Μάρω Σιδέρη, Ασέβεια + αμορφωσιά = απολυταρχία

Ασέβεια + αμορφωσιά = απολυταρχία

Μάρω Σιδέρη

  Το δικαίωμα ενός ανθρώπου να επιλέγει τον τρόπο που θα διαθέσει το σώμα του μετά το θάνατό του είναι αναφαίρετο και απόλυτα σεβαστό από όλους. Κανένας, μα κανένας, όσο δίκιο κι αν πιστεύει ότι έχει, δεν δικαιούται δια να επιβάλλει σε άλλον άνθρωπο τα πιστεύω του. Γι’ αυτό, όλοι – ή σχεδόν όλοι – αναγνωρίζουμε το δικαίωμα όσων ανθρώπων επιλέγουν την καύση αντί της ταφής, γιατί ο σεβασμός στην ελεύθερη βούληση είναι υποχρέωση κάθε μορφωμένου, κάθε ευσεβούς και τελικά κάθε ελεύθερου ανθρώπου.

  Αυτός ο σεβασμός όμως δεν μπορεί να είναι μονομερής: όσο σημαντικός είναι όταν αφορά στην ελεύθερη επιλογή, τόσο σημαντικός οφείλει να είναι όταν αφορά τις αντιλήψεις ενός θρησκεύματος. Για την ορθόδοξη θρησκεία, καλώς ή κακώς το θέμα της ταφής είναι απόλύτως σημαντικό, γιατί συνδέεται άρρηκτα με το περί της Αναστάσεως δόγμα. Κι ενώ η Εκκλησία δεν έχει δικαίωμα να ασχολείται με όποιον επιλέγει να αρνηθεί αυτό το δόγμα, δεσμευμένη από την ιερή ρήση «Ει τις θέλει...», είναι υποχρεωμένη, απολύτως υποχρεωμένη να διαφυλάξει τα του Οίκου και του Δόγματός της.

   Όλο αυτό τον καιρό κατηγορούσαμε την Εκκλησία για ανελευθερία ... να όμως που και το Κράτος (ή μάλλον η συγκεκριμένη κυβέρνηση) αποδεικνύεται περισσότερο ανελεύθερο, γιατί σε αντίθεση με την Εκκλησία, εκείνο έχει ως όπλο το Νόμο και επιβάλλει την ανελευθερία του: ο νόμος που ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ στον ιερέα να καταπατήσει το δόγμα του, δηλώνει την πεποίθηση όσων τον ψήφισαν ότι η Εκκλησία δεν είναι παρά ένα πανηγυράκι ή ένας απλός χώρος εκδηλώσεων, στον οποίον ο καθένας θα μπορεί να αυξομειώσει τελετές, να προσθαφαιρέσει αναγνώσματα και να προσαρμόσει την προσευχητική διαδικασία όπως και όποτε βολεύει το πρόγραμμα και τα γούστα του... άρα σκοπός του νόμου δεν είναι να προστατέψει τον πολίτη αλλά να εξευτελίσει μια συγκεκριμένη θρησκευτική πίστη. Επιπλέον, κι αυτό είναι το χειρότερο, σκοπός των κυβερνώντων – όπως ξεκάθαρα φαίνεται από το νόμο- είναι να καθιερώσουν μια σύγχρονη μορφή Καισαροπαπισμού, επεκτείνοντας την εξουσία τους στους κόλπους μιας θρησκείας: η επιβολή αυτή από πρόσωπα που δε σέβονται ότι δεν πιστεύουν και που δεν επιθυμούν να μάθουν ότι αγνοούν είναι ακόμα μια απόδειξη ότι ο συνδυασμός ασέβειας και ημιμάθειας οδηγεί δεδομένα σε καταπάτηση ελευθεριών. Ένας Νόμος δεν έχει την εξουσία να αποφασίσει την ορθότητα ή τη μη-ορθότητα των αξιών ενός θρησκευτικού ή άλλης μορφής ιδεολογικού οργανισμού, στο βαθμό που αυτές οι αξίες δεν βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο: Για την Ορθόδοξη πίστη η καύση θεωρείται βλασφημία... τελεία. Παράγραφος! καλώς; Κακώς; Ας το κρίνει ο καθένας, μόνος του κι ας αποφασίσει ελεύθερα αν επιθυμεί να είναι ή να μην είναι μέλος της εκκλησιαστικής κοινότητας με βάση αυτά τα δεδομένα. Το δικαίωμα να επιλέξει το έχει και είναι καθήκον όλων μας να το διασφαλίσουμε. Το δικαίωμα να αλλάξει ένα Δόγμα, επειδή έτσι του γουστάρει, δεν το έχει και αυτό επίσης οφείλουμε όλοι να το διασφαλίσουμε.

