Κυριακή του Τυφλού – Τα γνωρίσματα

ΤΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ

«Πιστεύω, Κύριε· και προσεκύνησεν  αυτώ».  (Ιωάν. 9, 1-41)

Η Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής του τυφλού είναι μια ολόκληρη ιστορία. Ιστορία όμως διδακτική. Ιστορία ωφέλιμη. Γιατί περιέχει πολλά διδάγματα για τη ζωή μας. Διδάγματα, που συντελούν στην πνευματική μας καλλιέργεια. Στον πνευματικό μας καταρτισμό. Κι ακριβώς σ’ αυτό στοχεύει η Ευαγγελική περικοπή. Αλλά και κάθε περικοπή. Ολόκληρο το Ευαγγέλιο. Ολόκληρη η Αγία Γραφή. Στην πνευματική μας ωφέλεια. Στον αγιασμό μας.

Στη μικρή μας αυτή μελέτη, θα πάρουμε μερικά μόνο από τα πολλά διδάγματα της περικοπής. Κι αυτά τα διδάγματα μας τα δίνει ο τυφλός της Ιερουσαλήμ. Ένας άνθρωπος αγράμματος. Περιφρονημένος. Φτωχός. Ένας ζητιάνος. Περίεργο! Από έναν τέτοιο άνθρωπο θα διδαχθούμε; Μάλιστα. Από έναν τέτοιο άνθρωπο. Από έναν τυφλό. Γιατί εκείνο που μετράει στον άνθρωπο, δεν είναι τα μάτια. Δεν είναι τα γράμματα. Ούτε τα λεφτά. Αλλά ούτε και η κοινωνική του θέση. Εκείνο που στον άνθρωπο μετράει πολλά είναι η ζωή του. Είναι τα ωραία του αισθήματα. Είναι ο ωραίος του ψυχικός κόσμος. Και ο τυφλός είχε ωραίο ψυχικό κόσμο. Έτσι, λοιπόν, αυτός ο άσημος και περιφρονημένος από την «υψηλή» κοινωνία της Ιερουσαλήμ γίνεται δάσκαλος και μας διδάσκει τα γνωρίσματα, που πρέπει να έχουμε σαν χριστιανοί. Γνωρίσματα βασικά. Που, χωρίς αυτά, δεν μπορούμε όχι μόνο να είμαστε, αλλά και να λεγόμαστε, ακόμη, χριστιανοί. Μας τα διδάσκει μάλιστα αυτά τα γνωρίσματα όχι με το στόμα, αλλά με τη ζωή του. Με το παράδειγμά του. Και είναι τα γνωρίσματα αυτά τα εξής:

* Η πίστη.

Ο τυφλός έδειξε παραδειγματική πίστη στο Χριστό. Με πίστη δέχθηκε στις κόγχες των ματιών του, τα μάτια που του έφτιαξε ο Ιησούς από λάσπη. Με πίστη πήρε το δρόμο προς την κολυμβήθρα του Σιλωάμ, στην οποία τον έστειλε ο Ιησούς να πλυθεί. Κι όταν αργότερα είδε τον Ευεργέτη του, με τα φυσικά του μάτια, διεκήρυξε την πίστη του λέγοντας: «Πιστεύω, Κύριε».

Η πίστη στον χριστιανό είναι το πρώτο. Είναι το άλφα της χριστιανικής του ζωής. Είναι η βάση. Είναι το θεμέλιο. Χωρίς πίστη στο Χριστό, πώς μπορεί να είναι χριστιανός; Σαν πρώτο γνώρισμα του χριστιανού έρχεται η πίστη. Θερμή πίστη. Σταθερή. Ακράδαντη. Και έμπρακτη. Με πράξεις αγάπης. Με πράξεις αρετής. Γιατί αλλιώς η πίστη χαρακτηρίζεται νεκρή. Έτσι λέει ο Αδελφόθεος Ιάκωβος: «Πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστι» (Ιακ. 2, 26).

* Η υπακοή.

Είναι αξιοθαύμαστη η υπακοή του τυφλού στο Χριστό. Του είπε ο Ιησούς: «Ύπαγε νίψαι εις την κολυμβήθραν του Σιλωάμ». Και ο τυφλός έκανε υπακοή και πήγε. Πήγε τυφλός ακόμη. Πήγε με τη λάσπη αλειμμένη στα μάτια. Πήγε και στο δρόμο όλοι τον κοιτούσαν περίεργα. Θαυμαστή υπακοή. Και απερίεργη. Χωρίς λογισμούς και διαλογισμούς. Αυτή ακριβώς η υπακοή οδήγησε στη θεραπεία. Γιατί «ενίψατο, και ήλθε βλέπων».

