Στηρίγματα (Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός)

Στηρίγματα

Οὐρανόθεν τὴν κλῆσιν, δεδεγμένος κηρύττεις τὸ Εὐαγγέλιον· αὐτοῦ τὰς θείας ῥήσεις, καὶ τὴν διδασκαλίαν, ἐκπληροῦν ἐνδυνάμωσον, τῶν εὐσεβῶν τὰς ψυχάς, Κοσμᾶ Πνευματοφόρε.¹

Δεν θα ήταν υπερβολικό ούτε ανέριστο αν χαρακτηρίζαμε την κατάσταση που ζεί το έθνος μας με τους σκοτεινούς και σκληρούς χρόνους της τουρκοκρατίας.

Σ’ αυτό τον ιστορικό παραλληλισμό αναψηλαφείται η τραγική μορφή του νεοραγιά, ο οποίος σπαράσσεται οδυνηρά από την προδοτική και ληστρική τακτική που ακολουθούν οι αφεντάδες του πολιτικοί νεοσουλτανίσκοι εναντίον του έθνους και εναντίον των πολιτών. Εξισλαμισμοί – παιδομάζωμα – χαράτσι: οι τρεις δυσβάστακτοι, ισοπεδωτικοί και απάνθρωποι μέθοδοι των Οθωμανών εναντίον των ραγιάδων, αναβιώνουν και σήμερα μεταλλαγμένοι και μετονομασμένοι: Στρατευμένη προσπάθεια αποχριστιανισμού–αφελληνισμού του τόπου, εξώθηση σε μετανάστευση των νέων, παράλογη και άδικη φορολόγηση.

Οι ψυχές τσακίζονται και ζητούν στηρίγματα.

Στις αρχές του ζοφερού 18ου αιώνα οι ραγιάδες είδαν να υψώνεται στα χωριά τους ο τίμιος Σταυρός και στη σκιά του να στέκει ένας σεμνός Λευίτης, που με θεόπνευστο λόγο μαλάκωνε τον πόνο τους, ημέρευε την αγριάδα τους, τους έδειχνε το δρόμο της μετάνοιας, τους άναβε τον πόθο της μάθησης. Ήταν ο εθναπόστολος Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, του οποίου τη μνήμη τιμά η Εκκλησία μας στις 24 Αυγούστου, ημέρα του μαρτυρικού του θανάτου. Η φωτεινή ιεραποστολική του πορεία γέννησε την ελπίδα της ανάστασης του έθνους και στήριξε τους τυραννισμένους ραγιάδες.

Σήμερα στη μνήμη του, 333 χρόνια από το θάνατό του, που ο λαός υποφέρει και ζητά στηρίγματα πνευματικά, όπως τα δύσκολα εκείνα χρόνια, ο λόγος του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, ο αποστολικός, ο πλήρης δυνάμεως και ζωής, εξακολουθεί να αφυπνίζει και να ηλεκτρίζει τον ευσεβή Ελληνικό λαό.
Οι Διδαχές του Αγίου, βαριά πνευματική κληρονομιά του έθνους, παρουσιάζονται ακόμη μια φορά ως ζωογόνος αύρα στο καμίνι της απελπισίας που περικυκλώνει το λαό μας.

Στη συνέχεια παραθέτουμε τρία μικρά αποσπάσματα από τις Διδαχές του²:

Η αγάπη στο Θεό

«Πρέπει πρῶτον νά ἀγαπῶμεν τόν Θεόν, ἀδελφοί μου, διατί μᾶς ἔδωσε τόσον μεγάλη γῆν καί κατοικοῦμεν τόσες χιλιάδες ἄνθρωποι, χορτάρια, βρύσες, ποταμούς, θάλασσαν, ὀψάρια, ἀέρα, νύχτα καί ἡμέραν, οὐρανόν, ἄστρα, ἥλιον, φεγγάριον. Μᾶς ἔκανε ἀνθρώπους καί ὄχι ζῶα· μᾶς ἔκαμεν εὐσεβεῖς χριστιανούς και ὄχι αἱρετικούς».

