Άκαρπα δένδρα;

  Πολλές φορές παρακολουθούμε διάφορες εκδηλώσεις πολιτιστικές, ψυχαγωγικές, πολιτικές...

    Βλέπουμε νέους ανθρώπους, καλοντυμένους, ωραίους, δυνατούς, πετυχημένους. Να χαίρονται τη ζωή τους, να είναι δραστήριοι και δημιουργικοί...

    Και όμως τους βλέπουμε μόνους, χωρίς οικογένεια, χωρίς γάμο και παιδιά, σε σχέση και δεσμό,  λένε, και διερωτόμαστε, γιατί;

     Έχουν κάποια άλλη κλίση στη ζωή τους; Υπάρχουν οικονομικά προβλήματα λόγω κρίσεως, που δεν τους επιτρέπουν να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα του γάμου και να ανεβούν τα σκαλιά της Εκκλησίας, εφόσον βεβαίως είναι ορθόδοξοι; Υπάρχει κάποια αρρώστεια ή κάποιο οργανικό πρόβλημα, που τους κρατάει στάσιμους; Δεν βρέθηκε ακόμη το αντίστοιχο κατάλληλο πρόσωπο και πειραματίζονται και δοκιμάζουν εξακολουθητικά περιπτώσεις; Έχουν εκκρεμότητες με γονείς εμπερίστατους ή από προηγούμενους γάμους;

    Μπορεί να ισχύουν κάποιοι από αυτούς τους λόγους. Μπορεί όμως να είναι και κάτι άλλο: Τελείως διαφορετικό, πολύ σοβαρό όμως. Δηλαδή μπορεί να υπάρχουν κάποιοι λόγοι διανοητικοί, σύλληψης δηλαδή κριτηρίων και αρχών ζωής, επιλογής προτεραιοτήτων, λόγοι ηθικοί, πνευματικοί, επηρεασμού, κοσμικής νοοτροπίας. Ας προσπαθήσουμε να το εξηγήσουμε.

    Στην πατρίδα μας έχει μπει για τα καλά στην οικογενειακή ατμόσφαιρα και παράδοση ο δυτικός τρόπος ζωής. Προγαμιαίες σχέσεις διαρκείας, χρόνιοι δεσμοί, παράνομες συμβιώσεις, παρατεταμένα λογοδοσίματα και αρραβωνιάσματα, σύμφωνα συμβίωσης, αναβολές και μετέωρα αναποφάσιστα βήματα, διαζύγια, ίσως και τεκνοποίηση χωρίς γάμο. Όλα αυτά σε μια προσπάθεια δήθεν ξεκαθαρίσματος περί του μέλλοντος και δοκιμασίας των προσώπων.

      Κρίμα όμως να έχει επικρατήσει μια τέτοια μαζική συνήθεια και νοοτροπία, η οποία δεν προωθεί τη δημιουργία και τη ζωή, αλλά απλά τρέφει την ηδονή και την ψευδαίσθηση, ότι κάτι κάποτε καλό θα μας καθίσει. Το ερώτημα είναι: πότε όμως;

     Όλα αυτά όμως είναι μια αυταπάτη, θλιβερή εξέλιξη στην προσωπική μας ζωή. Εκτός του ότι έχουμε ένα διχασμό της γενετήσιας διαδικασίας με απομάκρυνση της δημιουργικής διάστασής της, χάνεται ο χρόνος. Μας κλέβει το μυαλό μας και ο διάβολος το χρόνο. Η προσωρινότητα νικά τη σταθερότητα της επιθυμητής νομιμότητας. Και, όπως άλλωστε γνωρίζουμε όλοι,  «ουδέν μονιμώτερον του προσωρινού».

Ο χρόνος περνάει ανεπιστρεπτί. Η συνήθεια γίνεται τρόπος ζωής. Τα αισθητήρια σιγά σιγά κουράζονται και οι επιθυμίες δεν ανανεώνονται. Ο άνθρωπός μας μέσα σε μια τέτοια σχέση ζωής προσωρινότητας και εκκρεμότητας εξαντλείται βλέποντας τη ζωή να μη προχωράει και ή χωρίζει απογοητευμένος χωρίς να επιχειρήσει κάτι καινούριο ή επισημοποιεί αυτό που έχει αναγκαστικά χωρίς παλμό και ζωντάνια, χωρίς όρεξη για ζωή και δημιουργία. Εξάλλου τα χρόνια πέρασαν και οι αναπαραγωγικές ικανότητες που έχουν απομείνει είναι ελάχιστες. Το νέο σχήμα που επιχειρείται συμβατικά, κατά συνθήκη είναι ένας πολιτικός γάμος.

   Όλο αυτό όμως το επιχείρημα, το έωλο και αναποτελεσματικό, το σατανικό θα λέγαμε, εισηγμένο από εκτός ορθοδοξίας κέντρα και ανηλεώς προβαλλόμενο από τον σιωνιστικό υπόκοσμο του Χόλλυγουντ, «να συζήσουμε για να γνωριστούμε – πως θα αποφασίσουμε αν δεν γνωριστούμε και πως θα παντρευτούμε αν δεν συζήσουμε;» όχι μόνο δεν έχει την ευλογία του Θεού και της Εκκλησίας, αλλά αποδεικνύεται μια πολύ εύθραυστη πλάνη, που η συντριβή της αφήνει πίσω της ερείπια στους ενδιαφερομένους και πίκρα στις ψυχές των γονέων και συγγενών. Το όραμα μιας συγκροτημένης παραδοσιακής οικογένειας γίνεται «φτερό στον άνεμο» και το ένα διαζύγιο φέρνει κι άλλο και ο ένας ερωτικός σύντροφος μετά τον άλλο αυξάνει την κακοδαιμονία της μοιχείας στις ψυχές και στην  πρόοδο της ζωής.

    Παλιά δεν γινόντουσαν έτσι τα πράγματα. Μπορεί να υπήρχαν γνωριμίες, πάντα βέβαια με ερευνητικό και σοβαρό σκοπό, αλλά δεν καθυστερούσαν τόσο πολύ, όπως σήμερα, που πρέπει πρώτα να σπουδάσουν, να διορισθούν, να φτιάξουν σπίτι, και μετά να παντρευτούν. Τότε τους ενδιέφερε να ιδρύσουν άμεσα οικογένεια και να ακουστούν τα πρώτα γέλια των παιδιών μέσα στο ευλογημένο σπίτι. Ξεκινούσαν οι άνθρωποι από τα πατρικά τους σπίτια και έσμιγαν στην Εκκλησία. Μετά τα στέφανα, με τις ευχές του Θεού, του κλήρου και του λαού, πήγαιναν στο νέο τους σπίτι που τους περίμενε. Τώρα όμως...

    Με τη νέα τάξη οι γυναίκες πλήττονται περισσότερο. Πονούν. Περνούν τα χρόνια και «τρελλαίνονται». Κάθε λεπτό που περνάει όλο και απομακρύνει την ελπίδα για μητρότητα και παιδοποιϊα. Μετά αρχίζουν οι λογισμοί για άγαμη μητρότητα. Αν τελικά παντρευτούν, αυτό γίνεται πολύ καθυστερημένα, όχι σπάνια και μετά τον θάνατο των γονέων τους, που πήγαν μάλλον «σκασμένοι», και τότε αρχίζουν οι προσπάθειες για αμφίβολες εξωσωματικές και οι πολυδάπανες εμβρυομεταφορές και τελικά το ενδεχόμενο της υιοθεσίας πλησιάζει όλο και περισσότερο. Έτσι η πραγματική ζωή πάει πίσω.

    Οι νέες μετά από όλα αυτά τραυματισμένες οργανικά και πνευματικά, προδομένες από ανθρώπους και θυμωμένες με τον εαυτό τους, γογγύζοντας ενίοτε κατά του Θεού αδυνατούν να συλλάβουν παιδί. Πειραματίζονται πλέον σε νέες σχέσεις κάνοντας πολλές εκπτώσεις στις απαιτήσεις τους, προκειμένου να κρατήσουν στα χέρια τους έστω ένα και μοναδικό καρπό, τη στιγμή που θα ήταν πολύτεκνες μάνες. Αν αυτό έλθη κάποτε, το έχουν σα μαχαραγιά, μοναχοπαίδι άλλωστε, φοβούνται μη τους πάθει τίποτε και στη βάπτιση βάζουν τρία ονόματα για να καλύψουν όλους τους παππούδες. Και το μοναχοπαίδι γίνεται κακομαθημένο μοναχοπαίδι. Αυτό όμως  που καταφέρνουν τελικά να έχουν  στα χέρια τους είναι συνήθως μια δυαδική συντροφικότητα με γκρίνια και ένα αγχωτικό ανικανοποίητο.

