Όταν θα υπάρχουν δύο «Επίτιμοι Πάπες», σε περίπτωση ενδοβατικανείου δογματικής διαφωνίας, ποιος θα είναι ο «αλάθητος» εκ των τριών παπών;

ΟΤΑΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΥΟ «ΕΠΙΤΙΜΟΙ ΠΑΠΕΣ», ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΝΔΟΒΑΤΙΚΑΝΕΙΟΥ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΔΙΑΦΩΝΙΑΣ, ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο «ΑΛΑΘΗΤΟΣ» ΕΚ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΠΑΠΩΝ;

(Με βάση τη πρόσφατη δήλωση του Πάπα Φραγκίσκου, που αφήνει σαφώς  να εννοηθεί και ενδεχόμενο παραίτησης)

Του   Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Σε πρόσφατη δήλωση του Πάπα Φραγκίσκου, κατά την επιστροφή του από την Κορέα, ανέφερε ότι του απομένουν δύο έως τρία χρόνια ζωής.  Ακόμα και εάν τούτο δεν συμβεί ανέφερε, θα παραιτηθεί. Τούτο σαφώς εξυπονοείται με τη φράση του «ο δρόμος που χάραξε ο Βενέδικτος ΙΣΤ΄». Δηλαδή υπάρχει το ενδεχόμενο να προστεθεί ένας ακόμα  «Επίτιμος Πάπας» (Pontifex emeritus), με  την παραίτησή του.  Είναι πολύ πιθανό να υπάρχουν δύο παραιτηθέντες «Επίτιμοι Πάπες».

Γεννάται λοιπόν εύλογα το ερώτημα. Σε περίπτωση ενδοβατικανείου δογματικής διαφωνίας, ποιος θα είναι ο «αλάθητος» εκ των τριών παπών;  Όσο υπάρχει ομοφωνία, τα πράγματα είναι πιστεύουν ανώδυνα.  Σε περίπτωση διαφωνίας όμως;  Δεν θα υπάρξει βαβέλειος «δια-παπική» σύγχυση; Τέτοια προβλήματα, μόνο ο συνοδικός θεσμός τα επιλύει.   Η δογματική διαστροφή του αλαθήτου έγινε αφορμή για την εγκατάλειψη της συνοδικότητας. Η συνοδικότητα σημειώνει ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ «είναι μια πραγματικότητα που βιώνεται και όχι κάτι που απλώς μελετούμε και αναλύουμε» (από του σύγραμμά του  ‘’Το σώμα του ζώντος Χριστού.  Μια Ορθόδοξη ερμηνεία της Εκκλησίας’’).

Ο Ρωμαιοκαθολικισμός (παπισμός) δια του δόγματος του «αλαθήτου» διέστρεψε το εκκλησιολογικό φρόνημα της Μίας Αγίας Εκκλησίας.  Δια του «αλαθήτου» απωλέσθηκε το πρωτοχριστιανικό κάλλος της Εκκλησιαστικής συνέιδησης .  Ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας), ορθώς ομιλεί περί «αρχέγονης συνοδικότητας».  Δυστυχώς όμως  παρεισέφρησε η πλάνη του «αλαθήτου» η οποία αλλοιώνει ζοφωδώς το συνοδικό θεσμό.  Αν και το περί αλαθήτου δόγμα θεσπίστηκε το 1870 μ.Χ.  στην Α΄ Σύνοδο του Βατικανού, στην ουσία η δογματική τούτη διαστροφή μαζί με το «πλάνον άρχειν», είναι που καθόρισαν και την αποκοπή των Ρωμαιοκαθολικών (παπικών), από τη Μία Αγία Εκκλησία. 

Το παπικό δόγμα του «αλαθήτου», θεσπίστηκε κατά την Α΄ Σύνοδο του Βατικανού, με τη σημείωση «εκ καθέδρας».  Όμως «το αλάθητο επεκτάθηκε σε κάθε απόφαση του Πάπα», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Γέροντας Γεώργιος (Καψάνης), δηλαδή όχι μόνο όταν αποφαίνεται ο Πάπας, αλλά όποτε αποφαίνεται.  Μάλιστα στη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού, υποδείχθηκε ότι όποιος «αντείπει, ανάθεμα έστω», με αποτέλεσμα κάποιοι παπικοί θεολόγοι να λέγουν ότι και λάθος να πεί ο Πάπας, ως ορθό πρέπει τούτο να εκληφθεί.  Και ως είναι φυσικό το «αλάθητον», καθίσταται σοβαρός λόγος για την εμμονή, σε ότι πλάνο παρεισέφρησεν στον Παπισμό, καθότι δεν είναι εύκολο ο «αλάθητος πρώτος», να παραδεχθεί ότι λαθεύει, αν και κατά τη δήλωση του που προαναφέρθηκε, μίλησε ότι με την παραίτησή του θα του δοθεί η ευκαιρία να σκεφτεί τις αμαρτίες και τα λάθη του.

