Eπικίνδυνοι ισορροπίαι εις την Μεγάλην Σύνοδον

Eπικίνδυνοι ισορροπίαι εις την Μεγάλην Σύνοδον

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

Λίγες μέρες ἀπομένουν γιὰ τὴ σύγκληση τῆς Μεγάλης Συνόδου. Οἱ Ἱεραρχίες τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν συνεδριάζουν ἢ ἤδη συνεδρίασαν γιὰ νὰ καθορίσουν τὴ στάση τῶν Προκαθημένων καὶ τῶν ἀντιπροσωπειῶν τους στὴ Μεγάλη Σύνοδο, κυρίως ἀπέναντι στὸ περιεχόμενο τῶν κειμένων πού θὰ συνυπογραφοῦν ὡς ἀποφάσεις τῆς Μεγάλης Συνόδου.

Ἀρκετὲς παρατηρήσεις ἔχουν ὑποβληθεῖ γιὰ τὰ κείμενα ἀπὸ ἱεράρχες τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ πολλὲς ἀπὸ αὐτὲς ἔχουν υἱοθετηθεῖ στὶς τελικὲς ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας. Ἐρώτημα παραμένει ὡστόσο κατὰ πόσο οἱ Προκαθήμενοι τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ οἱ ἀντιπροσωπεῖες τους θὰ ἐπιτύχουν τὴ διόρθωση προβληματικῶν σημείων τῶν κειμένων κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ἐργασιῶν τῆς Μεγάλης Συνόδου. Τόσο ὁ Κανονισμὸς λειτουργίας τῆς Συνόδου ὅσο καὶ κυρίως ἡ διάθεση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου φαίνεται πώς κινεῖται πρὸς τὴν... κατεύθυνση τῆς τελικῆς ἀποδοχῆς καὶ ψήφισης τῶν κειμένων ὡς ἔχουν ἢ μὲ ἐλάχιστες μόνο τροποποιήσεις. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ἂν οἱ Φαναριῶτες ἐπίμονα ἀρνηθοῦν τὴν τροποποίηση τῶν κειμένων θὰ προκύψουν πιθανὸν διαμάχες καὶ θὰ πληγεῖ καίρια ἡ πανορθόδοξη ἑνότητα τὴν ὁποία ὑποτίθεται πῶς ὑπηρετεῖ ἡ Σύνοδος αὐτή.

Διάχυτος εἶναι ὁ φόβος νὰ θυσιαστοῦν στὸ βωμὸ τῆς ὁμοψυχίας καὶ τῆς ἑνότητας βασικὲς ἀρχὲς τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιολογίας καὶ θεολογίας. Ἡ Σύνοδος δὲν πρέπει νὰ καταστεῖ ἁπλὸ ὄργανο ἐπικύρωσης προειλημμένων ἀποφάσεων οὔτε μποροῦν νὰ τεθοῦν στὸ ἀρχεῖο σημαντικὲς καὶ ἐπὶ τῆς οὐσίας τῶν κειμένων παρατηρήσεις τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Εἶναι παντελῶς ἄστοχη καὶ ἀντίθετη μὲ τὸ συνοδικὸ σύστημα λειτουργίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἡ διάταξη τοῦ Κανονισμοῦ πού προβλέπει τὴν ἁπλὴ τυπικὴ καταγραφὴ μίας διαφωνίας καὶ τὴ μετατροπή της σὲ "ἐσωτερικὸ πρόβλημα" τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας πού τὴν ἐκφράζει. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν ἔχει ἀνάγκη προβολῆς πρὸς τοὺς ἐντὸς καὶ ἐκτὸς αὐτῆς μίας ἐπιφανειακῆς καὶ τελικὰ ψευδεπίγραφης ἑνότητας. Συνοδικὲς ἀποφάσεις πού ἀπομακρύνουν τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν θεολογία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ εἰσάγουν καινοφανεῖς θέσεις δὲν ὑπηρετοῦν οὔτε τὴν ἑνότητα οὔτε τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας.

