Κυριακή του Πάσχα - «ἐν αὐτῷ ζωή ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τοῦ κόσμου»

Απόστολος: Πράξ. Α΄1-8

Ευαγγέλιο: Ιωάν. Α΄ 1-17

«ἐν αὐτῷ ζωή ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τοῦ κόσμου»

Ἡ Λαμπροφόρος ἑορτὴ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἐγκαινιάζει μία νέα πνευματικὴ πραγματικότητα, στὴν ὁποία καλοῦνται νὰ εἰσέλθουν ὅσοι ἐπίστευσαν καὶ πιστεύουν στὸν Ἀναστάντα Χριστόν. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἡ Ζωή, ἡ ὄντως Ζωή, ἀπεκαλύφθη, ἐφανερώθη στοὺς ἀνθρώπους ἐπὶ τῆς γῆς, ἔλαβε ἀνθρωπίνη μορφὴ καὶ μᾶς ἔδωσε τὴν εὐκαιρία νὰ Τὸν δοῦμε καὶ νὰ Τὸν γνωρίσουμε. Ὁ Ἰωάννης καὶ πλῆθος πολὺ ἄλλων μαθητῶν καὶ ἀποστόλων ἔζησαν τὴν θεϊκὴ αὐτὴ ἀποκάλυψη, καὶ αὐτὴν ἀναγγέλλουν στοὺς ἄλλους, ὥστε καὶ αὐτοὶ νὰ συμμετάσχουν στὴν χαρὰ καὶ τὴν δόξα τοῦ Κυρίου: «καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας» (Ἰω. α´ 14).

Ὁ σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καθιστᾶ δυνατὴ τὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱόν, ἐφ' ὅσον ὁ Υἱὸς ἀπεκάλυψε στοὺς ἀνθρώπους τὸν Θεὸ Πατέρα (Ἰω. Ιδ' 6-9). Οἱ πιστοὶ ποὺ ἔλαβαν τὸ φῶς αὐτῆς τῆς ἀποκαλύψεως βιώνουν μία καινὴ πνευματικὴ ζωή. Αὐτὴ εἶναι ἡ εὐχάριστη ἀναγγελία τοῦ Ἰωάννου, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι φῶς ἁγιότητος, σοφίας καὶ ἀγάπης, ἡ ἀπόλυτη πηγὴ τοῦ πνευματικοῦ φωτὸς ποὺ διαλύει τὰ σκοτάδια τῆς ἀγνοίας, τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας. Ἀντιθέτως, ὁ διάβολος εἶναι ὁ πατέρας τοῦ ψεύδους καὶ τῆς πλάνης. Γιὰ νὰ ἔχει κάποιος κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ δὲν θὰ πρέπει νὰ περπατᾶ στὸ σκοτάδι. Ὀφείλει νὰ γνωρίζει τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ νὰ προσαρμόζει τὴν ζωή του σὲ Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τοῦ φωτός.

«Ὁ Χριστός, τὸ φῶς τοῦ κόσμου ἔχει ἔλθει ἀλλὰ πολλοὶ ἄνθρωποι ἀγάπησαν τὸ σκοτάδι παρὰ τὸ φῶς. Γιατί ὁ καθένας ποὺ κάνει ἔργα πονηρὰ μισεῖ τὸ φῶς καὶ δὲν ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, γιὰ νὰ μὴ ἐλεγχθοῦν τὰ ἔργα του, ἐνῶ αὐτὸς ποὺ πράττει τὸ ἀληθινό, ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, γιὰ νὰ φανερωθοῦν τὰ ἔργα του ὅτι ἔγιναν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ» (Ἰω. γ' 19-21).

