Χαράλαμπος Άνδραλης, «Σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών» Αφορισμός ή αδιαφορία;

«Σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών»

Αφορισμός ή αδιαφορία;

Χαράλαμπος Άνδραλης

«Σ' αυτά τά δύσκολα χρόνια ό καθένας  μας πρέπει να κάνη ότι γίνεται ανθρωπίνως καί ότι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνει στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη την συνείδηση μας ότι κάναμε εκείνο πού μπορούσαμε. Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι πρόγονοί μας από τους τάφους. Εκείνοι υπέφεραν τόσα για την πατρίδα και εμείς τι κάνουμε γι' αυτήν; Η Ελλάδα, η Ορθοδοξία, με την παράδοση της, τους Αγίους και τους ήρωές της, να πολεμήται από τους ίδιους τους Έλληνες και εμείς να μη μιλάμε! Είναι φοβερό!»

 π. Παΐσιος Αγιορείτης

Σε γνωστή εκπομπή του μεγάλου νεοταξικού καναλιού, παρενέβη τηλεφωνικώς ο αγωνιστής Μητροπολίτης Πειραιώς, επισημαίνοντας τα αυτονόητα για κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό, ότι δηλαδή η ομοφυλοφιλία αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα και ότι η θεσμοθέτησή της από το νομοθετικό σώμα, καθιστά αυτομάτως τους τολμητίες εκτός Εκκλησίας. Στα εύστοχα επιχειρήματα του θαρραλέου ανδρός, τα αντεπιχειρήματα ήταν η ειρωνεία και οι κοινότυπες αστειότητες ότι «είμαστε στο 2014», ή ότι τάχα «έχουν αντίθετη άποψη άλλοι Ιεράρχες» κλπ. Οι «παντογνώστες» δημοσιογράφοι (ο ένας μάλιστα από τους δύο δήλωσε σύμφωνος και με την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλοφίλους!) που κατέχουν σημαντικό μερίδιο για τη σημερινή κατάντια της χώρας μας, έγιναν τώρα και… «ειδικοί» να κρίνουν τι είναι ή τι δεν είναι αμαρτία, χωρίς να έχουν την παραμικρή επαφή, όπως γίνεται εμφανές, με τα Ιερά Κείμενα της Εκκλησίας μας.

Εδώ και χρόνια άλλωστε, γίνεται συστηματική προσπάθεια από τα ΜΜΕ να θεσμοθετηθεί η ομοφυλοφιλία ως σεξουαλική προτίμηση συμβατή με τη φύση του ανθρώπου, προβάλλοντας ως πρότυπα ανθρώπους με αυτή την παρέκκλιση και απομειώνοντας ασυζητητί οποιαδήποτε αντίθετη άποψη ως «σκοταδιστική», «φασιστική», «ακραία»… Το ιδεολογικό αυτό κίνημα, άρχισε δειλά-δειλά να αγωνίζεται και για τη θεσμοθέτηση της υιοθεσίας παιδιών από «οικογένειες» ομοφυλοφίλων.

 Μάλιστα, οι προωθούντες αυτοί την κατάσταση, αυτοπροσδιορίζονται ως χριστιανοί ορθόδοξοι, για να μας πείσουν ότι δήθεν η Εκκλησία δεν μπορεί να εμμένει σε αυτή τη θέση που έχει από την Ίδρυσή Της. Θα πρέπει δηλαδή η Εκκλησία να υιοθετήσει ένα άλλο «Ευαγγέλιο», συμβατό με κάθε είδους διαστροφή που θα βολεύει τους πάντες και θα αναπαύει τη συνείδησή τους, σε όποιο πάθος κι αν αυτοί είναι δέσμιοι.

Το κακό ξεκίνησε πολύ νωρίτερα, όταν στους εκκοσμικευμένους κύκλους των αδιάφορων και χωρίς την παραμικρή μεταφυσική ανησυχία χριστιανών, που αποτελούν ίσως το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, υιοθετήθηκε η άποψη ότι μόνο ο φόνος και η κλοπή αποτελούν αμαρτήματα. Παρά βέβαια την παραδοχή τους αυτή, και οι φόνοι αυξήθηκαν με τις αναρίθμητες εκτρώσεις που πραγματοποιούνται αδιαλείπτως, αλλά και οι κλοπές έγιναν καθημερινότητα του Νεοέλληνα, όπως φαίνεται σε όλο το φάσμα της σημερινής πραγματικότητας, από τη φοροδιαφυγή μέχρι τη νόθευση εμπορικών προϊόντων.

