Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού - «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν»

Απόστολος: Γαλ. στ΄11-18

Ευαγγέλιο: Ιωάν. γ΄13-17

 «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν» (Ιωάν. γ΄ 16)

 Η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, εκδηλώθηκε με πολλούς τρόπους δια μέσου των αιώνων. Αποκορύφωμα αυτής της αγάπης η αποστολή του Υιού του εις τον κόσμο και ιδιαίτερα η Σταυρική του θυσία. Παρά την αποστασία των ανθρώπων ο Θεός ενεργεί με αγάπη. Μάλιστα και όταν ο Θεός γίνεται άνθρωπος, εντούτοις δεν έρχεται για να κρίνει, να δικάσει ή να καταδικάσει τον άνθρωπο, αλλά έρχεται «ίνα σωθεί ο κόσμος δι’ αυτού».

Ιδιαίτερα σημαντική η αποκάλυψη αυτή. Ο Υιός του Θεού δεν έρχεται απλά για να οδηγήσει τον άνθρωπο στη σωτηρία, αλλά και αποκαλύπτει ότι Αυτός θα είναι ο Σωτήρας του κόσμου. Αυτή την αλήθεια επιβεβαιώνει αργότερα και ο Απόστολος Πέτρος: «Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία ουδέ γαρ όνομα έστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς» (Πραξ. δ΄12). Δηλαδή «από κανέναν άλλο δεν μπορεί να προέλθει η σωτηρία, ούτε υπάρχει άλλο πρόσωπο κάτω από τον ουρανό δοσμένο στους ανθρώπους με το οποίο μπορούμε να σωθούμε».

Ο Σταυρός, λοιπόν, του Υιού του Θεού, του Ιησού δεν είναι απλά ένα γεγονός ιστορικό, αλλά είναι γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό για τον κάθε άνθρωπο που θα πιστέψει σ’ Αυτόν και θα θελήσει να σωθεί. Όπως είπε σήμερα και στο Νικόδημο: «Ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον». Πρέπει να υψωθεί ο Υιός του ανθρώπου, ώστε όποιος πιστεύει σ’ αυτόν να μη χαθεί αλλά να ζήσει αιώνια. Όπως με τη θέληση του ο άνθρωπος αποκήρυξε την προσφορά του θεού για την αιώνια ζωή, έτσι και τώρα με τη θέληση του και μέσα από την πίστη του θα πρέπει να αποδεχθεί τη νέα προσφορά του Θεού για την αιώνια ζωή. Μάλιστα η αγάπη του Θεού οικονομεί με τέτοιο τρόπο, που η σταυρική θυσία να είναι γεγονός επαναλαμβανόμενο κάθε φορά που τελείται το Μυστήριο της Θείας κοινωνίας, ούτως ώστε ο κάθε άνθρωπος δια μέσου των αιώνων να γίνεται κοινωνός και άρα συμμέτοχος αυτής της θυσίας. Και κοινωνός και συμμέτοχος σ’ αυτή τη σταυρική θυσία του Κυρίου, σημαίνει αποδοχή της λυτρωτικής της αξίας, αλλά και ενεργός μεταφορά της στην καθημερινή μας ζωή. Ακούσαμε να λέει ο Απόστολος Παύλος: «Όσο για μένα δε θέλω άλλη αφορμή για καύχηση εκτός από το σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, το σταυρό που πάνω του πέθανε ο κόσμος για μένα κι εγώ για τον κόσμο. Γιατί για όσους ανήκουν στον Ιησού Χριστό… όλοι είναι νέα δημιουργήματα».

Ο Σταυρός, λοιπόν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού δε μας σώζει άβουλα και παθητικά, αλλά μας μεταμορφώνει στην προσωπική και καθημερινή ζωή μας. Ο Απόστολος Παύλος είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός «Χριστώ συνεσταύρωμαι ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός. Ο δε νυν ζω εν σαρκί, εν πίστει ζω τη του υιού του Θεού του αγαπήσαντος με και παραδόντος εαυτόν υπερ εμού. Ουκ αθετώ την Χάριν του Θεού» (Γαλ. Β΄ 20-21).

