Κυριακή των Μυροφόρων – Τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον».

Απόστολος: Πράξ. ΣΤ΄1-7

Ευαγγέλιο: Μάρκ. ιε΄ 43 - ις΄ 8

 «Τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον».

 Η σημερινή Κυριακή των Μυροφόρων, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι αφιερωμένη από την Εκκλησία μας, στα ευλαβή και θεοσεβή εκείνα πρόσωπα, που με θαυμαστή τόλμη και ευψυχία, εξεδήλωσαν την αγάπη τους προς τον Κύριο, μετά τη σταυρική Του θυσία. Ο φόβος και ο τρόμος είναι διάχυτος παντού. Οι εχθροί του Κυρίου έχουν επικρατήσει. Χρειάζεται, λοιπόν, τόλμη και αποφασιστικότητα και δύναμη ψυχής. Προσόντα που έχουν ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ευσχήμων βουλευτής και οι μυροφόρες γυναίκες. Ο Ιωσήφ, επίσημο μέλος του Ιουδαΐκού Συνεδρίου, δεν κλονίζεται στην πίστη από τον θάνατο του Ιησού. Θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο τη θέση του, αλλά στην ανάγκη και αυτή ακόμα την ζωή του για τον αγαπημένο του Μεγάλο Νεκρό. Κι έτσι ζητά με τόλμη και παρρησία από τον Πιλάτο το Σώμα του Ιησού. Στην συνέχεια, με ζηλευτή αγάπη και αφοσίωση, εκτελεί τα προς τον Ιησού καθήκοντα της ταφής. Στη συνοδεία του Ιωσήφ, προστίθενται και λαμβάνουν μέρος και οι μυροφόρες γυναίκες, που παρακολουθούν από κοντά την ταφή του λατρευτού τους Διδασκάλου. Το γεγονός αυτό, μας οδηγεί να μελετήσουμε γενικότερα το θέμα για να δούμε γιατί είναι αναγκαία η χριστιανική τόλμη και που και πως πρέπει να εκδηλώνεται και εξωτερικεύεται.

Λαμπρό, λοιπόν και αιώνιο είναι το σημερινό παράδειγμα του Ιωσήφ. Έχει πιστέψει στον Κύριο και Τον αγαπά ειλικρινά. Γι’ αυτό και όταν ο Κύριος πεθαίνει πάνω στο Σταυρό, ο Ιωσήφ αισθάνεται επιτακτικά το χρέος να δείξει έμπρακτα την προς τον Ιησού αγάπη του. Παίρνει το θάρρος και παρουσιάζεται στον Πιλάτο και ζητά το Πανάγιο Σώμα Του, για να Το ενταφιάσει. Δεν υπολογίζει τις αντιδράσεις των Φαρισαίων και των αρχόντων, ούτε και τη δυσαρέσκεια που ήταν πιθανό να αισθανθεί ο Πιλάτος. Προχωρεί με τόλμη στο καθήκον. Και αφού λαμβάνει την απαιτούμενη άδεια, βοηθούμενος και από άλλα πιστά πρόσωπα, ξεκαρφώνει και καταβιβάζει από το Σταυρό το άγιο Σώμα του Χριστού, το αλείφει με αρώματα και το τυλίγει σε καθαρό σενδόνι. Και με αισθήματα βαθύτατης ευλάβειας, αγάπης και συγκίνησης, θέτει το Τίμιο Σώμα στο «καινό μνημείο», αφού κλείει την είσοδό του με μια βαριά πέτρα.

Αλλά πέρα από τον Ιωσήφ, τιμή και θαυμασμός ανήκει και στις ευσεβείς μυροφόρες γυναίκες, οι οποίες πολύ πρωί πήγαν στο μνήμα του Κυρίου. Αισθάνονται και αυτές επιτακτικό το χρέος να προσφέρουν στον Κύριο τις νεκρικές τιμές που συνήθιζαν οι Ιουδαίοι. Αγοράζουν, λοιπόν, αρώματα και μύρα και νωρίς το πρωί της Κυριακής ξεκινούν για τον τάφο Του. Και αυτές δεν υπολογίζουν κανένα κίνδυνο και καμιά απειλή. Αν και εκ φύσεως αδύνατες και δειλές, αψηφούν τα πάντα. Εμπνεόμενες από την αγάπη προς τον Κύριό τους, προχωρούν για την εκπλήρωση του σκοπού τους. Και μόλις πλησιάζουν, με έκπληξη βλέπουν ότι η πέτρα έχει παραμερισθεί. Εισέρχονται δειλά-δειλά στο μνήμα και βρίσκουν εκεί ένα λαμπροφορεμένο άγγελο του Θεού, που τις καθησυχάζει και αναγγέλλει σ’ αυτές το μεγάλο γεγονός ότι αναστήθηκε ο Κύριος. Κι έτσι, οι μέχρι τότε θλιμμένες ψυχές των μυροφόρων, γεμίζουν πλέον από ανέκφραστη χαρά και αγαλλίαση. Και γεμάτες έκσταση και Θείο φόβο, σπεύδουν να αναγγείλουν το μεγάλο γεγονός που πρώτες αυτές άκουσαν.

