Κυριακή Δ΄ Ματθαίου -"οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον"

Ἀπόστολος: Ρωμ. στ´ 18−23

Εὐαγγέλιον: Μάτθ. η´ 5−13

Ἦχος: γ´.— Ἑωθινόν: Δ´

"οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον"

Στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἔχουμε ἕνα ὑπέροχο παράδειγμα πίστεως, ποὺ καὶ ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς ἐθαύμασε καὶ ἐπήνεσε.

Ὅταν ὁ Κύριος εἰσῆλθε στὴν Καπερναούμ, ἕνας ἑκατόνταρχος Τὸν πλησίασε, γιὰ νὰ Τὸν παρακαλέσει γιὰ τὴν θεραπεία τοῦ δούλου του. Προφανῶς, θὰ ἐπρόκειτο γιὰ ἕνα δοῦλο πολύτιμο καὶ πολὺ ἀγαπητὸ στὸν ἑκατόνταρχο, γιὰ νὰ λάβει ὁ τελευταῖος τὸ θάρρος νὰ προσεγγίσει αὐτὸς ἕνας ἐθνικός, τὸν Κύριο.

Ὅμως ὁ Χριστὸς ἀνταποκρινόμενος στὸ αἴτημα τοῦ ἑκατοντάρχου, ἐκδηλώνει τὴν διάθεση νὰ εἰσέλθει στὴν οἰκία του καὶ νὰ θεραπεύσει τὸν ἀσθενῆ δοῦλο. Καὶ αὐτὸ τὸ κάνει ὁ Κύριος προκειμένου νὰ ἀποκαλυφθεῖ ἡ μεγάλη πίστη, γιὰ νὰ γνωρίσουν ὅλοι τὴν ἀρετή του. Πράγματι, ἡ ἀπάντηση τοῦ ἑκατοντάρχου εἶναι ἀξιοθαύμαστη. Λέγει ὅτι «οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθης», δεικνύων ἔτσι ὅτι θεωρεῖ τὸν ἑαυτόν του ἀνάξιον νὰ τύχει μίας τέτοιας εὐεργεσίας ἀλλὰ καὶ τῆς τιμῆς νὰ δεχθεῖ τὸν Κύριο στὴν οἰκία του (Ἅγ.Ἰω. Χρυσόστομος).

Ἂν ἀναλογισθοῦμε ὅτι τὸν λόγο αὐτὸν τὸν λέει ἕνας ἄνθρωπος ἐξουσίας, ἕνας ἑκατόνταρχος τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε ὑπὸ τὴν διοίκησή του τόσους ἀνθρώπους, τότε κατανοοῦμε περισσότερο τὴν ταπείνωση καὶ τὴν συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός του ἔναντι τοῦ Κυρίου. Ἀπὸ ἕνα στρατιωτικὸ θὰ περιμέναμε μία ἀγέρωχη καὶ ὑπερήφανη συμπεριφορά. Ἀντιθέτως, βλέπουμε μία ἀξιοθαύμαστη ταπεινοφροσύνη.

Ἤδη, ἀπὸ πνευματικῆς ἀπόψεως, ὁ ἑκατόνταρχος ἦταν πολὺ πιὸ κοντὰ στὸν Θεὸ ἀπὸ πολλοὺς ἄλλους. Συνήθως, ἄνθρωποι μὲ ἐξουσία, ἀξιώματα, ὑπεύθυνες θέσεις, αἰσθάνονται ἀσφάλεια καὶ δύναμη, μία ὑπεροχὴ ἔναντι τῶν ἄλλων. Ὄχι ὅμως ὁ ἑκατόνταρχος, ὁ ὁποῖος ἔχει ἤδη κάνει τὰ πρῶτα σημαντικὰ βήματα πρὸς τὸν Χριστό.

Ἡ ταπείνωση ἀποτελεῖ τὴν βάση τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ τὸ θεμέλιο ὅλων τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν. Αὐτὴ λοιπὸν ἡ ταπείνωση, μαζὶ μὲ τὴν πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου, προσελκύει τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἑκατόνταρχος, ὡς ἄνθρωπος ποὺ γνωρίζει πολὺ καλὰ τί σημαίνει ἐξουσία καὶ ἐκτέλεση διαταγῶν, ἀναγνωρίζει στὸν Χριστὸ τέτοια ἐξουσία ὥστε καὶ μόνον ὁ λόγος Του νὰ ἀρκεῖ, γιὰ νὰ θεραπεύσει τὸν δοῦλο του.

Ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασε τὴν μεγάλη πίστη καὶ τὴν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη τοῦ ἑκατοντάρχου καὶ τὴν ἐπαινεῖ δημοσίως, λέγων ὅτι "οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον". Μάλιστα, χρησιμοποιεῖ ὁ Κύριος τὸ παράδειγμα τῆς πίστεως τοῦ ἑκατοντάρχου, ἑνὸς ἐθνικοῦ, γιὰ νὰ δείξει ὅτι πολλοὶ ἐξ ἐθνῶν θὰ πιστεύσουν ἐνῶ οἱ Ἰσραηλίτες, τὰ τέκνα τοῦ Ἀβραὰμ καὶ κληρονόμοι τῶν ἐπαγγελιῶν καὶ εὐλογιῶν τοῦ Θεοῦ, θὰ ἀπορρίψουν τὸν Χριστὸ καὶ θὰ εὑρεθοῦν ἐκτὸς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

Ὁ Χριστὸς χρησιμοποιεῖ τὸ ρῆμα «ἀνακλιθήσονται», γιὰ νὰ παρομοιάσει τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν μὲ τὸ μεσσιανικὸ δεῖπνο (Ματθ. κβ´ 1-14), στὸ ὁποῖο ἄνθρωποι ἐξ ἀνατολῶν καὶ ἐκ δυσμῶν, ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης καὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς λαούς, θὰ εὑρεθοῦν καλεσμένοι στὸ δεῖπνο ἀξιωθέντες διά πίστεως, ἐνῶ οἱ υἱοὶ τῆς βασιλείας, οἱ Ἰσραηλίτες, θὰ ἐκβληθοῦν διά τὴν ἀπιστίαν τους καὶ θὰ εὑρεθοῦν στὸ σκότος τὸ ἐξώτερον, σὲ τόπον κολάσεως καὶ βασάνων. Ὁ Κύριος, μὲ τὸν λόγον αὐτόν, θέλησε νὰ καταστείλει τὸν ἐγωϊσμὸ τῶν Ἰουδαίων, ποὺ εἶχαν ἀλαζονεία, διότι ἦσαν ἐκ τοῦ γένους τοῦ Ἀβραάμ, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ παρηγορήσει καὶ τοὺς ἐξ ἐθνῶν, ὥστε νὰ προσελκύσει αὐτοὺς διά τῆς πίστεως στὸν Χριστὸ (Εὐθύμιος Ζιγαβηνός). Ἀφοῦ ἐπήνεσε δημοσίως τὴν πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου, ὁ Κύριος τοῦ εἶπε: «ὕπαγε, ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι». Καὶ ἀμέσως ἐθεραπεύθη ὁ δοῦλος. Κατὰ τὸ μέγεθος τῆς πίστεως τοῦ ἑκατοντάρχου, κατέστη δυνατὴ ἡ θαυμαστὴ θεραπεία.

Τέτοιου εἴδους πίστη ζητεῖ ἀπὸ ἐμᾶς ὁ Κύριος. Πίστη ἀπόλυτη, ἀφοσιωμένη, χωρὶς δισταγμοὺς καὶ λογισμοὺς ἀμφιβολίας. Ὅπως στὸν στρατὸ ὑπάρχει ἀπόλυτη ὑπακοὴ καὶ ἄμεσος ἐκτέλεση τῶν διαταγῶν, ἔτσι καὶ ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, ὡς στρατιῶτες Χριστοῦ, ὀφείλουμε στὸν Κύριο ἀπόλυτη ὑπακοὴ στὸ θέλημά Του καὶ στὴν ἐργασία τῶν ἐντολῶν Του, διότι ἔτσι ἐκδηλώνουμε τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀφοσίωσή μας σὲ Αὐτόν.

Ἂς ἀναρωτηθοῦμε, ἔχουμε ἐμεῖς τέτοια καὶ τόσον δυνατὴ πίστη, ὅπως αὐτὴ τοῦ ἑκατοντάρχου; Ἆραγε, ὅταν ἔλθει ὁ Κύριος, θὰ βρεῖ τέτοια πίστη στοὺς ἀνθρώπους; Νὰ εἴμαστε διαρκῶς σὲ πνευματικὴ ἐγρήγορση, νὰ ἐμπιστευόμαστε τὴν ζωή μας καὶ τὰ πάντα στὸν Κύριο («πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα»), καὶ νὰ βαδίζουμε διά πίστεως

Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος

Ορθόδοξος Τύπος,27 /06/2014