Ο Χριστός δεν πέθανε κάποτε πάνω στο σταυρό. Ο Χριστός πέθανε για μένα, για σένα, για όλους και για τον καθένα ξεχωριστά. Μετά από αυτό πως αποδέχομαι αυτό το γεγονός και πως αυτό επηρεάζει τη ζωή μου; Ακούσαμε πιο πάνω τον Απόστολο Παύλο να ομολογεί: «Έχω πεθάνει στο σταυρό μαζί με το Χριστό. Και δε ζω πια εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπο μου ο Χριστός. Κι η τωρινή σωματική μου ζωή είναι ζωή βασισμένη στην πίστη μου στον Υιό του Θεού που με αγάπησε και πέθανε εκούσια για χάρη μου». Αυτή η συναίσθηση της αγάπης του Θεού με μεταμορφώνει ριζικά στην καθημερινή μου ζωή και με κάνει να είμαι όντως Χριστιανός. Σαν χριστιανός ενεργώ μέσα στα πλαίσια του θελήματος του Θεού, κι αν κάποτε από αδυναμία απομακρυνθώ από αυτό, μόλις μου υποδειχθεί ή μόλις το αντιληφθώ, τότε είμαι έτοιμος να το διορθώσω. Μέσα στα πλαίσια αυτά αναγνωρίζω ότι ο Χριστός είναι το κέντρο του κόσμου και όχι ο εαυτός μου. Ο Χριστός ως το φως του κόσμου προσφέρει νόημα και σκοπό στη ζωή μου. Μου προσφέρει μια ζωή που ξεπερνά το θάνατο, κι αυτή δεν είναι άλλη από την αιώνια ζωή για την οποία ο Κύριος μας οδηγήθηκε θεληματικά πάνω στο Σταυρό.

Μάλιστα αυτή την ύψωση πάνω στο Σταυρό ο Κύριος την παρουσιάζει σαν ύψιστη αναγκαιότητα «ούτως υψωθήναι δει τον Υιόν του ανθρώπου», είπε σήμερα στο Νικόδημο. Δει, πρέπει. Αυτή είναι η μόνη επιλογή, που επιβάλλει η αγάπη του Θεού. Όπως στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός όχι μόνο ελευθερώνει, αλά και σώζει το λαό του με την ύψωση του χάλκινου φιδιού, έτσι και τώρα προσφέρει σαν υπέρτατη πράξη αγάπης του Θεού τη δική του θυσία στο σταυρό προκειμένου να σωθεί από το θάνατο η ανθρωπότητα που προσβλήθηκε από το φίδι της αμαρτίας. Έτσι ο σταυρός του Χριστού και στη συνέχεια η ανάσταση του θα έχουν σαν σκοπό την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δεσμά του Άδη, όπως εκφραστικά παρουσιάζεται στην εικόνα της Αναστάσεως.

Αδελφοί μου, αν ισχύει η έκφραση «μια εικόνα χίλιες λέξεις», αυτό ισχύει απόλυτα με την εικόνα του Εσταυρωμένου. Την ίδια ώρα μπορούμε να πούμε ότι στην περίπτωση της εικόνας του εσταυρωμένου αυτή μπορεί να εκφραστεί κυριολεκτικά με μια μόνο λέξη, τη λέξη «αγάπη». Και τούτο γιατί αυτή εκφράζει διαχρονικά όχι μόνο την ουσία του Θεού, αλλά και τις διαδοχικές ενέργειες του Θεού υπέρ του κόσμου και του ανθρώπου, με αποκορύφωμα τη σταυρική του θυσία. Αυτή η ύψιστη προσφορά του θεού είχε διπλό στόχο. Πρώτον για να μη χαθεί ο κόσμος και δεύτερον για να έχει ο κόσμος «ζωήν αιώνιον». Η δωρεά του θεού είναι διαχρονικά παρούσα, όπως και οι ευεργετικές ακτίνες του ήλιου. Αν εμείς, μέσα από το σύννεφο των αμαρτιών και της απιστίας μας δεν μπορούμε να γίνουμε δέκτες της δωρεάς του Θεού την ευθύνη δεν θα τη φέρει ο Θεός, αλλά εμείς. Ας μην εμποδίζουμε τη χάρη του Θεού από του να φτάσει κοντά μας. Ας γίνουμε ένα σύγχρονο ηλιοθερμικό πάρκο που θα δέχεται την ακτινοβολία της χάριτος του θεού και που στη συνέχεια θα ζωογονεί τον εαυτό του και τους γύρω του. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης-