Στο μάθημα των Θρησκευτικών λέμε «ΝΑΙ»

ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ, ΛΕΜΕ «ΝΑΙ»

Κ.Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Καιρό τώρα, επανέρχεται κάθε τόσο στην επικαιρότητα το μάθημα των θρησκευτικών. Είν’ αλήθεια πως κανένα μάθημα δεν έχει προκαλέσει τόσες συζη­τήσεις, όσες έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια με το μάθημα αυτό. Γιατί είναι πολλοί εκείνοι που επιθυμούν με κάθε τρόπο να το περιορίσουν και στην ουσία να το εκτοπίσουν απ’ το πρόγραμμα των μαθη­μάτων του σχολείου. Είναι οι ίδιοι ακριβώς που αντιμάχονται την πρωινή προσευχή και τον εκκλησιασμό των μαθητών. Κι είναι αυτοί πάλι που είχαν πρωτοστατή­σει στην επικράτηση του πολιτικού γάμου. Άραγε έχουν δίκιο; Έχει αξία το μάθημα αυτό και τελικά βλά­πτει ή ωφελεί τους μαθητές; Τι συμβαίνει στις άλλες χώρες, τι λέει η νομοθεσία σ' εκείνες και σ’ εμάς, τι δεί­χνουν οι δημοσκοπήσεις; Ας το δούμε...

Να τι υποστηρίζουν οι επικριτές του

Κι ας αρχίσουμε απ’ αυτούς πρώτα. Κλείνοντας κα­λά τα μάτια στη σύγχρονη πραγματικότητα, αδιαφορώντας τελείως για τον κατήφορο στον οποίο βρίσκε­ται η κοινωνία μας, αλλά και για τους τόσους κινδύ­νους που απειλούν τη νεολαία μας στο κάθε τι κι από παντού, και τι δεν λένε κάθε φορά για το μάθημα αυτό. Λες και δεν τους ενδιαφέρει η ηθική και πνευμα­τική ανύψωση των νέων, λες και δεν τους είναι απαραίτητα τα στηρίγματα και τα εφόδια στο ξεκίνημα της ζωής τους, ιδιαίτερα σήμερα που όλα κατέρρευσαν γύ­ρω τους. Είναι επόμενο, έτσι, να παίρνουν θέσεις έξω- πραγματικές, υπερβολικές ή απλοϊκές, και πάντοτε λανθασμένες. Να σαν αυτές:

1)  «Τέλος πια η “παπαδοκρατία” και το “κατηχητικό” στα σχολεία. Έφθασε πια η ώρα ν’ απαλλαγούν τα παιδιά από ένα φρικτό μάθημα που τους κάνει πλύση εγκεφάλου με τις ανοησίες που περιέχει»!!!

2) Οι πιο... επίσημοι το λένε αλλιώς: «Το μάθημα αυτό είναι ούτως ή άλλως δευτερεύον και γι' αυτό πρέπει να μειωθούν οι ώρες διδασκαλίας. ΟΙ ανάγκες της σύγ­χρονης ζωής καθιστούν αναγκαία και άλλα μαθήματα, όπως τα μαθηματικά, την πληροφορική, τη φυσική!... Είναι η ζωή και οι απαιτήσεις τέτοιες».

3) Κάποιοι άλλοι πως η Εκκλησία και το μάθημα των θρησκευτικών έχουν κάνει κακό στα παιδιά, χωρίς βέ­βαια να μπορούν να δώσουν το παραμικρό στοιχείο που να αποδεικνύει έναν τόσο άδικο αλλά και κακό­βουλο ισχυρισμό.

4) Οι πιο μορφωμένοι χειρίζονται διαφορετικά το όλο θέμα. Δεν κάνουν το λάθος να αμφισβητήσουν την παιδαγωγική αξία του μαθήματος, το πηγαίνουν όμως άλλου. Λένε, δηλαδή, πως η διδασκαλία του δεν συμβι­βάζεται με τις ατομικές ελευθερίες και τους δημοκρατι­κούς θεσμούς! Έτσι «επιβάλλεται» το μάθημα να γίνει προαιρετικό, αφ' ενός μεν για τον εκσυγχρονισμό της αγωγής (!), αφ’ ετέρου δε γιατί η υποχρεωτική διδα­σκαλία θίγει την ελευθερία των μαθητών!!

