Κυριακή της Σαμαρείτιδος - “To ύδωρ το ζων, το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον”

“To ύδωρ το ζων, το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον”

Γράφει για τις ΑΚΤΙΝΕΣ ο Κων. Χαρ. Κορλός, θεολόγος

Διακαής πόθος του ανθρώπου ήταν ανέκαθεν η μακροζωία και μακροημέρευση. Οι ευχές χρόνια πολλά ακούγονται σε κάθε ευκαιρία. Θέλει να ζήσει χρόνια πολλά, να παρατείνει όσο γίνεται περισσότερο τη ζωή του και να τη βελτιώσει ποιοτικά. Και είναι αλήθεια ότι κατάφερε με την Ιατρική και τις συναφείς προς αυτήν επιστήμες να καταπολεμήσει αρρώστιες και να παρατείνεται το μέσον όρο της ζωής του. Ωστόσο το αθάνατο νερό, το φάρμακο της αθανασίας δεν βρέθηκε ακόμη.

Και έρχεται ο Χριστός να διακηρύξει ότι μπορεί να προσφέρει «το ύδωρ το ζων». Στο πηγάδι του Ιακώβ κοντά στη Συχάρ της Σαμάρειας, ο Ιησούς ζητάει από μια Σαμαρείτισσα γυναίκα νερό να δροσιστεί και βρίσκει την ευκαιρία να μεταφέρει τη συζήτηση από το φυσικό νερό στο πνευματικό, στο «ύδωρ το ζων», που προσφέρει μόνο αυτός. «Πας ο πίνων εκ του ύδατος τούτου διψήσει πάλιν, ος δ' αν πίη έκτου ύδατος ου εγώ δόσω αυτώ, ου μη διψήσει εις τον αιώνα, αλλά το ύδωρ ο δώσω αυτώ, γενήσεται εν αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον» (Ιωαν. 413-14),

Πολλά είναι τα αναγκαία στη ζωή του ανθρώπου. Αλλά είναι ορισμένα χωρίς τα οποία είναι αδύνατο να ζήσει ο άνθρωπος. Ανάμεσα σ' αυτά ασφαλώς είναι η τροφή και το νερό. Το φυσικό νερό και τι δε«προσφέρει στην κτίση ολόκληρη, στον άνθρωπο, στο ζωικό και φυτικό βασίλειο. Το νερό είναι η πηγή της ζωής. Όπου δεν υπάρ- χει νερό δεν υπάρχει και ζωή. Χωρίς νερό η γη θα είχε μεταβληθεί σε μια απέραντη έρημο Σαχάρα και κάθε μορφή ζωής θα είχε εξαφανισθεί από τον πλανήτη μας. Το νερό που γάργαρο και κρυστάλλινο αναβλύζει από τα σπλάγχνα της γης και σχηματίζει πηγές και καταρράκτες, ποτάμια, λίμνες και θάλασσες, δροσίζει ανθρώπους και ζώα, καθαρίζει και απολυμαίνει, ποτίζει και αρδεύει βουνά και κάμπους, απέραντες πεδιάδες, για να βλαστήσουν φυτά και δέντρα και να αποδώσουν γλυκείς καρπούς, για να ομορφαίνει η γη μας.

Αν τόσο μεγάλη αξία και σημασία έχει για τον-άνθρωπο και τη ζωή του το φυσικό νερό ασύγκριτα ανώτερη έχει το πνευματικό νερό, «το ύδωρ το ζων». Κι αν το νερό πηγάζει ασταμάτητα από τα σπλάγχνα της γης, το πνευματικό νερό πηγάζει άφθονο από τον ίδιο το Χριστό και την Εκκλησία του και προσφέρεται δωρεάν ολοκάθαρο, ανόθευτο γάργαρο στους ανθρώπους, ώστε και στην πα- ρούσα ζωή να ευφραίνονται πνευματικά και να κερδίσουν και την αιώνια ευτυχία.

Ο Χριστός με το Σταυρό και την Ανάσταση Του κατήργησε τη φθορά και το θάνατο και μας χάρισε τη δυνατότητα της αιωνίου ζωής. «Ο Εσταυρωμένος αναβλύζει εκτης ζωοδότιδος πλευράς του ύδωρ αφέσεως και πόμα καινής ζωής, υπερβαίνον πάσαν εγκόσμιον γλυκύτητα. Οι πιστοί εισέρχονται εις την αναψυχήν της χάριτος, πίνουν το γλυκύ νάμα της σωτηρίας, την οποία δωρίζει ο επί του ξύλου θυσιασθείς Χριστός» (Στ. Σάκκου, ο Σταυρός εις την Π. Διαθήκην).

Ο Χριστός ο ίδιος διακηρύσσει: «Εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω. Ο πιστεύων είς εμέ, καθώς είπεν η γραφή, ποταμοί έκτης κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος. Τούτο δε είπεν περί του Πνεύματος ου έμελλον λαμβάνειν οι πιστεύοντες εις αυτόν, ούπω γαρ ην Πνεύμα Αγιον, ότι Ο Ιησούς ουδέπω εδοξάσθη» (Ιωαν. 7,37-39). Ο. Απ. Παύλος γράφει στην προς Κορινθ. Α' Επιστολή του:

«Οι προπάτορές μας που ακολούθησαν το Μωϋσή, ήταν κάτω από την προστασία της νεφέλης και όλοι πέρασαν με ασφάλεια τη θάλασσα. Όλοι πήραν το βάπτισμα της νεφέλης και της θάλασσας. Όλοι τους έφαγαν την ίδια θεόσταλτη τροφή, και όλοι τους ήπιαν το ίδιο θεόσταλτο ποτό γιατί έπιναν νερό από το θεϊκό βράχο που τους ακολούθησε, κι αυτός ο βράχος ήταν ο ίδιος ο Χριστός» (Α' Κορινθ. 10,1-4). Ανάγεται ο Απ. Παύλος από τα υλικά στα πνευματικά και από αυτά στον ίδιο το Χριστό, την πηγή παντός αγαθού. Μια αντικατάσταση ονομάτων δείχνει τι πήραμε εμείς οι Χριστιανοί από την Εκκλησία: «Ημείς πάντες υπό την χάριν είμεθα και πάντες δια του βαπτίσματος διήλθομεν και πάντες εις τον Σωτήρα εβαπτίσθημεν εν τω Πνεύματι και εν τω ύδατι και πάντες το αυτό βρώμα πνευματικών εσθίομεν και πάντες το αυτό πόμα πνευματικόν πίνομεν, πίνομεν γαρ εκ πνευματικής μεθ' ημών μέχρι συντέλειας ούσης πέτρας, η δε πέτρα εστίν ο Χριστός».

Η διάβαση της Ερυθράς θάλασσας και η νεφέλη προεικονίζουν το βάπτισμα, ενώ το μάννα και «το ύδωρ εκ πέτρας» τη Θεία Ευχαριστία.

Η Εκκλησία αναβλύζει τους ποταμούς των ουρανίων μυστηρίων και δροσίζει και αγιάζει την ανθρωπότητα με τη Θεία Χάρη που πηγάζει και μεταδίδεται μόνο από αυτή μέσω των ιερών μυστηρίων της. «Δεύτε πόμα πίομεν καινόν» ψάλλει η Εκκλησία μας το Πάσχα, «εκ τάφου ομβρή σάντος Χριστού».

Η Σαμαρείτισσα πήρε αυτό το νερό, «το ύδωρ το ζων», από τον ίδιο τον Κύριο στο πηγάδι της Συχάρ και δροσίστηκε, και συγχωρήθηκε και άλλαξε ριζικά και αναγεννήθηκε πνευματικά και από αμαρτωλή γυναίκα έγινε Ιεραπόστολος, η Ιεραπόστολος φωτεινή.

Και η δική μας καρδιά είναι σκληρή από τα πάθη, άνυδρη, απο- ξηραμένη πνευματικά και ηθικός διψώσα. Ο Χριστός μας καλεί για να μας δροσίσει, να μας ξεδιψάσει, για να μαλακώσει την καρδιά μας, να την ξεχερσώσει και να την απαλλάξει από τα αγκάθια των ποικίλων κακιών και παθών και να την κάνει παράδεισο των αρετών. «Ο διψών ερχέσθω προς με και πινέτω!! Ο λόγος του Θεού είναι «ζων και ενεργής», η θεία κοινωνία είναι «φάρμακον αθανασίας», «αντίδοτον του μη αποθανείν», η Εκκλησία μας χαρίζει «εις το διηνεκές» «κρουνούς αθανασίας»!!