Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Κυριακή του Τυφλού - «Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι».

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

«ΥΠΟΜΕΝΩΝ ΥΠΕΜΕΙΝΑ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΣΧΕ ΜΟΙ»

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα αναφέρεται στην προσέγγισι και την συνάντησι του Κυρίου μας Ιησού Χριστού με τον εκ γενετής τυφλό, που, κατά τον λόγο του Κυρίου μας, γεννήθηκε τυφλός για να φανερωθούν στην περίπτωσί του τα αγαθά και φιλάνθρωπα έργα της Προνοίας του Θεού. Ακολούθησε η θεραπεία του τυφλού, η πλάσις και δημιουργία από τον πηλόν, τη λάσπη, των ανύπαρκτων οφθαλμών του και η εντολή του θείου Ιατρού Ιησού Χριστού να πορευθή στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να νιφθή, μετά από την θαυμαστή αυτή επέμβασι του Θεανθρώπου.

Το εκπληκτικό αυτό θαύμα προκάλεσε τον θαυμασμό και την απορία των γειτόνων και άλλων συνανθρώπων του. Άλλοι έλεγαν ότι αυτός ήταν ο ζητιάνος πρώην τυφλός, άλλοι ότι ήταν  όμοιος με εκείνον. Ο ίδιος ομολογούσε ότι αυτός ο ίδιος ήταν και εξιστόρησε το θαύμα, που έγινε από τον άνθρωπο, που λεγόταν Ιησούς.

Οδηγήθηκε στους Φαρισαίους ο άλλοτε τυφλός. Ανακρίνεται και από αυτούς για το πως ανέβλεψε. Και όταν τους περιέγραψε το θαυμαστό αυτό γεγονός του είπαν ότι αυτός που τον γιάτρεψε δεν είναι άνθρωπος του Θεού, διότι τον εθεράπευσε το Σάββατο, που είναι ημέρα θρησκευτικής αργίας. Άλλοι δεν το δέχονταν αυτό, γιατί δεν ήταν δυνατόν ένας αμαρτωλός και ξένος προς τον Θεό άνθρωπος να κάνει τέτοια θαυμαστά σημεία. Και επικρατούσε διάστασις και διχογνωμία μεταξύ τους.

Έπειτα από αυτό ερωτούν πάλι τον πρώην τυφλό για το ποιά γνώμη έχει για τον Ιησού, που τον γιάτρεψε και απάντησε ότι είναι προφήτης.Έχοντας δε οι Ιουδαίοι αμφιβολία για το αν ήταν προηγουμένως τυφλός και ανέβλεψε, κάλεσαν τους γονείς  του για να το επιβεβαιώσουν, αυτοί και το παραδέχθηκαν ότι ήταν ο γυιός τους, που γεννήθηκε τυφλός, αλλά μίλησαν ως αυτό το σημείο και τους παρέπεμψαν στον ίδιο τον θεραπευθέντα τυφλό, για να δώση περαιτέρω πληροφορίες και εξηγήσεις. Κι᾽αυτό το έκαναν από φόβο μήπως τους κάνουν αποσυνάγωγους.

Οι Φαρισαίοι, έπειτα και από τις πληροφορίες  των γονέων του δεν ησύχασαν, αλλά ξανακάλεσαν και ξαναανέκριναν τον πρώην τυφλό, συμβουλεύοντάς τον να δοξάση τον Θεό για το θαύμα, γιατί κατά την γνώμη τους ο Ιησούς ήταν αμαρτωλός ως δήθεν παραβάτης του Μωσαϊκού νόμου. Και πήραν από τον άλλοτε τυφλό την φωτισμένη απάντησι: Γνωρίζουμε ότι ο Θεός δεν ακούει και δεν απαντά στα αιτήματα των αμαρτωλών, αλλά σ᾽εκείνους μόνο που είναι θεοσεβείς και τηρητές του θείου θελήματος. Και ότι ένα τέτοιο θαύμα είναι πρωτόγνωρο και θα ήταν ακατόρθωτο χωρίς την βοήθεια του Θεού.

Μετά από αυτό τον χαρακτήρισα, άνθρωπο βουτηγμένο στην αμαρτία και τον εξεδίωξαν βίαια. Ο φιλάνθρωπος, όμως, Κύριος και Θεός μας τον συνάντησε ξανά και τον ερώτησε αν πιστεύη στον Υιό του Θεού. Και όταν ο Χριστός τον διεβεβαίωσε ότι είναι αυτός που τον εθεράπευσε, είπε τα συγκινητικά εκείνα λόγια: πιστεύω Κύριε. Και τον προσ­κύνησε.

Ο μέγας και θείος Ιατρός των ψυχών  και των σωμάτων Κύριός μας Ιησούς Χριστός, παρακινούμενος από την πολλή και άμετρη φιλανθρωπία Του, «Αυτός είδε τον τυφλόν,  ουχ᾽ ο τυφλός αυτώ προσήλθε», αυτός δηλ. είδε και πλησίασε  τον τυφλό και όχι ο τυφλός τον Χριστό, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, ο οποίος προσθέτει ότι (ο Ιησούς) «κάνει αυτό το θαυμαστό σημείο που δεν  ήταν το τυχόν θαύμα, αλλά τότε για πρώτη φορά συνέβαινε». Και ο ερμηνευτής Ζιγαβηνός προσεπιλέγει: «Είναι μέγιστο θαύμα, που δεν είχε γίνει ποτέ μέχρι τότε. Γιατί  και άλλοι τυφλοί ανέβλεψαν. Τυφλός όμως εκ γενετής κανένας μέχρι τότε δεν θεραπεύθηκε».

