29 Αυγ 2016

Ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος στην ομιλία του Παπικού Αρχιεπισκόπου Κερκύρας στο ΙΔ΄ Οικουμενιστικό Διαχριστιανικό Συμπόσιο με θέμα «Ευαγγελισμός και Επανευαγγελισμός στην Ευρώπη του 21ου αιώνα»

Αρχιεπίσκοπος Κερκύρας και Αποστολικός Βικάριος Θεσσαλονίκης Ιωάννης Σπιτέρης, Το αίτημα του επανευαγγελισμού στην Καθολική Εκκλησία

ΙΔ Συμπόσιο_155
Το έργο του ευαγγελισμού αποτελεί ένα ουσιώδες καθήκον της Εκκλησίας και υπαγορεύεται από την εντολή του Κυρίου: «πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη» (Μτ 28,19). Πράγματι, η Εκκλησία υπάρχει για να ευαγγελίζεται, όπως έγραψε ο Πάπας Παύλος ΣΤ΄, στην εγκύκλιο Επιστολή  «Evangelii Nuntiandi» (§ 14). Στα 2000 και πλέον χρόνια ιστορίας της, λαμβάνοντας υπόψη τις κοινωνικές και ιστορικές αλλαγές, η Εκκλησία παρέμεινε πάντοτε πιστή σε αυτή την εντολή του Κυρίου της.  Χρησιμοποιώντας και πάλι τα λόγια του Παύλου ΣΤ΄, θυμίζουμε ότι «Ευαγγελίζομαι σημαίνει αναγγέλλω το όνομα, τη διδασκαλία, τη ζωή, τις υποσχέσεις, τη Βασιλεία, το Μυστήριο του Ιησού της Ναζαρέτ, Υιού του Θεού» (ό.π., § 22).
Σήμερα, η Δυτική Εκκλησία κατανοεί τον ευαγγελισμό ως πορεία μύησης, που ερμηνεύεται ως επανευαγγελισμός ή νέος ευαγγελισμός περιοχών με μακρά χριστιανική παράδοση που όμως ταλαιπωρούνται από την εκκοσμίκευση και τη θρησκευτική αδιαφορία. Η σημερινή Εκκλησία, ακολουθώντας το παράδειγμα της Εκκλησίας των πρώτων χρόνων του Χριστιανισμού, προτείνει ξανά, μέσω της πορείας μύησης, το αιώνιο Ευαγγέλιο. Στόχος αυτής της ευαγγελικής πρότασης είναι η διαμόρφωση ώριμων χριστιανών, οι οποίοι να νιώθουν «ότι έχουν κληθεί» από τον ίδιο τον Χριστό να Τον γνωρίσουν και να Τον βιώσουν μέσα στην εκκλησιαστική διάσταση, θέτοντάς Τον στο κέντρο της ύπαρξής τους.[1]
ΙΔ Συμπόσιο_84
Αποσαφήνιση των όρων
Σήμερα, στον καθολικό κόσμο προκρίνεται ο όρος «νέος ευαγγελισμός» έναντι του όρου «επανευαγγελισμός». «Μιλάμε για Νέο ευαγγελισμό, παρά για επανευαγγελισμό, όπως αποκαλείται ενίοτε, για να υποδηλώσουμε ότι η τρέχουσα ιστορική καμπή απαιτεί από εμάς να αναγγείλουμε ξανά με νέο ενθουσιασμό και χρησιμοποιώντας νέες εκφραστικές μεθόδους το αιώνιο μήνυμα: Τον Ιησού Χριστό και την καλή Αγγελία του. Αν χρησιμοποιούσαμε τον όρο επανευαγγελισμός, θα υπαινισσόμασταν απλώς κάποια επουσιώδη βελτίωση ή μια απλή διόρθωση των ανθρωπίνων ατελειών του παρελθόντος. Αντίθετα, νέος ευαγγελισμός σημαίνει να δοκιμάζουμε νέες θεωρητικές και πρακτικές εκφράσεις, για να «αναγγείλουμε» αποτελεσματικά το παντοτινό κήρυγμα στο πλαίσιο ενός διαφορετικού κοινωνικοπολιτισμικού περιβάλλοντος. Επομένως, δεν ξεκινάμε από το μηδέν, αλλά χτίζουμε, με τις απαραίτητες αναπροσαρμογές και αναδιαρθρώσεις του παρελθόντος, έναν άλλο όροφο πάνω στους ήδη υπάρχοντες. Για τον λόγο αυτόν, πρόκειται για έναν νέο ευαγγελισμό που αφορά τόσο τον ζήλο των πρωταγωνιστών όσο και τις πολιτισμικές προσλήψεις και τις ποιμαντικές στρατηγικές»[2].
ΙΔ Συμπόσιο_36
Μια απαραίτητη διευκρίνιση
Για να αναδείξουμε τον επιτακτικό χαρακτήρα του αιτήματος του επανευαγγελισμού ή του νέου ευαγγελισμού στην Καθολική Εκκλησία, θα παρουσιάσουμε τη σκέψη των τελευταίων Παπών επί του θέματος. Αυτό θα μπορούσε να δώσει την εντύπωση, κυρίως στους φίλους μας ορθοδόξους, ότι η Καθολική Εκκλησία ταυτίζεται με την προσωπική σκέψη των εκάστοτε Παπών. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν ισχύει, διότι η διδασκαλία του Επισκόπου Ρώμης δεν είναι ουρανοκατέβατη, αλλά αντανακλά το ιστορικό κλίμα της στιγμής, που εκφράζεται σε εκατοντάδες δημοσιεύσεις, συνέδρια, συζητήσεις γύρω από ποιμαντικά προβλήματα, ένα από τα οποία είναι και ο Νέος Ευαγγελισμός.  Ο Πάπας, κατά την τακτική διδακτική του διακονία, συλλέγει και ερμηνεύει αυτά τα αιτήματα και τα προβάλλει εκ νέου σε ολόκληρη την Εκκλησία, ενθαρρύνοντάς την να ξεκινήσει μία πορεία ανανέωσης στα όρια μιας πολύ δύσκολης πραγματικότητας για μια παγκόσμια Εκκλησία με χίλια πρόσωπα και άλλες τόσες κουλτούρες και παραδόσεις.
ΙΔ Συμπόσιο_78
Ο νέος Ευαγγελισμός κατά τον Ιωάννη Παύλο τον Β΄
