«Φιλόφρονες». Η προτροπή του αποστόλου Πέτρου

«Φιλόφρονες»

  Ὁ ἀπόστολος Πέτρος στὴν Α΄ Καθολικὴ ἐπιστολή του ἀ­­­πευθύνει καὶ τὶς ­παρακάτω σπουδαῖες προτροπὲς σὲ ὅλους τοὺς πιστοὺς χριστιανούς: «Τὸ δὲ τέλος ­πάντες ὁμόφρονες, συμπαθεῖς, φιλάδελφοι, εὔσπλαγχνοι, φιλόφρονες» (Α΄ Πέτρ. γ΄ 8). Τε­­λικῶς σᾶς προτρέπω νὰ ἔχετε τὰ ἴδια φρονήματα πίστεως καὶ ἐλπίδας· νὰ συμπαθεῖτε τοὺς ἀδελφούς σας συμμετέχον­τας στὶς λύπες καὶ στὶς χαρές τους· νὰ ἀ­­­γαπᾶτε ἀδελφικὰ ὅλους τοὺς γύρω σας χριστιανούς· νὰ ἔχετε σπλαχνικὴ καὶ τρυφερὴ καρδιά· νὰ εἶστε περιποιητικοί, καλοσυνάτοι καὶ εὐγενεῖς.

   Καὶ οἱ πέντε αὐτὲς προτροπὲς τοῦ Πρωτοκορυφαίου εἶναι σπουδαῖες, πρακτικὲς καὶ πολὺ χρήσιμες! Σ’ αὐτὸ τὸ ἄρ­­θρο θὰ ἀναπτύξουμε τὴν προτροπὴ «φι­­λό­φρονες». 

   Ἡ λέξη «φιλόφρων» δὲν συναντᾶται πολλὲς φορὲς στὴν Ἁγία Γραφή. Ὡς ἐπίθετο συναντᾶται μία μόνο φορά (Α΄ Πέτρ. γ΄ 8). Κι ἄλλες τρεῖς φορὲς συναντᾶται ὡς ἐπίρρημα (Β΄ Μακ. γ΄ 9), (Δ΄ Μακ. η΄ 5), (Πράξ. κη΄ 7).    «Φιλόφρων» εἶναι ὁ περιποι­ητικός, ὁ καλοσυνάτος, ὁ εὐγενής! ­«Φιλοφροσύνη» εἶναι «ἡ πρὸς πάντας ἡμερότης καὶ προσήνεια», σημειώνει ὁ ἑρμηνευτὴς Οἰκουμένιος. Εἶναι ἡ φιλικὴ διάθεση ποὺ ­ἐκδηλώνουμε στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ἡ εὐ­γενικὴ συμπεριφορά μας, ἡ εὔνοια ποὺ τοὺς δείχνουμε, ἡ ζεστασιὰ καὶ ἡ ἐγκαρδιότητα μὲ τὴν ὁποία τοὺς ἀντιμετωπίζουμε καὶ τοὺς μιλᾶμε.

   Διασώζουν ὡς περιστατικὸ οἱ «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» ὅτι, ὅταν ἐ­­πιτέλους σώθηκαν ὡς ναυαγοὶ στὴ νῆσο Μάλτα ὁ ἀπόστολος Παῦλος καὶ οἱ διακόσιοι ἑβδομήν­τα πέντε συνταξιδιῶ­τες του ποὺ βρίσκονταν μέσα στὸ πλοῖο, οἱ κάτοικοι τοῦ νησιοῦ πάρα πολὺ τοὺς περιποιήθηκαν. «Παρεῖχον οὐ τὴν τυχοῦ­σαν φιλανθρωπίαν ἡμῖν»! (Πράξ. κη΄ 2). Μᾶς ἔδειχναν πολὺ φιλάνθρωπη συμπεριφορὰ καὶ ἰδιαίτερη συμπάθεια. Ἀφοῦ ἄναψαν φωτιά, μᾶς δέχθηκαν ὅλους μὲ καλοσύνη καὶ μᾶς περιέθαλψαν στὸν κίνδυνο ποὺ εἴμασταν ἐκτεθειμένοι, γιατὶ εἶχε ἀρχίσει νὰ βρέχει καὶ ἔκανε κρύο... Κι ὁ πρῶτος τοῦ νησιοῦ, ὁ Πόπλιος, διέθεσε τὸ ἀγρόκτημά του, στὸ ὁποῖο τρεῖς ἡμέρες μὲ καλοσύνη μᾶς φιλοξένησε. «Φιλοφρόνως ἐξένισεν»! (Πράξ. κη΄ 7). Τοὺς φέρθηκαν τόσο ἀρχοντικὰ «βάρβαροι» ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι καὶ ὡς πρὸς τὴ γλώσσα ἦταν ξενόγλωσσοι καὶ ὡς πρὸς τὸ θρήσκευμα δὲν εἶχαν γνωρίσει ἀκόμη τὸν Χριστό. Ἦταν εἰδωλολάτρες! Ἀλλ’ εἶχαν μέσα τους ἀνθρωπιά, εὐγένεια καὶ καλοσύνη. 

