Παναγιώτης Τσαγκάρης, Γιατί άραγε ;

Με αφορμή τα τραγικά γεγονότα στη Γαλλία που συγκλονίζουν όλους τους Έλληνες αλλά και όλη την ανθρωπότητα, θεωρούμε χρέος μας να κοινοποιήσουμε κάποιες πρώτες σκέψεις που έρχονται στο μυαλό, μετά από τις προσευχές μας υπέρ αναπαύσεως όλων εκείνων που άδικα έχασαν τη ζωή τους στις τρομοκρατικές επιθέσεις της 13^ης Νοεμβρίου 2015 που εξαπέλυσε το Ισλαμικό Κράτος (ISIS) στη γαλλική πρωτεύουσα.

Πολλά είναι τα γεγονότα στη χώρα μας (δηλώσεις άρνησης της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού, προσπάθεια μετατροπής του μαθήματος των Θρησκευτικών σε θρησκειολογικό, μετατροπή της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ σε θρησκειολογική με την δημιουργία κατεύθυνσης Μουσουλμανικών Σπουδών σε αυτήν, κατάλυση παραδεδομένων ηθικών αξιών μέσω της νομικής αναγνώρισης προσωπικών σεξουαλικών ιδιαιτεροτήτων κάποιων συμπολιτών μας), που δίνουν την αίσθηση ότι:

Σήμερα καλλιεργείται και προπαγανδίζεται η πεποίθηση ότι είναι πιο μοντέρνο, πιο βολικό, πιο πολιτικά ορθό (political corect), πιο νεωτερικό, πιο σύγχρονο, πιο αποδεκτό να υποστηρίζεται μια κατ΄ όνομα ανοικτή κοινωνία έστω κι αν αυτή αρνείται τις αρχές, τα πρότυπα και τις αξίες του πολιτισμού μας, από το να βιώνονται συνειδητά οι χριστιανικές ηθικοκοινωνικές αρετές της πίστης μας, που αποτέλεσαν και αποτελούν το θεμέλιο της οικοδόμησης και της ανάπτυξης των ελεύθερων, δημοκρατικών, χριστιανικών δυτικών κοινωνιών.

Σήμερα είναι εμφανές ότι, στο όνομα μιας μεθοδευμένης, ουτοπικής και στην ουσία ανύπαρκτης πολυπολιτισμικότητας, που δήθεν προωθεί την αλληλοκατανόηση και τον σεβασμό στην ετερότητα, αλλοιώνεται ή και καταργείται ακόμη, στα σχολεία της χώρας μας, η διδασκαλία της εθνικής μας ιστορίας και της χριστιανικής μας πίστεως, με αποτέλεσμα να αποκρύπτονται  από τα παιδιά μας οι αυθεντικές προγονικές παρακαταθήκες, που αποτέλεσαν και αποτελούν εδώ και αιώνες τα πνευματικά θεμέλια του τόπου μας και προσέφεραν την αλήθεια της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης που διέσωσε και διασώζει το ανθρώπινο πρόσωπο και τον οικουμενικό πολιτισμό.

Σήμερα είναι πιο εύκολο να διαδηλώνει κανείς «Je suis Paris», όπως πριν λίγο καιρό διαδήλωνε  «Je suis Charlie», από το να ακολουθεί τον τρόπο ζωής που κατέλειπε σε μας ο Διδάσκαλος της αγάπης, ο Ιησούς, ο Χριστός, ο οποίος και εκουσίως θυσιάστηκε για τον καθένα από εμάς και προσέδωσε σωτήριο υπαρξιακό νόημα στη ζωή μας και στον πολιτισμό μας.

Όταν, όμως, πριονίζει κανείς το κλαδί επάνω στο οποίο κάθεται, ας μην διαμαρτύρεται κατόπιν γιατί έπεσε καταγής. Ένα κρητικό δεκαπεντασύλλαβο αναφέρει χαρακτηριστικά: «Προτού να γένει το κακό και τελειωθεί το πράμα, πρέπει να σέβεται κανείς να μη γενεί το σφάλμα»!

Πολύ σημαντικό είναι να δει η ελληνική κοινωνία με περίσκεψη τα γεγονότα της Γαλλίας. Χρειάζεται μία λογική και πειστική εξήγηση από όλους τους «προοδευτικούς» Έλληνες, που έχουν καθώς φαίνεται ως όραμα της ζωής τους να αποδομήσουν τη χώρα από τα θρησκευτικά, ιστορικά, και πολιτισμικά της πρότυπα:

Γιατί άραγε, η Γαλλία -μία μοντέρνα, ανοιχτή, δημοκρατική, προοδευτική, κοσμική, επίσημα αθεϊστική από το 1905, πολυπολιτισμική χώρα, με κατάργηση όλων των διακρίσεων, με άπειρες παραχωρήσεις και ισοτιμίες σε όλες τις διαφορετικότητες, με περισσή σπουδή να υιοθετεί πρακτικές, όπως αυτές που περιγράψαμε παραπάνω- δεν κατάφερε να αποτελεί μια παραδεισένια πολιτεία και κοινωνία;

Γιατί άραγε, το αξιοζήλευτο και άψογα δομημένο πολιτικό και πολιτισμικό της περιβάλλον δεν κατόρθωσε να αποτρέψει την εκδήλωση βίαιων και θανατηφόρων τρομοκρατικών φαινομένων  στους κόλπους της;

Γιατί άραγε, Γάλλοι μουσουλμάνοι τρίτης γενιάς, σπουδασμένοι και μεγαλωμένοι σε μια «προοδευτική» κοινωνία που εδράζεται στο σύστημα του διαφωτισμού της Γαλλίας, συγκαταλέγονται μεταξύ των τρομοκρατών;

 Του Παναγιώτη Τσαγκάρη

Γενικού Γραμματέα της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων

Π.Ε.Θ