Η έκφραση «νέος ευαγγελισμός» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Ιωάννη Παύλο τον Β΄ το 1979, κατά τη διάρκεια ενός αποστολικού ταξιδιού του στη Nowa Huta της Πολωνίας. Με την ευκαιρία αυτή είχε δηλώσει: «Έχουμε δεχθεί ένα σημάδι, πως  δηλαδή στο κατώφλι της νέας χιλιετίας – σε αυτούς τους νέους καιρούς, σε αυτές τις νέες συνθήκες ζωής – παρουσιάζεται ξανά η ανάγκη να αναγγείλουμε το Ευαγγέλιο. Έχει αρχίσει ένας Νέος Ευαγγελισμός, ωσάν να επρόκειτο για μια δεύτερη αναγγελία, αν και στην πραγματικότητα είναι πάντοτε η ίδια». Για αυτόν, ο Νέος Ευαγγελισμός είναι ζωτικής σημασίας για την Εκκλησία, εφόσον πρόκειται για μια νέα επιφοίτηση του Πνεύματος, για μια νέα Πεντηκοστή: «Ένας νέος γεμάτος ζήλο ευαγγελισμός -δήλωνε-  είναι η πρώτη διακονία που η Εκκλησία μπορεί να προσφέρει σε κάθε άνθρωπο και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Σήμερα, απαιτείται ένας ευαγγελισμός που να έχει το ζήλο της Πεντηκοστής. Η αποστολή είναι πρόβλημα πίστεως» (Redemptoris Missio, 11).
Ο Ιωάννης Παύλος Β΄ όχι μόνο εισήγαγε τον όρο «Νέος Ευαγγελισμός», αλλά τον ανήγαγε και σε όρο- κλειδί της ποντιφικικής του θητείας.
Κατά τα χρόνια που ακολούθησαν, θα διευκρινίσει σε τι συνίσταται η καινοτομία του ευαγγελισμού. Έτσι, ευρισκόμενος στην Αϊτή, κατά τη συνάντησή του με τη Σύνοδο των Επισκόπων της Λατινικής Αμερικής, το 1983, δήλωσε πως ο Νέος Ευαγγελισμός είναι «νέος στο ζήλο του, στις μεθόδους του και στις εκφράσεις του».
Συνεπώς, ο Νέος Ευαγγελισμός είναι η συνάντηση με την Ιησού και απαιτεί, πρώτα απ’ όλα, μια μεταστροφή αυτών που τον ασκούν: «Στην πραγματικότητα –εξηγεί ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄- το αίτημα για νέο ευαγγελισμό είναι πρωτίστως ένα αίτημα για μεταστροφή. Πράγματι, διαμέσου της μαρτυρίας μιας Εκκλησίας όλο και πιο πιστής στην ταυτότητά της και πιο ζωντανής σε όλες τις εκδηλώσεις της, οι άνθρωποι και οι λαοί όλου του κόσμου, θα μπορέσουν να συνεχίσουν να συναντούν τον Ιησού Χριστό» (Στους Λατινοαμερικανούς Επισκόπους, στις 12 Οκτωβρίου 1992, στο Santo Domingo).
Όταν μιλάμε για ευαγγελισμό, θα πρέπει αυτός να αναφέρεται όχι μόνο σε κοινωνικά προβλήματα, αλλά κυρίως στο περιεχόμενο της πίστεως. «Αυτό  -λέει ο Πολωνός Πάπας – θα συμβεί, όταν το όνομα, η διδασκαλία, η ζωή και οι υποσχέσεις, το μυστήριο, με μια λέξη η Βασιλεία του Ιησού της Ναζαρέτ, του Λυτρωτή του ανθρώπου, θα διακηρύσσεται με νέα τόλμη, χωρίς εύκολες καιροσκοπικές συρρικνώσεις και αμφισημίες» (26 Νοεμβρίου 1989).
Η εγκύκλιος «Redemptoris missio» (7 Δεκεμβρίου 1990) καθιστά οριστική αυτή τη διευκρίνιση. Μεταξύ άλλων, αναφέρεται σε έναν ευαγγελισμό που στοχεύει στη μετάδοση των «αξιών της Βασιλείας», όπως είναι η ειρήνη, η δικαιοσύνη, η ελευθερία, η αδελφοσύνη. Αλλά πλάι στις θετικές πτυχές αυτού του κηρύγματος, δυστυχώς υπάρχουν και αρνητικές πλευρές, όπως η αποσιώπηση του προσώπου του Ιησού Χριστού (εδώ γίνεται έμμεση αναφορά σε διάφορες θεολογίες όπως η «πολιτική θεολογία», η «θεολογία της απελευθέρωσης» κ.ο.κ.). Απέναντι σε μια τέτοια αντίληψη, ο Πολωνός Πάπας εκφράζεται με σταθερότητα: «Η Βασιλεία του Θεού δεν είναι μία έννοια, μία διδασκαλία, ένα πρόγραμμα προς επεξεργασία, αλλά πρώτα  απ’ όλα είναι ένα πρόσωπο που έχει την όψη και το όνομα του Ιησού της Ναζαρέτ, της εικόνας του αόρατου Θεού» (αρ. 17).
Και με την έννοια του «Νέου Ευαγγελισμού» κατέστη σαφές με ποιο τρόπο αυτή η νέα ώθηση για την ιεραποστολή της Εκκλησίας θα απευθύνεται σε όλα τα μέλη του λαού του Θεού.
Η ομολογία πίστεως και η διάδοσή της δεν είναι προνόμιο ειδικών ή αξιωματούχων, αλλά ανήκει σε όλα τα μέλη του λαού του Θεού. Αυτή πρέπει να είναι «κοινό έργο των Επισκόπων, των πρεσβυτέρων, των μοναχών και των λαϊκών, των γονέων και των νέων»[3] .Το 1987 ο ίδιος Πάπας ενθαρρύνει τους Γάλλους Επισκόπους, κατά τη διάρκεια επίσκεψής τους ad limina apostolorum, «να εκπαιδεύσουν τους χριστιανούς τους στην ανάληψη ευθύνης για την από κοινού προώθηση ενός νέου ευαγγελισμού».
ΙΔ Συμπόσιο_81
ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ ΙΣΤ΄
Και για τον Βενέδικτο τον ΙΣΤ΄, ο Νέος Ευαγγελισμός αποτελούσε μια δέσμευση πρώτης προτεραιότητας. Έχοντας επίγνωση ότι η δέσμευση του νέου Ευαγγελισμού πρέπει να αφορά ολόκληρη την Εκκλησία, συνεκάλεσε τη Σύνοδο των Επισκόπων, που διεξήχθη από τις 7 έως 28 Οκτωβρίου 2012, στο Βατικανό, με θέμα: «Ο Νέος Ευαγγελισμός για τη διάδοση της χριστιανικής πίστεως». Οι παρεμβάσεις των συνοδικών Πατέρων ήταν γεμάτες ανησυχίες, αλλά και ελπίδα για το μέλλον της πίστεως, μέσα σε έναν κόσμο που σταδιακά αποχριστιανοποιείται.
Στο Εργαλείο Εργασίας (Instrumentum Laboris) – ένα κείμενο που συνέταξαν Επίσκοποι από όλον τον κόσμο και έγινε αντικείμενο μελέτης πριν και κατά τη διάρκεια της Συνόδου -, μεταξύ άλλων διαβάζουμε: Στον δυτικό κόσμο «διαπιστώθηκε μια ανησυχητική απώλεια της αίσθησης του ιερού, φτάνοντας μέχρι του σημείου να τεθούν υπό αμφισβήτηση θεμελιώδη ζητήματα που φαίνονταν αδιαμφισβήτητα, όπως η πίστη σε έναν Θεό Δημιουργό που προνοεί για τον κόσμο, η αποκάλυψη του Ιησού Χριστού, μοναδικού Σωτήρα, και η κοινή αντίληψη των θεμελιωδών εμπειριών του ανθρώπου, όπως η γέννηση, ο θάνατος, η ζωή σε μια οικογένεια, η αναφορά σε έναν φυσικό ηθικό νόμο» (αρ. 43). Για τον λόγο αυτόν, «ο όρος “Νέος Ευαγγελισμός” καθιστά αναγκαίο έναν νέο τρόπο αναγγελίας της χριστιανικής πίστεως, προπάντων σ’ αυτούς που ζουν μέσα σε ένα περιβάλλον, όπως το σημερινό, όπου η εξάπλωση της εκκοσμίκευσης έχει αφήσει βαριά τα ίχνη της, ακόμα και στις Χώρες με χριστιανική παράδοση» (αρ. 44). Συνεπώς, «μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο Νέος Ευαγγελισμός θέλει να αντηχήσει ως μια έκκληση, ένα αίτημα της Εκκλησίας προς τον εαυτό της, για να ανακτήσει τις πνευματικές δυνάμεις της και να δεσμευθεί να καταθέσει θετικές προτάσεις μέσα σε αυτό το νέο πολιτισμικό κλίμα, προβαίνοντας στις θετικές της προτάσεις. Το επίθετο «νέος» αναφέρεται στο διαφοροποιημένο πολιτισμικό περιβάλλον και παραπέμπει στην ανάγκη η Εκκλησία να ανακτήσει δυνάμεις, θέληση, φρεσκάδα και ευστροφία στον τρόπο της να βιώνει την πίστη και να τη μεταδίδει» (αρ. 49).
Ποντιφικικό Συμβούλιο για την Προώθηση του Νέου Ευαγγελισμού
Στην ίδια κατεύθυνση, εμφορούμενος από προφητικό πνεύμα, ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, δια της Αποστολικής Επιστολής «Ubicumque et Semper», ίδρυσε στις 21 Σεπτεμβρίου του 2010 το «Ποντιφικικό Συμβούλιο για την Προώθηση του Νέου Ευαγγελισμού», το οποίο, σύμφωνα με την ιδρυτική επιστολή, έχει μεταξύ των άλλων τα ακόλουθα καθήκοντα:
1ον. Να εμβαθύνει περαιτέρω τη θεολογική και ποιμαντική σημασία του Νέου Ευαγγελισμού και
2ον. Να προωθήσει και να ενθαρρύνει σε στενή συνεργασία με τις ενδιαφερόμενες Επισκοπικές Συνόδους, που θα να διαθέτουν έναν ad hoc οργανισμό, τη μελέτη, τη διάδοση και την εφαρμογή της Ποντιφικικής Διδασκαλίας σχετικά με τα ζητήματα που αφορούν τον Νέο Ευαγγελισμό.
Ένα από τα πιο αξιόλογα αποτελέσματα αυτού του Ποντιφικικού Συμβουλίου είναι η δημοσίευση του Εγχειριδίου του Νέου Ευαγγελισμού. Η συγκεκριμένη έκδοση αποτελεί μια ευρεία ανθολογία αποσπασμάτων από ομιλίες, μηνύματα, διαλέξεις, αποστολικές επιστολές και άλλα Παπικά έγγραφα από το 1939 και έπειτα. Επιπλέον, περιέχει αποσπάσματα από τα επίσημα έγγραφα της Β’ Βατικανής Συνόδου. Όλα τα κείμενα έχουν επιλεγεί με βάση τη σπουδαιότητά τους για το Νέο Ευαγγελισμό. Το Εγχειρίδιον παρουσιάζει το θέμα του Νέου Ευαγγελισμού,  ξεκινώντας από τη διαμόρφωση και διάδοση της ίδιας της έννοιας κατά την πορεία των τελευταίων δεκαετιών, και δείχνει τη σημασία της για την Εκκλησία του σήμερα[4].
Στην εισαγωγή αυτού του έργου διαβάζουμε: «Δε λείπουν τα ερωτηματικά πάνω στον Νέο Ευαγγελισμό. Ορισμένοι αναρωτήθηκαν αν είναι αναγκαίο να χρησιμοποιούμε αυτήν την έκφραση που θα μπορούσε να φανεί ως κάτι το διαφορετικό από την ιεραποστολή την οποία η Εκκλησία άσκησε στην πορεία των δύο χιλιάδων χρόνων της. Άλλοι διέκριναν στον όρο μια κριτική εναντίον κάποιων ποιμαντικών πρακτικών των περασμένων δεκαετιών που δεν αποδείχθηκαν πάντοτε αποτελεσματικές και γόνιμες. Άλλοι, αντίθετα, συνειδητοποίησαν την επιτακτική ανάγκη για μια ποιμαντική μεταστροφή, για να δοθεί φωνή στο Πνεύμα που καλεί σε μια διαρκώς ανανεούμενη Πεντηκοστή».
