O ρόλος των λαϊκών στην εκκλησία και η «Αγία και Μεγάλη» Σύνοδος (Β΄)

O ρόλος των λαϊκών στην εκκλησία και η «Αγία και Μεγάλη» Σύνοδος

ΜΕΡΟΣ Β΄

Είναι γνωστή η εικόνα που τίθεται στους ναούς προς προσκύνηση, την ημέρα της Μεσοπεντηκοστής: ο Κύριος δωδεκαετής στο Ναό. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς εξιστορεί: «Και επήγαιναν οι γονείς του κάθε έτος εις την Ιερουσαλήμ, δια την εορτήν του Πάσχα. Και όταν το παιδίον έγινε δώδεκα ετών, ανέβηκαν μαζί με αυτό εις τα Ιεροσόλυμα, σύμφωνα με την συνήθεια που είχε καθιερώσει ο νόμος δια την εορτήν»(Λουκ.β’ 41,43)  «και μη ευρώντες αυτόν υπέστρεψαν εις Ιερουσαλήμ ζητούντες αυτόν»(β’ 45). «Και …ευρήκαν αυτόν έπειτα από τρεις ημέρας να κάθεται εις την αυλή του ναού, εν μέσω των διδασκάλων, να τους ακουή και να τους ερωτά δια σπουδαία και υψηλά ζητήματα, ασυνήθη δια την παιδικήν του ηλικίαν. Και όλοι όσοι τον ήκουαν, εθαύμαζαν δια την μοναδικήν νοημοσύνην και τας απαντήσεις του» (Λουκ.β΄ 46,47).

Το σύγχρονο κήρυγμα του αντιχρίστου: «Ο Λαός του Θεού δεν δικαιούται να έχει λόγο, αλλά οφείλει τυφλή υπακοή στην “Εκκλησία”»

Ο Κύριος, δωδεκαετής, άκουγε, ρωτούσε για σπουδαία και υψηλά θεολογικά θέματα, αλλά και έδινε απαντήσεις. Και τον άκουγαν με πολύ προσοχή οι πρεσβύτεροι Γέροντες και Αρχιερείς του Ναού! Αλήθεια, ποιός σήμερα είναι σε θέση να ακούσει ένα παιδί ή το «μωρό» του Θεού; Και αν σκεφτούμε ότι οι λαϊκοί έπαιρναν μέρος στις Μεγάλες Συνόδους, δηλαδή στις Οικουμενικές, αληθινά ποιός σήμερα πιστεύει ότι οι λαϊκοί, όχι μόνο μετά την Σύνοδο αλλά και  πριν από αυτήν πρέπει να διαδραματίσουν καίριο ρόλο, ειδικά στην εποχή μας με τα τόσα «σημεία των καιρών»;      

Ακούσαμε ότι ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, στην Σύνοδο της Ιεραρχίας μεταξύ άλλων είπε: «δεν μπορώ να πάω στην Μεγάλη Σύνοδο χωρίς τους “ειδικούς’’»! Απάντηση έδωσε, αμέσως, άλλος Ιεράρχης λέγοντας: «δεν χρειαζόμαστε ειδικούς αλλά  αγίους». Δυστυχώς, και πάλι στις μέρες μας εμφανίζονται οι «“γνωστικοί” που “φασκιώνουν” τους χριστιανούς», όπως τους ονόμαζε αυτούς τους πνευματικούς ο π. Παίσιος (στο ιδιόχειρο φυλλάδιό του: «Σημεία των Καιρών»). Τους ακούσαμε από άμβωνα να κηρύττουν ότι: «αν σπούδασες αρχιτέκτονας, μίλα μόνο για  αρχιτεκτονική…», όπως και «Τίποτα δεν θα κάνετε έξω από την Εκκλησία. Θα ακολουθούμε την Εκκλησία. Να μην μας κοροϊδέψει ο διάβολος [λέγοντάς μας]: “είναι αιρετικός ο Πατριάρχης, είναι αιρετικός ο Δεσπότης»! (Απόσπασμα ομιλίας π. Νίκωνος, της Νέας σκήτης του Αγίου Όρους, στο Mannheim της Γερμανίας, στις 6/5/2015. www.youtube.com/watch?v=qD3nQDpHXwI)  

