Κυριακή Ι΄ Λουκά – «Γύναι, απολέλυσαι της ασθενείας σου»

Απόστολος: Εφεσ. β΄ 14-22

Ευαγγέλιο: Λουκ. ιγ΄ 10-17

«Γύναι, απολέλυσαι της ασθενείας σου»

Η Γραφή λέγει κάπου, αγαπητοί αδελφοί, για τον Υιό του Θεού, ότι πέρασε από τη γη ευεργετώντας και θεραπεύοντας. «Διήλθεν ευεργετών και ιώμενος». Δεν έκαμε δηλαδή μονάχα στις ψυχές καλό, αλλά γιάτρευε και τις αρρώστιες του σώματος.

Για μια τέτοια, λοιπόν, γιατρειά μιλά η ωραία και γεμάτη εξαίσια νοήματα περικοπή που ακροαστήκαμε. Ο Κύριος βρισκόταν ένα Σάββατο σε κάποια συναγωγή και δίδασκε. Ανάμεσα, λοιπόν, στο πλήθος ήταν και μια γυναίκα που είχε μια σωματική πάθηση αξιολύπητα ολοφάνερη δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια, Το κορμί της ήταν τσακισμένο στα δυο και δεν μπορούσε καθόλου να το ορθώσει. Εκεί, λοιπόν, που μιλούσε ο Ιησούς, την πρόσεξε και, διακόπτοντας τη διδαχή του, της είπε:

-        Γυναίκα, έχεις απελευθερωθεί από την αρρώστια σου.

Απόθεσε ύστερα πάνω της τα χέρια κι ευθύς εκείνη ανορθώθηκε, δοξάζοντας το Θεό. Τότε, όμως, μπήκε στη μέση ο αρχισυνάγωγος κι αγανακτώντας για το ότι ο Ιησούς είχε κάμει εκείνο το θαύμα την ημέρα του Σαββάτου, μη τολμώντας δε ο άθλιος να απευθυνθεί στον ίδιο, έλεγε στον όχλο:

-        Έχετε έξι ημέρες για να εργάζεστε. Σ’ αυτές λοιπόν, να έρχεστε να θεραπεύεστε κι όχι την ημέρα του Σαββάτου.

Αλλά ο Κύριος δεν τον άφησε αναπάντητο. Με το πρόσχημα της αργίας του Σαββάτου, ο γεμάτος χολή και κακότητα εκείνος άνθρωπος είχε θελήσει να διαστρέψει στον λαό το πνεύμα της αληθινής θρησκείας. Ο μωσαϊκός νόμος απαγόρευε την εργασία κατά την αγία έβδομη ημέρα, όχι όμως βέβαια και την αγαθοεργία. Κι ο Ιησούς έκαμε ν’ αστράψει η αλήθεια αυτή στις ψυχές, όπου ο αρχισυνάγωγος έσπειρε τη σύγχυση.

-        Υποκριτή, του είπε. Ο καθένας σας το Σάββατο δεν λύνει το βόδι του ή τον γαϊδούρι του από τη φάτνη και δεν τα πηγαίνει για πότισμα; Αυτή, λοιπόν, η γυναίκα, που είναι θυγατέρα του Αβραάμ, κι ο Σατανάς την είχε δεμένη δεκαοκτώ χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί από τα δεσμά της παθήσεως της την ημέρα του Σαββάτου;

Ως λύσιμο χαρακτήρισε ο Κύριος την ίαση της γυναίκας εκείνης. Λύσιμο και απελευθέρωση από δεσμά, που δεν είχε κάνει απλώς η φύση, αλλά ο ίδιος ο Σατανάς. Αυτός είναι ο τεχνίτης κάθε δεινής καταστάσεως, ο απώτερος αίτιος κάθε παθήματος απ’ όσα βρίσκουν τους ανθρώπους.

Όταν η κτίσις βγήκε από τα χέρια του Θεού, ήταν «καλή λίαν». Δεν τη σκίαζε το παραμικρό ελάττωμα, η παραμικρή ατέλεια, η ελάχιστη κακία. Όταν, όμως, οι πρωτόπλαστοι έπεσαν στην παρακοή κι εκδιώκτηκαν από τον παράδεισο της τρυφής, τότε η κτίσις διασαλεύτηκε και αμαυρώθηκε, έγινε πεδίο ενεργείας του πονηρού πνεύματος. Τότε, ανάμεσα στα άλλα δεινά, που βρήκαν τον άνθρωπο, έκαμαν την εμφάνιση τους και οι αρρώστιες.