ΙΔ Συμπόσιο_147
ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
Όταν ο καρδινάλιος Bergoglio εξελέγη Πάπας, ο Άγγλος φιλόσοφος Roger Scruton, αγγλικανός στο θρήσκευμα, είπε: «Η Ευρώπη εκχριστιάνισε τον κόσμο, σήμερα οι ευρωπαϊκές ελίτ έχουν αρνηθεί τη χριστιανοσύνη, γι’ αυτό η εκλογή του Bergoglio θα είναι η ευκαιρία για έναν επανευαγγελισμό της Ευρώπης μέσω ενός Αργεντινού Ιησουίτη». Δεν ξέρω αν ένας άνθρωπος, ακόμα και αν είναι ο Πάπας «που ήρθε από την άλλη άκρη του κόσμου», μπορεί, από μόνος του να ευαγγελισθεί την Ευρώπη, ξέρω όμως ότι αυτός ο Πάπας έχει έναν δικό του προσωπικό τρόπο, πολύ αποτελεσματικό, για να ευαγγελίζεται. Ένα στυλ τόσο απλό, που προκαλεί αμηχανία σε κάποιους ανθρώπους, ακόμη και μέσα στην Καθολική Εκκλησία. Το στυλ αυτό το εκφράζει στις συχνές ομιλίες του προς τον λαό που συρρέει για να τον ακούσει, στα ποιμαντικά έγγραφά του, αλλά πάνω απ’ όλα στη μετασυνοδική αποστολική Παραίνεση «Evangelli gaudium», την οποία είχαμε την ευκαιρία να μελετήσουμε σε αυτόν εδώ τον χώρο, στις 21 Απριλίου του 2015.
Για να συνειδητοποιήσουμε πώς ο Πάπας Bergoglio εννοεί το Νέο Ευαγγελισμό και πώς τον παρουσιάζει στον σημερινό άνθρωπο, θεωρούμε αναγκαίο να προτάξουμε μια ιστορικό-θεολογική σημείωση.
Ένα τμήμα της Δύσης, ερμηνεύοντας το προπατορικό αμάρτημα με αφετηρία τον Αυγουστίνο ως ενοχή, κατανόησε τον θάνατο του Χριστού με όρους δικανικούς, ως ικανοποίηση της δικαιοσύνης του Θεού. Ως γνωστόν, ο σημαντικότερος εκφραστής της «περὶ ικανοποιήσεως δικανικὴς θεωρίας», υπήρξε ο Άνσελμος Καντερβουρίας στο κλασικό του έργο «Cur Deus homo?» (Γιατί ο Θεός έγινε άνθρωπος;) (1098). Δεν είναι ο κατάλληλος χώρος ούτε στις προθέσεις μας να εξεταστεί τι πραγματικά ήθελε ο Άνσελμος να υποστηρίξει με αυτήν τη σωτηριολογική του άποψη. Το σίγουρο είναι πάντως ότι στη σχολαστική παράδοση η θέση του Ανσέλμου για την ικανοποίηση της δικαιοσύνης του Θεού προσέλαβε έντονα δικανικές προεκτάσεις και σκιαγράφησε έναν Θεό ελάχιστα χριστιανικό. Η θέση αυτή έχει διεισδύσει και στη νεότερη θεολογία, στα λαϊκά κηρύγματα ακόμη και στη λειτουργία. Έτσι, συνέβαλε στο να κατανοηθεί ο Θεός όχι τόσο ως Πατέρας, αλλά πρωτίστως ως νομοθέτης και ζηλωτής εγγυητής του νόμου, τον οποίον χρειάζεται με κάθε τρόπο να εξευμενίσουμε και να κατευνάσουμε με τα έργα μας και κυρίως με τα βάσανά μας.  Η σχέση με τον Θεό αντί να είναι μια σχέση υιική, κατέληξε σε μια σχέση υποταγμένη σε μια νοοτροπία δικανική, ατομικιστική και ευσεβιστική.
Έχει λεχθεί ότι μια τέτοια εικόνα του Θεού υπήρξε μία από τις θεωρητικές δογματικές παραστάσεις που απομάκρυνε περισσότερο τον σύγχρονο άνθρωπο από τη χριστιανική πίστη. Υπήρξαν βεβαίως άγιοι, θεολόγοι, πνευματικά έργα καθώς και όλοι οι τελευταίοι Πάπες, που προσπάθησαν να αλλάξουν αυτήν τη νοοτροπία. Πιστεύουμε, ωστόσο, ότι η επιμονή με την οποία ο σημερινός Ποντίφικας, στα κηρύγματα και γενικότερα στη διδασκαλία του, παρουσιάζει την εικόνα του Θεού ως Σπλαχνικού Πατέρα, που «πάντοτε, πάντοτε συγχωρεί» και το γεγονός ότι αφιέρωσε ένα Ιωβηλαίο Έτος στην ευσπλαχνία του Θεού, αποκαλύπτουν αυτό που ο Πάπας Φραγκίσκος εννοεί ως Νέο Ευαγγελισμό. Αυτό που απλώς θέλει είναι να βοηθήσει στην αποκατάσταση της ευαγγελικής έννοιας του Θεού ως Πατέρα ο οποίος αγαπά και ελεεί και συνακόλουθα στην αποκατάσταση της σωστής σχέσης μαζί Του. Αυθεντικός χριστιανός, είναι αυτός που αισθάνεται βαθιά μέσα του πως ο Θεός είναι Πατέρας του και μπορεί να φωνάξει από τα βάθη της καρδιάς, «Αβά ο πατήρ».
Ο άλλος τρόπος με τον οποίο ο Πάπας Φραγκίσκος θέλει να ευαγγελιστεί το σημερινό άνθρωπο που έχει εγκαταλείψει την πίστη ή την απορρίπτει ως δυσβάσταχτο βάρος είναι να του δείξει την ομορφιά της πίστεως, το χαρούμενο πρόσωπο του Χριστού, τη χαρά να πιστεύει. Έτσι, αρχίζει η μετασυνοδική Αποστολική Παραίνεση Evangelii gaudium: «Η χαρά του Ευαγγελίου πλημμυρίζει την καρδιά και όλη τη ζωή αυτών που συναντώνται με τον Ιησού Χριστό. Όσοι αφήνουν τον εαυτό τους να σωθεί από Αυτόν ελευθερώνονται από την αμαρτία, από τη θλίψη, από το εσωτερικό κενό, από την απομόνωση. Με τον Ιησού Χριστό πάντοτε γεννιέται και αναγεννιέται η χαρά. Στην Παραίνεση αυτή, επιθυμώ να απευθυνθώ στους πιστούς χριστιανούς, για να τους προσκαλέσω σε ένα νέο σταθμό ευαγγελισμού, σφραγισμένου από αυτήν τη χαρά και να υποδείξω δρόμους για την πορεία της Εκκλησίας κατά τα επόμενα έτη» (αρ. 1). Αυτό όμως είναι δυνατό, όταν το «μικρό ποίμνιο» των χριστιανών έχει ανακαλύψει και βιώσει αυτήν την ομορφιά. Τότε, θα είναι δυνατό να μαρτυρήσει αυτήν την πίστη και η μαρτυρία αυτή θα είναι αποτελεσματική. «Όλοι έχουν το δικαίωμα –γράφει- να δεχθούν το Ευαγγέλιο. Οι χριστιανοί έχουν το καθήκον να το αναγγέλλουν, χωρίς να αποκλείουν κανένα, όχι σαν αυτόν που επιβάλλει μια νέα υποχρέωση, αλλά σαν αυτόν που μοιράζεται μια χαρά, δείχνει έναν ωραίο ορίζοντα, προσφέρει ένα λαχταριστό γεύμα. Η Εκκλησία δεν αυξάνεται προσηλυτίζοντας αλλά ”προσελκύοντας”» (αρ. 14).
ΙΔ Συμπόσιο_108
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Ολοκληρώνοντας αυτήν την εισαγωγή μου στο Συμπόσιό μας, θα μπορούσατε να με ρωτήσετε: Η διδασκαλία των Παπών για την αναγκαιότητα του Νέου Ευαγγελισμού, μια Σύνοδος των Επισκόπων πάνω στο θέμα αυτό, εκατοντάδες βιβλίων, άρθρων, διαλέξεων, εκπομπών πάνω στο Νέο Ευαγγελισμό έχουν άραγε συμβάλει στην αλλαγή της νοοτροπίας των ποιμαντικών λειτουργών;  Έχουν αποδώσει καρπούς στην Καθολική Εκκλησία;
Δεν είμαι σε θέση να κρίνω –το παρατηρητήριό μου δεν έχει μεγάλη εμβέλεια- αλλά από αυτό που μου είναι δυνατό να διαπιστώσω, δεν βλέπω μεγάλες αλλαγές στον τρόπο μετάδοσης της πίστης. Μάλιστα, υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν πως η απώλεια της πίστεως οφείλεται στις καινοτομίες της Β’ Βατικανής Συνόδου, στα ανοίγματα προς τους άλλους χριστιανούς, στις άλλες θρησκείες και ούτω καθεξής. Για τον λόγο αυτόν, οι κύκλοι αυτοί δηλώνουν ότι είναι ανάγκη να οπισθοχωρήσουμε και να αποκαταστήσουμε τη χαμένη χριστιανοσύνη μέσω πρακτικών, που έχουν δοκιμαστεί με επιτυχία από την παλαιά παράδοση. Δεν υπάρχει ανάγκη να αλλάξουμε, αλλά να αποκαταστήσουμε!
Είμαι, ωστόσο, εξίσου βέβαιος ότι πολλοί μέσα στην Καθολική Εκκλησία, ξεκινώντας από τους επικεφαλής, έχουν πειστεί για την αναγκαιότητα να αλλάξει ο τρόπος που παρουσιάζεται το Ευαγγέλιο στους άνδρες και στις γυναίκες του σήμερα. Σύμφωνα με αυτήν την ανάγνωση, αυτό που αυτή τη στιγμή ζούμε, δεν είναι το τέλος της πίστεως, αλλά μιας συγκεκριμένης πίστεως. Δεν είναι το τέλος του χριστιανισμού, αλλά ενός συγκεκριμένου χριστιανισμού. Δεν είναι το τέλος του κόσμου, αλλά ενός συγκεκριμένου κόσμου.
Μέσα στα πλατιά γεωγραφικά όρια της Καθολικής Εκκλησίας, ήδη μπορούμε εδώ κι εκεί να δούμε τους πρώτους σπόρους της επανεκκίνησης, του νέου τρόπου παρουσίασης της πίστεως που δεν μπορεί να μη φέρει καρπούς στο μέλλον, και μάλιστα κάποιους από αυτούς μπορούμε ήδη να τους διακρίνουμε στον ορίζοντα.
Αυτή η θεώρηση των πραγμάτων φέρει βαθιά τη σφραγίδα της χριστιανικής ελπίδας: πιστεύει ότι το Πνεύμα του αναστημένου Κυρίου δεν έχει αφήσει από τα χέρια του την ιστορία, και ότι αυτή βαδίζει προς την εκπλήρωσή της και όχι προς την καταστροφή της. Δεν πρόκειται για μια απλοϊκή, αλλά για μια αναστάσιμη ανάγνωση της ιστορίας.
 ΙΔ Συμπόσιο_113
[1] Βλ.  F. AZZARO, L’evangelizzazione. Storia prospettive, Armando, Roma 2010, 21.
[2] Βλ.www.artcurel.it/ARTCUREL/RELIGIONE/CRISTIANESIMO/nuova evangelizzazione significato.htm.
[3] Για τη σκέψη του Ιωάννη Παύλου 2ου σχετικά με το Νέο Ευαγγελισμό  και την Ευρώπη βλ. B. TESTA [ed.], La nuova evangelizzazione dell’Europa nel magistero di Giovanni Paolo II, Bologna, Studio Domenicano, 1991.
Δείτε και: -ΙΔ΄ Οικουμενιστικό Διαχριστιανικό Συμπόσιο με θέμα «Ευαγγελισμός και Επανευαγγελισμός στην Ευρώπη του 21ου αιώνα» στη Θεσσαλονίκη (28 και 29 Αυγούστου 2016)