5) Υπάρχει βέβαια και η μαρξιστική εκδοχή, η οποία πάντοτε πίστευε πως η όποια θρησκευτική αγωγή αποτελεί θεμελιώδη αναχαιτιστικό παράγοντα στην προσπάθεια εξάπλωσης των ιδεών τους. Λοιπόν, σύμφωνα με την εκδοχή αυτή: 1) Και μόνο η ύπαρξη του μαθήματος καταρρίπτει «κάθε ιδέα για υπερταξικό, υπερκομματικό και ουδέτερο χαρακτήρα του σχολείου»!! 2) «Στην καλλιέργεια της θρησκευτικής πίστης και συνείδησης δεν μπορεί να θεμελιωθεί κανένας επιστημονικός χαρακτήρας»!! 3) Επιστημονική βάση μπορεί να έχει μόνο «ο τομέας της Ιστορίας των Θρη­σκειών ο οποίος θα μπορούσε κάλλιστα να αντικαταστήσει το σημερινό μάθημα των θρησκευτικών στα πλαίσια της διδασκαλίας των κοινωνικών επιστημών...»!! 4) Τα θρησκευτικά είναι «προϊόν της αστικής ιδεολογίας» και οι ιδέες περί Θεού-Δημιουργού, προέλευσης της ζωής, αθανασίας της ψυχής κ.λπ. «έχουν μελετηθεί και απαντηθεί (;) στα πλαίσια της μαρξιστικής φιλολογίας»!! Τέτοια...

Μ’ όλους αυτούς βέβαια τρίβουν τα χέρια τους κά­θε είδους αλλόθρησκοι, ετερόδοξοι, «άθεοι» κ.λπ. γιατί πιστεύουν πως έφθασε επιτέλους η ώρα ν' απαλλαγεί ο λαός απ' τον βραχνά της Ορθοδοξίας που τον... καταπιέζει χρόνια τώρα!

Τις μεθόδους τους θα μπορούσαμε να τις χωρίσου­με σε δύο κατηγορίες. Στιςθεμιτές και στις αθέμιτες. Στις πρώτες περιλαμβάνονται η αυστηρή, ενίοτε και άδικη, κριτική. Στις δεύτερες η ψευδολογία που επιστρατεύθηκε και την κατασυκοφάντηση του μαθήμα­τος. Σ’ ένα δίωρο μάθημα, καθαρά ανθρωπιστικού και εκπολιτιστικού χαρακτήρα, φόρτωσαν όλα τα δεινά του εκπαιδευτικοί συστήματος (αναχρονιτισμό, συ­ντηρητισμό, δογματισμό κ.λπ.). Η ψευδολογία δε, όπως θα δούμε αναλυτικά πιο κάτω, περιλαμβάνει -μεταξύ άλλων- ακόμη και τη διασπορά πληροφοριών σχετικά με την εκπαιδευτική κατάσταση των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, που τάχα, καιρό τώρα, έχουν διαγράψει απ’ τα προγράμματά τους οποιαδήποτε αναφορά σε θρησκευτικά μαθήματα!

Από πού αντλεί το μάθημα των Θρησκευτικών το δικαίωμα να διδάσκεται στα σχολεία;

Είναι πολύ βασική αυτή η ερώτηση, ξέρετε. Είναι ακριβώς αυτήν που θέλουν να αγνοούν οι επικριτές του. Και να γιατί:

1)   Το δικαίωμα της διδασκαλίας του μαθήματος αντλείται απ’ το ίδιο μας το Σύνταγμα, το οποίο έχει σαφή θρησκευτικό (δηλαδή Ορθόδοξο Χριστιανικό) προσανατολισμό. Και δεν θα μπορούσε να κάνει δια­φορετικά, αφού ανήκει σ’ έναν λαό που κατά 97% είναι Ορθόδοξος, με πίστη στις παραδόσεις του, όπως το έχει αποδείξει στους αιώνες, αλλά και σήμερα. Να για­τί έχει ως προοίμιο την επίκληση της Αγίας Τριάδας, αναφέρεται στην επικρατούσα θρησκεία της Ορθόδο­ξης Εκκλησίας, θέλει παιδεία που να έχει ως σκοπό την ανάπτυξη μεταξύ άλλων και της θρησκευτικής συ­νείδησης του μαθητή. Συγκεκριμένα τα άρθρα 13 παρ. 1 και 16 παρ. 2 ορί­ζουν: «Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η της Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας» και «η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και έχει ως σκοπό την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευ­τικής συνειδήσεως και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». 