Όπως δεν εχω το δικαίωμα να εισέλθω σε τζαμί ενυπόδητη, ανεξάρτητα από την υποκειμενική μου άποψη περί υγιεινής, σεβασμού, κ.λ.π. έτσι δεν έχω το δικαίωμα να εξευτελίζω την πίστη της Εκκλησίας για την ταφή, επειδή έτσι το κατάλαβα, ή γιατί έτσι συνηθίζεται... Η Εκκλησία πιστεύει το «χους και εις χουν..» πιστεύει σε κοίμηση και όχι σε θάνατο... γι’ αυτό δεν μπορεί να υπηρετήσει το «χουν και εις στάχτη», γιατί στην αντίληψή της δεν μπορείς να καύσεις κοιμώμενο άνθρωπο.. όσο τρελό κι αν ακούγεται, έτσι είναι, έτσι το αντιλαμβάνεται, δικαίωμά της είναι να πιστεύει αυτά που πιστεύει, χωρίς ο κοσμικός νόμος να αποφασίζει για το αν αυτή η πίστη είναι ορθή ή ανοησία...Αν δε γουστάρω «το χους και εις χουν», αν δε συμφωνώ με την έννοια της κοίμησης, φεύγω , χωρίς να έχω την απαίτηση να αλλάξει όλο το εκκλησιαστικό δόγμα ίσα για το χατίρι μου. Πέρα όμως από το σεβασμό του κάθενός ξεχωριστά προς την πεποίθηση του διπλανού του, το κράτος, με όλη του τη δύναμη δεν έχει δικαίωμα να αποφασίσει για την ορθότητα ή την μη- ορθότητα μιας πίστης. Έχει υποχρέωση να προστατέψει όποιον δεν επιθυμεί να ζήσει με βάση αυτή την πίστη, αλλά δεν έχει δικαίωμα να την αλλοιώσει, δεν έχει δικαίωμα να την ταπεινώσει, δεν έχει δικαίωμα να την ακυρώσει.. η προστασία των πολιτών του από κάθε μορφή επιβολής είναι καθήκον του... αλλά εξίσου καθήκον του είναι να μην επιβάλλεται το ίδιο στις θρησκευτικές πεποιθήσεις των πολιτών, όσο οπισθοδρομικές κι αν φαίνονται στους κυβερνώντες ή στους αντιφρονούντες. Ο νόμος που επιβάλλει (αν είναι δυνατόν!) στους ιερείς να εξευτελίσουν την εξόδιο ακολουθία, δηλώνει ασέβεια προς κάτι που οι κυβερνώντες δεν ασπάζονται, δηλώνει αμάθεια και άρνηση να μάθουν κάτι που δε θεωρούν σημαντικό αλλά τελικά δηλώνει απολυταρχισμό και ποινικοποίηση μιας θρησκευτικής ιδεολογίας: αυτό που ζητά ο Νόμος δεν υπάρχει: η Εκκλησία δεν ξέρει πώς να κηδέψει έναν άνθρωπο που δε γουστάρει να πιστέψει στην Ανάσταση, δεν ξέρει τι λόγια να πει σε έναν άνθρωπο που αντιμετωπίσει το σώμα του ως νεκρό και όχι ως κοιμώμενο, δεν έχει το know how… όσοι νόμοι κι αν ψηφιστούν, δε θα μπορέσουν να καλύψουν αυτό το κενό... και πολύ φοβάμαι ότι στόχος του Κράτους δεν είναι να καλύψει αυτό το κενό. Στόχος του είναι – και αυτό είναι απολύτως επικίνδυνο για τη Δημοκρατία- να εισβάλλει σε μια θρησκευτική πίστη, ποινικοποιώντας την θρησκευτικότητα, Πατριάρχης στο ρόλο του Πατριάρχη, ιερέας στο ρόλο του ιερέα, Θεός στη θέση κάθε Θεού...