Κυριακή Η΄Λουκά – «Τις εστι μου πλησίον;»

Ευαγγέλιον: Λουκ. ι΄ 25 – 37

«Τις εστι μου πλησίον;»

Νομικός ονομάζεται, από τον ευαγγελιστή Λουκά, ό Ισραηλίτης θεολόγος που γνώριζε και δίδασκε τον Μωσαϊκό νόμο. Πλησίασε τον Χριστό και προσπάθησε να δυσκολέψει ή και να εκθέσει τον Κύριο μας, με την απάντηση που νόμιζε ότι θα του έδινε, ζητώντας υποκριτικά να μάθει πως θα κληρονομήσει την βασιλεία των ουρανών.

 Περιορίζεται ο Κύριος, αγαπητοί μου αδελφοί, να του υποδείξει, να αναφέρει τι είναι γραμμένο στον νόμο και που φυσικά πρέπει να τηρήσει στη ζωή του. Εκτός λοιπόν από την απόλυτη αγάπη που οφείλεται στον Κύριο και Θεό του, πρέπει σημειώνεται στον νόμο, να αγαπήσεις «και τον πλησίον σου ως σεαυτόν», συμπληρώνει ο νομικός.

Ωστόσο θέλοντας και πάλι να προκαλέσει τον Κύριο, ερωτά παρουσιάζοντας άγνοια για το «τις εστι μου πλησίον;».

Ευκαιρία στον Κύριο μας, να καθορίσει την έννοια «πλησίον», αγαπητοί μου αδελφοί, με την ανάπτυξη της καταπληκτικής παραβολής του καλού Σαμαρείτη. Διαφορετικοί άνθρωποι με διαφορετικό τρόπο αντιμετωπίζουν τον «πλησίον» συνάνθρωπό τους, αυτόν που βρίσκεται κοντά μας και έχει κάποια ανάγκη. Ανάγκη πρώτα υλική. Έπειτα προβλήματα σχέσης με τους άλλους ανθρώπους. Προβλήματα οικογενειακά, ψυχολογικά. Ποικίλα, μικρά και μεγάλα. Κάποια είναι εύκολα και χωρίς μεγάλη και σοβαρή βοήθεια, λύνονται και άλλα απαιτούν σύνθετη ή και πολύχρονηπροσπάθεια.

Τον τραυματισμένο της παραβολής, ένας ιερέας και έπειτα ένας λευίτης πέρασαν αδιάφορα ή ίσως και επειδή φοβήθηκαν, συνέχισαν τον δρόμο. Ο Σαμαρείτης, που πολύ λίγο τον εκτιμούσαν οι Ιουδαίοι, δηλαδή και ο ιερέας και ο λευίτης, σταμάτησε, φρόντισε με κάθε μέσο, που διέθετε, τα τραύματά του. Και όχι μόνο αυτό. Κατέβηκε από το ζώο του, τον τοποθέτησε πάνω σ’ αυτό. Τον μετέφερε στο πανδοχείο που έμεινε. Πλήρωσε για τη διαμονή του και ανέλαβε την υποχρέωση για τα πιθανά επιπλέον έξοδα της νοσηλείας του, να πληρώσει κατά την επιστροφή του. Ο Σαμαρείτης αποδείχτηκε, όπως παραδέχτηκε ο νομικός, ότι αυτός είναι ο πλησίον.

Εμείς όμως πως βλέπουμε σήμερα τον «πλησίον»; Ή ακόμη ποιος είναι, ποιος θεωρείται, ο πλησίον; Η εποχή μας, αγαπητοί μου, χαρακτηρίζεται κυρίως από την αδιαφορία των ανθρώπων για το τι συμβαίνει γύρω μας. Βασανιστικά μας απασχολούν τα καθημερινά πολύπλοκα προβλήματα μας. Βέβαια δεν λείπει η οργανωμένη ενσυνείδητη, ειλικρινής φιλανθρωπία, αλλά και η επιδεικτική, υποκριτική, προς το θεαθήναι. Φυσικά οποιαδήποτε μορφή φιλαλληλίας δεν κάνει κακό. Αλλά η φροντίδα για τον πλησίον, όταν συνοδεύεται από την αγάπη μας και το ενδιαφέρον μας, έχει πραγματική αξία και ενώπιον του Θεού, και ικανοποιεί και αυτόν που την προσφέρει. Γιατί το να αγαπήσεις τον πλησίον σου όπως ακριβώς τον εαυτό σου, είναι εντολή του Θεού. Δεν μπορεί λοιπόν, να αδιαφορείς για πλάσματα του Θεού, που έχουν ανάγκες, που ίσως μόνο εσύ σε κάποιες περιπτώσεις μπορείς να αντιμετώπισεις.