   Πολὺ περισσότερο οἱ χριστιανοὶ ὀφείλουμε νὰ καλλιεργοῦμε στὶς μεταξύ μας σχέσεις τὴν ἀρετὴ τῆς ­φιλοφροσύνης. Διότι γιὰ μᾶς οἱ συνάνθρωποί μας δὲν εἶναι ἁπλῶς φίλοι μας, ἀλλὰ ἀδελφοί μας, συν­εργάτες μας, συστρατιῶτες μας, ἄγνωστοι ἔστω, ἀλλὰ ἀδελφοὶ τοῦ ­Κυ­ρίου, ἄρα καὶ δικοί μας ἀδελφοί. ­Συνεπῶς ὀφείλουμε νὰ διακείμεθα φιλικῶς ­ἀπέναν­τί τους, νὰ εἴμαστε ­εὐπροσήγοροι, καλοσυνάτοι καὶ ­εὐγενεῖς.

   Στὴν πράξη ὅμως φερόμαστε «φιλοφρόνως»; Ὅταν συναντοῦμε ἄλλους ἀν­θρώπους στὸ δρόμο ἢ ὅταν ἔρχονται στὸ γραφεῖο μας, τοὺς δεχόμαστε μὲ καλοσύνη, λέμε μὲ θερμότητα τὴν «καλημέρα» μας, τοὺς μιλᾶμε μὲ ἐγκαρδιότητα, ἢ μήπως εἴμαστε κακόκεφοι καὶ βαρύθυμοι; Δείχνουμε προθυμία νὰ τοὺς ἐξυπηρετήσουμε σὲ κάτι ποὺ θὰ μᾶς ζητήσουν, ἢ μήπως κοιτάζουμε μόνο τὸν ἑαυτό μας; Ἂν ἔχουμε ὑψηλότερη θέση, ἀφιερώνουμε λίγο χρόνο νὰ ἀκούσουμε πονεμένους ἀνθρώπους, ἢ μήπως τοὺς κρατοῦμε σὲ ἀπόσταση;

   Πολλοί, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν ὅλες αὐ­τὲς τὶς παραλείψεις τους, ἐπικαλοῦνται τὶς πολλὲς ἀσχολίες τους, λένε ὅτι πνίγονται στὶς δουλειές. Ἀλλ’ ὅσο πολλὲς κι ἂν εἶναι οἱ δουλειὲς ποὺ ἔχουμε, νὰ προκρίνουμε τὴ φιλοφροσύνη, νὰ ἀναπαύουμε τοὺς ἀδελφούς, νὰ τοὺς φερόμαστε «φιλοφρόνως». Ἕνα χαμόγελο, ἕνα ἐγκάρδιο τηλεφώνημα, μιὰ καλημέρα τοῦ Θεοῦ, ἕνα δῶρο στὸν ἐχθρό, καὶ λουλουδίζει ὁ τόπος!

   Ἡ φιλοφροσύνη δὲν εἶναι ἁπλῶς τρόπος καλῆς συμπεριφορᾶς, ἀλλ᾽ εἶναι γνώ­­­­­ρισμα βαθιᾶς ταπεινοφροσύνης καὶ ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης. Οἱ ­φιλόφρονες σέ­­βονται τὸν συνομιλητή τους, κι ἂς εἶναι φτωχός, κακοντυμένος, ­ἀκόμη καὶ ­βρώ­μικος. Ἡ εὐγένειά τους δὲν εἶναι ὑ­­ποκριτική, ἀλλὰ πηγαία. Ἡ ­ἀγάπη τους δὲν εἶναι περιορισμένη, ἀλλὰ ­ἁπλόχερη. Ἡ ἀρχοντιά τους δὲν εἶναι προσποιητή. ­Δίνουν χαρὰ στοὺς συνανθρώπους τους, οἱ ὁποῖοι μιλοῦν κατόπιν γι᾽ αὐτοὺς μὲ τὰ καλύτερα λόγια. 

   Ἂν δὲν μᾶς διακρίνει ἡ ἀρετὴ τῆς φιλοφροσύνης, ἂς κάνουμε προσπάθεια νὰ τὴν καλλιεργήσουμε. Εἶναι κάτι ποὺ λείπει στὴν ἐποχή μας, ἀλλὰ τόσο πολὺ μᾶς χρειάζεται. Θέλουμε νὰ μᾶς φέρον­ται οἱ ἄλλοι μὲ καλοσύνη. Ἀλλ᾽ ὅπως θέλουμε νὰ μᾶς δείχνουν οἱ ἄλλοι ἀγάπη καὶ καλοσύνη, ἔτσι κι ἐμεῖς νὰ εἴμαστε πρὸς αὐτοὺς φιλόφρονες.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”