Κυριακή ΣΤ΄ Ματθαίου –«Θάρσει, τέκνον· αφέωνταί σοι αμαρτίαι σου»

Απόστολος: Ρωμ. ΙΒ΄ 6 – 14

Ευαγγέλιο: Ματθ. Θ΄ 1-8

«Θάρσει, τέκνον· αφέωνταί σοι αμαρτίαι σου»

Το Ευαγγέλιο της σημερινής Κυριακής, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι συνέχεια του Ευαγγελίου της περασμένης Κυριακής. Κι όπως εκείνο είχε και μας παρουσίασε το θαύμα των δαιμονιζομένων, έτσι και τούτο έχει και μας παρουσιάζει το σωτήριο θαύμα από τον Κύριο, του παραλυτικού. Εκεί εσώθηκαν δυο δαιμονιζόμενοι και εσκανδαλίσθησαν αμετανόητοι άνθρωποι. Εδώ συγχωρείται ένας αμαρτωλός και θεραπεύεται από την παράλυσή του, για να δειχθεί έτσι η εξουσία του Κυρίου να συγχωρεί τις αμαρτίες των ανθρώπων εκείνων, που εκδηλώνουν θερμή πίστη και ειλικρινή μετάνοια σ’ Αυτόν. Γνωρίζει στην εντέλεια ο Καρδιογνώστης Κύριος τα συναισθήματά του που πλημμυρίζουν τη στιγμή εκείνη την καρδιά του παραλυτικού. 

Ξέρει τους δισταγμούς του, που πηγάζουν από την συναίσθηση της αμαρτωλότητός του. Και για να τον καθησυχάσει, του απευθύνει ευθύς εξ αρχής λόγους ενθαρρυντικούς και τονωτικούς. Κι ο παραλυτικός κοιτάζει ικετευτικά τον Κύριο, αναμένοντας το θαύμα. Στην κατάσταση αυτή ευρισκόμενος, απρόσμενα, αντί ν’ ακούσει λόγια αποδοκιμασίας, ακούει τα ενισχυτικά λόγια του Κυρίου: « Έχε θάρρος, παιδί μου. Μη απογοητεύεσαι. Οι αμαρτίες σου που σ’ έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση, έχουν συγχωρηθεί ». Οι λόγοι αυτοί του Κυρίου δίνουν και σ’ εμάς σήμερα την αφορμή ν’ασχοληθούμε με την όλη συμπαθή συμπεριφορά μας, έναντι των αμαρτωλών συνανθρώπων μας.

Όταν μελετούμε τα ιερά Ευαγγέλια, βλέπουμε ότι χαρακτηριστικό γνώρισμα της όλης ζωής του Θεανθρώπου Ιησού, ήταν η συμπάθεια και η φροντίδα για τον αμαρτωλό άνθρωπο, τον οποίο έβλεπε πάντοτε σαν άρρωστο, που είχε ανάγκη θεραπείας. Τον έβλεπε σαν γιατρός πονετικός και σπλαχνικός και έκαμνε το παν για να τον γιατρέψει. Γι’ αυτό ακριβώς και δεν εξεδίωξε ποτέ κανένα αμαρτωλό που Τον πλησίαζε συντετριμμένος. Έβλεπε τους ανθρώπους σαν θύματα του διαβόλου, που έπρεπε οπωσδήποτε να ελευθερωθούν. Δεν ήθελε να μείνει κανένας άνθρωπος δέσμιος του πονηρού και να πεθάνει «εν αμαρτίαις».

Το τέλειο αυτό παράδειγμα του Κυρίου μας, πρέπει να είναι κανόνας και για την δική μας συμπεριφορά προς τους συνανθρώπους μας. Κι εφ’ όσον και εμείς είμαστε και οι ίδιοι αμαρτωλοί και σαν τέτοιοι διατρέχουμε πάντοτε τον κίνδυνο της αμαρτίας, πρέπει πολύ περισσότερο να είμαστε συμπαθείς προς τους συναμαρτωλούς συνανθρώπους μας. Με τούτο όμως δεν εννοούμε ότι θα πρέπει να αμνηστεύουμε τη ζωή της αμαρτίας. Είναι άλλο η αμαρτία και άλλο ο αμαρτωλός άνθρωπος. Όταν τρέφουμε μέσα μας αισθήματα συμπάθειας προς τους συναμαρτωλούς αδελφούς μας, δεν θα βρίσκει θέση ποτέ στην ψυχή μας ο δαίμονας της κατάκρισης. Μαζί μ’ αυτά θα πρέπει να προσευχόμαστε με θέρμη για τη μετάνοια του γνωστού μας που έχει παρεκτραπεί. Κι ακόμα να ικετεύουμε τον πολυεύσπλαχνο Κύριο να του στείλει πνεύμα μετάνοιας και επιστροφής κοντά Του, για να εξαλειφθούν οι αμαρτίες του και να έλθουν και στη δική του ζωή καιροί αναψύξεως. Να γνωρίσει δηλαδή κι εκείνος ευτυχισμένες μέρες απαλλαγής από τα δεινά της αμαρτίας μέσα στη χάρη και ευλογία του Κυρίου μας.

«Μετανοείστε», μας λέει ο Ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις των Αποστόλων, «και επιστρέψτε στον Θεό για να εξαλειφτούν οι αμαρτίες σας, ώστε, να έρθει ο καιρός που ο Κύριος θα σας ανακουφίσει από τα δεινά, στέλνοντας τον Ιησού, που τον έχει χρίσει για σας Μεσσία » (Πραξ. Γ΄ 19 – 20). Αυτός ήταν και ο σκοπός για τον οποίο ήλθε στη γη ο Κύριος. Έγινε άνθρωπος για να αναζητήσει και να σώσει αυτούς που έχουν χάσει τον δρόμο τους (Λουκ. ΙΘ΄ 10). Για να καλέσει σε μετάνοια τους αμαρτωλούς και για να θεραπεύσει τους συντετριμμένους (Λουκ. Ε΄ 32 και Λουκ. Δ΄ 19). Η συμπάθεια αυτή προς τον αμαρτωλό, τον πεσμένο και ψυχικά άρρωστο άνθρωπο, ήταν εκείνη που Τον έκαμνε να οδοιπορεί επί ώρες για να συναντήσει έστω και μια αμαρτωλή ψυχή, που ήταν έτοιμη σαν τον ώριμο στάχυ να κερδηθεί και να σωθεί, όπως συνέβη με την Σαμαρείτιδα και με πολλές άλλες παρόμοιες περιπτώσεις. Αυτή Του η φροντίδα για τον αμαρτωλό άνθρωπο, δεν τον άφηνε να προσέχει τα σχόλια ωρισμένων αντιδραστικών ανθρώπων ειδικά όταν επρόκειτο να καταλύσει σε σπίτια τελωνών, όπως στην περίπτωση του Ζακχαίου. Η ίδια συμπάθεια γινόταν αιτία να λυπάται και για την πώρωση των αμετανοήτων και να κλαίει για την αμετανοησία τους (Ιωάν. Δ΄ 3 – 42, Λουκ. ΙΘ΄ 1 – 10, Μάρκ. Γ΄ 5, Λουκ. ΙΘ΄ 41).

Τι άλλο όμως φανερώνουν και πολλές από τις ωραιότατες παραβολές Του; Ας θυμηθούμε την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, με τη φροντίδα Του για τον άνθρωπο, που περιέπεσε σε ληστές (Λουκ. Ι΄ 30 – 37). Ας φέρουμε στη μνήμη μας την παραβολή του Καλού Ποιμένος, που τρέχει και αναζητά το χαμένο πρόβατο (Ματθ. ΙΗ΄ 12, Λουκ. ΙΕ΄ 4 – 5). Ας σκεφτούμε, τέλος και τη γυναίκα, που ζητά επιμελώς, ως ότου εύρει τη χαμένη της δραχμή (Λουκ. ΙΕ΄ 8). Το ίδιο επίσης φανερώνουν και πολλά από τα θαύματά Του, όπως η θεραπεία του παραλυτικού της Βηθεσδά (Ιωάν. Ε΄ 1 – 15) και τέλος οι θεραπείες των δαιμονιζομένων.

Αυτή η άφεση των αμαρτιών είναι κάτι το πολύ σοβαρό, που έπρεπε να απασχολεί σοβαρώτατα και τον καθένα μας, που δυστυχώς πρέπει να ομολογήσουμε πως δεν μας απασχολεί. Κι ενώ όταν αρρωστήσουμε, ανησυχούμε και τρέχουμε αμέσως στους γιατρούς, όταν μας προσβάλει και μολύνει την αθάνατη ψυχή μας η αμαρτία, αδιαφορούμε και δεν κάμνουμε τίποτε για τη θεραπεία της. Δυστυχώς, δεν το καταλαβαίνουμε ότι από την αμαρτία κινδυνεύει η ψυχή μας. Ότι φθείρεται, δηλητηριάζεται και παθαίνει διάβρωση ο αθάνατος και ατίμητος θησαυρός μας. Ότι η αμαρτία είναι φορέας θανάτου και μάλιστα αιωνίου για την ύπαρξή μας. Αφήνουμε, ότι και πριν επιφέρει τον αιώνιο θάνατο η αμαρτία κάμνει την εδώ ζωή μας, δυστυχισμένη. Ότι με τις τύψεις, τους ελέγχους, το βάρος της ενοχής, μας κάμνει τον βίο αβίωτο.

Αδελφοί μου! Ας παραμερίσουμε, λοιπόν, κάθε δισταγμό και κάθε επιφύλαξη. Ας μη μας νικά ο αμαρτωλός εαυτός μας, που βέβαια αντιδρά και θέλει να ξεφύγει, ζητώντας αναβολές και αναβολές. Γιατί οι αναβολές αυτές κρύβουν θανάσιμο κίνδυνο. Ας βλέπουμε σαν αρρώστους τους παρεκτρεπομένους τυχόν αμαρτωλούς αδελφούς μας και ας τους συμπαθούμε, εφ’ όσον μάλιστα σαν άνθρωποι, ασθενούμε συχνότατα και όλοι εμείς. Ας φροντίζουμε να τους οδηγούμε στο ιατρείο των ψυχών που είναι η αγία μας Εκκλησία. Μέσα στην αγιαστική αυτή ζωή της Εκκλησίας μας θα βρίσκουμε όλοι την υγεία της ψυχής μας και θα δοξάζουμε πάντοτε τον φιλάνθρωπο γιατρό των ψυχών και των σωμάτων μας, που είναι ο Πανάγαθος Κύριος και Θεός μας.

Ηγούμενος Χρυσορρογιατίσσης Διονύσιος