2)  Οι Κυβερνήσεις που έχει ψηφίσει ο Ελληνικός λα­ός, στους βασικούς νόμους με τους οποίους λειτουργά η Παιδεία μας, επιμένουν στην «τόνωση του θρησκευτικού και εθνικού φρονήματος» (ν. 309/1976) και στο ότι το σχολείο έχει ως σκοπό «να υποβοηθεί τους μα8ητές... να διακατέχονται από πίστη προς την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της Ορθόδοξης Χριστιανικής παράδοσης» (ν. 1566/1985). Η επιμονή αυτή ασφαλώς υπαγορεύεται απ’ το λαϊκό φρόνημα και ιδιαίτερα το θρησκευτικό συναίσθημα του ελληνικού λαού. 

3) Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των θεμελιωδών Ελευθεριών και ειδικά το πρόσθετο Πρωτόκολλο (άρθρο 2), που κυρώθηκε και στην Ελλάδα με το νόμο 53/74 και έχει επηυξημένη τυπική ισχύ κατά το άρθρο 28 του Συντάγματος, κα­ι οχυρώνει απόλυτα το δικαίωμα των γονέων να αξιώνουν απ’ το Κράτος να τους εξασφαλίσει θρησκευτική εκπαίδευση για τα παιδιά τους, που θα είναι σύμφωνη με τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Οπότε κάθε διάταξη που θα καταργούσε το μάθημα των θρησκευτικών απ’ τα σχολεία θα ήταν αντίθετη με την Ευρωπαϊκή αυτή Σύμβαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ασφαλώς θα ήταν ανίσχυρη. Να γιατί, όπως θα δούμε και πιο κάτω, κανένα κράτος της Ευρώπης όχι μόνο δεν έχει καταργήσει άλλ’ ούτε καν έχει επιχειρήσει να υποβαθμίσει το μάθημα αυτό.

4)  Σύμφωνα με την απόφαση 3533/86 του Συμβουλί­ου της Επικρατείας«οι μαθητές είναι υποχρεωμένοι να μετέχουν στις σχολικές θρησκευτικές εκδηλώσεις, όπως είναι η καθημερινή προσευχή και ο εκκλησιασμός και να παρακολουθούν το μάθημα των θρησκευτικών, το οποίο είναι αυτονόητο, πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία σύμφωνα με τις αρχές της Ορθόδοξης Χριστιανικής Θρησκείας και επί ικανόν αριθμόν ωρών δι­δασκαλίας εβδομαδιαίως». Αυτό δε το τελευταίο σημαίνει ότι, το μάθημα πρέπει να είναι «κατηχητικό» και όχι μια απλή παράθεση γνώσεων περί θρησκειών.