Δηλαδή, να μην ακούμε, να μην ρωτάμε και να μην μιλάμε(!), ακόμη και όταν, φανερά, προσβάλλεται η Πίστη μας, γιατί υπάρχει κίνδυνος να …μας «κοροϊδέψει ο διάβολος»!  Είναι απορίας άξιον το «θα ακολουθούμε την Εκκλησία», που εξέφρασε ο π. Νίκων. Αναρωτιέμαι:  δηλαδή, υπάρχουν δύο Εκκλησίες, η Εκκλησία των Ιερέων και η Εκκλησία των Λαϊκών, και θα πρέπει η δεύτερη να ακολουθεί την πρώτη; «Ιεροκράτος» κηρύττουν οι Παπικοί (και, στον αντίποδα απ’ αυτούς, οι Προτεστάντες υπερτονίζουν το κράτος των λαϊκών, την «Λαοκρατία»). Αυτή τη διεστραμμένη εκκλησιολογία της εκπεσούσης Δύσεως θα υιοθετήσουμε κι εμείς οι ορθόδοξοι;

Η απάντηση και ταυτόχρονα η προτροπή μας, προς το Ένα σώμα της Εκκλησίας μας είναι να μελετήσουμε και τα δύο, δηλαδή και τη θέση του κλήρου, αλλά και τη θέση των λαϊκών στην Εκκλησία μας, μιάς και «αμφότερα ταύτα είναι συστατικά στοιχεία της Εκκλησίας, απολύτως  αναγκαία και   απαραίτητα, ηνωμένα δε και αχώριστα»! (Π. Τρεμπέλα, «λαϊκοί εν τη Εκκλησία , Σωτήρ 1976, σελ. 88)

Μεγάλη Σύνοδος χωρίς Χριστό!

Θα δανειστούμε τη μαρτυρία του αγίου Γέροντός μας, του π. Αυγουστίνου Καντιώτη που απαντά και σε ένα ακόμη μεγάλο ερώτημα: «Ποιοί θα λάβουν μέρος στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο;». Λέγει λοιπόν: «Δεν είναι κατάλληλος ο καιρός για σύγκλησι Οικουμενικής Συνόδου, διότι ερωτώ επίσης: ποιοι θα λάβουν μέρος στην Σύνοδο; Ιεράρχες που αποφάσισαν τη μετάδοσι των αχράντων μυστηρίων στους παπικούς και κήρυξαν έτσι την ένωση με τον παπισμό; …Θα είναι λοιπόν δεκτοί στην Σύνοδο ιεράρχες που ήλθαν σε μυστηριακή κοινωνία με αιρετικούς;  ...Από ποιους, παρακαλώ, θα συγκροτηθή η Σύνοδος αυτή; Που τα μεγάλα πνευματικά αναστήματα; Πού οι ήρωες και οι ομολογηταί, που θ’ αποτελούν εγγύησι Ορθοδοξίας; Αλλοίμονο, τέτοια πρόσωπα θα λείπουν. Κυρίαρχη δε θέσι θα κατέχουν στη Σύνοδο πρόσωπα υπόδικα ενώπιον της Ορθοδόξου συνειδήσεως, επίσκοποι και μητροπολίται άνευ ποιμνίων [όπως πολλοί πατριαρχικοί επίσκοποι, σήμερα], με τίτλους κενούς, που θα αγορεύουν ελαφρά τη  συνειδήσει, χωρίς αίσθημα ευθύνης. Υπό τέτοιες συνθήκες συγκαλουμένη η Μεγάλη Σύνοδος θα αποτύχη οικτρά και θα γίνει πηγή νέων πνευματικών συμφορών για τον Ορθόδοξο κόσμο» («Χριστιανικὴ Σπίθα», φ. 344/Ιούλ.-Σεπτ. 1971).

Στο 9^ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως διαβάζουμε για «...αστέρα εκ του ουρανού πεπτωκότα εις την γην,και εδόθη αυτώ η κλείς του φρέατος της αβύσσου. Και ήνοιξεν το φρέαρ της αβύσσου, και ανέβη καπνός εκ του φρέατος ως καμίνου καιομένης, και εσκοτίσθη ο ήλιος και ο αήρ εκ του καπνού του φρέατος» (Αποκ. 9,1-2). Αυτά είδε με τα καθαρά μάτια του, ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου μας, ο Ιωάννης ο Θεολόγος, ο κατά κόσμο αγράμματος ψαράς!

Σήμερα, αγαπητοί Χριστιανοί, που ένα νέο πνεύμα «αγάπης», βγάζει τον φόβο από τον σύγχρονο άνθρωπο και όλοι μαζί απλώνουν τα χέρια ικετευτικά σε έναν άγνωστο θεό –αρκεί να είναι «καινουργιος»–  ο κίνδυνος να ζήσουμε στις μέρες μας μια «Πεντηκοστή χωρίς Χριστό», είναι πολύ πιθανός! Μία «Μεγάλη Σύνοδος χωρίς Χριστό», δηλαδή χωρίς να είναι «Αγία» θα γίνει πηγή νέων πνευματικών συμφορών για όλο τον κόσμο. Οι λίγοι άξιοι Ιεράρχες μας που παραιτούνται ο ένας μετά τον άλλον, από τη συμμετοχή τους στη Σύνοδο, ας σκεφθούν ότι, ίσως, έτσι γίνονται συνένοχοι στην, επικείμενη, κακοποίηση του Χριστού.

Επαναλαμβάνουμε, με πόνο, τα λόγια εκείνα που απευθύναμε στον Ποιμένα της Μητροπόλεώς μας, τον π. Θεόκλητο, «Να πάτε Σεβασμιώτατε, γιατί όχι “ειδικούς” αλλά αγίους χρειάζεται η Σύνοδος. Να πάτε γιατί εσείς είστε άγιος» και αυτό που σκεφτήκαμε, αλλά δεν είπαμε εκείνη την ημέρα, και το λέμε τώρα σε σχήμα λαϊκό είναι: «…και ας πέσει και καμιά σφαλιάρα». Φυσικά, να αξιωθεί, ένας από τους συμμετέχοντες, δια υπερφυσικού και όχι ανθρώπινου κηρύγματος, να καταισχύνει όσους θα επιχειρήσουν να παρεκκλίνουν από την γραμμή των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων μας, οι οποίοι όσα «εποίησαν» ήταν «καλά λίαν».

Οι σύγχρονοί Αγαπολόγοι  θέτουν εαυτούς  υπέρ των νοητών αστέρων, που είναι οι Άγιοι Θεοφόροι Πατέρες μας. Καθησυχάζουν τους αδελφούς μας εν Χριστώ, για το έργο της «αποκαταστάσεως» που επιτελούν, δηλαδή της Αποστασίας και νομίζουν πως με το να ανοίξουν την αγκαλιά τους στους αιρετικούς, επεκτείνουν τα «όρια» της Εκκλησίας! Αυτό που τελικά επιτυγχάνουν είναι να βγάζουν ένα- ένα τα «τούβλα» της Εκκλησίας, όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Άγιος Παΐσιος και ελπίζουν να αποκοιμίσουν τον Φύλακα, δηλαδή τον λαό του Θεού, μιάς και «Ο φύλαξ της ορθοδοξίας, το σώμα της Εκκλησίας, τουτ’ έστιν ο λαός [κληρικοί και λαϊκοί] εστίν» (Εγκύκλιος Πατριαρχών 1848/ Π. Τρεμπέλα, «λαϊκοί εν τη Εκκλησία , Σωτήρ 1976, σελ. 15).               

