Βασίλειος Χ. Στεργιούλης, Το μάθημα των θρησκευτικών, επιχειρείται τελευταίως να μεταλλαχθεί σε θρησκειολογικό, με το έωλο επιχείρημα για να μην θίξουμε τάχα τους μετανάστες!

Τι να πει δε κανείς για την πολεμική κατά του μαθήματος των θρησκευτικών, το οποίο, μετά τις απανωτές προσπάθειες υποβάθμισης και περιθωριοποίησής του, επιχειρείται τελευταίως να μεταλλαχθεί σε θρησκειολογικό, με το έωλο επιχείρημα για να μην θίξουμε τάχα τους μετανάστες! Πού αλλού ακούστηκε αυτό;

Ηθική και πνευματική κρίση

Του Βασιλείου Χ. Στεργιούλη, θεολόγου

Επίκαιρο το θέμα της οικονομίας της χώρας μας. Απασχολεί το σύνολο του πληθυσμού καθώς η οικονομική κρίση βαθαίνει ολοένα και περισσότερο και δημιουργεί στρατιές ανέργων κάνοντας προβληματική την επιβίωση μεγάλου μέρους του λαού.

Η κατάσταση είναι αυτόχρημα τραγική. Γι’ αυτό και η προσοχή όλων εστιάζεται στο αν θα υπάρξει «φως στο τούνελ». Αν θα βγούμε, δηλαδή, από αυτή την κατάσταση, πότε και πώς.

Οικονομολόγοι, πολιτικοί, κοινωνιολόγοι και άλλοι ειδικοί επιστήμονες και αναλυτές ασχολούνται κάθε τόσο με την οικονομική κρίση, εξετάζοντας τα αίτιά της και προτείνοντας διάφορες λύσεις για την έξοδό μας από αυτή.

Δεν είμαστε αρμόδιοι για να αξιολογήσουμε δεόντως τις διάφορες οικονομικές απόψεις και αναλύσεις. Δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε την αλήθεια πως στο βάθος η εν λόγω κρίση είναι πνευματική και ηθική.

Η αλήθεια είναι πως ζήσαμε ως τώρα μια ζωή υλικής απόλαυσης και ηθικής χαλάρωσης. Έτσι φτάσαμε στο σημερινό σημείο ηθικής κατάπτωσης και οικονομικής κρίσης. Κρίσης αξιών και ιδανικών.

Αυτή η κρίση, η ένδεια Θεού και αρετής, μας κατέστησε χώρα διεφθαρμένη. Χώρα με κυρίαρχα στοιχεία τη σπάταλη και απολαυστική ζωή, με δανεικά μάλιστα χρήματα. Χώρα της φοροδιαφυγής, της ασυδοσίας, της διαφθοράς, του «κάνε ό,τι θέλεις». Πολλοί υποστηρίζουν ότι πρέπει να γίνει αυστηρότερη η νομοθεσία. Όπως όμως εύστοχα ειπώθηκε, εκείνο που απαιτείται, δεν είναι η αλλαγή των νόμων επί το αυστηρότερον, αλλά η εφαρμογή τους. Ούτε χρειάζεται αύξηση του αριθμού των αστυνομικών οργάνων, αλλά η ηθική και πνευματική μας θωράκιση και υποστήριξη.

Η κρίση βέβαια δεν προέκυψε αποτόμως. Τώρα όμως γιγαντώθηκε. Εκείνο που χαρακτήριζε παλιότερα την κοινωνία είναι ότι διέπραττε κάποιος το κακό, φροντίζοντας να μην γνωστοποιηθεί. Τώρα όμως το διαπράττει και επιχαίρει. Είναι γνωστή η κατάληξη που είχε η προσπάθεια του υπουργού δημόσιας τάξης να περιστείλει το ωράριο λειτουργίας των νυχτερινών λαϊκών κέντρων. Εκπαραθυρώθηκε ο ίδιος από την κυβέρνηση, τα δε νυχτερινά κέντρα, για να μην χρησιμοποιήσουμε τον συνήθη χαρακτηρισμό τους, εξωραΐστηκαν φραστικά και ονομάστηκαν... πολιτιστικά!

