Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Πλάνητες Κληρικοί

ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΚΛΗΡΙΚΟΙ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΠΟΛΛΕΣ ὀρεινὲς καὶ ἀκριτικὲς Μητροπόλεις ἔχουν μονίμως ἐφημεριακὰ κενά, τὰ ὁποῖα καλύπτονται ἀπὸ τοὺς ὑπάρχοντες ἱερεῖς μὲ πολὺ κόπο καὶ θυσία. Πρόκειται γιὰ ἕνα σοβαρό, μεγάλο καὶ δυσεπίλυτο πρόβλημα τῆς Ἐκκλησίας. Δυστυχῶς μεταξὺ τῶν Μητροπολιτῶν δὲν ὑπάρχει οὔτε συνεργασία οὔτε ἀλληλεγγύη. Ἀπὸ τὴ μεριὰ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου δὲν καταβάλλεται καμιὰ προσπάθεια. Πολλοὶ συνοδικοὶ Ἀρχιερεῖς μάλιστα ἀγνοοῦν τὸ πρόβλημα, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι δὲν ἔχουν ἐφημεριακὰ κενὰ στὶς Μητροπόλεις τους καὶ αὐτό, γιατὶ χειροτονοῦν χωρὶς νὰ ἐξετάζουν τοὺς ὑποψηφίους καὶ νὰ λαμβάνουν ὑπόψη τους τὰ κωλύματα, ποὺ μὲ σαφήνεια καθορίζουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες. Τοὺς ἐνδιαφέρει μόνο νὰ καλύψουν τὶς ὀργανικὲς θέσεις. Τό τί θὰ γίνει μετά, δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει.

Καὶ αὐτὸ ἀποκαλύπτει τὸν ἐπιπόλαιο τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο ἀντιμετωπίζουν τὸ σοβαρὸ θέμα τῆς χειροτονίας τῶν ἱερέων. Δυστυχῶς, δὲν ὑπάρχει φόβος Θεοῦ στοὺς χειροτονοῦντες καὶ στοὺς χειροτονούμενους! Δὲν ὑπερβάλλω. Αὐτὴ εἶναι ἡ σκληρὴ πραγματικότητα. Τοὺς θερινοὺς μῆνες, ὅλως παραδόξως, παρατηρεῖται πρόβλημα ἐξυπηρέτησης τῶν ἐνοριακῶν Ἱ. Ναῶν καὶ στὶς μεγαλουπόλεις. Κι ἐκεῖ ἔχουν ὀλιγοήμερα ἐφημεριακὰ κενά! Γιατὶ συμβαίνει αὐτό; Ἁπλά, ὅλοι οἱ ἱερεῖς κάνουν χρήση τῆς κανονικῆς τους ἄδειας! Ὅλοι θέλουν νὰ φύγουν γιὰ διακοπὲς τὸν Ἰούλιο καὶ τὸν Αὔγουστο. Καὶ αὐτὸ εἶναι δικαίωμά τους, ἰσχυρίζονται. Ὅμως ἔτσι σκέφτονται οἱ κοσμικοὶ καὶ συνήθως οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι! Ἀλλὰ οἱ ἱερεῖς δὲν πρέπει νὰ ἔχουν τέτοια νοοτροπία. Ποῦ νὰ τοὺς πείσεις ὅμως; Ὅταν θεωροῦν ὑπόθεση ζωῆς τὰ θαλάσσια μπάνια, ὅταν θέλουν νὰ περιπλανῶνται σὲ ξένους τόπους μὲ πέδιλα καὶ παντόφλες, χωρὶς ράσα, πῶς μπορεῖς νὰ συνεννοηθεῖς μαζί τους;

Προσωπικὰ θὰ ἤθελα νὰ ζητοῦν ἄδειες οἱ ἱερεῖς τῶν πόλεων, γιὰ ἄλλους σκοπούς, καθαρὰ πνευματικούς. Νὰ παίρνουν ἄδεια καὶ νὰ σκορπίζονται σὲ διάφορες Μητροπόλεις, ὅπου ὑπάρχουν ἐφημεριακὰ κενὰ καὶ νὰ προσφέρουν τὶς ὑπηρεσίες τους στοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν μεγάλη ἀνάγκη νὰ λειτουργηθοῦν, νὰ ἐξομολογηθοῦν καὶ νὰ «ἀνοίξουν» τὰ ἐξωκκλήσια τους. Νὰ προτιμήσουν τὶς περιοχές, ποὺ δὲν ἔχουν θάλασσα. Νὰ πᾶνε ἐκεῖ, ποὺ ἡ καμπάνα συνήθως χτυπάει πένθιμα καὶ ὄχι πανηγυρικά. Κι ἐκεῖ θὰ κάνουν διακοπές, ἀλλὰ διακοπὲς γεμάτες ἀπὸ εὐχάριστες ἐμπειρίες. Γιατὶ εἶναι ἀλήθεια ὅτι στὰ παραθαλάσσια καὶ κοσμοβριθῆ μέρη οἱ διακοπὲς εἶναι ἄδειες ἀπὸ κάθε πνευματικὸ περιεχόμενο.

Ὅμως σταματῶ ἐδῶ. Γιὰ μιὰ ἀκόμα φορὰ ζητῶ κάτι, ποὺ γιὰ τοὺς πολλοὺς εἶναι ἀδιανόητο. Παρ᾽ ὅλα αὐτὰ τὸ δίκαιο δὲν εἶναι μὲ τὸ μέρος τους. Χάνουν οἱ ἀδελφοὶ καὶ συλλειτουργοὶ τὴν εὐκαιρία νὰ ἀξιοποιήσουν πνευματικὰ τὸ χρόνο τῶν διακοπῶν τους καὶ νὰ βιώσουν ὄμορφες στιγμές. Νὰ δοῦν πράγματα, ποὺ δὲν εἶχαν σκεφτεῖ. Ἡ πνευματική τους τροφοδοσία θὰ εἶναι μοναδικὴ καὶ θὰ τοὺς βοηθήσει νὰ εἶναι ἀποτελεσματικότεροι στὸ ἔργο τους μετὰ τὶς διακοπές.

Μιλώντας γιὰ τὶς κανονικὲς ἄδειες τῶν ἱερέων, θέλω νὰ ἀναφερθῶ καὶ σὲ ἐκείνους τοὺς ἱερεῖς, ποὺ δὲν παίρνουν ἄδειες γιὰ διακοπές. Μένουν διαρκῶς στὸν τόπο τους, ἐργάζονται πρόθυμα καὶ στηρίζουν τοὺς ἐνορίτες τους. Βρίσκονται πάντα δίπλα τους, δὲν λένε ποτὲ ὄχι καὶ προσφέρουν τὸ κατὰ δύναμη. Αὐτοὺς τοὺς ἀξιοθαύμαστους ἱερεῖς κανένας δὲν τοὺς προσέχει. Κάποτε οὔτε καὶ οἱ Μητροπολίτες τους. Ὅμως ἐκεῖνοι μένουν ἀνεπηρέαστοι καὶ ταπεινὰ περιμένουν, παρὰ τὶς ἀδυναμίες τους, τὸν ἀμαράντινο στέφανο τῆς αἰώνιας ζωῆς. 

Ορθόδοξος Τύπος, 02/11/2012