγγελίου Του.

(*) ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος, ἐν ἀντιθέσει μὲ τοὺς συγχρόνους Ποιμένες ἔλεγε: «Ἐκ τῶν ἐμῶν δύνασαι μαθεῖν, ὅτι οὐν ἔνι (=δὲν εἶναι δυνατόν) ἄνδρα πολεμοῦντα τοῖς πονηροῖς μὴ εἶναι ἐν θλίψει. Οὐκ ἔστι πυκτεύοντα ἐν τρυφῇ εἶναι, οὐκ ἔστι παλαίοντα εὐωχεῖσθαι. Μηδεὶς τοίνων τῶν ἀθλούντων ἄνεσιν ζητείτω, μηδεὶς ἐν εὐθυμίᾳ εἶναι. Πάλιν τὰ παρόντα ἀγών, πόλεμος, θλῖψις, στενοχωρία, πειρατήριον, τῶν ἀγώνων στάδιον» (Υπόμνημα εις την Πρὸς Τιμόθεον Ἐπιστολὴν Δευτέραν).

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλά όλα αυτά να ακούγονται από έναν λαικό,που με το δικό του τρόπο κάνει ομολογία. Αλλά η ομολογία της πίστης γίνεται εν τη πράξει,όχι μόνο στο λόγο. Αφού δε συμφωνείς,κι αφού πιστεύεις ότι εδώ υπάρχει πρόβλημα πολύ σοβαρό,ο οικουμενισμός τείνει να γίνει με δήθεν εκκλησιαστική ορθόδοξη σύνοδο παράδοση της. Πρέπει ήδη να αποστασιοποιηθείς,να το είχες κάνει χθες! Αλλά δε το κάνεις,επειδή ενδεχομένως υπάρχουν κάποιες αναστολές,κάποια μικροσυμφέροντα που δε σε αφήνουν και δε σου επιτρέπουν να κάνεις την ομολογία σου καθαρή. Αν δε γίνει αληθινή πανορθόδοξη σύνοδος ώστε να καταδικάσει τούτο το έκτρωμα,τον οικουμενισμό,αυτός θα εμποτίζει και θα μολύνει περαιτέρω το σώμα της εκκλησίας ο οποίος θα μοιάζει ως δήθεν όραμα η πραγματικότητα θα είναι πολύ διαφορετική,ο πονηρός χρησιμοποιεί πολλά τεχνάσματα για να παγιδεύει και τον πλέον καλοπροαίρετο,αν δεν υπάρχει εγρήγορση,εκτενής προσευχή.Εδώ τον ίδιο το Χριστό δοκίμασε να πειράξει τρεις φορές,τον Πέτρο τον κοσκίνησε,εμάς που δεν έχουμε καθόλου πείρα και είμαστε επιρρεπείς δε θα μας κοσκινήσει; Δεν είμαι ούτε κληρικός,ούτε θεολόγος αλλά το βλέπω καθαρά,είναι ορατό από μακριά πού οδηγείται η κατάσταση. Ένα αποφασιστικό βήμα έγινε μεμονωμένα από έναν μοναχό του Αγίου Όρους,κι αυτό είναι ενθαρρυντικό,έστω κι αν θα κυνηγηθεί ανελέητα,αλλά δεν αρκεί αυτό. Όλος ο πιστός λαός,κάθε πιστός και κληρικός που σέβεται τα ράσα που φοράει αν πραγματικά αγαπάει την ορθή πίστη οφείλει,έχει χρέος να ομολογήσει εμπράκτως κι όχι μόνο λεκτικά...

Ανώνυμος είπε...

Θα ακουστούν πολλά .
Το βασικό όμως ερώτημα είναι :
Εμείς σώζουμε την Εκκλησία ή εμείς σωζόμαστε από την Εκκλησία ;
Βγαίνει ο κάθε ένας και συμβουλεύει και αναφέρει αυτό έκανε ο τάδε Άγιος , εκείνο έκανε ο άλλος Άγιος .
Και αναρωτιέμαι : Μπορούμε εμείς να φτάσουμε τους Αγίους ; Εκείνοι έλεγχαν με καθαρότητα ψυχής , μιλούσε το ίδιο το Άγιο Πνεύμα από μέσα τους , ενώ εμείς ;
Είμαστε Άγιοι προκειμένου να ελέγξουμε ή ενεργούμε με τυφλό ζήλο ;

Λ.Κ

Ενας αμαρτωλος είπε...


Ο καθε λαικος εχει το δικαιωμα, να κανει ομολογια. Ειναι μελος της εκκλησιας οταν ειναι Ορθοδοξος, ακομα και ο πιο αμαρτωλος και μαλιστα οταν οι ποιμενες σιωπουν και προδιδουν την Πιστη. Η ιδια η ομολογια ειναι πραξη. Οσο μπορει ο καθενας. Δεν μπορουμε να κατακρινουμε εμεις οι ανυνυμοι εναν επωνυμο οπως ειναι ο αρθρογραφος, για το τι κανει στην προσωπικη του ζωη. Την στιγμη που δεν σκανδαλιζει κανεναν, ειναι δικο του θεμα το ποσο μπορει να προχωρησει στην ομολογια του. Θελει προσοχη λοιπον.Σκανδαλιζει ο Πατριαρχης ο Οικουμενικος και ολοι οι συνεργατες του, διοτι προδιδουν δημοσια και ασυστολως, αμετανοητα. Δημοσιως τοτε και ελεγχονται αυτοι οι αγαπητοι κυριοι για να ελθουν στην μετανοια. Η αναφορα αυτη δεν ειναι κατακριση, γιατι δεν προκειται για προσωπικη κρυφη αμαρτια ανθρωπου. Οι Οικουμενιστες, αλλα και απο το ποιμνιο πολλοι καλοι αδελφοι, εχουν διαδωσει το χαπ,ι του μην κρινετε ινα μην κριθειτε. Τους βολευει. Σε αυτη την περιπτωση, του δημοσιως αδικουντος και προδιδοντος την πιστη στον Θεο δεν ισχυει με τιποτα. Κατοπιν της ενημερωσης των αδελφων, αφυπνιζομαστε, εχουμε την ευκαιρια, απο την πλανη που μας οδηγουν οι ψευτες της εκκλησιας και δεν συμφωνουμε με τους λυκοποιμενες που μας οδηγουν στην δικη τους απωλεια. Ειναι ψευτες και προδοτες του Θεου. Αρχηγος τους ο Βαρθολομαιος. Ειναι κατακριση η τον μισουμε; Ελεος Κυριε. Να μετανοησει και να γινει και Αγιος, τωρα. Αυτο θελουμε. Δεν ειμαστε εμεις ο Κριτης, ουτε και καταδικαζουμε κανεναν. Ουτε και προκειται για εμπαθεια, οταν ενημερωνεται ο κοσμος, οταν οι λυκοι ηδη εχουν ηδη μπει στο μαντρι και τον κατασπαραζουν. Το εργο του κυριου Α. Τσακιρογλου οπως και του καθε καλου Ιερεα και πιστου, του οποιουδηποτε αμαρτωλου, ειναι Θεαρεστο, οταν ομολογει την αληθεια του Θεου, γιατι οι επιδεκτικοι ερχονται στην καλη ανησυχια κι ερευνουν τις γραφες. Απο αυτους βγαινουν και Αγιοι επισης. Δεν χρειαζεται να ειναι Αγιος καποιος για να ομολογησει. Οταν καποιος λεει την αληθεια την αληθεια του Κυριου. Τον κατακρινουμε κι ολας; Και οταν βαζει και το ονομα του, μεγαλη τολμη, που εμεις δεν εχουμε, τον κανουμε και στοχο κατακρισης, εμεις οι δειλοι; Αυτοι μας ανοιγουνε τα ματια, μας κανουν κατηχηση οπως την θελει ο Θεος, το οποιο ειναι καθηκον ολων μας στην ουσια. Και θελουμε και τα ρεστα, χωρις καν να διαβαζουμε το τι γραφουν; Βεβαια και μας λενε τι λενε οι Αγιοι. Αυτοι μας καθοδηγουν, αυτους και πρεπει να αναφερουμε. Τα θαυματα τους τα θελουμε την κατηχηση τους ομως οχι! Οι περισσοτεροι κληρικο,ι ιδιαιτερα σημερα, δεν υπακουουν στον Θεο, ειναι παναιρετικοι οικουμενιστες. Και στο εξωτερικο ειδατε πολλους κληρικους, να κανουν κυρηγμα κατηχησεως και μαλιστα απο το Αγιον Βημα κατα της μεγαλυτερης αιρεσεως που υπηρξε ποτε δηλαδη του Οικουμενισμου, και μαλιστα και στην γλωσσα της καθε χωρας; Μεσα κι εξω απο τον Ναο και στους αλλοδαπους; Που ειναι το κυρηγμα τους της Αληθειας του Θεου; Για πειτε μας καποιον.Στο εξωτερικο λενε οι κληρικοι στο ποιμνιο, οτι οι αιρετικοι ειναι αδελφοι μας. Οτι οι δηθεν εκκλησιες τους ειναι αδελφες μας. Αυτο ειναι προδοσια Πιστης,αιρεση και βλασφημια του Αγιου Πνευματος. Αδελφοι μας ειναι μονον κατα σαρκα. Δεν τους μισουμε, τους αγαπουμε και πρεπει να τους λεμε, ομορφα, την αληθεια οτι δηλαδη βρισκονται σε αιρεση και στην απωλεια. Αυτο ειναι η αγαπη του Χριστου και του Ευαγγελιου.Το Αγιον Πνευμα ακομα και αμεσως μετα την διαπραξη του μεγαλυτερου αμαρτηματος, ομιλει μεσω του οποιουδηποτε αμαρτωλου, οταν ο ιδιος καταλαβε τι εκανε και ζητει με ενα ημαρτον μεσα απο την ψυχη του τον Θεον να τον συγχωρησει. Οταν λοιπον αυτος ο αμαρτωλος, τοτε, οπως και ο ληστης διπλα στον Χριστο πανω στον Σταυρο πει στον Κυριον ενα μνησθητι, δεν εχει καθαροτητα καρδιας; Εδω οι δαιμονες ομολογουν τον Θεον και αναλυουν το πως μας πολεμουν, θα σιωπησουμε εμεις επειδη ειμαστε αμαρτωλοι;Πεφτω σηκωνομαι πεφτω σηκωνομαι. Ο Κυριος μου και ο Θεος μου. Συγχωρεσε με Κυριε.

Ενας αμαρτωλος

Oι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η φωτογραφία μου
Για επικοινωνία : Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: aktinesblogspot@gmail.com