Άτυπος δαιμονισμός και βλασφημία του Αγίου Πνεύματος

  

Α] Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται περίτρανα η κακία του πονηρού πνεύματος. Στο Ευαγγέλιο της θεραπείας του δαιμονιζομένου των Γεργεσηνών παρουσιάζεται ηκαταστροφική δράση του κακού, το οποίο δεν είναι απρόσωπο και ακαθόριστο, αλλά προσωπικό και συγκεκριμένο.

  Τα 5000 δαιμόνια, η λεγεώνα που είχαν μπεί μέσα στον δυστυχισμένο εκείνο άνθρωπο, είχαν εξαχρειώσει την εικόνα του Θεού, την είχαν κάνει ένα ερείπιο. Ο δαιμονισμένος των Γεργεσηνών δεν είχε δυστυχώς δική του προσωπικότητα. Είχε διαλυθεί σε 5000 κομμάτια.

  Ρούχο δε φορούσε, σε σπίτι δεν έμενε, ξημεροβραδιαζόταν στις ερημιές και κατοικούσε στα μνήματα. Γυμνός και αλλοπρόσαλλος, τον τραβούσαν τα πονηρά πνεύματα μια από δώ και μια από κεί, χαρίζοντάς του συγχρόνως δυνάμεις υπερφυσικές ώστε να σπάει τις αλυσίδες και να βγάζει τις χειροπέδες, που του έβαζαν οι συνάνθρωποι, για να περιορίσουν το κακό, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος των περιοίκων, της περιοχής καλύτερα. Πρόκειται ασφαλώς για περίπτωση εμφανούς και ενεργού δαιμονισμού.

  Η καταστροφική μανία του δαίμονος φαίνεται και από το αίτημα που υπέβαλαν στον Χριστό οι σκοτεινοί άγγελοι, να πάνε στα γουρούνια, τα οποία μετά την συμπυκνωμένη είσοδο 5000 δαιμονίων σε 2000 ζωντανά, πήγε η αγέλη όλη στη λίμνη και πνίγηκε.

  Β] Δεν ησυχάζει ο πονηρός από του να μη κάνει το κακό. Κι από το κακό σπρώχνει να πάνε τα πάντα στο χειρότερο. Έτσι έχουν τα πράγματα εξαρχής. Πρώτα με τους πρωτοπλάστους, μετά με τους φαρισαίους και τους χριστοκτόνους εβραίους, μετά με τον Ιούδα, που μαζί με την κλοπή του χρέωσε αιώνια και την αυτοχειρία, σήμερα με τις αμαρτίες, τα εγκλήματα, τα θεατρικά έργα, τον φανατισμό και τις αυτοκτονίες. Πίσω από κάθε πάθος, από κάθε κακό, από ιδιόμορφα και ειδεχθή εγκλήματα, κρύβεται η απαίσια μορφή του αρχεκάκου όφεως, που ξεγελά, που παρασύρει, που σπρώχνει, που υπόσχεται ψεύτικα, που εκθέτει ανεπανόρθωτα, που στέλνει στην κόλαση.

  Κάνει εντύπωση μάλιστα στο συγκεκριμένο Ευαγγέλιο ότι περισσότερη μάλλον ζημιά έκανε ο πονηρός με τα πάθη και τις κρυφές παρανομίες, παρά με τον εμφανή δαιμονισμό. Και τούτο διότι οι παράνομοι Γαδαρηνοί, οι οποίοι ήταν κολλημένοι στην  παράνομη και καταδικασμένη από το Μωσαϊκό Νόμο εκτροφή και εμπορία των χοίρων, έχασαν την ευκαιρία με την επίσκεψη του Χριστού μας, ο οποίος σημειωτέον, τους γλύτωσε από το πρόβλημα του δαιμονισμένου στην περιοχή τους, και τον παρακάλεσαν να φύγει και να μη ξαναπατήσει στην περιοχή τους, διότι ήθελαν να ζούνε στον κόσμο τους, χωρίς το θείο θέλημα. Πρόκειται ασφαλώς για περίπτωση αφανούς, ατύπου και κρυφού δαιμονισμού.

  Ο Χριστός στην χώρα των Γεργεσηνών έκανε διπλό καλό, ξεχέρσωσε το πονηρό χωράφι της παρανομίας και έκοψε και το άνθος του δαιμονισμού που είχε φυτρώσει εξαιτίας και πάνω σ΄ αυτή. Κι όμως οι άνθρωποι εκείνοι συνειδητά και ψυχρά, δεν εκτίμησαν την παρέμβαση του Χριστού και διάλεξαν το υλικό συμφέρον από το πνευματικό. Ο σατανάς δεν βγαίνει με τη βία και με κατασταλτικά μέσα. Ούτε με ψυχοφάρμακα. Ούτε με την αστυνομία. Ούτε με τον ίδιο τον σατανά. Ιησούς Χριστός νικά!