Όπως κάθε άλλο κακό, έτσι κι αυτές δεν προέρχονται ποτέ από τον Θεό. Προέρχονται από τον Διάβολο. Είναι ένα είδος από τα μυριότροπα δεσμά, που αυτός χαλκεύει για τον άνθρωπο.

Ο Θεός επιτρέπει, όπως και τις άλλες θλίψεις, τις αρρώστιες, όχι για τιμωρία ούτε για να κάμει το χατίρι του Πονηρού, αλλά για να δοξάζεται το άγιο όνομα του είτε με τη μετάνοια μας είτε με την υπομονή μας. Κι ότι έτσι είναι, φαίνεται από πολλά σημεία τα Γραφής. Ο παραλυτικός, που ο Ιησούς γιάτρεψε κοντά στην προβατική πύλη της Ιερουσαλήμ, είχε υψώσει την ψυχή του στον Θεό καταλαβαίνοντας από την πολυχρόνια εκείνη πάθηση του, ότι η αμαρτία στην οποία είχε δουλέψει, όταν ήταν νέος, οδηγεί στον θάνατο. Γι’ αυτό κι ο Σωτήρ του είπε: «Τώρα, που έγινες υγιής, πρόσεξε να μην ξαναπέσεις στην αμαρτία, για να μην σου συμβεί τίποτε το χειρότερο». Ο τυφλός, εξ’ άλλου, που επίσης έγινε καλά από τον Χριστό, διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο ότι δεν είχε γεννηθεί έτσι επειδή τάχα οι γονείς του ήταν δοσμένοι στην αμαρτία ούτε προκαταβολικά γιατί τάχα αυτός ο ίδιος ήταν κακός άνθρωπος. Όταν οι μαθητές πρόβαλαν αυτές τις δυο υπόνοιες, ο Κύριος τους είπε: «Ούτε οι γονείς του ούτε ο ίδιος αμάρτησαν, αλλά αυτό έγινε για να δοξαστεί ο Θεός». Σ’ αυτή την περίπτωση, η αρρώστια επιτράπηκε από τον Θεό όχι ως παιδαγωγικό μέσον για τη σωτηρία ενός αμαρτωλού, αλλά απεναντίας για να επιβραβευθεί μια αγαθή ψυχή, όπως ήταν εκείνη του τυφλού και να θριαμβεύσει η δύναμη και η χάρις του Θεού. Γι’ αυτό τον λόγο, ακόμη κι ένας Παύλος, είχε «σκόλοπα στη σάρκα». Γι’ αυτόν τον λόγο κι ένας δίκαιος Ιώβ έχασε μαζί με όλα τα αγαθά του και την υγεία του και βρέθηκε πάνω στην κοπριά, γεμάτος έλκη.

Κ ότι τεχνίτης των παθήσεων είναι ο Διάβολος, κι ότι ο Θεός απλώς τις επιτρέπει, φαίνεται καθαρά από την ιστορία ακριβώς του πολυάθλου Ιώβ, όπου διαβάζουμε ότι ο Διάβολος ζήτησε από τον Θεό την άδεια για να χτυπήσει τον δίκαιο άντρα με την αρρώστια, τη φτώχεια και τις άλλες δοκιμασίες, που του συνέβηκαν.

Ας ζητάμε, λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, από τον Κύριο, τον ιατρό των ψυχών και των σωμάτων, την απελευθέρωση μας από τις σωματικές ασθένειες, όπως κι από εκείνες της ψυχής. Κι ας μη ξεχνάμε ποτέ, ότι πίσω από τα φυσικά αίτια αυτών των παθήσεων υπάρχει πάντα ο δάκτυλος του Διαβόλου. Γι’ αυτό, πλάι στα φάρμακα και τις φυσικές θεραπείες, μεγάλη πάντα είναι η βοήθεια που δίνει η προσευχή, η μετάνοια, η κατάνυξη στο να αντιμετωπίζουμε τις ασθένειες του σώματος. Εκτός από εκείνες, που ο Θεός εξακολουθεί να τις χρησιμοποιεί για να δοξάζεται με την καρτερία μας, την υπομονή μας και την άσειστη πίστη μας. Εκτός από εκείνες, που μοιάζουν σαν τον σκόλοπα του μεγάλου Παύλου, ο οποίος τρεις φορές είχε παρακαλέσει τον Κύριο για την πάθηση εκείνη, αλλά έλαβε την απάντηση: «Σου αρκεί η Χάρη μου. Η δύναμις μου θριαμβεύει ακριβώς μέσα στην αδυναμία».

Γιώργος Σαββίδης –Μητρόπολη Παφου