Πρωτοπρ. Βασίλειος Α. Γεωργόπουλος,Ὁ θρησκευτικός συγκρητισμός τῆς Νέας Ἐποχῆς

Ὁ θρησκευτικός συγκρητισμός τῆς Νέας Ἐποχῆς

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Ἐπικ. Καθ. Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

    Σέ πολλούς καί ποικίλους χώρους γίνεται λόγος γιά τήν ἀνεκτικότητα, τήν συμφιλίωση, τήν συνεργασία καί τήν προσφορά στήν πρόοδο τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ποικιλόμορφη συνεργασία τῶν διαφόρων θρησκειῶν.

    Ἡ προβληματική αὐτή υἱοθετήθηκε ἀπό τούς θιασῶτες τῆς λεγόμενης "Νέας Ἐποχῆς" ἤ Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου. Πρόκειται περί ἑνός παγκόσμιου φαινομένου , ἄκρως ἀντιχριστιανικοῦ ὡς πρός τό χαρακτήρα, ἀποκρυφιστικοῦ ὡς πρός τήν προέλευση καί πολυσύνθετου ὡς πρός τή διάρθρωση . Ἡ "Νέα Ἐποχή" διαφημίζει τήν ἐποχή τή δική της ἀκριβῶς ὡς ἐποχή ἁρμονικῆς συμβίωσης τῶν θρησκειῶν ἀφ'ἑνός καί ὑπέρβασης τῶν προβλημάτων ἀφ' ἑτέρου καί στό θρησκευτικό πεδίο, πού δημιούργησε ἡ ἐποχή τοῦ Ἰχθύος καθώς κυριαρχοῦσε ὁ Χριστιανισμός.

    Ὅλες οἱ θρησκεῖες ἀλλά καί αὐτά τά παραθρησκευτικά μορφώματα, σύμφωνα μέ τή νεοεποχίτικη ἀντίληψη, εἶναι ἰσότιμοι τρόποι προσέγγισης καί δρόμοι ἐναλλακτικῆς πρόσβασης πρός τό Θεό, πού βεβαίως δέν εἶναι ὁ Τριαδικός Θεός τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ θείας Ἀποκαλύψεως.

    Γιά τή "Νέα Ἐποχή" κάθε ἀντίληψη περί μοναδικότητας τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, κάθε θέση πού δέν ἀποδέχεται ὡς ἰσόκυρες ὅλες τίς θρησκευτικές δοξασίες, θεωρεῖται φανατισμός, μισαλλοδοξία, παρωχημένη καί διχαστική προσέγγιση.

    Ἀναφέρουν, χαρακτηριστικά, Ἕλληνες ἐκπρόσωποι τῆς “Νέας Ἐποχῆς” «κατά τήν ἐποχή αὐτή τῆς σύγκλισης τῶν πάντων ἐπί Γῆς, τό ζητούμενο ἀπό τούς ἀνθρώπους τοῦ πνεύματος εἶναι ἡ ἀπόρριψη κάθε ἐτικέτας καί κάθε θεώρησης μιᾶς θρησκείας ἤ πνευματικῆς ἀγωγῆς ὡς μοναδικῆς ἤ ἔστω ἀνώτερης».( Περ. ΖΕΝΟΦΙ, τεῦχ. 2 ,(1991), σ. 52).

   Ἄς δοῦμε δύο ἐπιπλέον σχετικές ἀντιπροσωπευτικές μαρτυρίες.

    Ἡ πρώτη, προέρχεται ἀπό τό ἀποκρυφιστικό σύστημα τῆς Θεοσοφίας. Ἡ Θεοσοφία : «Εὑρίσκει ὅτι εἰς τήν βάσιν των , τήν οὐσία των, ὅλαι αἱ θρησκεῖαι κρύπτουσι τήν αὐτήν ἀλήθειαν , παρουσιαζομένην ὑπό διαφόρους μορφάς , ἀναλόγως τῆς ἐποχῆς καί τοῦ λαοῦ πρός ὅν ἀποτείνονται» (Π. Π.Χατζηπέτρος, Θεοσοφία , Μ.Ε.Ε, τόμ 12 (1930 ), σ. 530 ). 

        Στά ἴδια πλαίσια κινεῖται καί ὁ Γάλλος Θεοσοφιστής Th.Pascal ὅταν ὁμιλεῖ γιά τήν «ἀπόδειξιν τῆς πνευματικῆς ἑνότητος πασῶν τῶν θρησκειῶν» . (Βλ .Th. Pascal, Α.Β.Γ. τῆς Θεοσοφίας , 1925 , σ. 19 .) Τήν ἴδια θέση ἐκπροσωπεῖ καί ἕνα ἑλληνικό νεοεποχίτικο ἔντυπο «Ἡ Ἀλήθεια, ἄν καί ἴδια πάντα, δόθηκε μέ διαφορετικό μανδύα, κάθε φορά ἀπό ἄλλη ὄψη, ἀνάλογα μέ τό χρόνο καί τόν τόπο» (Βλ. Περ. ΔΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, τ.13,2004).

Ἡ νεοεποχίτικη αὐτή ἐκδοχή τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ καλλιεργεῖται σήμερα τεχνηέντως καί ἀπό πολλά Μ.Μ.Ε., διαδικτυακούς τόπους, κοσμικά περιοδικά, περιοδικά νεοεποχίτικων κινήσεων ἀλλά καί πολλές φορές καί ἀπό τούς λεγόμενους διαμορφωτές γνώμης.

    Ὕστερα ἀπό τέτοιες τοποθετήσεις, ἀντιλαμβανόμαστε, γιατί κάθε λόγος πού ἀναφέρεται στή μοναδικότητα τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ θείας Ἀποκαλύψεως, κάθε τοποθέτηση πού ἀρνεῖται νά σμικρύνει ἤ νά ἐξισώσει τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας ὡς Σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ὁποιαδήποτε θρησκευτική μεταπτωτική δοξασία, χαρακτηρίζεται ἀπό τούς θιασῶτες τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ ὡς φανατισμός, ὡς μισαλλοδοξία καί ὡς παρωχημένη καί διχαστική προσέγγιση.

    Μπροστά σ’ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τίς μεθοδεύσεις, ὑπάρχει γιά τόν Ὀρθόδοξο χριστιανό μία μόνο ἀπάντηση. Ἡ ἀπόλυτη πιστότητα σέ ὅσα "Οἱ Προφῆται εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία παρέλαβεν καί οἱ διδάσκαλοι ἐδογμάτισαν".

Ορθόδοξος Τύπος, 26/12/2014