  Γ] Παρόλο όμως που ο διάβολος εμφανίζεται και είναι βεβαίως υπό προϋποθέσεις τόσο καταστροφικά δυνατός κι ο άνθρωπος αισθάνεται συχνά απέναντι στο κακό αδύναμος «σα γατάκι», και το ίδιο το πονηρό πνεύμα έναντι του Παντοδυνάμου Ιησού λουφάζει και τρέμει σαν το ψάρι. «Τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίσσουσι». Μπορεί ο διάβολος να είναι δυνατός και κοσμοκράτορας έναντι της υλικής δημιουργίας, ο Χριστός μας όμως είναι παντοδύναμος και παντοκράτορας. «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής, η οικουμένη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή».

  Τα δαιμόνια στην περίπτωση που συζητάμε, ομολογούν την ιδιότητα του Χριστού αναγκασμένα και ταπεινωμένα, ξέρουν τι τους περιμένει από την εξουσιαστική και κυρίαρχη δύναμη του Χριστού, απαντούν και λένε το όνομά τους, δεν αντέχουν να κρύβονται μπροστά στο Χριστό, όπως κάνουν με μας, και ζητούν διέξοδο της κακίας τους  στα γουρούνια, εφόσον όμως το επιτρέψει ο Κύριος. «Ουδέ των χοίρων δεν εξουσιάζουν από μόνα τους τα πονηρά πνεύματα, πόσω μάλλον των ανθρώπων».

  Δ] Η ευλογημένη και φιλάνθρωπη αποτελεσματικότητα του Χριστού φαίνεται και από την όλη εξέλιξη της ευαγγελικής διηγήσεως. Όλα ηρέμησαν: και τα σπίτια και η αγορά και η έρημος και οι δρόμοι και οι άνθρωποι και οι οικογένειες και το χωριό και κυρίως ο δυστυχής άνθρωπος, ο πρώην ανεκδιήγητος, τώρα τον βλέπουμε να κάθεται «ιματισμένος και σωφρονών παρά τους πόδας του Ιησού».

  Αυτά τα άγια και όμορφα έργα κάνει ο Χριστός όπου πάει και όπου τον καλούν. Μάλιστα οι Γεργεσηνοί είναι αλήθεια δεν Τον κάλεσαν. Ο Χριστός πήγε μόνος Του. Λυπήθηκε για την χρόνια ταλαιπωρία τους. Άκουσε την καρδιά τους. Τους καθάρισε και τους αγίασε τον τόπο. Αλλά ή η πρόσκληση από μέρους των ανθρώπων προηγηθεί ή αυτεπάγγελτα ο Χριστός επισκεφθεί τον άνθρωπο, ο Κύριος της δόξης σέβεται την ελευθερία μας. Οι Γαδαρηνοί τον έδιωξαν, αλλά και πάλιν ο Χριστός, «κρείττον τι προ αυτών και περί αυτούς προβλεψάμενος» δεν τους άφησε τελείως στον αμαρτωλό κατήφορό τους. Εγκατέστησε στην μικρή τους κοινωνίαμάρτυρα αναμφισβήτητο της αγάπης Του τον πρώην δαιμονισμένο και νυν σεσωσμένο, για να καταγγέλλει τα θαυμάσια του Θεού και να είναι τώρα μέν μοχλός πίστεως, μετάνοιας και επιστροφής, τότε δε  έλεγχός τους κατά την ημέρα της Κρίσεως.

  Ε] Η ιστορία όμως επαναλαμβάνεται και σήμερα. Κι αν κάποιος δεν θέλει να ακούσει τον ίδιο τον Κύριο, το Ευαγγέλιο και την Εκκλησία του, ας ακούσει τα δαιμόνια και ας μαθητεύσει στους Γαδαρηνούς. Τα μέν πρώτα ομολόγησαν ότι δεν υφίσταται καμμία σχέση αυτών μετά του Ιησού. Οι δεύτεροι δε σε μια έξαρση κακής ειλικρίνειας και αποφάσεως εμμέσως πλήν σαφώς ομολόγησαν ότι η εμπορική τους δραστηριότητα, ούσα παράνομη, δεν συμβιβάζεται με την παρουσία του Χριστού στο χώρο τους. Ο Χριστός συχνά απειλεί την τσέπη μας και τον κόσμο μας. Λοιπόν «φύγε Χριστέ, δεν σε θέλουμε».

  Εμείς τώρα πως τα μπερδεύουμε και τα ανακατεύουμε; Κάνουμε τάματα στην Παναγία, τηλεφωνούμε και στα μέντιουμ. Διαβάζουμε παρακλήσεις, συμβουλευόμαστε και τα ζώδια. Πάμε σε προσκυνήματα, πάμε όμως να ρωτήσουμε και κάπου αλλού. Τι τρομερή σύγχυση! «Δεν μπορούμε να δουλεύουμε και να υπακούμε σε δύο αφεντικά». «Δεν υπάρχει καμμιά κοινωνία και συμμετοχή του φωτός με το σκοτάδι».