            Αδελφοί εν Χριστώ, πλησιάζουμε στην ημέρα πραγματοποιήσεως της «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» και θα πρέπει, οι πιστοί, να προετοιμαστούμε ώστε και πριν τη Σύνοδο, αλλά και μετά απ’ αυτήν, να μείνουμε Ορθόδοξοι και Ορθότροποι, για να μην θρηνήσουμε περισσότερα θύματα της «από δεξιάς» πλάνης!

«Χωρις εμού ου δύνασθαι ποιείν ουδέν» (Ιω. 15,5)

Δίδαγμα από την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, όπου στο μέσον της η Εκκλησία μας πάλι θέτει τον Σταυρό του Κυρίου, μάς χαρίζουν και τα όσα σημειώνει ο σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος. Στο ερώτημα γιατί η Γ’ Κυριακή  των Νηστειών λέγεται και «Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως», ο π. Ιερεμίας απαντά: «υπάρχει και πνευματικός λόγος …Δεν μπορώ να σηκώσω τον Σταυρό μου, αν δεν ενδυναμωθώ βλέποντας τον Σταυρό του Κυρίου. Και δυναμώνονται οι χριστιανοί, για να διέλθουν το υπόλοιπο μέρος  της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, προσκυνούντες, σήμερα, τον Σταυρό του Κυρίου… Γι’ αυτό, λοιπόν, την σημερινή Κυριακή, με την οποία ανοίγει νέο τμήμα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία μας παρουσιάζει τον τίμιο Σταυρό, πάνω στον οποίο ο Χριστός μας πρόσφερε το πάθος Του, την θυσία Του, για την άφεση των αμαρτιών μας» («Κυριακοδρόμιο Ευαγγελίων, περιοδικό «Θυμίαμα, 1995»).

Αδελφοί μου ας μην βιαζόμαστε και τραβάμε το μαχαίρι από την θήκη όπως ο άγιος Πέτρος! Τα λόγια του Κυρίου’ «βάλε την μάχαιραν εις την θήκην ’το ποτήριον ο δέδωκέ μοι ο πατήρ, ου μη πίω αυτό;» (Ιω. 18,11)

Δεν καταλαβαίνουμε ότι όσα φοβερά συμβαίνουν σήμερα οφείλονται στην θεοεγκαταλειψη; Άγιος Ιουστίνος Πάρβου: «λόγω τον αμαρτιών μας ήλθε η οργή του Θεού επάνω μας».

            Ο ρουμάνος Στάρετς, π. Ιουστίνος Πάρβου, μάς λέγει: «Γι’ αυτό τέκνα μου, έρχομαι και σας λέγω ότι ήλθε η ώρα να δοξάσουμε τον Υιό του Θεού, τον Ιησού Χριστό, το μόνο αληθινό Θεό. Δεν πίστευα ότι θα ζω να δω και εγώ την αρχή αυτών τον Αποκαλυπτικών καιρών του πόνου, αλλά ιδού η οργή του Θεού ήλθε πιο νωρίς επάνω μας λόγω τον αμαρτιών και των ανομιών που έχουμε διαπράξει. Και βλέπω πως οι καημένοι οι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι να ξεπεράσουν αυτές τις παγίδες του πονηρού, του οποίου καινούργια απόφασι είναι να σφραγίση τις ψυχές σας με τη σφραγίδα του διαβόλου, το 666»! (Χριστ. Σπίθα, φ. 736/2015)