Μέγα πράγμα ο άνθρωπος

«Μᾶς ἔκαμεν ὁ πανάγαθος Θεός, ἀδελφοί μου, ἀνθρώπους καί δέν μᾶς ἔκαμεν ζῶα· μᾶς ἔκαμε τιμιωτέρους ἀπό ὅλον τόν κόσμον· μᾶς ἔδωκεν ὁ πανάγαθος Θεός, ἀδελφοί μου, τά μάτια, νά βλέπωμεν τόν οὐρανόν, τόν ἥλιον, τήν σελήνην καί τά ἄστρα καί νά λέγωμεν: Ὤ Θεέ μου, ἐάν ὁ ἥλιος, ὁποῦ εἶναι πλάσμα σου, εἶναι τόσον λαμπρός, ἀμή τό ἅγιόν σου ὄνομα, ὁποῦ εἶσαι ποιητής τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, ποιητής καί πλάστης, πόσον εἶσαι λαμπρότερος; Ὤ Θεέ μου, ἀξίωσόν με νά σέ ἀπολαύσω. Μᾶς ἔδωσεν, ἀδελφοί μου, τόν νοῦν εἰς τήν κεφαλήν μας, καί  εἶναι ὁ νοῦς μας ὡσάν μέσα εἰς ἕνα πιάτο, νά βάνωμεν ὅλα τά νοήματα τοῦ Εὐαγγελίου καί ὄχι νά βάνωμεν μύθους και φλυαρίσματα τῆς τέχνης τοῦ διαβόλου. Μᾶς ἔδωκε τά αὐτιά, νά ἀκούωμεν τήν θείαν Λειτουργίαν ὅπου ἱερουργεῖ ὁ ἱερεύς μέσα εἰς την Ἐκκλησίαν. Μᾶς ἔδωσε τό στόμα, νά δοξάζωμεν τόν Κύριόν μας, νά λέγωμεν τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ καί Λόγε τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, διά τῆς Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων ἐλέησόν μας καί συγχώρησόν μας τους ἁμαρτωλούς καί ἀναξίους δούλους σου», καί να ἐξομολογούμεθα μέ πίστιν καθαράν, καί νά μεταλαμβάνωμεν τά Ἄχραντα Μυστήρια μέ πίστιν καθαράν καί φόβον καί τρόμον».

Χριστιανική ανατροφή των παιδιών

«Νά κάμης μίαν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τοῦ Προδρόμου, νά ἔχεις καί τον ἅγιον τοῦ παιδιοῦ σου. Καί ὅταν τό παιδίον σηκώνεται ἀπό τόν ὕπνον καί σοῦ γυρεύει ψωμί, μήν τοῦ δίδης, μόνον νά πάρης τό ψωμί, νά τό βάλης ἐμπρός εἰς τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί νά τοῦ εἰπῆς: Ἐγώ, παιδί μου, δέν ἔχω ψωμί· ὁ Χριστός ἔχει. Σήκω νά κάμης τόν σταυρό σου, νά παρακαλέσωμεν τόν ἅγιόν σου νά παρακαλέσει τόν Χριστόν νά σοῦ τό δώση. Και ἔτσι τό παιδίον παρακινεῖται γιά τήν ἀγάπην τοῦ ψωμιοῦ καί, εὐθύς ὁποῦ ξυπνᾶ, τόν ἅγιόν του βλέπει. Βλέποντας τότε ὁ διάβολος τό παιδίον πώς ἔχει τήν ἐλπίδα του εἰς τόν Χριστόν καί εἰς τόν ἅγιόν του κατακαίεται καί φεύγει. Καί ἔτσι νά συνηθίζετε τά παιδιά σας, νά τά παιδεύετε ἀπό μικρά, διά νά συνηθίζουν εἰς τον καλόν δρόμον. Καί ἄν θέλης νά ζήση τό παιδίον, ἐγώ νά σε εἴπω πῶς νά κάμης· νά κάμης τοῦ παιδιοῦ σου ἕνα φόρεμα καί ἄλλο ἕνα ἐκείνου τοῦ πτωχοῦ παιδιοῦ· καί γιά τό χατήρι ἐκείνου τοῦ πτωχοῦ παιδιοῦ χαρίζει ὁ Θεός τήν ζωήν τοῦ παιδιοῦ σου».

Φιλοθέη Χ.Τ.

———–

1.Ἔχοντας δεχθεῖ τήν κλήση ἀπό τόν οὐρανό, κηρύττεις τό Εὐαγγέλιο. Αὐτοῦ τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου τά θεῖα λόγια καί τή διδασκαλία δυνάμωσε τίς ψυχές τῶν εὐσεβῶν να ἐκπληρώνουν, Κοσμᾶ Πνευματοφόρε». Ἀπό τόν Παρακλητικό Κανόνα εἰς τόν Ἅγιον Ἱερομάρτυρα καί Ἰσαπόστολον Κοσμᾶν τόν Αἰτωλόν, ποίημα Γερασίμου Μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου, στο βιβλίο Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου, Μητροπ. Φλωρίνης, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἔκδ. Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος «ὁ Σταυρός», Ἀθήναι 1987, σ. 381.

2.Τά κείμενα εἶναι παρμένα ἀπό τό βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ Μητρ. Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτη, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἔκδ. Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος «ὁ Σταυρός», Ἀθῆναι 19879, ὁ ὁποῖος ἀγάπησε, θαύμασε καί μιμήθηκε τόν Ἅγιο Ἱεραπόστολο καί ἐθνομάρτυρα Κοσμᾶ τον Αἰτωλό. Σημειώνουμε ἐδῶ ὅτι στίς 28 Αὐγούστου συμπληρώνονται 2 χρόνια ἀπό τήν ἐκδημία τοῦ Μητροπολίτου κυροῦ Φλωρίνης Αὐγουστίνου.

 Διασκευασμένο Απόσπασμα από το Περιοδικό “Η Δράση μας”,
Τεύχος Αυγούστου-Σεπτεμβρίου 2012 - Χριστιανική Φοιτητική Δράση