Παρατηρούμε ότι δογματική τούτη διαστροφή, μαζί με το παπικό πρωτείο, καθίστανται οι κατ’ εξοχήν εμμονές για τη μη επιστροφή των Ρωμαιοκαθολικών (παπικών) στην  Μία Αγία Εκκλησία. «Καμία αίρεσις» εξηγεί ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, «δεν εξηγέρθη τόσον ολοκληρωτικώς κατά του Θεανθρώπου Χριστού και της Εκκλησίας Του, ως έπραξε τούτο Παπισμός δια του αλαθήτου του Πάπα-ανθρώπου». Για το παπικό αλάθητο υπήρξαν και υπάρχουν ενστάσεις από παπικούς θεολόγους χωρίς ωστόσο να μπορέσουν να εισακουσθούν από το Βατικανό.  Τώρα που θα υπάρχουν και δύο «Επίτιμοι Πάπες», ποίαν απάντηση θα εφεύρουν οι Βατικάνειοι; 

Ο Ομολογητής Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, μιλώντας γι’ αυτούς που προσπαθούν «να αντικαταστήσουν την πίστη στον Θεάθρωπο με την πίστη στον άνθρωπο, να αντικαταστήσουν το Ευαγγέλιο κατ’ άνθρωπο, τη φιλοσοφία κατά Θεάνθρωπο με την φιλοσοφία κατ’ άνθρωπο, την  κουλτούρα κατά Θεάνθρωπο με την κουλτούρα κατ’ άνθρωπο.  Με μια λέξη να αντικαταστήσουν τη ζωή κατά Θεάνθρωπο με τη ζωή κατ’ άνθρωπο»,  σημειώνει ότι «το 1870 στην Α΄ Σύνοδο του Βατικανού, όλα αυτά συνεκεφαλαιώθησαν στο δόγμα του αλάθητου Πάπα» (Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς – Άνθρωπος και Θεάνθρωπος).

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το περί αλαθήτου δόγμα καταρρίπτεται και από τη στάση κάποιων Παπών.  Ο Πάπας Λιβέριος (352-366 μ.Χ), είχε καθαιρεθεί επειδή υπέγραψε την αρειανίζουσα ομολογία περί «ομοιουσίου».   Ο Πάπας Ονώριος ο Α΄ (625-638 μ.Χ.)  καταδικάστηκε από την ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο, επειδή ασπάστηκε τον Μονοθελητισμό.  Ο Πάπας   Ιννοκέντιος  Δ΄  είχε ορίσει να καίονται οι διαφωνούντες με τα παπικα δόγματα.   Αυτό φυσικά υποστηρίχθηκε με επίσημες παπικές βούλες και από άλλους Πάπες.  Ο Πάπας Σέργιος  Δ΄ (1009-1012 μ.Χ.) έβαλε την αυθαίρετη προσθήκη του «filioque», ενώ προηγουμένως ο Πάπας Λέων Γ΄ (796-816 μ.Χ.) Ορθοδόξως το πολέμησε.

Η εν αληθεία αγάπη υποδεικνύει την Ορθόδοξη Ομολογία, προς τους Ρωμαιοκαθολικούς (παπικούς ) που είναι αποκομμένοι από τη Μία Αγία Εκκλησία και σε αυτή τη δογματική πλάνη του «αλαθήτου». Δυστυχώς ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας σε συνέντευξή του, στην εφημερίδα ‘’Έθνος’’ 20 Μαρτίου 1970, ανέφερε το ατυχέστατο για το  αλάθητο «Αφήστε τον Πάπα να το έχει (το  αλάθητο) αν θέλει». Αντί άλλης απαντήσεως στο  απαράδεκτο του λόγου αυτού, ας είναι τα λόγια του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς «Δεν υπάρχει αμφιβολία· το δόγμα αυτό (του αλαθήτου) είναι η αίρεσις των αιρέσεων, μια άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου Χριστού» (Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς – Άνθρωπος και Θεάνθρωπος).