Ο Χριστιανικός αγώνας και η Χριστιανική ζωή

Ο Χριστιανικός αγώνας και η Χριστιανική ζωή

Γράφει ο Κων/νος Χαρ. Κορλός, Θεολόγος

    Η λέξη αγώνας σημαίνει επίμονη προσπάθεια για επίτευξη κάποιου σκοπού. Υπάρχουν διάφοροι αγώνες. Εκτός από τους αθλητικούς αγώνες που διεξάγονται στα στάδια και στα γυμναστήρια, οι άνθρωποι ανέκαθεν αποδύονταν σε σκληρούς αγώνες επιδιώκοντας τη συνεχή πρόοδο και βελτίωση των όρων ζωής. Χρειάστηκαν επίμονοι και επίπονοι αγώνες για να φθάσει η ανθρωπότητα από την πρωτόγονη ζωή των σπηλαίων στα σημερινή ύψη του πολιτισμού. Η άγρια φύση έπρεπε να εξημερωθεί.

    Ο άνθρωπος κατάφερε να καλλιεργήσει τη γη, να διανοίξει δρόμους, να κατασκευάσει γέφυρες, να διαπλεύσει τους ωκεανούς. Έκανε αγώνες για την καταπολέμηση των ασθενειών, για την εξάλειψη των προλήψεων και δεισιδαιμονιών, για την κατάλυση τυραννικών καθεστώτων, για απελευθέρωση των λαών. Τελευταία έχουμε και αγώνες για κατάκτηση του Διαστήματος.

    Αλλά πέρα από όλους αυτούς τους αγώνες, που κανείς δεν τους υποτιμά, ο Χριστιανισμός στρέφει την προσοχή του αν- θρώπου κυρίως προς ένα άλλο αγώνα, που ονομάζεται Χριστιανικός αγώνας.

   Τον αγώνα αυτό συνιστά ο ίδιος ο Κύριος λέγοντας: «αγωνίζεσθε εισελθείν δια της στενής πύλης...» (Λουκά ιγ, 24).

    Στην Καινή Διαθήκη, επίσης, τονίζεται η σημασία του πνευματικού αγώνα με τα εξής χωρία: «Δι' υπομονής τρέχομεν τον προκείμενον ημίν αγώναν, αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν», «αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως», «πας ο αγωνιζόμενος πάντα εγκρατεύεται», «θέλω ειδέναι υμάς ηλίκον αγώνα έχω περί υμών...», «τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι», «ανάγκην έσχον γράψαι υμίν παρακαλών παγωνίσασθαι τη άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει» (Εβρ. Ιβ 1, Α' Τιμ. ιστ. 12, Α' Κορ. θ 25, Κολ β 1, Β' Τιμ. δ 7, Ιουδ.3).

    Ο αγώνας αυτός ανάμεσα στην αρετή και στην κακία, στο φως και στο σκοτάδι, στην πίστη και στην απιστία, στα παιδιά του φωτός και στα παιδιά του διαβόλου άρχισε από την πτώση των πρωτοπλάστων και φθάνει μέχρι τη συντέλεια του κόσμου. Ο σκληρός αυτός αγώνας προϋποθέτει τη βαθειά διαφθορά που έχει επιφέρει στην ανθρωπότητα το προπατορικό λεγόμενο αμάρτημα. Λόγω αυτής της διαφθοράς η διάνοια του ανθρώπου έγκειται επιμελώς επί τα πονηρά εκ νεότητος αυτού. Αυτή η τραγική πτώση διετάραξε τις αρμονικές σχέσεις του ανθρώπου με το Θεό, με τον εαυτό του και με το σύμπαν ολόκληρο. Έτσι, ο αγώνας που πρέπει να κάνει ο άνθρωπος εναντίον του ηθικού κακού που φωλιάζει μέσα του είναι σκηρός και αδυσώπητος. Το κακό μαίνεται. Ο διάβολος προσπαθεί να παρασύρει τον άνθρωπο στο δρόμο της απώλειας. Ο Χριστιανός, είναι αναγκασμένος να ευρίσκεται σε διαρκή πόλεμο. Έχει να πολεμήσει με τη σάρκα, με τον κόσμο και με το Διάβολο. Τη μεγάλη αυτή αλήθεια τονίζει ο μεγάλος αγωνιστής της πίστεως, ο Απ. Παύλος γράφοντας: «Ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευ- ματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις».

     Ο αγώνας αυτός ούτε μικρός είναι ούτε ασήμαντος. Αν λάβουμε υπόψη μας: ότι το κακό υπάρχει μέσα μας, έτοιμο ανά πάσα στιγμήν να αναφλεγεί, ότι εύκολα ο άνθρωπος παρασύρεται από το διεφθαρμένο περιβάλλον και ακόμα ότι ο εχθρός και μισόκαλος Διάβολος «ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α' Πέτρου ε 8),τότε θα εκτιμήσουμε σωστά τη σοβαρότητα και κρισιμότητα αυτού του αγώνα.

   Ο άνθρωπος με τις δικές τους δυνάμεις, είναι ανίσχυρος να λυτρωθεί και να απαλλαγεί από το ηθικό κακό. Χρειάζεται η πανθενουργός θεία χάρη, για να μπορέσει ο Χριστιανός να νικήσει τις δυνάμεις του κακού. Ο πιστός αντλεί από το λυτρωτή Χριστό μυστηριώδη δύναμη και μ' αυτή νικά και θριαμβεύει. Αντλεί δύναμη πανίσχυρη πνευματική με τη μελέτη του θείου λόγου, με την αδιάλειπτη προσευχή με την τακτική συμμετοχή στα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας. Η νηστεία και η εγκράτεια τον βοηθούν σημαντικά στον πνευματικό του αγώνα.

    Η επί γης Εκκλησία του Χριστού ονομάζεται στρατευμένη εκκλησία και οι πιστοί στρατιώτες Χριστού. Οι πιστοί, ως πνευματικοί στρατιώτες του Χριστού δεν είναι άοπλοι. Φέρουν πάντοτε μαζί τους όπλα. Τα όπλα αυτά είναι δοκιμασμένα και αποτελεσματικά σε μύριες μάχες κατά του εχθρού. Είναι η πίστη, η μελέτη του λόγου του Θεού («ο λόγος του Θεού ενοικείτω εν υμίν πλουσίως») η αδιάλειπτη προσευχή, η αλήθεια, η δικαιοσύνη και η ειρήνη (Εφεσ. στ' 13-20).

      Ο πνευματικός αγώνας για την υποταγή των παθών και την κάθαρση του εσωτερικού κόσμου και από τα θεωρούμενα ως ελάχιστα αμαρτήματα (προθέσεις, επιθυμίες, μύχιοι πόθοι) είναι αγώνας διαρκής και ισόβιος τον οποίο πρέπει να αγωνίζεται κάθε πιστός που επιθυμεί τη σωτηρία του και την αληθινή ευτυχία του. Η καρδιά είναι το κέντρο της ηθικής και πνευματικής ζωής του Χριστιανού. Η καθαρή καρδιά, η άκακη, η απονήρευτη, που έχει αναγεννηθεί από τη χάρη και τη χαρά και την αγάπη του Χριστού είναι παράδεισος και πηγή χαράς και αληθινής ευτυχίας για τον άνθρωπο.

    Στην καρδιά αυτή αναπαύεται ο Θεός. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται», δίδαξε ο ίδιος ο Κύριος. Χωρίς αγώνα προς αγιασμό «ουδείς όψεται τον Κύριον» (Εφ. 1β, 14). Ο αγώνας αυτός είναι ο αναγκαιότερος, ο ευγενέστερος και ο υψηλότερος από όλους τους αγώνες. Είναι αγώνας για θέωση.

    Ο Χριστιανός που πολεμά και νικά τα πάθη του και προοδεύει συνέχεια στην περιοχή του αγιασμού αισθάνεται ενδομύχως χαρά και αγαλλίαση πρωτόγνωρη και ανώτερη από κάθε επίγεια υλική χαρά. Η χαρά αυτή είναι ουράνια, λυτρωτική, πνευματική χαρά και είναι πρόγευση της ανέκφραστης εκείνης ευφροσύνης που θα απολαύσουν στην πληρότητα της οι αγωνιστές του πνεύματος στη Βασιλεία του Θεού. «Τω νικώντι δώσω αυτώ φαγείν εκ του ξύλου της ζωής, ο εστίν εν τω παραδείσω του Θεού» (Αποκ. β, 7).