Οι εκλεκτές αυτές ψυχές, του Ιωσήφ και των μυροφόρων γυναικών, δίνουν σε όλους μας ένα σπουδαίο μάθημα. Ότι δηλαδή χρειάζεται να έχουμε κι εμείς σαν χριστιανοί, τόλμη και γενναιοψυχία. Να έχουμε θάρρος και αφοβία όταν επιτελούμε οποιοδήποτε δύσκολο έργο, που μας επιβάλλει η χριστιανική μας ιδιότητα. Βέβαια, δεν μας απειλούν εμάς σήμερα με διωγμούς, με μαρτύρια ή με θάνατο. Όμως πρέπει να το καταλάβουμε όλοι μας ότι η χριστιανική ζωή είναι, για όσους βέβαια θέλουν να τη ζήσουν με συνέπεια, ζωή ομολογίας, θυσιών και αγώνων. Και η ζωή αυτή απαιτεί ηρωΐσμό και παρρησία. Κι εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι, η εκπλήρωση των θρησκευτικών μας καθηκόντων και η συνειδητή τήρηση των νόμων του Θεού, προκαλούν πάντοτε τις ειρωνείες, τους ονειδισμούς, τις πιέσεις και αντιδράσεις των ανθρώπων του κόσμου. Αν, λοιπόν, δεν διαθέτουμε ευψυχία, τόλμη και θάρρος, μπροστά στα εμπόδια αυτά, θα λυγίσουμε, θα δειλιάσουμε, θα υποχωρήσουμε και θα ηττηθούμε.

Γι’ αυτό, όταν και στη δική μας ζωή, παρουσιάζονται διάφορα προβλήματα και αδιέξοδα, μας χρειάζεται πίστη και τόλμη. Τα προβλήματα αυτά μπορεί να είναι οικογενειακά, οικονομικά, συνειδησιακά εργασιακά, υγείας και τόσα άλλα. Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές, σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες απελπιζόμαστε, τα χάνουμε και νομίζουμε πως χάθηκαν τα πάντα και πως βουλιάξαμε στα άλυτα προβλήματά μας. Χρειάζεται σ’ αυτές τις κρίσιμες στιγμές της ζωής μας, να προχωρούμε με πίστη και τόλμη για να δίνουμε τις μεγάλες μάχες. Έστω κι αν ,μας φαίνεται ακατόρθωτο, με τη βοήθεια του Θεού, μπορούν να παραμερισθούν τα εμπόδια. Γιατί ο Θεός που παρακολουθεί τη ζωή μας, μπορεί ν’ ανοίγει τους δρόμους σ’ όλα τα αδιέξοδα. Οι δυσκολίες θα εξαφανίζονται και το σκοτάδι θα διαλύεται. Φτάνει εμείς να προχωρούμε με πίστη και τόλμη, όπως προχώρησαν ο Ιωσήφ και οι μυροφόρες γυναίκες.

Αλλά και σε συγκεκριμένες στιγμές και περιπτώσεις, όπου ιδιαίτερα καλούμαστε να δείξουμε τη χριστιανική παρρησία και τόλμη, ποτέ δεν πρέπει να φοβούμαστε να αποκαλύπτουμε τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις και ποτέ δεν πρέπει να διστάζουμε να υψώνουμε την φωνή μας, όταν το κακό θριαμβεύει και όταν πολεμείται ο Χριστός και η Εκκλησία Του. Θα πρέπει να μη σιωπούμε, να παίρνουμε θέση και να τολμούμε με σύνεση και θάρρος, χωρίς να φοβούμαστε τις αντιδράσεις.

Αδελφοί μου. Η γιορτή των αγίων Μυροφόρων, τόσο των γυναικών όσο και των ανδρών, γίνεται αφορμή να θερμάνουμε ακόμα περισσότερο την αγάπη μας που τρέφουμε όλοι μας στο Χριστό. Ας γίνουμε, λοιπόν, γενναίοι στο φρόνημα, εύψυχοι και αποφασιστικοί. Ας διώξουμε από μέσα μας τη δειλία, τον φόβο και την ατολμία. Ας μη υπολογίζουμε και ας μη φοβούμαστε τους ανθρώπους του κόσμου, τη γνώμη τους ή τις απειλές τους. Ας αποβάλουμε από μέσα μας κάθε δειλία και ας γνωρίζουμε ότι Χριστιανός και δειλία είναι δυο πράγματα ασυμβίβαστα. Ας παρακαλούμε τον Θεό να μας δίνει θάρρος και τόλμη, δύναμη και ευψυχία, αγαθά που είναι απαραίτητα στη σημερινή μας κοινωνία. Είθε όλοι να τα αποκτήσουμε. Τα έχουμε ανάγκη κι’ εμείς και η εποχή μας.

 † Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος – Μητρόπολη  Παφου