Δεν θα υπεισέλθουμε στη στάση μας επάνω στα εθνικά θέματα και ιδίως στο Σκοπιανό, όπου, εξαιτίας της ολιγωρίας και των λαθών μας, σφετερίζονται αδίστακτα οι γείτονές μας την πανάρχαια ιστορική μας κληρονομιά. Θα σταθούμε στην ταπεινή ιδέα μας για την παιδεία, ώστε να γίνει παλιότερα πρόταση στη Βουλή να τεθεί ως σκοπός της παιδείας μας η διάπλαση πολιτών «ικανών να συμμετάσχουν ενεργώς εις την Κοινήν Αγοράν». Την τότε δηλαδή Ε.Ο.Κ. Αν είναι ποτέ δυνατόν να τεθεί ως ύψιστο αγαθό της παιδείας ένας εμπορικός συνεταιρισμός κρατών, που ανά πάσαν στιγμήν μπορεί να διαλυθεί και να μην υπάρχει! Και τότε ποιος θα είναι ο προσανατολισμός της παιδείας μας;

Τι να πει δε κανείς για την πολεμική κατά του μαθήματος των θρησκευτικών, το οποίο, μετά τις απανωτές προσπάθειες υποβάθμισης και περιθωριοποίησής του, επιχειρείται τελευταίως να μεταλλαχθεί σε θρησκειολογικό, με το έωλο επιχείρημα για να μην θίξουμε τάχα τους μετανάστες! Πού αλλού ακούστηκε αυτό;

Εξάλλου πώς να χαρακτηρίσει κανείς τη διαστροφή της εθνικής μας ιστορίας, που επιχειρήθηκε με το διαβόητο βιβλίο ιστορίας της Στ’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου; Ευτυχώς που, μετά τις τόσες αντιδράσεις, τελικά αποσύρθηκε. Δεν καταλαβαίνουμε, φαίνεται, πως η ιστορία δεν γράφεται για να την αλλάζουμε όπως θέλουμε, αλλά για να αλλάζει αυτή εμάς. Να μας διδάσκει και να μας φρονηματίζει εθνικά.

Η επιτιθέμενη αθεΐα ζητάει να επιβάλλει τη σκυθρωπότητά της. Δεν θέλει την ωραιότητα της ευσέβειας, υπό την έμπνευση της οποίας επετεύχθη ό,τι μεγάλο και υψηλό πολιτιστικά! Ό,τι θαυμάζουν οι αιώνες, όπως για παράδειγμα ο Παρθενώνας και η Αγιά-Σοφιά.

Στο όνομα ενός άκριτου και άκρατου φιλελευθερισμού και της διεκδίκησης δικαιωμάτων, φτάνουμε στη διαγραφή των καθηκόντων. Δεν λαβαίνουμε υπόψη ότι τα δικαιώματά μας σταματούν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα των άλλων.

Ζητείται η πλήρης αποϊεροποίηση της ζωής και της κοινωνίας. Δεν φτάνει που κλονίζεται συθέμελα η οικογένεια με τις ελεύθερες συμβιώσεις, την αύξηση των διαζυγίων κ.ά., προτείνεται και η θέσπιση γάμου των ομοφυλοφίλων! Και συμβαίνει αυτό στην εποχή αυτή, που ο αριθμός των θανάτων και των περιστατικών από το ΑΙDS «αφορά στην ομάδα ανδρών, που έχουν σεξουαλικές σχέσεις με άλλους άνδρες»!

Σύμπτωμα ηθικής σήψης και η μαστροπεία. Η οικονομική εκμετάλλευση γυναικών με εξώθησή τους στην πορνεία. Είναι αυτή η νέα μορφή δουλείας, την οποία απεργάζονται ολόκληρα κυκλώματα. Όπως και των επαιτών, που εγκατέστησαν εδώ από όλα τα Βαλκάνια.

Τελευταίως βλέπουν το φως της δημοσιότητος κείμενα που υποστηρίζουν πως ο θρησκευτικός γάμος είναι ακριβότερος από τον πολιτικό, γιατί ξοδεύονται χρήματα για τον στολισμό του ναού, για το νυφικό ένδυμα, κ.λ.π. Και ιδίως για το συμπόσιο που ακολουθεί. Τα πιο πολλά όμως από τα παραπάνω έξοδα για το θρησκευτικό γάμο,-που σημειωτέον παρατηρούνται και στον πολιτικό (όπως για το νυφικό ένδυμα, τις φωτογραφίες, το γαμήλιο γλέντι κ.ά.)- δεν είναι απαραίτητα. Συνεπώς μπορούν να αποφευχθούν και να τελεσθεί η ιερολογία του γάμου με απλότητα και λιτότητα. Άλλωστε δεν πρέπει να λησμονείται ότι η κυρίως διαφορά ανάμεσα στον θρησκευτικό γάμο και στον πολιτικό έγκειται στο ότι ο θρησκευτικός είναι ιερό μυστήριο. Ένα από τα επτά μυστήρια, διά του οποίου παρέχεται στους νεονύμφους η χάρη και η ευλογία του Θεού, και όχι απλώς ένας θεσμός δικαίου. Ο θρησκευτικός γάμος εξαγιάζει τη φυσική ένωση ανδρός και γυναικός. Γι’ αυτό και δεν συγκρίνεται με οποιοδήποτε πολιτικό σύμφωνο συμβίωσης. Όλα τα άλλα είναι «εκ του πονηρού» και «προφάσεις εν αμαρτίαις». Δείχνουν την πνευματική μας ένδεια, που είναι, όπως είπαμε, ένδεια Θεού και αρετής.

Με λύπη παρατηρεί κανείς ότι δεν γίνεται τίποτε για να αποτραπεί η διασπορά της ηθικής σήψης. Μιας δίχως Θεό ζωής, όπως είπαμε, στην οποία όλα επιτρέπονται κατά το Ντοστογιέφσκι. Ακόμη και τα συνθήματα κατά του ΑΙDS, σύμφωνα με την εύστοχη έκφραση αγιορείτη γέροντα «χωρίς να χτυπούν τη ρίζα του κακού, που είναι η απομάκρυνσή μας από τον Θεό, θυμίζουν την προτροπή-Ναι στη φωτιά, όχι στην πυρκαγιά».

Από τις λίγες και σύντομες αυτές επισημάνσεις καταδεικνύεται, νομίζουμε, ότι η κοινωνία μας βουλιάζει στον αμοραλισμό, στον πανσεξουαλισμό, στη διαφθορά, στη βία, στο έγκλημα... Τα κρούσματα σε χρήστες ενδοφλέβιων ναρκωτικών πληροφορούμαστε ότι τελευταίως υπερδιπλασιάστηκαν! Γενικά φτωχαίνουμε σε ανθρωπιά, σε πίστη και αρετή. Και αυτό είναι το ιδιαίτερα ανησυχητικό, που πρέπει να μας προβληματίσει περισσότερο από την οικονομική κρίση. Γιατί αυτή, αργά ή γρήγορα, θα παρέλθει. Η ηθική και πνευματική όμως κρίση είναι σαράκι, που, αν αφεθεί, θα κατατρώει την κοινωνία και το έθνος. Η ιστορία είναι αψευδής μάρτυρας της αλήθειας. Και ο αείμνηστος Στρατηγός Μακρυγιάννης την επιβεβαιώνει με το ρωμαλέο και κοφτερό του λόγο πως: Χωρίς πίστη στο Θεό και αγάπη στην πατρίδα, έθνη δεν υπάρχουν.

Αν δεν σταματήσουμε τον ηθικοπνευματικό μας κατήφορο, ας μην περιμένουμε καλύτερες μέρες.

Ελευθερία, 8/08/2012