Ἡ χριστιανικὴ ζωή ἀποτελεῖ μία συνειδητὴ προσπάθεια νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι φῶς στὴν πορεία μας πρὸς μία καινὴ ζωή ἁγιότητος. Ἡ σταυρικὴ θυσία τὸ Χριστοῦ ὡς ἄλλου Ἀμνοῦ, ποὺ θυσιάζεται καὶ σηκώνει πάνω Του τὶς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου, γιὰ νὰ τὶς ἐξαλείψει, καὶ τὸ ἐκχυθὲν τίμιον Αἷμα Του μᾶς καθαρίζει, μᾶς καθαγιάζει, μᾶς δίνει ζωή.

Αὐτὸ εἶναι τὸ μήνυμα ἀπὸ τὸν κενὸ Τάφο τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Συντρίβεται τὸ κράτος τοῦ θανάτου (Ἑβρ. β´ 14-15) καὶ τὸ σκότος τοῦ Ἅδου δίδει τὴν θέση του στὸ Φῶς. «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός», ψάλλουμε στὸν Πασχάλιο Κανόνα τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ Ἅδης ἐπικράνθη, κατηργήθη, ἐνεκρώθη, καθηρέθη (Κατηχητικὸς λόγος ἁγ. Ἰω. Χρυσοστόμου). Στοὺς κατοικοῦντας ἐν σκιᾷ θανάτου καὶ ὑπὸ τὸ κράτος τῆς ἁμαρτίας, ἔλαμψε τὸ φῶς τοῦ Θεοῦ (Ἅγ. Ἰω. Δαμασκηνός).

Ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως εἶναι ἡμέρα χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως. «Αὕτη ἡ ἡμέρα ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος, ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐγρανθῶμεν ἐν αὐτῇ». Τὸ Πάσχα τοῦ Κυρίου εἶναι ἑορτὴ ἑορτῶν καὶ πανήγυρις πανηγύρεων, διότι ἀποτελεῖ νίκη τῆς ζωῆς κατὰ τοῦ θανάτου, πέρασμα ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, ὅπως ψάλλουμε στὸν Κανόνα τῆς Ἀναστάσεως: «ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωὴν καὶ ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμᾶς διεβίβασεν».

Ὁ Σαρκωθείς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Ἀναστάς ἐκ νεκρῶν, προσφέρει στοὺς ἀνθρώπους τὴν ἐξαιρετικὴ τιμὴ καὶ προοπτική τῆς θεώσεως, αὐτὴν ποὺ ἀπώλεσε τὸ ἀνθρώπινο γένος ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἀδάμ, καὶ τώρα ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ νέου Ἀδάμ, τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, «ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ» (Ἰω. α´ 12).

Ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως ἀποτελεῖ τὸ θεμέλιοτῆς πίστεώς μας: «εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ὑμῶν" (Α' Κορ. ιε´ 17). Ὁ Χριστὸς ἠγέρθη ἐκ νεκρῶν ὥστε καὶ ἐμεῖς νὰ ζήσουμε μία ἀναγεννημένη ζωή, "ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν» (Ρωμ. στ´ 4).

Γιὰ νὰ βιώσουμε τὸ μέγα γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως, πρέπει νὰ μιμηθοῦμε τὰ Πάθη τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴν ὑπακοὴ γιὰ νὰ γίνουμε μέτοχοι τοῦ θανάτου Του, ὥστε καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του νὰ γίνουμε συμμέτοχοι καὶ νὰ λάβουμε Πνεῦμα Ἅγιον (Ἅγ. Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος).

Νὰ εὐχηθοῦμε τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως νὰ λάμψει στὴν ζωή μας, νὰ τὴν ἀνακαινίσει, νὰ φωτίσει τὰ σκοτάδια τῆς διανοίας καὶ τῆς καρδίας μας, ὥστε, ἀφοῦ «καθαρθῶμεν τὰς αἰσθήσεις καὶ ὀψόμεθα, τῷ ἀπροσίτῳ φωτὶ τῆς Ἀναστάσεως», τὸν Ἀναστάντα Χριστόν.

Ἀρχιμανδρίτης π. Κύριλλος Κεφαλόπουλος

Ορθόδοξος Τύπος,11/04/2014