Οι Πεντηκοστιανοί και το Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών

Οι Πεντηκοστιανοί και το Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών

Του πρωτ. π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Επικ. Καθ. Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Η ιστορία της Πεντηκοστιανικής αιρετικής κίνησης είναι συνυφασμένη με την επιφυλακτική και κριτική στάση που κράτησε όχι μόνο για τους παραδοσιακούς κλάδους του Προτεσταντικού κόσμου (π.χ. Λουθηρανοί, Μεταρρυθμισμένοι, Βαπτιστές κ.ά.), αλλά και για το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (ΠΣΕ).

Η στάση των κλασικών Πεντηκοστιανικών κινημάτων από την αρχή της ιδρύσεως του ΠΣΕ το 1948 μέχρι σήμερα, δεν είναι ενιαία. Οι πρώτες επαφές του Πεντηκοστιανικού χώρου με το ΠΣΕ άρχισαν τη δεκαετία του 1950 με την πρωτοβουλία δύο επιφανών Πεντηκοστιανών των Donald Gee (1891-1966) και David du Plessis (1905-1987).

Τη δεκαετία του 1960 οι σχέσεις κάποιων Πεντηκοστιανικών κινημάτων με το ΠΣΕ έγιναν πιο στενές, ενώ είχε προηγηθεί η ένταξη στο ΠΣΕ, το 1961 στο Νέο Δελχί, των δύο πρώτων Πεντηκοστιανικών κινήσεων από τη Χιλή. Προϊόντος του χρόνου εντάχθηκαν και άλλα Πεντηκοστιανικά κινήματα από διαφορετικά γεωγραφικά διαμερίσματα του κόσμου, κυρίως όμως προερχόμενα από τον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο.

Το γεγονός της ένταξης, ήδη από το 1961 Πεντηκοστιανικών κινήσεων στο ΠΣΕ, στο χώρο των Πεντηκοστιανών έχει γίνει μέχρι σήμερα αφορμή εντάσεων, ενστάσεων και αντιπαραθέσεων, πραγματικότητα που υφίσταται μέχρι σήμερα. Η απ’ αρχής υφιστάμενη καχυποψία του Πεντηκοστιανικού χώρου απέναντι στο ΠΣΕ είναι μέχρι σήμερα υπαρκτή και τα επί μέρους ανοίγματα κάποιων κινήσεων προς αυτό, αξιολογούνται ως αμφιλεγόμενα.

Αντιπροσωπευτικές αποδείξεις αυτής της αρνητικής στάσης του κλασικού Πεντηκοστιανισμού έναντι του ΠΣΕ αποτελούν μεταξύ των  άλλων, και ο χαρακτηρισμός του παλαιότερα, όπως αναφέρει ο W. Hollenweger, ως «συναυτουργό του Αντιχρίστου», ενώ στην ίδια συνάφεια και ο Πεντηκοστιανός Καθηγητής A. Anderson, μεταξύ των άλλων, υπογραμμίζει και τη θέση της γενικής συνέλευσης των Συνάξεων του Θεού το 1963, μια εκ των μεγαλυτέρων κλασικών Πεντηκοστιανικών κινήσεων διεθνώς, όπου χαρακτήριζαν το ΠΣΕ ως έκφραση της θρησκευτικής Βαβυλώνας, που αναφέρει το βιβλίο της Αποκαλύψεως (Αποκ.17,5).

Η εμφάνιση της Νεοπεντηκοστιανικής–Χαρισματικής κίνησης συνέβαλε τη δεκαετία του 1970, στο να υπάρξουν βήματα μεγαλύτερης προσέγγισης και απόπειρες κατανόησης του κινήματος. Τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι σύμφωνα με τον Ch.O. Donnell η Χαρισματική κίνηση ήταν ανοιχτή στον Οικουμενισμό. Αυτή η παράμετρος όμως δεν στάθηκε ικανή να κάμψει την αρνητική στάση των κλασικών Πεντηκοστιανών έναντι του ΠΣΕ.

Ο P. Zimmerling συνθετοντας τις επί μέρους αντιρρήσεις των Πεντηκοστιανών εκπροσώπων αναφέρει τρεΙς βασικούς λόγους, που καθιστούν τον κλασικό Πεντηκοστιανισμό αρνητικό απέναντι στο ΠΣΕ. Ο πρώτος λόγος είναι ο φονταμενταλιστικός λόγος κατανόησης της Αγίας Γραφής από τους Πεντηκοστιανούς, σε αντίθεση με την αποδοχή από μέλη του ΠΣΕ νεώτερων μορφών Βιβλικής κριτικής και θεωριών. Ο δεύτερος λόγος είναι η υποψία ότι ο στόχος του ΠΣΕ είναι να καταστεί ένας υπερεθνικός οργανισμός με τη δημιουργία μιας υπερεκκλησίας, κάτι ανάλογο με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Και ο τρίτος λόγος σχετίζεται με το γεγονός της ανοχής, πλην όμως της μη αναγκαιότητος ύπαρξης της λεγομένης «εμπειρίας του Βαπτίσματος με Άγιο Πνεύμα» με τις εξωτερικές εκδηλώσεις της από όλα τα μέλη του ΠΣΕ.

Οι τρεις αυτοί λόγοι συντελούν καθοριστικά στην κριτική και επικριτική στάση των κλασικών Πεντηκοστιανικών κινημάτων έναντι του ΠΣΕ. Ο G. Hobson προσθέτει στους ανωτέρω λόγους και το γεγονός ότι οι κλασικοί Πεντηκοστιανοί στέκονται επικριτικά έναντι του ΠΣΕ, καθώς φοβούνται άκαιρες συνενώσεις και δογματικούς συμβιβασμούς.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η θέση του F. Frost που επισημαίνει ότι ο κλασικός Πεντηκοστιανισμός διατυπώνει έναντι του ΠΣΕ κατηγορίες παρόμοιες με αυτές των Προτεσταντών Φονταμενταλιστών.

Ο κλασικός Πεντηκοστιανισμός αποτελεί ένα, μεταξύ των άλλων νεότερων Προτεσταντικών σχηματισμών, που διατηρούν αρνητική και επικριτική στάση απέναντι στο ΠΣΕ, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν εντός του επί μέρους κινήματα που διαφοροποιούνται ως προς τη στάση τους, από τον κύριο κορμό του Πεντηκοστιανισμού.

Ορθόδοξος Τύπος, 22/05/2015