Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου -«Οι δε Φαρισαίοι έλεγον∙ εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια».

Ευαγγέλιο: Ματθ. Θ΄27-35 

«Οι δε Φαρισαίοι έλεγον∙ εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια».

Δυο θαύματα παρουσιάζει ενώπιό μας το σημερινό ιερό Ευαγγέλιο, αγαπητοί μου αδελφοί. Το πρώτο είναι η θεραπεία δυο τυφλών, που όταν μαθαίνουν ότι περνά από μπροστά τους ο Ιησούς, Τον ακολουθούν κατά πόδας και φωνάζουν με επιμονή «ελέησέ μας Υιέ Δαβίδ». 

Και βγαίνει η κραυγή τους αυτή από τα βάθη της πονεμένης ψυχής τους, για να διαδηλώσει τον πόνο και τον πόθο τους. Οι δυο τους για χρόνια στερούνται του Θείου δώρου του φωτός, που αποκαλύπτει στον άνθρωπο τον ωραιότατο τούτο κόσμο και τον καθιστά ικανό να ανάγεται από τα δημιουργήματα στο Δημιουργό και να δοξάζει τη Θεία Του Παντοδυναμία και Αγαθότητα και Σοφία. Κι ενώ αποχωρούν οι δυο τυφλοί, θεραπευμένοι, ακολουθεί το δεύτερο θαύμα της περικοπής. Φέρνουν στον Κύριο ένα κωφάλαλο, δαιμονισμένο. Χωρίς χρονοτριβή εκδιώκει από τον άνθρωπο το δαιμόνιο και αμέσως ο κωφάλαλος γίνεται τελείως καλά. Ο άδολος όχλος, που βλέπει το πρωτοφανές αυτό γεγονός, λεει με θαυμασμό. «Ποτέ ως τώρα δεν είδαν οι Ισραηλίτες τέτοια πράγματα». Οι κακοί όμως Φαρισαίοι, βλέποντας τα θαύματα, λένε ότι με την δύναμη του Σατανά, δηλαδή του αρχηγού των δαιμόνων βγάζει ο Κύριος τα δαιμόνια. Κάμνει θαύματα, λένε, γιατί συνεργάζεται με τον Βεελζεβούλ. Μ’ αυτό φαίνεται ότι η διαστροφή της ψυχής τους δεν έχει όρια. Γι’ αυτό και η γεμάτη φθόνο συμπεριφορά τους, μας δίνει σήμερα την αφορμή, να στρέψουμε κι εμείς το νού μας προς το πάθος αυτό του φθόνου, και να δούμε πως μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτό.

Ο φθόνος, αγαπητοί, είναι πάθος φοβερό με πολλά και φρικτά αποτελέσματα. Είναι φίδι φαρμακερό, που κατατρώγει τα σωθικά του φθονερού ανθρώπου. Είναι βδέλλα που απορροφά το αίμα και κάμνει τον άνθρωπο να λειώνει από το κακό του. Είναι πάθος που τον αναγκάζει να λυπάται στη χαρά του άλλου. Που τυφλώνει και δεν μπορεί να δει τίποτε καλό σ’ αυτό που φθονεί. Πάθος σκληρό που οδηγεί σε αδικίες και συκοφαντίες. Πάθος που στέλλει πολλούς στον τάφο και άλλους στην φυλακή. Πάθος που γίνεται αιτία να χωρίζουν αντρόγυνα, να γίνονται εχθροί οι συγγενείς, να μη ομιλούν μεταξύ τους οι γείτονες, να διαλύονται συνεταιρισμοί, να μην μπορεί να πάρει κάποιος μια καλή απόφαση. Πρόκειται για πάθος άγριο που απομονώνει από τους συνανθρώπους μας. Κάμνει τον άνθρωπο να υποπτεύεται τους πάντας και τα πάντα μέσα στο ίδιο το περιβάλλον του. Τον εμποδίζει να μιλά ελεύθερα. Τον αναγκάζει να κάμνει ό,τι μπορεί, για να μη φανεί η πληγή, που είναι ανοικτή μέσα του και τρέχει διαρκώς. Είναι επομένως αξιοδάκρυτοι όσοι δεν προσέχουν και αφήνουν την ψυχή τους να κυριευθεί από το φοβερό αυτό τύραννο, που λέγεται φθόνος.

Ο φθόνος είναι ακόμα φρικτή ασθένεια, που ταλαιπωρεί και βασανίζει αυτό που την έχει. Γιατί δεν τον αφήνει να ησυχάσει ποτέ. Τον κεντά διαρκώς και τον  ενοχλεί και τον ταράζει μέρα και νύχτα. Κάμνει μαύρη τη ζωή του και εμποδίζει την ψυχή του να χαρεί και να αισθανθεί ευαισθησία και ευφροσύνη. Πικραίνει και την πλέον γλυκιά και ευχάριστη ώρα της ζωής του και συγκλονίζει όλο το είναι του ανθρώπου αυτού. Κι ενώ ελάχιστα ο φθόνος μερικές φορές μπορεί να βλάπτει τους άλλους ανθρώπους, είναι κακό πρώτιστα προσωπικό για εκείνο που το έχει. «Όπως», δηλαδή, «η σκουριά φθείρει το σίδερο», μας λεει ο Μέγας Βασίλειος. «έτσι φθείρει και ο φθόνος την ψυχή εκείνου που τον έχει». «Η καλύτερα», συνεχίζει, «όπως οι οχιές», λένε, «ότι γεννώνται τρώγοντας την κοιλιά που τις κυοφόρησε, έτσι και ο φθόνος έχει φυσικόν του να κατατρώγει την ψυχή που τον γεννά».