Όσον αφορά στον λόγο του Θείου Διδασκάλου ότι η εκ γενετής τύφλωσις του ανθρώπου αυτού έγινε για να φανερωθούν με την υπερθαύμαστη θεραπεία των ματιών του τα έργα που η δύναμις και η αγαθότητα του Θεού εργάζεται λέγει σχετικά ο Ευθύμιος Ζιγαβηνός· «Για να φανερωθούν τα έργα του Θεού, και αυτός από εδώ να αναβλέψη ως προς την ψυχή του». Και ο Ιερός Θεοφύλακτος κάνει την ακόλουθη ρητορική ερώτησι: «… Αδικήθηκε ο άνθρωπος με την στέρησι του φωτός των οφθαλμών του, για να φανερωθούν τα έργα του Θεού…;  Ποιά αδικία αδικήθηκε, ω άνθρωπε; Στερήθηκε το φως των ματιών του λέγει. Και ποιά βλάβη προέκυψε από την στέρησι του αισθητού φωτός; Αντίθετα μάλλον έχει ευεργετηθή. Γιατί μαζί  με την σωματική όρασι φωτίσθηκε και στα μάτια της ψυχής. Ώστε για το καλό του συνέβη η τύφλωσις, αφού με την θαυματουργική  θεραπεία του εγνώρισε καλά τον αληθινό Ήλιο της δικαιοσύνης, τον Χριστό». Και ο Χρυσορρήμων άγιος Ιωάννης, Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, συμπληρωματικά γράφει: «Όπως, λοιπόν, τα κακά δεν είναι κακά, αυτά που μας συμβαίνουν στην παρούσα ζωή, έτσι ούτε τα αγαθά είναι αγαθά, αλλά η αμαρτία μόνη είναι το κακό, η δε τύφλωσις δεν είναι κακό».

Ως κατακλείδα θα παραθέσουμε την μεταστροφή του Αγίου Αυγουστίνου, η οποία ήταν καρπός της υπομονής, επιμονής και προσευχής της μητέρας του, της Αγίας Μόνικας από το βιβλίο «Χαρίσματα και Χαρισματούχοι», Ι. Μ. Παρακλήτου.

«Γέρασε η Μόνικα στη σχολή της υπομονής και της ελπίδος. Αντί να περιμένη την επιστροφή του ασώτου υιού, βάλθηκε η ίδια να τον κυνηγά σε στεριές και θάλασσες. Εγκαταλείπει την Αφρική και έρχεται στα Μεδιόλανα (Μιλάνο) για την τελική επίθεση.

Στα Μεδιόλανα ζει το γλυκοχάραμα της επιστροφής του ασώτου. Η μία χαρά διαδέχεται την άλλη: Ο Αυγουστίνος αηδίασε τους μανιχαίους και τους εγκατέλειψε. Με βαθιά συγκίνηση τον βλέπει να συχνάζη στα κηρύγματα του αγίου επισκόπου Αμβροσίου και να μιλά γι᾽αυτόν με σεβασμό και εκτίμηση.

Ο Αυγουστίνος παλεύει. Τα δεσμά της αμαρτίας χαλάρωσαν, αλλά ακόμη δεν έσπασαν.

Τέλος νικά η μητέρα του, ο άνθρωπος της προσευχής και των δακρύων, της υπομονής και της ελπίδος. Εκείνη που νίκησε τον ατίθασο σύζυγο και τη δύστροπη πεθερά, νίκησε τώρα τον γιο της ύστερα από τριάντα χρόνια αγώνος και προσευχής.

Ο Αυγουστίνος παίρνει σταθερή απόφαση να επιστρέψη στον Χριστό και ν᾽αφοσιωθή στο έργο της Εκκλησίας Του.

Ποιός μπορεί να νιώση τη χαρά της Μόνικας την ώρα που βαπτιζόταν ο γιος της. Εδώ τελείωσε η αποστολή της. Είδε το παιδί της στην αγκαλιά του Κυρίου.

-Νυν απολύεις την δούλη Σου, Δέσποτα, εν ειρήνη, ψελλίζει συγκινημένη.

Μητέρα και γιος επιστρέφουν στην Αφρική. Στην Όστια, στις εκβολές του Τίβερη, σταθμεύουν σε μια φιλική έπαυλη, για να ξεκουραστούν. Εκεί η Μόνικα αρρωσταίνει και σε λίγες μέρες, σε ηλικία 56 ετών, παραδίδει το πνεύμα της «εν ειρήνη» στον Δεσπότη Χριστό.

Ο Κύριος είχε εκπληρώσει και την τελευταία επιθυμία της».

Το μήνυμα της σημερινής Κυριακής είναι «Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι».

† Ο Κυθήρων Σεραφείμ

Ορθόδοξος Τύπος,27/05/2016