Οι δε προγαμιαίες γενετήσιες σχέσεις έχουν αμνηστευθεί εδώ και καιρό, με τις ευλογίες ακόμα και εκκλησιαστικών-θεολογικών προσωπικοτήτων, με τραγικό αποτέλεσμα την αδυναμία συγκρότησης υγιών και σταθερών οικογενειών, αφού ο σύγχρονος «μοντέρνος» άνθρωπος, κατά κανόνα, δεν μπορεί να αρκεσθεί μόνο σε ένα ερωτικό σύντροφο. Η κατρακύλα αυτή, ήταν βέβαιο ότι θα οδηγούσε  και στην αποδοχή των ομοφυλοφιλικών σχέσεων που συνάπτονται με… «αγάπη».

Και φτάνουμε στη σημερινή τραγική διαπίστωση ότι και μέσα στους χώρους της Εκκλησίας υπάρχουν άνθρωποι που αποδέχονται την ομοφυλοφιλία ως συμβατό με τον χριστιανισμό τρόπο ζωής, ενώ θεωρούν «ακραία» την επιλογή του Μητροπολίτη Πειραιώς να επιβάλει την κανονική ποινή του μεγάλου αφορισμού σε όσους Πειραιώτες βουλευτές ψηφίσουν την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια. «Λυπούνται τον αφορισμό!», όπως έλεγε από το 1992  ο γέροντας Παΐσιος που έβλεπε από τότε τη διοικούσα Εκκλησία να σιωπά στον ασταμάτητο πόλεμο που δέχεται από τη Νέα Εποχή και χτύπαγε συναγερμό για να κινητοποιηθούν όσοι έχουν αγωνιστικό φρόνημα…

Οι ίδιοι βέβαια νεωτεριστές θεολόγοι, με ενθουσιασμό και χαιρεκακία στηρίζουν και αποδέχονται τον αντικανονικό αφορισμό του μαχητικού ιεροκήρυκα κ. Νικολάου Σωτηρόπουλου, τον οποίο ο προσφάτως ανακηρυχθείς Άγιος Πορφύριος, ευλαβείτο και τιμούσε ιδιαιτέρως, για τα φλογερά του κηρύγματα και την αγάπη του προς την Εκκλησία.

Ο μεγάλος αφορισμός είναι καθιερωμένη ποινή που προβλέπεται από το Κανονικό Δίκαιο και αποτελεί αναγνώριση-διαπίστωση μιας κατάστασης που έχει ήδη επέλθει τις περισσότερες φορές, δηλαδή της αποκοπής του αφοριζόμενου από το Σώμα της Εκκλησίας, προς φύλαξη του ποιμνίου από τις διδασκαλίες και τις πρακτικές του τιμωρηθέντος. Αποτελεί δε πράξη υψίστης ανδρείας και θάρρους από τον γενναίο Μητροπολίτη, καθώς ο τελευταίος με οποιοδήποτε προσωπικό κόστος, πρόκειται να επιβάλει τον αφορισμό σε ισχυρούς ανθρώπους με υψηλά κοσμικά αξιώματα, όπως έκαναν στο παρελθόν οι ατρόμητοι Άγιοι Πατέρες για αυτοκράτορες και αξιωματούχους που υπερέβαιναν τα εσκαμμένα και όπως έπραξε στις μέρες μας η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Μολδαβίας.

Από την άλλη μεριά, πολλοί συνειδητοί χριστιανοί υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να λέμε ευθέως τις σκληρές αλήθειες, για «ιεραποστολικούς» λόγους, διότι τάχα έτσι φεύγει ο κόσμος από την Εκκλησία. Όμως όσο και αν ψάξουμε στην Αγία Γραφή και στους Αγίους Πατέρες πουθενά δεν θα εντοπίσουμε έκπτωση της πίστεως, χάϊδεμα αυτιών και ανάπαυση συνειδήσεων με ψεύδη ή μισές αλήθειες. Η Εκκλησία ανέκαθεν κηρύττει την αλήθεια και με απεριόριστη αγάπη τους δέχεται όλους με σκοπό να τους θεραπεύσει τα πάθη και όχι να τους επαναπαύσει σε αυτά. Δεν είναι μια κοινωνία καθαρών, αλλά αμαρτωλών (ων πρώτος ειμί εγώ, ο γράφων) που όμως συνειδητοποιούν την αμαρτωλότητά τους, δεν δικαιολογούν τα πάθη τους και αγωνίζονται για να τα νικήσουν με τη βοήθεια του Θεού.

 Ο συνειδητός χριστιανός αναλαμβάνει το σταυρό του κατά το Ευαγγελικό: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν
σταυρὸν αὐτοῦ…». Δεν αναγκάζει κανένα η Εκκλησία να υιοθετήσει τις απόψεις της, αλλά ούτε και ανέχεται κάποιον που θέλει να τη φέρει στα μέτρα του.