Κυριακή ΙΔ΄ Λουκά –« Αυτός δε πολλώ μάλλον έκραζεν. Υιέ Δαυίδ ελέησόν με»

Απόστολος: Α΄ Τιμ. α ΄ 15 – 17

 Ευαγγέλιον: Λουκ. ιη΄ 35 - 43

« Αυτός δε πολλώ μάλλον έκραζεν. Υιέ Δαυίδ ελέησόν με»

   Κραυγή αγωνίας από τον αβοήθητο τυφλό της Ιεριχούς. Ζει από τη μικρή βοήθεια που δέχεται από τους λιγοστούς φιλάνθρωπους περαστικούς. Απελπισμένος για κάθε άλλη ανθρώπινη βοήθεια. Απογοητευμένος από τα αναποτελεσματικά γιατροσόφια των γιατρών της εποχής του. Μοναδική ελπίδα παραμένει ο Ιησούς, ο υιός του Δαυίδ, όπως έχει ακούσει και όπως Τον αποκαλεί το πλήθος. Οι φωνές του είναι τόσο δυνατές που ενοχλούν αυτούς που προπορεύονταν της συνοδείας του Ιησού και του ζητούν επίμονα να σιωπήσει. Η πεποίθηση όμως του τυφλού, που βλέπει πολύ πιο καθαρά με τα μάτια της ψυχής του, είναι ότι μόνο ο Ιησούς μπορεί να του δώσει το φως του. Πιστεύει ότι Εκείνος, έχει τη δύναμη. Πιστεύει ότι οι φωνές του θα Τον συγκινήσουν. Γιαυτό ακόμη πιο δυνατά φωνάζει. «Υιέ Δαυίδ, ελέησόν με».

   Παρόμοια είναι η κραυγή αγωνίας του σημερινού ανθρώπου, αγαπητοί μου αδελφοί. Κραυγάζει. Εκδηλώνεται η αγωνία του, το πρόβλημα, το άγχος, τα δυστυχήματα του, με τον έντονο και διαρκή προβληματισμό του για την αντιμετώπιση της καθημερινότητάς του. Βιώνει τις ατέλειωτες δυσκολίες. Άλλοτε αυτή η τραγική κραυγή εξωτερικεύεται και απευθύνεται σε κάποιους από τους οποίους προσδοκούμε βοήθεια, και άλλοτε είναι μια ανεκδήλωτη, σιωπηρή εσωτερική κραυγή που κατατρώγει βασανιστικά την απελπισμένη ψυχή μας. Ο άνθρωπος σπάνια μπορεί να βρει εύκολη λύση μόνος του. Περιπλανιέται χωρίς πολλές ελπίδες, ανάμεσα σε κείνους που δηλώνουν ότι μπορεί να του συμπαρασταθούν, να τον βοηθήσουν, να προσφέρουν το κλειδί της λύσης. Απογοητεύεται αντιμετωπίζοντας συνήθως την κραυγαλέα αδιαφορία. Ακόμη χειρότερα. Διαπιστώνει ότι και η παραμικρή βοήθεια πρέπει να ακριβοπληρωθεί με δυσβάστακτα ανταλλάγματα. Κανένας δεν προσφέρει εθελοντικά και δωρεάν την οποιαδήποτε λύση. Και τέλος μένει η πίκρα ότι και αυτό, που τόσο δύσκολα πέτυχε, ταπεινώνοντας μόνιμα τον εαυτό του, έχει πολύ περιορισμένη αξία και ελάχιστη διάρκεια. Αυτοί είμαστε οι άνθρωποι. Συνήθως αδιάφοροι. Κυρίως, η σκέψη μας, μη χαλάσουμε την ησυχία μας για να δούμε την ανάγκη του πλησίον μας. Και κάτι που με πολλή δυσκολία θα δώσουμε, είναι μικρό και σχεδόν ανάξιο για την περίσταση.

   Ωστόσο, αγαπητοί μου, αυτή είναι η ανθρώπινη πλευρά. Υπάρχει όμως ο Θεός. Και δυστυχώς αυτό το ξεχνούμε. Παρασυρμένοι από τα καθημερινά έργα, τα πολύπλοκα προγράμματά μας, που στοχεύουν, συνήθως και κυρίως, στην καλοπέραση μας, έχουμε ξεχάσει σχεδόν την ύπαρξη της ψυχής μας, που απλώς την συνδέουμε με την ζωή μας, μόνο. Ακόμη και όταν κάποτε επικαλούμαστε τον Θεό, καταντά να είναι μια απλή ασυνείδητη επίκληση, χωρίς περιεχόμενο, που συνηθίσαμε. Ενσυνείδητη προσευχή και επίκληση απαιτείται, αγαπητοί μου. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει αυτό. Ο τυφλός όταν τον ρώτησε ο Κύριος «τι σοι θέλεις ίνα ποιήσω;» Τί θέλεις να σου κάμω. Εκείνος με απόλυτη αυτοπεποίθηση, με πίστη, αδίστακτα απάντησε και εξέφρασε την παράκλησή του: «Κύριε, ίνα αναβλέψω.» Και η απάντηση, λεκτική αλλά και πρακτική, από τον Παντοδύναμο, δόθηκε άμεσα: «Ανάβλεψον. Η πίστις σου σέσωκε σε». Εκεί λοιπόν, και με απόλυτη βεβαιότητα, βρίσκεται η δύναμη. Η πίστη σου σε έσωσε, τονίζει ο Κύριος. Σου χάρισα το φως, γιατί πίστεψες, ότι μπορώ να σου το δώσω! Συνεπώς με βάση την πίστη μας, μπορούμε να περιμένουμε βοήθεια, από Εκείνον. Και αυτή η βοήθεια είναι βέβαια. Χωρίς ανταλλάγματα. Την ανέξοδη αγάπη μας, ζητά μόνον. Την αγάπη που φυσικά στηρίζεται στη πίστη. Προϋπόθεση απαράβατη είναι! Ή έχουμε πίστη και εμπιστευόμαστε χωρίς αμφισβητήσεις και προσφεύγουμε στον Αγαθό Δωρεοδότη Θεό ή μην περιμένουμε τίποτε! Όμως, αγαπητοί μου αδελφοί, έχουμε την απροσμέτρητη ευτυχία, να είμαστε χριστιανοί, αγαπητά παιδιά του Θεού Πατέρα μας. Δεχτήκαμε την απόλυτη ευλογία να γνωρίζουμε την αληθινή πίστη. Θεμέλιο αναγκαίο είναι η πίστη. Ας στηριχτούμε σ’ αυτήν! Φανερώνει την συνέπεια της αγάπης μας στον Θεό. Αλλά σ’ Αυτόν προσφεύγουμε όχι μόνο στις ανάγκες μας, αλλά και στις χαρές μας. Και Εκείνος, επειδή μας αγαπά, γιαυτό άλλωστε ήλθε στον κόσμο, όπως αναφέρει ο σημερινός απόστολος, γνωρίζει τις ανάγκες μας, τις προτεραιότητές μας, και το πραγματικό μας συμφέρον. Βρίσκεται λοιπόν δίπλα μας, βοηθός και συμπαραστάτης. Και όταν μας ρωτά, τι θέλετε, να μη διστάζουμε με απόλυτη και ακράδαντη πίστη να εκφράζουμε τις επιθυμίες μας. Εκείνος ακούει. Αμήν.

Δ.Γ.Σ.