5)  Η απόφαση 3356/95 επίσης του Συμβουλίου της Επικρατείας ορίζει α) ότι το μάθημα είναι υποχρεωτικό και πρέπει μάλιστα να αυξηθούν οι ώρες διδασκαλίας β) ότι πρέπει να έχει δογματικό ή κατηχητικό χαρα­κτήρα δεδομένης της θρησκευτικής ομοιογένειας του πληθυσμού μας και γ) επειδή υπάρχει και το άρθρο 13 του Συντάγματος το οποίο κατοχυρώνει την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης, δίνεται η δυνατότη­τα στους μαθητές να μην παρακολουθούν το μάθημα και τις άλλες θρησκευτικές εκδηλώσεις (π.χ. προσευχή, εκκλησιασμό) όταν υπάρχουν βάσιμοι και συγκεκριμέ­νοι λόγοι (π.χ. αλλόθρησκοι, ετερόδοξοι, άθεοι κ.λπ.).Ηεξαίρεση αυτή θεωρούμε ότι είναι σωστή, αρκεί να μην ερμηνευθεί και περισσότερο να μην εφαρμοσθεί λανθασμένα ή γίνει αφορμή για ανεξέλεγκτη αποφυγή του μαθήματος. Εξάλλου ο Χριστός είπε «εάν τις θέλει οπίσω μου ελθείν... ακολουθείτο μοι», δεν υποχρεώνει συνεπώς κανένα. Επιπλέον, θα δοθεί η αφορμή να ξε­καθαρίσει «η ήρα απ’ το σιτάρι», όπως λέει ο λαός, πράγμα που έγινε και με τον πολιτικό γάμο. Όσοι τό­τε τον επεδίωκαν πάσχιζαν να ξεκόψουν το λαό μας απ' τις Ορθόδοξες παραδόσεις του. Σήμερα όμως πό­σοι τελούν πολιτικό γάμο; Ελάχιστοι! Κι αυτοί δεν είναι παρά αλλόθρησκοι, άθεοι, Χιλιαστές και λοιπές ακραίες περιπτώσεις. Στο τέλος δε όσοι και εκ των Ορθοδόξων κάνουν πολιτικό γάμο, παντρεύονται και με θρησκευτικό. Συνεπώς, δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε απ’ αυτή την εξαίρεση. Ίσα-ίσα θα αποδείξει τη γύμνια τους! Και την ασήμαντη απήχηση των ισχυρι­σμών και των θεωριών τους στο λαό μας...

6)  Όπως παρατηρεί ο Αντιπρόεδρος του Συμβου­λίου Επικρατείας κ. Αν. Μαρίνος, ο οποίος συμμετείχε στην έκδοση της πιο πάνω απόφασης, «η πολιτεία υποχρεούται να διδάσκει στα σχολεία Δημοτικής και Μέσης Εκπαιδεύσεως το μάθημα των θρησκευτικών κατά το Ορθόδοξο Χριστιανικό δόγμα, γιατί το δόγμα αυτό αποτελεί τη θρησκεία της πλειοψηφίας των Ελ­λήνων, οι οποίοι έχουν έτσι, απ' το Σύνταγμα πια, δι­καίωμα να αξιώσουν απ’ την Ελληνική πολιτεία να παρέχει στα παιδιά τους θρησκευτική εκπαίδευση, σύμφωνα με το δόγμα τούτο».

7) Τέλος η κατήχηση θεωρήθηκε απ’ τους πρώτους Χριστιανικούς χρόνους απαραίτητη, για τη διδασκαλία των Χριστιανικών αληθειών σ' εκείνους που πίστευαν στον Ιησού Χριστό και έπρεπε να προετοιμαστούν κα­ταλλήλως για να δεχθούν το μυστήριο του Βαπτίσματος. Αλλά και για όσους ήθελαν να εντρυφήσουν περισσότερο εις την μελέτην της Αγίας Γραφής, να παρακολουθήσουν και άλλα εγκύκλια μαθήματα και να αποκτήσουν γενικότερη χριστιανική μόρφωση, ιδρύθη­καν οι περίφημες Κατηχητικές Σχολές (Αλεξανδρείας, Καισαρείας, Παλαιστίνης, Αντιοχείας κ.λπ.), στις οποίες εδίδαξαν οι μεγάλοι διδάσκαλοι Ωριγένης, Κλήμης ο Αλεξανδρείας, Κύριλλος Ιεροσολύμων κ.α. Με την καθιέρωση του νηπιοβαπτισμού εξέλειπαν και οι κατηχούμενοι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων και το έργο της Κατηχήσεως περιορίζεται κυρίως στα παι­διά και τους εφήβους, με σκοπό να τους βοηθήσει να αποκτήσουν ορθόδοξο φρόνημα, να έχουν ενεργό και ενσυνείδητη συμμετοχή στη λειτουργική ζωή της Εκ­κλησίας, να γίνουν ικανοί να μετέχουν της μυστικής ζωής του Χριστού και να ανυψωθούν, με τη βοήθεια της θείας Χάριτος «εις το καθ’ ομοίωσιν ως δυνατόν».