  Είναι λοιπόν άξιο πολλής και μεγάλης απορίας, πως ενώ η δύναμη υπάρχει στο Χριστό, «ο Οποίος κατήργησε τον θάνατο και κατεπάτησε τον διάβολο και θα τον δέσει και θα τον ρίξει στην λίμνη του πυρός την καιομένη», πως ο λογικός άνθρωπος μπορεί να περιφρονεί και να παρακάμπτει τον φιλάνθρωπο Κύριο, που έχυσε το αίμα Του για μας - έχουμε δηλαδή χειροπιαστές αποδείξεις της αγάπης Του – και να συνεργάζεται με τον εχθρό του!

  ΣΤ] Δυστυχώς, έτσι ακριβώς, αυτό συμβαίνει και στις μέρες μας. «Είμαι ορθόδοξη Χριστιανή», λέγει η μεταφράστρια του αισχρότατου θεατρικού έργου «Σώμα Χριστού». «Πιστεύω με τον τρόπον μου», λέγει ο άλλος. «Εγώ ξέρω, εγώ είμαι, εγώ κάνω, εγώ δίνω…» και ακούμε περγαμηνές θεάρεστης ζωής να ξετυλίγονται ενώπιόν μας. «Είμαστε εδώ για να υπερασπιστούμε τη θρησκεία», λένε οι άλλοι. Πως όμως με ακατονόμαστες ύβρεις και προπηλακισμούς και βωμολοχίες; Επαληθεύεται έτσι ο λόγος του Κυρίου ότι «ο λαός ούτος με τιμά με τα χείλη του, η καρδιά του όμως πόρρω απέχει από μένα».

  Όλο αυτό το σκηνικό σημαίνει και αποδεικνύει τρομερή σύγχυση και αντίφαση ζωής. Ή είμαστε με τον Χριστό και Τον ακούμε όπως ο πρώην δαιμονισμένος και τώρα ελευθερωμένος και Τον υπακούμε πλήρως και τελείως, διαγγέλλοντες τα θαυμάσιά Του, ή κρατάμε τα θέατρα, τα έργα μας και τις απόψεις μας, παρουσιάζοντας δυστυχώς τις δικές μας επιλογές και θέσεις ως τέχνη και ευαγγέλιο του Χριστού. Δεν μπορεί να είμαστε με τον Χριστό και την ίδια στιγμή να τον παρουσιάζομε διεστραμμένο παναμαρτωλό. Ας είμαστε ειλικρινείς.

  Ύστερα πως είναι δυνατόν σε μια χώρα με 97% ορθοδόξους, που και οι πέτρες ακόμη μιλάνε για τα θαυμάσια του Θεού, που ο Χριστός είναι ο μέγας Ευεργέτης της Φυλής μας, πως είναι δυνατόν η ελληνική δικαιοσύνη κατά παράβαση του Συντάγματος και πάσης άλλης λογικής να εγκρίνει τη συνέχιση της παράστασης; Δεν υπάρχει ευαισθησία καμία στα της Πίστεως. Αν όμως βουλιάξουμε στις αμαρτίες μας και στα χρέη μας, τότε ας μη διαμαρτύρεται κανένας.

  Ο διάβολος, ο κόσμος και ο παλαιός άνθρωπος δεν θέλουν σε κανένα επίπεδο σχέση με τον Χριστό. Ο Χριστός για την πολυποίκιλη αμαρτία, για το σάπιο και αμαρτωλό καθεστώς είναι “persona non grata”, δηλαδή ανεπιθύμητο πρόσωπο.

  Η απόρριψη όμως και η εκδίωξη του πεφιλημένου Ιησού από την προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή δεν έρχεται ξαφνικά. Υπάρχει προϊστορία. Έχει προηγηθεί μια ολόκληρη διαδικασία προτεραιοτήτων και μετά φυσικώ τω τρόπω εκδιώκεται ο Χριστός. Το περίμενε άραγε κάποιος από βαπτισμένους Έλληνες, σ΄ αυτόν εδώ τον τόπο που το Ευαγγέλιο του Χριστού έχει γραφεί στα Ελληνικά και ξέρουμε από τη βρεφική μας ηλικία τι σημαίνει Χριστός, να υιοθετούνται ξενόφερτα αιρετικά προϊόντα, να παίζονται θεατρικά και κινηματογραφικά έργα, να λέγονται πικρά και απορριπτικά λόγια και να εκτίθενται πίνακες ζωγραφικής σε βάρος του Χριστού, με τέτοιο αισχρό περιεχόμενο, που δεν περιγράφεται; Αυτό δεν είναι απλά παραχάραξη, αλλά διαστρέβλωση του ευαγγελικού λόγου και βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, δηλ. να παρουσιάζει κάποιος τον Χριστό αντίθετα με το Ευαγγέλιο.

Χριστιανική Εστία Λαμίας