Η Εκκλησία: Θαυμαστό εργαστήριο “....Προς καταρτισμόν των αγίων” (Εφεσ. 4, 12)

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ: ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ

“....Προς καταρτισμόν των αγίων” (Εφεσ. 4, 12)

 (Απάνθισμα από το βιβλίο ΘΑΥΜΑΤΑ του μητροπολίτη πρώην Φλωρίνης μακαριστού Αυγουστίνου Καντιώτη)

Επιμέλεια: κ. Κων/νος Χαρ. Κορλός, θεολόγος

Ο κορυφαίος σύγχρονος αγωνιστής μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης μακαριστός Αυγουστίνος Καντιώτης, διαθέτων το χάρισμα του θάρρους, της παρρησίας και της αγωνιστικότητας, αλλά και το χάρισμα του λόγου και της γραφίδας, ύψωσε το ηθικό και πνευματικό του ανάστημα και με τον πύρινο λόγο του, προφορικό και γραπτό, ήλεγξε χωρίς φόβο και προσωποληψία θρόνους και δικτατορίες, πολιτικούς και θρησκευτικούς άρχοντες, πρόσωπα υψηλά ιστάμενα, όταν αυτά σκανδάλιζαν με την προκλητική τους ζωή ή με τις ηθικές τους παρεκτροπές. Καυτηρίασε επίσης έθιμα παγανιστικά και αγωνίστηκε με σθένος για την κατάργησή τους, εφόσον ήσαν αταίριαστα με τη χριστιανική παράδοση και το ορθόδοξο ήθος. Από την πληθώρα των βιβλίων τα οποία συνέγραψε αντλεί ο σύγχρονος χριστιανός “εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης” “ύδωρ ζων”, θάρρος και δύναμη, για να αγωνιστεί τον αγώνα τον καλό.

Το παρόν άρθρο αναφέρεται στην Εκκλησία και αναλύει τη μεγάλη αναπλαστική και αναγεννητική δύναμή της.

Εκτός των ποικιλωνύμων εργαστηρίων και εργοστασίων υπάρχει και ένα άλλο εργαστήριο θαυμαστότατο, άγνωστο μέρος στους πολλούς, το οποίο κατεσκεύασε ο ίδιος ο Θεός. Είναι η Εκκλησία, όπου ο άνθρωπος εισέρχεται αμαρτωλός και εξέρχεται άγιος. Και ενώ τα διάφορα εργοστάσια εντυπωσιάζουν τους σύγχρονους ανθρώπους, η Εκκλησία δεν τους προκαλεί εντύπωση και τους αφήνει αδιάφορους. Οι λόγοι είναι η άγνοια της αμαρτίας και των φοβερών συνεπειών της, η άγνοια της αβυσσώδους διαφοράς που υπάρχει μεταξύ αμαρτίας και αγιότητας καθώς επίσης και η άγνοια της αξίας της Εκκλησίας ως πνευματικού ιατρείου.

Αν ο άνθρωπος δεν καταλάβει τι είναι αμαρτία, δεν θα ποθήσει την υγεία της ψυχής και την αγιότητα. Ο αμετανόητος αμαρτωλός πάσχει ψυχικά και μοιάζει με τον τυφλό, τον κωφό και με αυτόν που έχει χάσει το αισθητήριο της όσφρησης. Η ωραιότητα και η ασχήμια, η αρμονία των ήχων και η δυσαρμονία, η ευωδία και η δυσωδία δεν διαφέρουν γι' αυτόν.

Η αμαρτία ως αδιόρατο μικρόβιο κατορθώνει να διεισδύει στον ψυχικό κόσμο του ανθρώ- που, να τον μολύνει και να τον διαφθείρει. Η αμαρτία είναι παν- τού. Στις ερημιές και στις στέπες· στις μεγάλες πόλεις και στους άσημους οικισμούς· στα μέγαρα των πλουσίων και στα φτωχόσπιτα. Αλλά αμαρτία και στα λίκνα των νηπίων, και στις καρδιές των παιδιών. Οι μεγάλοι δήμιοι του τελευταίου παγκοσμίου πολέμου δεν ήταν κάποτε παιδιά; Πόσο δίκαιο είχε ο Δαβίδ όταν έλεγε: “Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου”! (Ψαλμ. 50,7).

Περισσότερο απ' όλα τα εργαστήρια πρέπει να θαυμάσουμε το θείο εργαστήριο που ονομάζεται Εκκλησία. Τι υλικό πανάθλιο παραλαμβάνει η Εκκλη- σία και τι θαυμαστό το παραδίδει! Το πρώτο υλικό που εισήχθη στην Εκκλησία, οι δώδεκα μαθητές, ήταν γεμάτοι με κακίες και ελαττώματα, πάθη και αδυναμίες, άγνοια και αμαρτία. Αλλά, όταν αυτοί μπήκαν στο θείο εργαστήριο του Ιησού, όταν άκουσαν για τρία χρόνια τη θεία Του διδασκαλία, όταν είδαν το άγιο του παράδειγμα και όταν κυρίως κατά την ημέρα της Πεντηκοστής ήλθε το Άγιο Πνεύμα, τότε οι καρδιές τους καθαρίστηκαν με το πυρ του Αγίου Πνεύματος και οι μαθητές, που έφεραν όλα τα σημεία του πεπτωκότος ανθρώπου, παρουσιάστηκαν στον κόσμο ως “καινή κτίσις”, ως νέα δημιουργία. Βγήκαν νέοι άνθρωποι από το εργαστήριο της Χάριτος και έγιναν υπάρξεις πνευματικές με το θείο εμφύσημα της Πεντηκοστής. Ένας κόσμος παλιός εξαφανιζόταν και ένας κόσμος νέος εμφανιζόταν. Η ψυχή και η ζωή του σώματος και το Πνεύμα είναι η ζωή της ψυχής. Νεκρό το σώμα χωρίς την ψυχή, νεκρή και η ψυχή χωρίς το Πνεύμα. Υλικός, “χοϊκός” ο άνθρωπος χωρίς το Άγιο Πνεύμα, πνευματικός ο λαμβάνων Πνεύμα Άγιο. Τέκνα του παλαιού Αδάμ οι άπιστοι και αμετανόητοι αμαρτωλοί, του Κυρίου Ιησού οι πιστεύοντες και μετανοούντες.

Ο Χριστός είναι η Ζωή. Και ζωή μεταδίδεται σ' όσους συνδέονται μαζί του. “Υφίστανται θείαν αλλοίωσιν όσοι εισέρχονται εις το Θείον εργαστήριον της Χάριτος, οποίον είναι η μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία”.

Η Εκκλησία είναι εργαστήριο αγιότητας και σκοπός της είναι να δημιουργεί αγίους. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συγκρίνοντας την Εκκλησία με την Κιβωτό του Νώε τη βρίσκει ασύγκριτα ανώτερη. Γιατί, ενώ στην Κιβωτό εκείνη μπήκαν ζώα και βγήκαν ζώα, στην Εκκλησία μπαίνουν αμαρτωλοί και βγαίνουν άγιοι.

Η μεγαλύτερη και αψευδέστερη απόδειξη της αναμορφωτικής δύναμης της Εκκλη- σίας είναι η ζωή των αγίων, η ιστορία του Χριστιανισμού. Άν- θρωποι σαρκολάτρες και φιλήδονοι μίσησαν την αμαρτία και έζησαν έκτοτε ζωή εγκράτειας και αγιότητας· άνθρωποι κλέφτες και άδικοι έγιναν φιλάνθρωποι, σκόρπισαν στους φτωχούς τον άδικο πλούτο και έζησαν στην εκούσια στέρηση. Άνθρωποι υπερήφανοι και αυθάδεις έγιναν υπηρέτες των άλλων μιμούμενοι τον Κύριο, ο οποίος έπλυνε τα πόδια των μαθητών του.

ου. “Οποία μεταβολή εις τα άγρια πάθη της ανθρωπότητας! Οποία άνθη εβλάστησαν εκεί όπου άλλοτε εβλάσταναν άκανθαι και τρίβολοι! Οποία αυταπάρνησης εκεί όπου άλλοτε εδέ- σποζεν η φιλαυτία και η ιδιοτέλεια! Οποίος έρως εις τον Θεόν εκεί όπου άλλοτε εκυριάρχει ο έρως των μικρών και αναξίων πραγμάτων! Οποίοι μεγάλοι σκοποί ετέθησαν ενώπιον των αν- θρώπων, και οποίος μεγαλει- ώδεις αγώνας διεξήγαγαν οι εκλεκτοί δια την εξυπηρέτησιν των συνανθρώπων, δια την εκχριστιάνισιν του κόσμου, δια την κατάκτησιν των ουρανών!”.

“Ο σκώληξ άνθρωπος εν τω εργαστηρίω της Εκκλησίας μετεμορφώθη εις χρυσαετόν ιπτά- μενον εις τα ύψη του ουρανού. Οι μικροί έγιναν ισχυροί· οι αγράμματοι σοφοί και γλωσσομαθείς και κήρυκες εις όλα τα έθνη. Νήπαι εψέλλιζαν το όνομα του Χριστού και εμαρτύρουν. Τρυφεραί παρθένοι αντιμετώπιζαν ηρωικώς και τα σκληρότερα των μαρτυρίων. Νέοι πλουσίων οικογενειών, εις τους οποίους πρεσεμειδία λαμπρόν κοσμικόν μέλλον, ηρνούντο τα θέλγητρα του κόσμου και εβάδιζαν την τεθλιμμένην οδόν του Σταυρού. Υιοί και θυγατέρες, πατέρες και μητέρες εθυσίαζαν εις τον βωμόν της αγάπης του Εσταυρωμένου πάσαν άλλην αγάπην, και ανεδεικνύοντο μάρτυρες και ομολογηταί”.

Κάθε άγιος είναι μια μικρογραφία του Χριστού. Όλος θαύ- μα είναι ο Ιησούς. Θαύμα είναι και ο κάθε άγιος. Νικά τη φύση και ζει “υπέρ φύσιν”. Νικά τη σάρκα και ζει κατά πνεύμα.

Όσοι πιστεύουν στον αληθινό Θεό, όπως αυτός αποκαλύφθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, έχουν πνευματική όραση και βλέπουν τα θαυμαστά του Ιησού στη φύση, στην Αγία Γραφή και στην Εκκλησία. Η Εκκλησία παρήγαγε και παράγει αγίουις, μάρτυρες, ομολογητές, διδασκάλους και πατέρες. Αυτή παραμένει σταθερή και ακλόνητη. “Δια θαύματος εγεννήθη, δια θαύματος προήχθη και ηυξήθη, δια θαυμάτων ζει και δια θαυμάτων θα ζει αιωνίως. Ο υψηλός βραχίων του Κυρίου σκέπει την Εκκλησίαν”.