Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Γνώσεις και επιθυμίες

ΓΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΙΘΥΜΙΑΙ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἀγνοοῦν ὅτι ἡ στενὴ σχέση μὲ τὸ Θεὸ εἶναι πηγὴ ὅλων τῶν ἀγαθῶν, ποὺ χρειάζονται, γιὰ νὰ ζήσουν τὴν ἀνώτερη πνευματικότητα, χωρὶς νὰ περιφρονήσουν καὶ τὶς καθημερινὲς ἀπαιτήσεις τῆς ζωῆς. Αὐτὸ ὀφείλεται στὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ὑπεύθυνοι κληρικοὶ δὲν δίνουν τόση σημασία, ἀφοῦ περιορίζονται σὲ ἁπλὲς καὶ γενικόλογες παραινέσεις καὶ ἀποφεύγουν νὰ ἀναλύσουν τὰ βαθύτερα αἴτια τῆς ἀπομάκρυνσης τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ.

Ὑπάρχουν βέβαια καὶ ἄλλοι παράγοντες. Γιὰ νὰ δείξω τὴ ματαιοπονία τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων, θὰ σημειώσω δύο παραδείγματα. Τὸ πρῶτο ἀναφέρεται στὶς γνώσεις καὶ τὸ δεύτερο στὶς ἐπιθυμίες. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἐρευνᾶ καὶ γνωρίζει διάφορα πράγματα, τόσο διαπιστώνει ὅτι ὑπάρχουν πολὺ περισσότερα ἄγνωστα. Βρίσκεται πάντα σὲ συνεχῆ ἀναζήτηση. Αὐτὸ κυρίως συμβαίνει, ὅταν δὲν ἔχει σχέση μὲ τὸ Θεὸ καὶ προσπαθεῖ μόνος του νὰ κατακτήσει τὶς νέες γνώσεις.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ μὲ τὶς ἐπιθυμίες. Ἀγωνίζεται ὁ ἄνθρωπος νὰ ἱκανοποιήσει ὅλες τὶς ἐπιθυμίες του, ἀθῶες καὶ ἁμαρτωλὲς καὶ διαπιστώνει ὅτι συνεχῶς εἶναι ἀνικανοποίητος. Ξοδεύει τὶς δυνάμεις του καὶ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ποὺ ἔχει γιὰ τὴ φιληδονία καὶ δὲν ζητάει τίποτα πέρα ἀπὸ αὐτή. Δὲν ἔχει ὡς ὁδηγό του τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν περιορίζεται ἀπὸ τὶς ἐντολές του.

Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς τόνιζε ὅτι ὁ Θεὸς περιορίζει τὴν ἄγνοια ἀλλὰ καὶ τὶς ἐπιθυμίες τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ἐνδιαφέροντα τὰ ὅσα σημειώνει: «Ὅσο περισσότερο εὐρύνεται ὁ κύκλος τῆς γνώσης τόσο περισσότερο εὐρύνεται καὶ ὁ κύκλος τῆς ἄγνοιας. Ὅσο περισσότερο μεγαλώνει ὁ ἀριθμὸς τῶν ἱκανοποιημένων ἐπιθυμιῶν, τόσο περισσότερο μεγαλώνει καὶ ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀνικανοποίητων ἐπιθυμιῶν».

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό, εἶναι σίγουρη ἡ περιπλάνησή του σὲ περιοχὲς ἐρημικὲς καὶ ἄγονες καὶ ἡ ματαιοπονία του νὰ κλείσει θέματα, ποὺ δὲν κλείνουν. Ἐπίσης ἡ μὴ χαλιναγώγηση τῶν παθῶν του θὰ τὸν ὁδηγήσει σὲ φιλήδονες ἐνασχολήσεις, ποὺ πάντα καταλήγουν σὲ πίκρα. Κάθε μέρα ἀρχίζει εὐχάριστα καὶ τελειώνει δυσάρεστα. Ἔτσι ἀχρηστεύεται πνευματικὰ καὶ δὲν σκέφτεται τίποτα πέρα ἀπὸ τὸν ἑαυτό του καὶ τὶς ἀδυναμίες του.

Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ρυθμίζει τὴ ζωή του σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, πετυχαίνει ἐκεῖνο, ποὺ πραγματικὰ ἐπιθυμεῖ ἡ καρδιά του καὶ ἀναζητεῖ ὁ νοῦς του. Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ εὐχάριστο στὴν παροῦσα ζωή.

Ορθόδοξος Τύπος, 20/12/2013