Τὸ μεῖζον θέμα τῆς στάσης τῶν Ὀρθοδόξων ἔναντι τῶν ἑτεροδόξων πού περιγράφεται στὸ σχετικὸ κείμενο τῆς Μεγάλης Συνόδου εἶναι τὸ σημαντικότερο ὅλων. Καὶ τοῦτο γιατί ἐὰν δὲν ὑπάρξουν ριζικὲς ἀλλαγὲς ἐπὶ τοῦ κειμένου αὐτοῦ, τότε θὰ πρόκειται γιὰ μία πρωτόγνωρη ἐπιτυχία τῶν οἰκουμενιστῶν πού θὰ ἔχουν λάβει πανορθόδοξη συνοδικὴ κατοχύρωση τῶν θέσεών τους. Μὲ ἁπλὰ λόγια ἡ Μεγάλη Σύνοδος ἀντὶ καταδίκης τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ θὰ προσφέρει πανορθόδοξη ἐπιβράβευσή του. Στὴν περίπτωση αὐτὴ ἀναμένεται προσεχῶς θρασύτατη καὶ ταχύτατη ἐπέλαση τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

Οἱ Προκαθήμενοι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ οἱ ἀντιπροσωπεῖες τους εἶναι πιθανὸν νὰ βρεθοῦν κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Συνόδου ἀκροβατοῦντες μεταξύ τῆς φαινομενικῆς πανορθοδόξου ἑνότητας καὶ τῆς ὀρθοδόξου ἀκριβείας τοῦ περιεχομένου τῶν κειμένων πού θὰ κληθοῦν νὰ ὑπογράψουν. Ὅπως ὅλα δείχνουν τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο θὰ προσπαθήσει νὰ ἐπιβάλλει τὴν συνυπογραφή τῶν κειμένων χωρὶς σημαντικὲς ἀλλαγὲς ἰσχυριζόμενο ὅτι οἱ προσυνοδικὲς ἐργασίες πολλῶν ἐτῶν ἔχουν πλέον ὁδηγήσει στὴν ὁριστικὴ μορφὴ τῶν κειμένων πού ἔχουν γίνει ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες κατὰ τὶς προσυνοδικὲς συνελεύσεις. 

Ἐὰν ὅμως οἱ παρατηρήσεις καὶ διαφωνίες τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν πού θὰ διατυπωθοῦν τεθοῦν ἁπλῶς στὸ ἀρχεῖο, χωρὶς νὰ ὑπάρξει οὐσιώδης μεταβολὴ τοῦ περιεχομένου τῶν τελικῶν καὶ ἐπισήμων κειμένων, τότε θὰ πρόκειται γιὰ ἐπικίνδυνη ὀλιγωρία τῶν Προκαθημένων ἐνώπιον τῶν πατριαρχικῶν ἀπαιτήσεων πού, πέραν τοῦ πλήγματος στὸ συνοδικὸ σύστημα ἀποφάσεων, θὰ ὁδηγήσουν σὲ πανορθόδοξη -φαινομενικὰ τουλάχιστον- υἱοθέτηση προβληματικῶν γιὰ τὴν ὀρθόδοξη θεολογία ἀποφάσεων μὲ ὅλες τὶς συνέπειες πού μπορεῖ νὰ ἔχει μία τέτοια πράξη.

Ἡ ἄρνηση ὑπογραφῆς κάποιου ἢ κάποιων κειμένων ἢ ἀκόμη καὶ ἡ ἀποχώρηση μίας ἢ περισσοτέρων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἀπὸ τὴ Σύνοδο σὲ περίπτωση πού δὲν εἰσακούονται οἱ παρεμβάσεις τους θὰ πρέπει νὰ ἀποτελεῖ ἰσχυρὸ ὅπλο στὴ φαρέτρα κάθε μίας Ἐκκλησίας. Δυστυχῶς, ὅπως καὶ ἄλλοτε ὑποστηρίξαμε, ὁ φαναριώτικος καὶ ὄχι μόνο οἰκουμενισμὸς ἔχει πλήξει καίρια τὴν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων. Ὑποχώρηση ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐνώπιον οἰκουμενιστικῶν ἀξιώσεων καὶ συνυπογραφή προβληματικῶν κειμένων χωρὶς ἀντιρρήσεις μέσα σὲ ἕνα πνεῦμα δῆθεν ἑνότητας καὶ πανορθοδόξου συμφωνίας, χωρὶς ὅμως νὰ ὑπηρετεῖται ἡ σωτηριώδης ἀλήθεια τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιολογίας, θεολογίας καὶ ζωῆς δὲν καθιστά τούς ἱεράρχες πού θὰ τὴν υἱοθετήσουν "ἑπόμενους τοῖς ἁγίοις πατράσι" οὔτε τὴ Σύνοδο τὴν ὁποία θὰ συγκροτήσουν Ἁγία καὶ Μεγάλη ἀλλὰ μᾶλλον τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα.

Ὀρθόδοξος Τύπος, 03/06/2016

Θρησκευτικὰ