Είναι μεγάλη αρετή η υπακοή.Η υπακοή στο Θεό και στους ανθρώπους του Θεού, που μας ποιμαίνουν και αγρυπνούν για τις ψυχές μας. Είναι γνώρισμα του καλού χριστιανού η υπακοή. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε «τέκνα υπακοής». Και παράδειγμά μας ας είναι όχι μόνον ο τυφλός της περικοπής, αλλά και ο ίδιος ο Χριστός μας, που έγινε «υπήκοος μέχρι θανάτου» (Φιλ. 2, 8).

* Η θαραλλέα ομολογία.

Ο τυφλός πίστεψε στο Χριστό. Υπάκουσε στο Χριστό. Αλλά και ομολόγησε το Χριστό. Είναι, θα μπορούσαμε να πούμε, ο πρώτος χριστιανός ομολογητής. Ας θαυμάσουμε την ομολογία του. Στους γείτονες, που τον ρωτούσαν πώς άνοιξαν τα μάτια του, ομολόγησε: «Άνθρωπος λεγόμενος Ιησούς πηλόν εποίησε και επέχρισέ μου τους οφθαλμούς και είπέ μοι∙ ύπαγε εις την κολυμβήθραν του Σιλωάμ και νίψαι∙ απελθών δε και νιψάμενος ανέβλεψα». Την ίδια ομολογία έκανε και στους Φαρισαίους. Όταν οι Φαρισαίοι του ζήτησαν τη γνώμη του για το Χριστό, ομολόγησε: «Προφήτης εστίν». Όταν, πάλι, οι ίδιοι ζήτησαν να τους πει πώς ο Ιησούς του γιάτρεψε τα μάτια, έκανε την εξής ομολογία: «Τι πάλιν θέλετε ακούειν; Μη και υμείς θέλετε αυτού μαθηταί γενέσθαι;». Τον λοιδόρησαν γι’ αυτό. Αλλά τότε είναι που ο τυφλός έκανε την καλύτερη ομολογία: «ει μη ην ούτος παρά Θεού, ουκ ηδύνατο ποιείν ουδέν» (Ιωάν. 9, 33).

Η θαρραλέα ομολογία του τυφλού πρέπει να μας προβληματίσει. Γιατί δυστυχώς οι περισσότεροι χριστιανοί δεν ομολογούν το Χριστό. Ντρέπονται. Φοβούνται. Κι όμως η ομολογία είναι γνώρισμα του χριστιανού.

* Η ευγνωμοσύνη.

Η καρδιά του τυφλού πλημμύρισε από ευγνωμοσύνη. Ήθελε να γνωρίσει τον ευεργέτη του, για να του πει το μεγάλο ευχαριστώ της ζωής του. Κι όταν τον γνώρισε, «προσεκύνησεν αυτώ». Και τον προσκύνησε σαν Θεό.

Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στο Θεό. Σαν τον τυφλό. Αλλά ευγνώμονες και σε κάθε άνθρωπο, που μας έκανε και το πιο μικρό καλό. Ευγνώμονες σε όλη μας τη ζωή.Και να εκφράζουμε αυτή μας την ευγνωμοσύνη ποικιλοτρόπως. Γιατί είναι και η ευγνωμοσύνη γνώρισμα του καλού χριστιανού.

Αγαπητέ αναγνώστη,

Αυτά, και άλλα πολλά, είναι τα γνωρίσματα του καλού χριστιανού. Γνωρίσματα, που πρέπει να στολίζουν και να ομορφαίνουν πνευματικά τη ζωή μας. 

Εξαποστειλάριον

Τους  νοερούς μου οφθαλμούς,

πεπηρωμένους Κύριε,

εκ ζοφεράς αμαρτίας,

συ φωταγώγησον ενθείς,

οικτίρμον την ταπείνωσιν,

και τοις της μετανοίας

καθάρας με δάκρυσιν.

Τα ψυχικά μου μάτια που είναι τυφλά από την αμαρτία, που τυφλώνει την ψυχή του ανθρώπου, Συ Κύριε, οικτίρμον, φώτισέ τα, βάζοντας μέσα στην ψυχή μου την ταπείνωση και καθάρισέ με με τα δάκρυα της μετανοίας

Διακονία Φυλακών