Ιωάννης Τάτσης, Οι Τρεις Ιεράρχαι και η σύγχρονη παιδεία και θεολογία

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΚΑΙ

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Τοῦ κ. Ἰωάννη Τάτση, Θεολόγου

ΠΡΩΤΗ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μὲ ἐπιστολή της πρὸς τὸν Ὑπουργὸ Παιδείας τὸν περασμένο Ὀκτώβριο ζήτησε νὰ γίνουν οἱ δέουσες ἐνέργειες πρὸς ἀποκατάσταση τῆς σπουδαιότητας τῆς ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν. Ἀκολούθησε ἐπιστολὴ τῆς Πανελλήνιας Ἕνωσης Θεολόγων μὲ τὸν ἴδιο ἀποδέκτη, στὴν ὁποία ζητεῖται σαφῶς νὰ καθοριστεῖ ἡ 30ὴ Ἰανουαρίου ὡς ἑορτὴ καὶ ὄχι ὡς ἀργία καὶ τὸ πλαίσιο τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν νὰ περιλαμβάνει ἐκκλησιασμὸ γιὰ ὅλους τοὺς ἐκπαιδευτικοὺς καὶ μαθητές, ὁμιλίες καὶ ἄλλες ἐκδηλώσεις.

Ἡ ἀνάδειξη ὡστόσο τῆς σπουδαιότητας τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν γιὰ τὰ ἑλληνικὰ γράμματα καὶ τὴν παιδεία ἀπαιτεῖ πολλὲς ἀκόμη δράσεις καὶ ἀποφάσεις, ὥστε ἡ διδασκαλία τους, ποὺ τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχει παραγκωνιστεῖ, νὰ διαποτίσει καὶ πάλι τὴν παιδεία τῶν νέων τῆς Πατρίδας μας.

Πρῶτον, ἀπαιτεῖται ἡ ἐνίσχυση τοῦ ἁγιοπατερικοῦ χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Πέραν τῶν διδασκομένων σήμερα περικοπῶν τῆς Ἁγίας Γραφῆς, εἶναι ἀναγκαία καὶ ἡ ἀπὸ μετάφραση, μὲ παράλληλη παράθεση τοῦ ἀρχαίου κειμένου, διδασκαλία ἔργων τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν καὶ ἄλλων μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Προϋπόθεση βέβαια γιὰ τὴν οἰκοδόμηση ἑνὸς τέτοιου πατερικοῦ θεολογικοῦ μαθήματος εἶναι ἡ ἀπόσυρση τοῦ πιλοτικὰ ἐφαρμοζόμενου νέου Προγράμματος Σπουδῶν γιὰ τὰ Θρησκευτικὰ Δημοτικοῦ καὶ Γυμνασίου, ποὺ ὄχι μόνο δὲν ἐνισχύει τὸν πατερικὸ χαρακτήρα τοῦ μαθήματος, ἀλλά, πολὺ χειρότερα, μετατρέπει τὸ μάθημα σὲ θρησκειολογικὸ καὶ μάλιστα πολυθρησκευτικό.

Δεύτερον, τὰ πατερικὰ ἔργα μποροῦν νὰ ἀποτελέσουν μέρος τῶν κειμένων, ποὺ διδάσκονται στὸ μάθημα τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν ἀπὸ τὸ πρωτότυπο. Ἡ γλώσσα πολλῶν πατερικῶν κειμένων εἶναι ἁπλούστερη ἄλλων ἀρχαιοελληνικῶν καὶ ἑπομένως προσφέρεται γιὰ τὴν σταδιακὴ εἰσαγωγὴ τῶν μαθητῶν στὴν ἐκμάθηση τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς. Ὑπάρχουν ἄλλωστε πατερικὰ κείμενα καὶ μάλιστα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, ποὺ περιέχουν πολλὲς ἀναφορὲς σὲ διδασκόμενα σήμερα συγγράμματα ἀρχαίων Ἑλλήνων φιλοσόφων, ὅπως τοῦ Πλάτωνα, τοῦ Ἀριστοτέλη κ.ἄ. Συνδυασμὸς ἀρχαιοελληνικῶν καὶ πατερικῶν κειμένων μπορεῖ νὰ καταστήσει εὐκολότερη τὴ διδασκαλία τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν καὶ παράλληλα νὰ ἐμπλουτίσει τὸ περιεχόμενο τῆς παιδείας ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας καὶ ἱστορίας μὲ σημαντικὰ στοιχεῖα ὀρθόδοξης θεολογίας.

Τέλος τρίτον, στὴν ἐποχὴ τῆς μεταπατερικῆς σύγχυσης καὶ τῶν διαχριστιανικῶν καὶ διαθρησκειακῶν ἐπαφῶν πολλῶν πανεπιστημιακῶν θεολόγων καὶ ὑψηλόβαθμων κληρικῶν ἡ εἰς βάθος μελέτη καὶ ζωντανὴ συνέχιση τῆς πατερικῆς παράδοσης θὰ διαφυλάξει τὴ θεολογία καὶ τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ αἱρετικὲς καὶ ἀντιπατερικὲς παρεκκλίσεις. Οἱ ἐπιθυμοῦντες νὰ μεταβοῦν ἐκτὸς τῶν ὁρίων, ποὺ ἔθεσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, δὲν πρέπει νὰ γίνονται ἀνεκτοί, διότι θέτουν σὲ κίνδυνο ὄχι μόνον ἑαυτοὺς ἀλλὰ καὶ ὅσους διδάσκουν ἢ διαποιμαίνουν. Ὅσοι ἀρνοῦνται νὰ πορευτοῦν ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι, ἀλλὰ χαράζουν δικές τους ὁδοὺς στηριζόμενοι στὸ δῆθεν βαθυστόχαστο θεολογικὸ νοῦ τους, ποὺ στερεῖται θείου φωτισμοῦ, ὀφείλουν μετανοοῦντες νὰ ἐπιστρέψουν στὴν εὐθεῖα ὁδὸ τῶν Ἁγίων Πατέ- ρων, διαφορετικά, ἂν ἐμμείνουν στὸν κακόδοξο λογισμό τους, –φεῦ!- θὰ συρθοῦν αὐτοβούλως ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, ὄντες αὐτοκατάκριτοι.

Ορθόδοξος Τύπος, 17/01/2013