Το έργο ακριβώς αυτό συνεχίζει, έτσι όπως το συ­νεχίζει, το σημερινό σχολείο.

Συνεπώς, λοιπόν, το μάθημα των θρησκευτικών αποτελεί απαίτηση του Συντάγματος της Χώρας μας, των νόμων της Πολιτείας και υπαγορεύεται όχι μόνο απ’ τη θρησκευτική ομοιογένεια των Ελλήνων, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι Ορθό­δοξοι Χριστιανοί, αλλά και απ’ την αρραγή ενότητα Εκκλησίας και Έθνους. Έτσι δύσκολα θα μπορούσε να διαχωρίσει κανείς την παράδοση της Ορθοδόξου Εκ­κλησίας, τον κύριο φορέα αυτού του μαθήματος, απ’ την υπόλοιπη ζωή του Έθνους.

Άραγε οι πολέμιοι του μαθήματος, από που αντλούν τα όσα λένε για τον περιορισμό ή και την κα­τάργησή τους απ’ το σχολικό πρόγραμμα; Ας αναρωτηθούμε επ’ αυτού όλοι...

Τι συμβαίνει στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες;

Θα μπορούσε να μην μας ενδιαφέρει καν το ερώτημα αυτό. Να μας απασχολεί μόνο, τι είναι το πραγματι­κά σωστό για τον τόπο μας, την ιστορία μας, τις πα­ραδόσεις μας, τη νεολαία μας. Αν το εξετάζουμε το κάνουμε γιατί θα δείτε τους εχθρούς του μαθήματος, μέχρι και αυτό να λένε. Ότι δηλαδή στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες έχουν καταργήσει το μάθημα απ' τα σχολεία. Επομένως πρέπει να γίνει το ίδιο και σ' εμάς. Ψέματα!!! Και να γιατί:

1) Στη σύγχρονη Ευρώπη, παρά τον θρησκευτικό της αποχρωματισμό και την πνευματική κρίση στην οποία βρίσκεται α) το μάθημα είναι υποχρεωτικό, β) δι­δάσκεται και οργανώνεται εν συνεννοήσει και με τη σύμφωνη γνώμη της Εκκλησίας (σε αντίθεση με μας) και γ) είναι κατηχητικό, δηλαδή αναφέρεται κατά βάση σε μία θρησκεία και όχι σε πολλές (θρησκειολογία).

2) Στα Συντάγματα πολλών ευρωπαϊκών χωρών αναφέρεται η υποχρεωτική διδασκαλία του μαθήματος, όπως π.χ. το άρθρο 7, παρ. 2, 3 του Γερμανικού Συ­ντάγματος, το άρθρο 41 παρ. 5 του Πορτογαλικού, το άρθρο 18 παρ. 4 του Κυπριακού, το άρθρο 27 παρ. 3 του Ισπανικού, το άρθρο 23 παρ. 3 του Ολλανδικού, το άρθρο 42 παρ. 1, 4 του Ιρλανδικού, το άρθρο 2 παρ. 3 της Μάλτας κ.λπ. Κι αυτά πέραν από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που έχει επικυρωθεί και ισχύει και σ' αυτούς, όπως και σ' εμάς.

3) Όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες έχουν συνάψει κογκορδάτα με το Βατικανό. Σ' αυτά προβλέπεται ρητά ότι για το χαρακτηρισμό και το περιεχόμενο του μαθή­ματος, αρμόδια είναι μόνο η Καθολική Εκκλησία. Υπό­ψη ότι τα κογκορδάτα δεσμεύουν, βάσει του άρθρου 234 της Συνθήκης του Μάαστριχτ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ το ίδιο ισχύει για λόγους ίσης μεταχείρι­σης και για τις σχετικές συμβάσεις των Ευαγγελικών!

Αλλά ας αναφέρουμε συγκεκριμένα παραδείγματα:

Το μάθημα είναι υποχρεωτικό στις χώρες Γαλλία, Ελβετία, Βέλγιο, Μ. Βρετανία, Ιρλανδία, Δανία, Νορβη­γία, Σουηδία, Φιλανδία, Ολλανδία, Κύπρο, Λουξεμ­βούργο, Γερμανία, Λιχτενστάιν, Ισπανία, Πορτογαλία, Αυστρία.

Στην Ιταλία το Συνταγματικό Δικαστήριο υποχρέ­ωσε το Κράτος με απόφαση του 1989 να διδάσκει ως μάθημα εκεϊνο που εγκρίνει η Καθολική Εκκλησία (σε αντίθεση μ' εμάς)!

Στη Γερμανία η Εκκλησία καθορίζει την ύλη του μα­θήματος και δεν αναγνωρίζεται στο Κράτος το δικαίω­μα να εισάγει μάθημα θρησκευτικών «θρησκευτικώς άχρωμο», διότι στην περίπτωση αυτή θα παρεβιάζοντο συνταγματικά δικαιώματα της Εκκλησίας (σε αντίθεση μ’ εμάς)! Μάλιστα με απόφαση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου δίδεται το δικαίωμα στην Εκκλησία να ελέγχει εάν το μάθημα αυτό συμφωνεί με τις αρχές της και τις απαιτήσεις της! Κι ακόμη (σε αντίθεση πάντα μ' εμάς) το Κράτος θα ήθελε την διεύρυν­ση της ύλης του μαθήματος, ώστε να μην είναι αυστηρώς προσκολλημένο στην Εκκλησία, αλλά δεν έχει το δικαίωμα να το κάνει χωρίς την έγκριση της Εκ­κλησίας!!

Η Γαλλία μετά από αρκετές παλινδρομήσεις που άλλοτε έφεραν το μάθημα προαιρετικό και άλλοτε υποκαθιστάμενο από θρησκευτικό κήρυγμα, μετά το 1988, καθιέρωσε το μάθημα ως υποχρεωτικό, πιθανότατα ως ανασχετικό του δρώντος και συνεχώς εξαπλουμένου Μουσουλμανισμού. Επιπλέον σήμερα στα Γαλλικά σχολεία όχι μόνο γίνεται το μάθημα των θρησκευτικών, αλλά και το Κατηχητικό!

Στις ΗΠΑ, την πανσπερμία αυτή των Εθνών, συ­νεπώς και των θρησκευτικών αντιλήψεων, το μάθημα είναι ασφαλώς προαιρετικό. Στην Πολιτεία της Ν. Υόρκης όμως, παρά την αντίθετη νομολογία, το μάθημαείναι υποχρεωτικό!

Στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, επανέρχεται το μάθημα των θρησκευτικών που είχε υποκατασταθεί από μάθημα της μαρξιστικής ιδεολογίας!

Είναι πραγματικά απαράδεκτο εμείς οι Έλληνες, με όλο τον πλούτο της Ορθοδοξίας που διαθέτουμε και όταν μάλιστα δεν ισχύει ο χωρισμός της Εκκλησίας απ’ το Κράτος όπως στην Ευρώπη, να προβληματιζό­μαστε για τη θρησκευτική παιδεία, τη στιγμή που η νε­ολαία μας βρίσκεται σε τραγικά αδιέξοδα και η Ευρώπη ολόκληρη διδάσκει υπό την καθοδήγηση της Καθο­λικής Εκκλησίας το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία.

[…]

Μήπως πρέπει να γίνει μάθημα θρησκειολογίας;

Πόσο τραγικό λάθος κάνουν πράγματι εκείνοι, που θέλουν το μάθημα των Θρησκευτικών να γίνει ιστορία και εξέλιξη των θρησκειών, ενστερνιζόμενοι έτσι τη γνωστή μαρξιστική (και ταυτόχρονα αθεϊστική) άποψη;

Γράφει πολύ σωστά ο Καθ. του Πανεπιστημίου Αθηνών Γ. Μπαμπινιώτης:

«Πως, λοιπόν; Θα επιτευχθεί στην εκπαιδευτική σχολική πράξη η παιδευτική επιταγή του Συντάγματος για "την ανάπτυξη θρησκευτικής συνείδησης” στουςμαθητές; Προφανώς, αν δεν θεωρητικολογούμε κι αν θέλουμε να έχουμε παιδευτικά αποτελέσματα, θα πρέπει να διδάξουμε τις αρχές και τα διδάγματα μιας συγκεκριμένης θρησκείας, αλλιώς θα οδηγηθούμε σε γενικόλογες και δυσπρόσιτες φιλοσοφικές περί ηθικής θεωρίες ατόμων ή σε ξηρές περιγραφές των διαφόρων Θρησκευτικών δογμάτων και μορφών λατρείας (Ιστορία των Θρησκειών ή συγκριτική Θρησκειολογία). Ούτε οι φιλοσοφικές περί Θεού απόψεις ούτε οποιαδήποτε ξηρή, πληροφοριακή και ιστορική προ­σέγγιση των Θρησκειών μπορεί να οδηγήσει σε ανάπτυξη Θρησκευτικής συνειδήσεως. Αν δεν κινηθείς στο πλαίσιο συγκεκριμένων αρχών και διδαγμάτων και, αναπόφευκτα, εντός ορισμένων δογματικών θέσεων (τι άλλο είναι η πίστη;), αν δεν κινηθείς δηλαδή με αναφορά σε συγκεκριμένη θρησκεία, δεν μπορείς να επιτύχεις ανάπτυξη θρησκευτικής συνειδήσεως (Προσο­χή! Το Σύνταγμα δεν μιλάει περί «ηθικής» συνειδήσεως ή περί «θρησκειολογικής διδασκαλίας» κ.τ.ο., που θα οδηγούσαν αλλού).

Μπορείς να αναπτύξεις θρησκευτική συνείδηση μέσα από μια Παιδεία, οποιαδήποτε Παιδεία, ερήμην της επικρατούσας θρησκείας, οποιασδήποτε επικρατούσας Θρησκείας; Το τι πιστεύουν ή πίστεψαν οι διάφο­ροι λαοί της Γης, από τις Θρησκείες της αρχαίας Ελλά­δας και της Ρώμης έως τον Ιουδαϊσμό, τον Ισλαμισμό, ζωραστρισμό και άλλες αρχαίες λατρείες; από τον κονφουκισμό, τον ταοϊσμό, τον Μαχαγιάνα βουδισμό και τον σιντοϊσμό μέχρι τον αρχικό βουδισμό, τον Ινδουισμό, τον ζαϊνισμό και άλλες ανατολικές θρησκείες, από το πλήθος των αφρικανικών μέχρι την πληθώρα των ινδιάνικων θρησκευτικών πεποιθήσεων, αυτές οι γνώσεις-πληροφορίες μπορούν να αναπτύξουν θρησκευτική συνείδηση σε παιδιά του σχολείου;

Άλλ’ αν γίνει αυτό στο μάθημα των Θρησκευ­τικών, γιατί να μην γίνει το ίδιο και στο μάθημα της Ιστορίας για παράδειγμα; Δηλαδή κι εκεί τα Ελληνό­πουλα να μη διδάσκονται εκτενώς την Ελληνική ιστο­ρία, αλλά την παγκόσμια κυρίως, με κάποια γεύση και της Ελληνικής;».

Παράλογα πράγματα, ναι!

Συμπέρασμα

Η νέα γενιά που ζει σε μια εποχή μηδενισμού, ανα­τροπής των αξιών και πορεύεται ανάμεσα τόσων συμπληγάδων, έχει οπωσδήποτε ανάγκη απ’ ό,τι απορρέει απ’ τα κεφαλόβρυσα της Ορθόδοξης Πίστης μας, συνεπώς και του ανθρωπιστικού, ηθοπλαστικού και φρονηματιστικού μαθήματος των θρησκευτικών, το οποίο επιπλέον έρχεται να υπηρετήσει και την εθνική μας αυτοσυνειδησία. Σε πείσμα όλων εκείνων που εχθρεύονται το μάθημα γιατί εχθρεύονται την Πίστη, λέμε ναι στα θρησκευτικά. Γιατί έχουν άδικο. Γιατί κά­νουν τραγικότατο λάθος. Δεν πείθουν κανένα με τους ισχυρισμούς τους. Και προπάντων το αλάνθαστο αισθητήριο του λαού μας.

Απόσπασμα από το βιβλίο: «ΝΕΟΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ» 4Ο ΒΙΒΛΙΟ των εκδόσεων «ΦΩΤΟΔΟΤΕΣ»

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον