Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου –Να πιστεύσωμεν ολόψυχα εις τον Κύριο

∆Ι∆ΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΣΩΜΕΝ ΟΛΟΨΥΧΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ

 Στὸ σηµερινὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσµα γίνεται λόγος γιὰ τὴν θεραπεία ἀπὸ τὸν Κύριό µας Ἰησοῦ Χριστὸ δύο τυφλῶν καὶ ἑνὸς δαιµονιζοµένου. Ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἑρµηνευτὴς Εὐθύµιος Ζιγαβηνὸς παρατηρεῖ ὅτι «οἱ δύο τυφλοὶ ἀφοῦ ἔµαθαν γιὰ τὶς θαυµατουργίες τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἀφοῦ τὸν ἐπί- στευσαν ὅτι εἶναι ὁ προσδοκώµενος Χριστὸς ἔρχονται κοντά του καὶ τὸν ἀκολουθοῦν κράζοντες· «ἐλέησον ἡµᾶς υἱὲ ∆αβίδ». Καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστοµος προσθέτει τὰ ἑξῆς: «Πρόσεξε τὴν προθυµία τους καὶ ἀπὸ τὴν κραυγή τους καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴν σταθερότητά τους. Γιατὶ δὲν πλησίασαν ἁπλῶς, ἀλλὰ τὸ ἔκαναν φωνάζοντας δυνατά, καὶ τίποτε ἄλλο δὲν ζητοῦσαν παρὰ µόνο ἔλεος καὶ εὐσπλαγχνία».

Αἰτιολογώντας δὲ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστοµος τὴν σιωπὴ τοῦ Θείου ∆ιδασκάλου στὶς ἱκετευτικὲς κραυγὲς τῶν δύο τυφλῶν λέγει τὰ ἑξῆς: «Ἐδῶ ὁ Χριστὸς µᾶς διδάσκει νὰ ἀποφεύγωµε τὴν δόξα τῶν πολλῶν. ∆ιότι, ἐπειδὴ ἦταν κοντὰ ἡ οἰκία, στὴν ὁποία πήγαινε, τοὺς ὁδηγεῖ αὐτοὺς ἐκεῖ, γιὰ νὰ τοὺς θεραπεύση κατ᾽ἰδίαν.

 Καὶ αὐτὸ εἶναι φανερὸ ἀπὸ τὰ λόγια ποὺ τοὺς εἶπε νὰ µὴ ἀνακοινώσουν τὸ θαῦµα». Καὶ γιὰ νὰ µὴ φανῆ αὐτὸ ἀντιφατικὸ πρὸς τὰ λεγόµενα σὲ ἄλλα σηµεῖα τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου διευκρινίζει ὁ Ἱερὸς Πατήρ: «Ἄν δὲ σὲ ἄλλο σηµεῖο φαίνεται ὅτι λέγει· πήγαινε καὶ διηγήσου τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ (Λουκ. η´ 39), ἐκεῖνο δὲν εἶναι ἀντίθετο µὲ αὐτό, ἀλλὰ κάτι ποὺ συνέ- βαινε συχνά. Γιατὶ ὁ Χριστὸς µᾶς διδάσκει νὰ µὴ λέµε τίποτε (τὸ ἐπαινετικό) γιὰ τοὺς ἑαυτούς µας, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐµποδίζουµε ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ µᾶς ἐγκωµιάζουν. Ἄν ὅµως ἡ δόξα ἀποδίδεται στὸν Θεό, ὄχι µόνο δὲν πρέπει νὰ ἐµποδίζωµε, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ ἐπιδιώκουµε νὰ γίνεται αὐτό».

Ἀναφερόµενος στὴν ἀρνητικὴ στάσι τῶν Ἰουδαίων ὁ ἱερὸς Χρυσόστοµος σηµειώνει ὅτι: «δὲν ἦταν µικρὴ ἡ κατηγορία αὐτὴ γιὰ τοὺς Ἰουδαίους, ὅταν οἱ µὲν τυφλοί, ποὺ εἶχαν χάσει τὴν ὅρασί τους, ἀπὸ τὴν ἀκοή τους καὶ µόνο δέχονται τὴν πίστι, ἐνῶ οἱ Ἰουδαῖοι, παρότι ἔβλεπαν τὰ θαύµατα καὶ τὰ µά- τια τους µαρτυροῦσαν ὅλα τὰ θαυµαστὰ ποὺ γίνονταν, ἐντούτοις ἔκαναν ὅλα τὰ ἀντίθετα».

Τὸ θαῦµα τῆς θεραπείας τῶν δύο τυφλῶν ἔγινε ἀφοῦ οἱ δύο ἄρρωστοι αὐτοὶ ἄνθρωποι διεβεβαίωσαν τὸν Κύριο ὅτι πιστεύουν ἀκράδαντα ὅτι µπορεῖ νὰ κάνη τὸ θαῦµα. Ἀκούµπησε µὲ τὰ δάκτυλά του τὰ µάτια τους ὁ θεῖος Ἰατρὸς καὶ εἶπε· Σύµφωνα µὲ τὴν πίστι σας ἄς γίνη τὸ ποθούµενο.

«Τῇ πίστει τούτων τὴν θεραπείαν ἀνατίθησι» σηµειώνει ὁ Ζιγαβηνός. Καὶ ὁ ἅγιος Χρυσόστοµος διευκρινίζει τὰ ἑξῆς: «∆ὲν εἶπε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἄς ἀνοιχθοῦν τὰ µάτια σας, ἀλλὰ νὰ γίνη σὲ σᾶς (τὸ ποθούµενο) σύµφωνα µὲ τὴν πίστι σας. Αὐτὸ τὸ ἔλεγε σὲ πολλοὺς ἀπὸ τοὺς προσερχοµένους ὁ θεῖος ∆ι- δάσκαλος σπεύδοντας µὲ τὸν τρόπο αὐτό, πρὶν ἀπὸ τὴν θεραπεία τοῦ σώ- µατος νὰ προτάξη τὴν πίστι ποὺ ἐνυπάρχει στὴν ψυχή, ὥστε καὶ ἐκείνους νὰ τοὺς κάνη πιὸ εὐδόκιµους καὶ ἄλλους νὰ τοὺς καταστήση πιὸ συνειδητούς.

 Καὶ ὁ ἑρµηνευτὴς Ζιγαβηνὸς προσθέτει καὶ τὸ ἑξῆς: «Ὁ Χριστὸς ἐγνώρι- ζε ὅτι οἱ δύο τυφλοὶ ἐπίστευσαν ὅτι µπορεῖ νὰ κάνη τὸ θαῦµα. Γιατὶ διαφορετικὰ πῶς θὰ τὸν ἀκολουθοῦσαν παρακλητικά; Ὅµως τοὺς ἐρώτησε γιὰ νὰ φανερωθῆ καὶ ἡ πίστι τους καὶ νὰ προσελκυσθοῦν διὰ µέσου αὐτῶν καὶ ἄλλοι. ∆ιότι τὰ θαύµατα τὰ ἔκανε ὄχι µόνο γιὰ τοὺς θεραπευµένους ἀσθενεῖς, ἀλλὰ καὶ γι᾽αὐτοὺς ποὺ τὰ ἔβλεπαν καὶ τὰ ἄκουγαν».

Στὴ συνέχεια θὰ παραθέσωµε ἕνα θαυµαστὸ περιστατικὸ ἁγίου ρώσου ἀσκητοῦ, ποὺ ὑπενθυµίζει τὰ θαύµατα τοῦ Σωτῆρος µας Χριστοῦ, ποὺ ἐξι- στορίσαµε.

«Στὰ περίχωρα τῆς Λαύρας τῆς Ἁγίας Τριάδος, στὸ Ζαγκόρσκ τῆς Μόσχας ζοῦσε κάποιος ποὺ ἔτρεφε βαθὺ σεβασµὸ καὶ πίστι στὸν ἱδρυτή της ὅσιο Σέργιο. Ὁ µοναχογιός του ἔπασχε ἀπὸ µιὰ ἀνίατη ἀρρώστια. Μὲ τὴν προσδοκία τῆς θεραπείας ἦρθε νὰ τὸν παρακαλέση φέρνοντας τὸν ἄρρω- στο µαζί του. Ὅµως ἀπὸ τὴν ταλαιπωρία τοῦ δρόµου τὸ παιδὶ του πέθανε! Χάνοντας ἔτσι κάθε ἐλπίδα, ὁ πατέρας ἄρχισε νὰ θρηνῆ καὶ νὰ λέη στὸν ὅσιο:

«Ἀλλοίµονο σὲ µένα! Ἦρθα ἐδῶ µὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι θὰ µὲ βοηθοῦσες, ἀλλὰ τὸ µονάκριβο παιδί µου πέθανε στὸν δρόµο. Καλύτερα θὰ ἦταν νὰ µὴ ἐρχόµουν, γιατὶ ἔτσι δὲν θὰ κλονιζόταν ἡ πίστις µου σὲ σένα».

Μὲ δάκρυα καὶ στεναγµοὺς ὁ ταλαίπωρος πατέρας πῆγε νὰ φέρη φέρετρο καὶ τὰ σάβανα γιὰ τὴν κηδεία. Ὁ ἅγιος τὸν λυπήθηκε πολὺ καὶ ἔπειτα ἀπὸ µιὰ θερµὴ προσευχὴ ἀνέστησε τὸ παιδί! Ὅταν ὁ συντετριµµένος ἀπὸ τὴν θλῖψι πατέρας ἦρθε κουβαλώντας τὰ ἀναγκαῖα γιὰ τὴν κηδεία, ὁ ὅσιος τοῦ λέει:

«Μὴ κουράζεσαι καὶ µὴ στενάζης ἄδικα. Τὸ παιδί σου δὲν πέθανε, ἀλλὰ ζῆ»!

Ὁ πατέρας, ποὺ εἶχε διαπιστώσει τὸν θάνατο τοῦ γιοῦ του, δὲν µποροῦσε νὰ πιστέψη τὰ λόγια αὐτά. Πλησιάζοντας ὅµως πείσθηκε γιὰ τὸ θαῦµα καὶ ἔξαλλος ἀπὸ χαρὰ εὐγνωµονοῦσε τὸν ἅγιο.

«Μὴ ἀπατᾶσαι, τοῦ εἶπε ἐκεῖνος. Ἴσως τὸ πολὺ κρύο νὰ πάγωσε τὸ παιδί καὶ τὸ νόµισες πεθαµένο, ἐνῶ ἐδῶ στὸ ζεστὸ κελλὶ θερµάνθηκε καὶ συνῆλθε».

Ὁ χωρικὸς δὲν πίστεψε αὐτὴ τὴν ἐκδοχή. Συνέχισε νὰ ὁµολογῆ ὅτι ὁ ὅσιος ἀνέστησε µὲ τὴν προσευχή του τὸ παιδί. Ἐκεῖνος τότε τὸν ἀπείλησε:

«Ἐὰν δὲν σταµατήσης νὰ διηγῆσαι στοὺς ἄλλους τὸ περιστατικὸ αὐτό, θὰ χάσης τὸν γιό σου». Ὁ πατέρας ἐπέστρεψε στὸ σπίτι δοξάζοντας τὸν Θεὸ καὶ τὸν δοῦλο του Σέργιο. ∆ιηγήθηκε ἀργότερα τὸ θαῦµα σ᾽ἕνα µαθητὴ τοῦ ὁσίου καὶ αὐτὸς τὸ ἔκανε σ᾽ὅλους γνωστό».

 (Ἱ. Μ. Παρακλήτου, «Χαρίσµατα καὶ χαρισµατοῦχοι», Τόµος Β´ σελ. 147- 149).

Ἔπειτα ἀπὸ τὰ τρία θαύµατα τῆς σηµερινῆς Εὐαγγελικῆς Περικοπῆς, τὰ ὁποῖα ἐπετέλεσε ὁ Κύριός µας, καὶ τὸ θαυµαστὸ περιστατικὸ τοῦ Ρώσου ἁγίου Σεργίου ποὺ παραθέσαµε, ἀνταµείβοντας τὴν ζωντανὴ πίστι τους, τὸ µήνυµα τῆς σηµερινῆς Κυριακῆς εἶναι: νὰ πιστεύωµε ἀνεπιφύλακτα καὶ ἀνενδοίαστα στὸν Ἀρχηγὸ τῆς πίστεως καὶ τῆς σωτηρίας µας Ἰησοῦ Χριστό, καὶ στὶς θαυµατουργικὲς ἐπεµβάσεις, ποὺ ἔγιναν τότε κατὰ τὴν ἐπίγεια παρουσία του, ἀλλὰ καὶ διαχρονικά, καὶ σήµερα, ὅταν ἔχωµε θερµὴ καὶ σταθερὴ πίστι καὶ νὰ ἐµπιστευόµαστε τὴ ζωή µας καὶ τὸ µέλλον µας, τὸ κοντινό, ἀλλὰ καὶ τὸ αἰώνιο στὴν πάνσοφη καὶ ἀγαθοποιὸ πρόνοιά Του καὶ νὰ µιµούµαστε τοὺς θεοειδεῖς καὶ θεωθέντες ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας µας.

 † Ὁ Κυθήρων Σεραφείµ

Ορθόδοξος Τύπος