Η αρρώστια αυτή, όμως, του φθόνου, έχει και ολέθρια αποτελέσματα και καταστρεπτικές συνέπειες, τόσο για την παρούσα όσο και για την μέλλουσα ζωή. Αυτός που άφησε την ψυχή του να γεμίσει με τα έλκη του φθόνου, είναι αδύνατο να συζήσει και να συνεργασθεί με αυτούς που φθονεί. Τυφλώνεται η διάνοιά του και δεν μπορεί να διακρίνει σωστά τα πράγματα και τις καταστάσεις. Νομίζει ότι αυτός έχει πάντα δίκαιο και όλοι οι άλλοι άδικο. «Ο φθόνος», όπως λεει και πάλιν ο Μέγας Βασίλειος, «είναι λύπη για την ευτυχία του πλησίον. Για τούτο ποτέ δεν λείπουν από το φθονερό αθυμίες, ποτέ δεν λείπουν μελαγχολίες». Κι ασχολείται με τον πλησίον του, τον γείτονα του, ακόμα και με τον γνωστό και φίλο του. Και στεναχωριέται και πολλές φορές λυπάται αν οι γύρω του ζουν μια ευτυχισμένη ζωή. Είναι αξιοσημείωτα, κι εδώ, τα όσα αναφέρει και πάλιν για τον φθονερό ο Μέγας Βασίλειος. «Ευφόρησε το χωράφι του πλησίον; Έχει επάρκεια το σπίτι του απ’ όλα τα αγαθά της ζωής; Έχει πάντοτε ο άνθρωπος, ο πλησίον, χαρές; Όλα αυτά», απαντά ο ίδιος, «είναι τροφή της αρρώστιας του φθόνου και πρόσθετη οδύνη για το φθονερό. Ώστε ο φθονερός δεν διαφέρει σε τίποτε από το γυμνό άνθρωπο που από όλους πληγώνεται... Και η δυσκολία της νόσου είναι, ότι δεν μπορεί ούτε να μιλήσει γι’ αυτή, αλλά είναι σκυφτός και κατηφής και αναστατωμένος και θρηνεί και κλαίει και γίνεται δυστυχής». (Από την ομιλία του Μεγάλου Βασιλείου για το φθόνο).

Για να απαλλαγούμε, λοιπόν, από τη  φοβερή αυτή γάγγραινα της ψυχής, πρώτιστα και κύρια θα πρέπει να παρακαλούμε και να ικετεύουμε τον Κύριο να μας λυπηθεί στην κατάσταση που βρισκόμαστε και να στείλει την Χάρη Του, για  να μας λυτρώσει από το κακό αυτό. Το ιατρείο, όπου είναι δυνατό να θεραπευθούμε είναι το μέγα και φιλάνθρωπο Μυστήριο της Ιεράς Εξομολόγησης. Όταν καταφεύγουμε με συντριβή στο Εξομολογητήριο και ακολουθούμε κατά γράμμα τις συνταγές και οδηγίες του πνευματικού μας, είναι πολύ βέβαιο ότι θα γίνει και για μας πραγματικότητα η απαλλαγή από τον φθόνο. Σ’ αυτό θα χρειασθεί και η δική μας συνεργασία και προσπάθεια. Θα πρέπει δηλαδή να πιέσουμε τον εαυτό μας, για να κάμνουμε ότι θα μας υποδείξει ο πνευματικός. Θα πρέπει να αγωνιζόμαστε για να λέμε πάντα καλούς λόγους γι’ αυτόν που τυχόν φθονούμε. Όταν δείχνουμε καλή διάθεση και κάνουμε ότι εξαρτάται από εμάς τότε να είμαστε βέβαιοι ότι το φοβερό αγκάθι του φθόνου θα απομακρυνθεί από εμάς.

Αδελφοί μου! Τόσο μεγάλο κακό είναι ο φθόνος, που ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, λέει, ότι κάμνει τον άνθρωπο ακάθαρτο και βδελυκτό, έστω και αν κλαίει, και αν αγρυπνεί και αν νηστεύει (ΛΖ΄, Ομ. Ιωάνν.) Καμιά πραγματική αρετή δεν μπορεί να συνυπάρχει με το φθόνο. Ας το προσέξουμε ιδιαίτερα τούτο και ας παρακαλούμε τον Κύριο να μη επιτρέψει να εισέλθει μέσα μας ποτέ το μικρόβιο του φθόνου. Όσοι τυχόν πάσχουμε, λίγο ή πολύ, από την αρρώστια αυτή, ας Τον ικετεύουμε με επιμονή να μας απαλλάξει με τη Χάρη Του και να φυτεύσει Εκείνος μέσα στην ψυχή μας το λουλούδι της αγάπης, που θα είναι η σωτηρία μας.

 † Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος –Μητροπόλεως Πάφου