Υπάρχουν πολλά ντοκουμέντα, αποδείξεις και πολλά και καλά βιβλία στα οποία είναι συγκεντρωμένα τα, αναρίθμητα, οικουμενιστικά λεχθέντα και πραχθέντα.  Δεν είμαστε επιλήσμονες, αλλά θα πρέπει ως λαϊκοί, να λάβουμε υπόψη μας ότι το «Νομίμως αθλήση» (Τιμ. Β΄2,5) δεν είναι προτροπή αλλά διαταγή. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αγορεύει με ελαφρά συνείδηση, χωρίς αίσθημα ευθύνης και κανείς –που θέλει να εισέλθει στο αγωνιστικό αυτό στάδιο– δεν πρέπει να ξεχνά την απάντηση που δίνει ο Κύριος και Θεός μας στον Μωυσή για το πώς γίνεται «ένας και μόνο εχθρός να καταδιώκει χίλιους άνδρας [π.χ. έναν Πατριάρχη να τον φοβούνται εκατοντάδες Αρχιερείς και να σιωπούν!] και δύο εχθροί να τρέπουν εις φυγήν δεκάδες χιλιάδες [π.χ. μια χούφτα επίσκοποι και ηγούμενοι να τρομοκρατούν δεκάδες χιλιάδες ιερείς και μοναχούς, που, κι αυτοί, δεν τολμούν να μιλήσουν!]».

Αδελφοί μου επειδή το αμάρτημα του λαού του Θεού στην εποχής μας είναι η πλεονεξία, όλοι μας κατηγορούμαστε για νέο-ειδωλατρεία  και πρώτος εγώ! Στο Δευτερονόμιο, διαβάζουμε τα σχετικά με τον αγαπημένο Ισραήλ που «έφαγεν και εχόρτασε με το παραπάνω. Και όμως ο ηγαπημένος αυτός λαός εκλώτσησε  τον Θεόν…  Ποσέφεραν θυσίας εις τα δαιμόνια και όχι εις εμέ τον αληθινόν Θεόν, εις ειδωλολατρικούς θεούς του οποίους δεν εγνώριζαν, ήσαν αυτοί θεοί καινούργοι, … και είπε: “θα αποστρέψω το πρόσωπόν μου από αυτούς. Αυτοί έγιναν αιτία να ζηλοτυπήσω, διότι ελάτρευσαν ανύπαρκτον θεόν”», [όπως και σήμερα τον “θεό” της Πανθρησκείας!] Ο ισραηλιτικός λαός έχει χάσει τα λογικά του, έχασε την ορθοφροσύνη του, δεν γνωρίζει τι πράττει…. Είναι άφρονες, διότι δεν εννοούν, πως είναι δυνατόν ένας εχθρός να καταδιώξη χιλίους άνδρας του Ισραήλ, και δύο εχθροί να τρέψουν εις φυγήν δεκάδας χιλιάδων Ισραηλίτας, εάν δεν εγκατέλιπεν αυτούς ο Κυριος και δεν τους παρέδιδεν στους εχθρούς των;» (Δευτ. 32, 15-30)

Και θα πραγματοποιούσε αδελφοί μου την απόφασή του αυτή ο Θεός μας, εάν δεν είχε οργισθεί και εναντίον των εχθρών του Ισραήλ! «[Ωστόσο] Δεν θέλω να γίνουν οι εχθροί των μακροχρονιώτεροι και ισχυρότεροι από αυτούς, δια να μην καυχώνται και λέγουν ‘’η χειρ ημών η υψηλή και ουχί Κύριος εποίησε ταύτα πάντα’’».

Ας μετανοήσουμε, λοιπόν, με νινευιτική μετάνοια, κλήρος και λαός για να κατατροπώσει ο Θεός τους σύχρονους εχθρούς Του, τους Οικουμενιστές «διότι ο Θεός μας δεν είναι ανίσχυρος, σαν του θεούς των ειδωλολατρών. Οι εχθροί μας είναι ανόητοι και δεν ημπορούν να ιδούν και να εννοήσουν αυτά …Πλησιάζει η ημέρα της καταστροφής των, όλα είναι έτοιμα δια την τιμωρία των» (Δευτ. 32, 32-35).

  Χριστός Ανέστη!

Με τιμή,

Δημήτριος Εμμανουήλ, ιεροψάλτης,

Πτολεμαΐδα.

27 Μαϊου 2016, Ιωαννου του Ρωσου, του Ομολογητού.

Δείτε και: -Ο ρόλος των λαϊκών στην Εκκλησία και η «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος»