Ένα μεταλλαγμένο θρησκευτικό μάθημα είναι τόσο επικίνδυνο, όσο και τα μεταλλαγμένα προϊόντα.

Μεταρρύθμιση ή απορρύθμιση της εκπαίδευσης;

Του Βασιλείου Χ. Στεργιούλη, θεολόγου- Ελευθερία,02/07/2016

Είναι γεγονός ότι η χώρα μας δοκιμάζεται σκληρά. Διέρχεται την πιο μεγάλη κρίση της ιστορίας. Μπήκαμε σε δύσκολες και σκοτεινές ατραπούς. Σε επικίνδυνα μονοπάτια. ……..

Λόγω της οικονομικής κρίσης και των σφαλμάτων μας οι Έλληνες χάσαμε την εθνική μας κυριαρχία. Ξεπουλάμε λιμάνια, αεροδρόμια, την κρατική μας περιουσία. Και γίνεται λόγος πλέον για «εν ψυχρώ εκτέλεση της Ελλάδος». Τώρα δε οδηγούμαστε να χάσουμε και την εθνική μας ταυτότητα και ιδιοπροσωπία. Την πνευματική και πολιτιστική μας φυσιογνωμία. Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Λαοί που έχασαν την ιστορία, την πίστη και τον πολιτισμό τους, εξαφανίστηκαν από το χάρτη της ιστορίας. Αλλά εμείς «υπνώτουμε μακαρίως». «Καθεύδουμε υπό μανδραγόραν».

Έγιναν και γίνονται αλλαγές στην εκπαίδευση. Ένα από τους πιο ευαίσθητους τομείς του έθνους. Έγιναν προσπάθειες να αλλάξουν τα διδακτικά βιβλία, ιδίως της γλώσσας και της ιστορίας. Εξαγγέλθηκαν μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση. Και τώρα εξαγγέλεται νέα, που είναι μάλλον απορρύθμιση της εκπαίδευσης. Ένας φτηνός λαϊκισμός, που δεν αντιμετωπίζει τα προβλήματα και δεν προβάλλει θέσεις αντιμετώπισής τους. Μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης δεν γίνεται με την αύξηση του χρόνου των διαλλειμάτων, την κατάργηση των παρελάσεων, του εκκλησιασμού και της προσευχής στα σχολεία. Όλα αυτά είναι αστεία. Και παραπέμπουν σε άλλες εποχές. Ούτε αποτελεί μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης η μετάλλαξη του μαθήματος των θρησκευτικών σε θρησκειολογία, επειδή δεν μπορούμε να το καταργήσουμε. Ένα μεταλλαγμένο θρησκευτικό μάθημα είναι τόσο επικίνδυνο, όσο και τα μεταλλαγμένα προϊόντα.

Χρειάζεται σοβαρή και σε βάθος θεώρηση των προβλημάτων της εκπαίδευσης. Δεν πρέπει να μας φεύγει η αλήθεια πως αν η εκπαίδευση δεν παρέχει παιδεία, δεν είναι μόνον άχρηστη, αλλά και επικίνδυνη. Και σκοπός του σχολείου δεν είναι απλώς η πληροφόρηση αλλά η αγωγή και η καλλιέργεια των νέων. Ο πολιτισμικός τους εγκλιματισμός και η ψυχοσωματική τους ολοκλήρωση. Αυτή είναι η έννοια της παιδαγωγίας. Παίρνουμε δηλαδή το παιδί και το οδηγούμε σε ένα σκοπό. Στον εξανθρωπισμό του. Και αυτός ο σκοπός δεν πετυχαίνεται με την υποβάθμιση της ορθοδόξου αγωγής, της προσευχής και της πίστης σε αξίες. Ούτε με τη μείωση των ωρών διδασκαλίας των αρχαίων Ελληνικών στο Γυμνάσιο. Και μάλιστα επιχειρείται αυτή η μείωση των διδακτικών ωρών των Αρχαίων Ελληνικών την εποχή που οι Άγγλοι την εισάγουν από το Δημοτικό. Μπορούν τα παιδιά της Αγγλίας να μαθαίνουν την αρχαία ελληνική από το δημοτικό και δεν μπορούν να τη μάθουν τα ελληνόπουλα από το Γυμνάσιο;

Αγωγή δεν σημαίνει λαϊκισμό και ραστώνη και χαρακτηρισμό της αριστείας και της πρωτιάς ως... ρετσινιάς.

Φαίνεται πως με την εξαγγελθείσα μεταρρύθμιση επιδιώκεται το θρησκευτικό κομφούζιο και ο ελληνορθόδοξος αποχρωματισμός του σχολείου και της νεολαίας μας. Φαίνεται ότι εννοείται το σύγχρονο σχολείο, όχι με τον εκσυγχρονισμό των μεθόδων και των μέσων εκπαίδευσης και αγωγής, αλλά με την αλλαγή του πνευματικού και ιδεολογικού προσανατολισμού της εκπαίδευσης. Επιδιώκουν να μας οδηγήσουν στην ισλαμο-ορθοδοξία και στην νεοεποχιτική παγκοσμιοποίηση και πανθρησκεία.

Είναι να θλίβεται κανείς με το κατάντημά μας.