Και όμως εύκολα έρχεται στο νου μας η δικαιολογία, όταν μας ζητήσουν βοήθεια ή να βοηθήσουμε κάποιους αναξιοπαθούντες. Λέμε λοιπόν: Το κράτος τι κάνει; Εγώ πληρώνω φόρους. Ας φροντίσουν οι αρμόδιοι. Ή. Ας δώσει και η Εκκλησία! Πως διαχειρίζεται τις εισφορές των πιστών; Έχει τόση περιουσία! Ασφαλώς τόσο το κράτος με τα αρμόδια όργανά του, όσο και η Εκκλησία πρέπει να φροντίζουν εκείνους που έχουν ανάγκη. Το καθήκον όμως, το δικό μας, παραμένει. Η υποχρέωσή μας να βλέπουμε τους αδελφούς μας, τους συνανθρώπους μας, δεν μπορεί να παραλείπεται. Το ενδιαφέρον και η αγάπη μας για τον πλησίον, η ευθύνη μας να σκύψουμε με ειλικρινές ενδιαφέρον στα προβλήματα του, αλλά και το καθήκον τήρησης των εντολών του Θεού, βρίσκονται πάντοτε μπροστά μας.

Να σημειώσουμε επίσης, αγαπητοί μου, ότι η αξία της φροντίδας για τον πλησίον δεν εξαρτάται από το είδος ή την ποσότητα υλικών αγαθών. Εύκολα μπορούμε να διαθέσουμε από το περίσσευμά μας, αλλά περισσότερη αξία έχει όταν στερούμεθα για να δώσουμε, ή οπωσδήποτε όταν δίνουμε χωρίς να διαθέτουμε και τόσο πολλά. Ακόμη δεν είναι μόνο η υλική ή οικονομική βοήθεια αναγκαία. Το ενδιαφέρον μας για την επίλυση προβλημάτων, μπορεί να ανακουφίσει τον συνάνθρωπό μας, περισσότερο από λίγα χρήματα! Η προσφορά μιας συμβουλής, που συνοδεύεται από την ειλικρινή, ανυπόκριτη αγάπη μας, μπορεί να βγάλει τον άλλον από μια φοβερά δύσκολη κατάσταση. Εκτός των άλλων ο καλός Σαμαρείτης, ίσως κινδύνεψε, βοήθησε όμως οικειοθελώς, κάποιον που δεν του ζήτησε τίποτε, πρόσφερε υλικά μέσα και δεν περίμενε καμιά ανταπόδοση. Είναι αλήθεια στην σημερινή δύσκολη εποχή, δεν ανοίγουμε εύκολα την πόρτα μας, όταν κάποιος την κτυπά, φοβούμενοι από επικίνδυνους κακούς ανθρώπους. Υπάρχουν πολλοί που ενώ πράγματι υποφέρουν, δυστυχούν, αλλά λόγω της αξιοπρέπειάς τους, ντρέπονται να ζητήσουν. Αυτούς πρέπει να τους βρούμε και να τους συνδράμουμε. Ενώ άλλοι υποκρινόμενοι ότι δυστυχούν, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την φιλαλληλία μας. Σημειώνει ο λόγος του Θεού ότι όπως ιδρώνει το χέρι σου για να αποκτήσεις κάτι, έτσι πρέπει να προσέχεις όταν το δίνεις. Όμως αυτά δεν θα περιορίσουν το καθήκον μας να βοηθούμε. Πολλοί άνθρωποι υποφέρουν ο καθένας με διαφορετικό τρόπο. Σχεδόν όλοι μας, πρέπει να το παραδεχτούμε, έχουμε ανάγκη για κάποιο είδος βοήθειας. Γιατί δεν είναι μόνο υλικές οι ανάγκες των ανθρώπων. Κι αν αυτή τη στιγμή, δε μας λείπει τίποτε, θα έρθει κάποια άλλη, που θα ζητούμε και εμείς βοήθεια και συμπαράσταση.

Γιαυτό, αγαπητοί μου, να ενδιαφερόμαστε για τους γύρω μας. Με ειλικρίνεια να συμπαραστεκόμαστε στα προβλήματά τους. Με τον τρόπο αυτό, εκτός του ότι τηρούμε την σημαντικότερη εντολή του Θεού, βοηθούμε τον συνάνθρωπό μας και νοιώθουμε την θεία ικανοποίηση ότι κάνουμε κάποιο καλό, ανακουφίζουμε τον πόνο του πλησίον. Και ο Θεός θα είναι πάντοτε μαζί μας και στις δύσκολες στιγμές θα έρχεται συμπαραστάτης και βοηθός. Αμήν

Δ.Γ.Σ