Έλεγε κάποιος ότι «αν οι κοπέλλες δεν ενέδιδαν στις σχέσεις, σήμερα θα ήταν όλες παντρεμένες». Τώρα είναι και γερασμένες και άκαρπες. Πολλές είναι μόνες. Κάνουν μεταπτυχιακά και κοιτάζουν πρώτα,  όπως λένε, την καριέρα τους.

    Κι όμως πρώτη προτεραιότητα είναι η ζωή και η δημιουργία, η οικογένεια, γιατί μεταξύ των άλλων μέσα σ΄ αυτή την υπάρχουσα αβεβαιότητα γίνονται και πολλές αμαρτίες και πολλές εκτρώσεις. Αποτέλεσμα;

   Το αρχικό βασικό λάθος ποιο ήταν; Η λατρεία της προβαλλόμενης εικονικής πραγματικότητας και το δαιμονικό ψευδέστατο λόγιο: «Έχουμε καιρό! Ακόμη νωρίς είναι». Αυτά σαφώς υποβοηθούμενα από την επάρατη τηλεόραση, την ηλεκτρονική – διαδικτυακή επικοινωνία και την έρπουσα αμαρτωλότητα.

    Αν όλο αυτό σήμερα δεν είναι μια τραγική πραγματικότητα, όποιος το υποστηρίξει, δεν αληθεύει. Δυστυχισμένες υπάρξεις βρίσκονται πλέον διαρκώς ανοιγμένες στο πέλαγος της ζωής, χωρίς ποτέ να βρούνε το δικό τους λιμάνι και να δέσουν με ασφάλεια. Εκείνο που βιώνουν είναι η απελπισία, ο γογγυσμός προς τον Θεό που δεν φταίει σε τίποτε και η προσωπική τους μοναξιά και παραξενιά.

   Σημειωτέον ότι όλα αυτά τα χρόνια της συμβίωσης για να εξακριβώσουν οι διαπλεκόμενοι νέοι μας αν ταιριάζουν, γίνονται αμαρτίες και εγκλήματα και πολλά ζευγάρια παραμένουν μακριά από τα ζωοπάροχα και αγιαστικά μυστήρια της Εκκλησίας μας. Τίποτε δεν πάει καλά και αρχίζουν και διερωτώνται: “-Μήπως μας μάγεψαν;”

   Αρχίζουν και ψάχνουν κήπους, γλάστρες και πρεβάζια και υποψιάζονται μαγικές δυνάμεις και νεράϊδες με ξωτικά που δυσκολεύουν την περιπόθητη έλευση του γάμου, ρωτούν δεξιά κι αριστερά. Κι όμως φταίνε καθαρά οι αμαρτίες, η παράνομη σχέση και ζωή,  που κρατάνε μακριά τον δωρεοδότη Θεό και δεν έρχεται η ευλογία του Μυστηρίου του γάμου και παραμένουν οι συνδεδεμένοι τελικά δύο άκαρπα δένδρα.

   Χρειάζεται λοιπόν  επιστροφή στο Χριστό και το Ευαγγέλιο, μετάνοια, εξομολόγηση και συνεπής μυστηριακή ζωή.

    Χρειάζεται εσωτερικό ξεκαθάρισμα τι πρώτο και τι δεύτερο στη ζωή μας, προσευχή και μελέτη, αποφασιστικότητα για ζωή και δημιουργία, διότι μετά από μια περιπετειώδη και θολή περιπλάνηση στους δρόμους της αθέσμου ηδονής, δεν έρχονται τα πράγματα όπως μέσα στα σύννεφα του ρομαντισμού μας τα είχαμε φαντασθεί.

    Επιστροφή λοιπόν στο θέλημα του Θεού πρώτα και όλα τα άλλα θα μας τα δώσει ο Κύριος στον κατάλληλο χρόνο και θάμαστε χαρούμενοι και ευλογημένοι. Θάχουμε παιδιά και μείς και η Εκκλησία και η Πατρίδα.

Χριστιανική Εστία Λαμίας

site/xrestia