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αντε και σε ανωτερα.
Στο πλευρο του παπα...
Και μετα ρωτα με γιατι διωκει Ορθοδοξο ιερεα...

Ανώνυμος είπε...

Έχουν προηγηθεί αλλά 13 τέτοια συμπόσια;;;;;; Ρε μπράβο!!!!!
Οπου ορθόδοξοι συζητούν μαζί με αιρετικούς πως εννοούν τον Ευαγγελισμό επαναΕυαγγελισμό στην Ευρώπη;;;;;
θα επαναΕυαγγελισουν και τους ορθοδοξους;;;;;;
Ετουτοι προχωρούν και μεις κοιμομαστε......

Ανώνυμος είπε...

Ρε το πατριώτη μου πήγε να βρει τον Άνθιμο!Είχα κάποτε ένα συμμαθητή στο Λύκειο που τον λέγανε Σπύρο Σπιτιέρη,καθολικός κι αυτός,καλό παιδί,ευγενικός άνθρωπος.Μα φτάνει αυτό;Καλός είναι κι ένας υγιής κομμουνιστής που σκέπτεται τα ίσα σε όλους αλλά δε δέχεται τα περί Θεού,καλός κι ένας μουσουλμάνος που τηρεί το νόμο του Μωυσέως,καλός κι ένας Βουδιστής που πάντα είναι ειρηνικός με τους άλλους!Αν δεν ορθώς δοξάζεις τον Θεό και δεν τηρείς το Λόγο του που εκείνος δια των αποστόλων του μας δίδαξε αλλά και ο ίδιος αποκάλυψε τον εαυτό του νομίζουμε ότι θα σωθούμε;Bέβαια το έλεος του είναι χωρίς όριο αλλά εμείς κάνουμε κάτι να το ενεργοποιήσουμε;

Αντιοικουμενιστής είπε...

Κατά τα λοιπά ο παναγιότατος Α. Ρούσας ομιλεί δια προδοσίαν εις το όνομα της Μακεδονίας κ.α. Δε βλέπεις αγαπητέ την προδοσίαν εις την Ορθόδοξον Πίστιν ημών; Ενασχολήσου με την προδοσίαν εις την Ορθόδοξον Πίστιν οία σε αφορά και άφησε τας προδοσίας εις τα πολιτικά πράγματα. Αυτά είναι δευτερεύοντα δια σε. Ή μη πως ρίχνης άφθονον στάκτην εις τους οφθαλμούς του Ορθοδόξου Ποιμνίου σου, δια των δήθεν "πυρίνων" κηρυγμάτων σου δια την Μακεδονίαν, με την οποίαν ουδεμίαν σχέσιν έχεις, δια να προδίδεται ανέτως η Ορθόδοξος Πίστις; Άνευ Ορθοδοξίας εις τι έδαφος πατείς παναγιότατε; Το χειρότερον δια οιονδήποτε είναι να αμαρτάνη ή να πράττη ασυγχώρητα λάθη και αστοχίαι εις τα γεράματα και δια τούτον εύχονταν οι παλαιότεροι "καλά στερνά". Αδελφοί, γρηγορείτε και προσεύχεσθε...

Ανώνυμος είπε...

Χαρακτηριστική αντιμετώπιση του θέματος από τους Δυτικούς οι όποιοι με το ανθρωποκεντρικό τους φρόνιμα νομίζουν ότι μπορούν να κατασκευάζουν "ώριμους Χριστιανούς" που έχουν και την "αίσθηση ότι κλήθηκαν από τον ίδιον τον Χριστό". Άλλο πραγμα όμως είναι το να είσαι όντος ώριμος Χριστιανός αφού έκανες τον σκληρό αγώνα σου μέσα στην Εκκλησία (την Ορθόδοξη εννοείτε) και το να είσαι πραγματικά κλησμένος από τον Χριστό για αυτό το έργο του επανευαγγελισμού, το οποίο ως πρώτη προϋπόθεση βέβαια έχει να είσαι ορθόδοξος στην πίστη.

Ανώνυμος είπε...

Ἄν οἱ ποιμένες συναναστρέφονται καί συμπορεύονται μέ τούς πημένες τί θά ἀπογίνει τό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ;

Ο. Χ.

Απόστολο είπε...

Αηδία, το συναίσθημα.

Ανώνυμος είπε...

Κριμα θα χασει την ψυχη του.ευαγγ Ζαλ

Ανώνυμος είπε...

Κυριολεκτικῶς ἐμμετικά τά λεγόμενα καί πραττόμενα. Καλά στά πολιτικά κυριαρχεῖ ὁ ραγιαδισμός, ἀλλά καί στά ἐκκλησιαστικά τόση μεγάλη προδοσία πῶς νά τή χωνέψει κανείς; Τελείωσαν τά ἀστεῖα! Πλέον ὅποιος πιστός ἀνέχεται ὅλα αὐτά καί σιωπᾶ εἶναι συνένοχος στό ἴδιο κρίμμα! Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει καλύτερα ἄν πρόκειται νἄχεις κακό ἡγέτη νά μήν ἔχεις κανέναν! Ἔ, λοιπόν, ὁ λαός πρέπει νά ἐκδιώκει ἀπό τούς ὀρθοδόξους Ναούς τέτοιους παπόδουλους καί φιλαιρετικούς καί ὄχι νά φεύγει ὁ ἴδιος. Ὅλοι αὐτοί ἤδη εἶναι ξένο σῶμα στήν Ὀρθοδοξία! Καί λατίνισαν καί παρεφρόνησαν. Ξεσηκωμός νά σταματήσει τό κακό γιατί αὐτοί θά φέρουν τήν καταστροφή νωτίτερα καί ἀπό τούς ἄχρηστους πολιτικούς μας! Οἱ Παπικοί μᾶς δουλεύουν καί κάνουν τήν προπαγάνδα τους καί οἱ δικοί μας σάν χάνοι, σάν ναρκωμένοι, σάν άδιάφοροι καί σάν κομπλεξικοί σέρνονται ἀπό πίσω τους. ΝΤΡΟΠΗ!

Ανώνυμος είπε...

Τι υποννοεις ξεσηκωμος 12.16;Ροπαλοφοροι ειναι οι χριστιανοι,η τουφεκιοφοροι;
Ο αγ.Παισιος ελεγε''με ενα λιανοντουφεκο πας να πολεμησεις,τι θα κανεις;;;...αλλο ειναι να πλακωσει η αεροπορια'' που θα πει,πολλοι Πατερες της Εκκλησιας να μιλησουν γιαυτη την τραγωδια που ευθυνη εχουμε ολοι μας,με τις αμαρτιες μας φυσικα κ τι να δουν να αγαπησουν απο την εκκλησια,τους πορνους,την ομοφυλοφιλια,τω συζειν κ εξωσυζειν,το οτι δεν εχουμε πιασει ευαγγελιο εις τας χειρας μας;Νεοευαγγελιο ερχεται!Ανηκομεν εις την Δυσιν ελεγε ο κ.Καραμανλης.Και το ηθελε ολος ο Ελληνικος λαος.πως δεν καταλαβαμε τι εννουσε!Τα ιδια κανει και αυτη η Δυση , και εμεις ακολουθησαμε πρωτα με τον τροπο ζωης κ επειτα κ εκκλησιαστικως υποδουλοι στον Παπα!
Θα γινουμε ολοι ροπαλοφοροι;;???

Ουδαμου γαρ ο Κυριος τουτο ημας εδιδαξε!

Ο πληκτης ειναι ο χειροδικων που διαπληκτιζεται!
Ο οργιλος αδυνατει να σωφρονισει ουτε κ να ποιμανει εαν ειναι ιερευς ειτε λαικος στην κατ'οικον εκκλησια του.
Οργη γαρ ανδρος,δικαιοσυνην Θεου ου κατεργαζεται Ιακ.1-
Ο οργισμενος,αν κ δεν τα καταφερνει πολλες φορες,πρεπει να συγκρατειται να μην αμαρτανει..
Και επειτα μενεις με την αντιληψη πως ''διηλθες ευεργετων'' οδευοντας πτωχος τω ταφω!
Το λεγω κ για τον εαυτον μου.
Η σωφροσυνη προυποθετει,συνεση κ νηφαλιοτητα!
Παντως γραμμη διαχρονικη της εκκλησιας ειναι αυτη που γνωρισαμε απο τους αγιους Αποστολους και τους αγ.Πατερεςκ ο ζηλος δεν πρεπει να υπερβαινει την γραμμη αυτη συνεργαζομενοι εφεξης τω διαβολω κ τοις αγγελοις αυτου.
Γνωμη μπορει να εχουν ολοι,το ζητουμενον ειναι να ειμεθα ο περιουσιος λαος,δηλ,η εκκλησια Του,την οποιαν Ο Κυριος ηγαπησε κ εαυτον παρεδωκεν υπερ αυτης ινα αυτην αγιαση......ινα παραστηση αυτος εαυτω ενδοξον την Εκκλησιαν,μη εχουσαν σπιλον η ρυτιδα η τι των τοιουτων,αλλ'ινα η αγια και αμωμος!!!
Ο πιστος εστω κ αν δε τα καταφερνει ,εστω και αν μισειται απο αλλους,μπορει να μισει την ανομια,την πλανη,οχι ομως τον ανομο,αλλα τα εργα της ανομιας.Λιγο ο ιερος ζηλος αποδεικνυει την μη υπακοη σε αντιθετες διαταγες απο τις παραδοθεισες,γι'αυτο καιπειθαρχει δει Θεω,μαλλον,αλλα καθως ολοι ειμεθα δουλοι Κυριου,ολοι εχουμε αναγκη και απαθεις να γινουμε ,και οχι ''δουλοι της αμαρτιας''....
Επ'ελευθερια εκληθητε αδελφοι!Και αν ο Παυλος ο αποστολος των εθνων ζητα ιεραποστολους για τα εθνη,ζητα στις επιστολες μιμητες του αποστολικου του εργου κ μακαρι να την ειχαν ολοι οι χριστιανοι η κ να αποζητουσαν,την πληρη γνωση της αληθειας που οδηγει στην ευσεβεια.Θα ηθελα προσωπικα ολοι οι χριστιανοι να επανευαγγελισθουν προς αυτη την κατευθυνση και οχι να νεοευαγγελισθουν σε μιαν αλλη γραμμη οικουμενιστικη,που δεν εχει κανενα οφελος,αν μου επιτρεπετε,αλλα κ σε καιρο κινδυνευουσης πιστεως,αυτο μας λεγει το ευαγγελιο!!
Δυστυχως,Ο θρησκευτικος εκφοβισμος,δεν αποτελει ορθοδοξη συμπεριφορα,διοτι ποια πιστη ειναι αυτη που ειναι ενουμενη με Τον Κυριο και δεν εργαζεται για την αγαπη του πλησιον εν αληθεια,εν αγιω πνευματι!Υπαρχει χρονος για ολους να συνειδητοποιησουμε τα σφαλματα μας .δε θα ξεχασω την σταση του πατρος Θεοδωρου στη Γεωργια,οπου για εμας τους χριστιανους ειναι παραδειγμα κ ειναι παραδειγμα,
Επειδη πανω στο σταυρο οικοδομει τα της πιστεως με ανδρειο φρονημα,γι'αυτο δεν θα θελαμε να ακουγονται τοσο πικρες αποφασεις,που δημιουργουν μιση στον κοσμο.
Αλλοιως επισκοποι τοις απιστοις ομοφρωνες,αυτοι γινονται αφορμη αλλοτριοτητας των πιστων ουε εκεινων δι ου το σκανδαλον κ οι παραβασεις Ι.Κανονων γινουν αφορμη για σχισμα,μελετησαμε κ ειναι ορθον!P.G.54,623.

Καλη κ αγια ημερα
Και συγνωμη!

Ανώνυμος είπε...

Ας μη βάζουμε λογια στο στόμα των ανθρώπων, κανεις δε μίλησε για βια και ρόπαλα. Χρειαζεται απλα θάρρος και παύση μνημόνευσης των οικουμενιστων επισκόπων εκτος αν επανελθουν.
Το να μη μνημονεύεται αιρετικός επισκοπος δεν είναι σχίσμα είναι καθήκον.
Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ.

Με τον οικουμενισμό το κακό είναι οτι πρόκειται για μια ΣΑΤΑΝΙΚΗ αιρεση που δηλητηρίασε πρωτα τα ανώτερα κλιμάκια (δια της προδοσιας) και σιγα σιγα περνα τη βαση.


Κάνω λοιπον την εξης σκεψη: μήπως τελικά ολη αυτη η παραφιλολογία περί σχίσματος δεν είναι τίποτ άλλο παρα οι ευθείες απειλές των οικουμενιστών προς όσους παύσουν να τους μνημονεύουν;;;;;;;;;κάποιοι ετοιμάζονται για αφορισμούς;;;;;;;;

Oι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η φωτογραφία μου
Για επικοινωνία : Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: aktinesblogspot@gmail.com