Κυριακή Β΄ Ματθαίου –«Δεύτε οπίσω μου… οι δε ευθέως… ηκολούθησαν αυτώ»

Απόστολος: Ρωμ. β΄10-16

Ευαγέλιο: Ματθ. δ΄18-23

«Δεύτε οπίσω μου… οι δε ευθέως… ηκολούθησαν αυτώ» (Ματθ. δ΄19-22).

 Ο Κύριος, αφού καθόρισε, μέσα από το Ευαγγέλιο της περασμένης Κυριακής, τις βασικές προϋποθέσεις για τους μαθητές και ακόλουθους του, προχωρεί σήμερα στην εκλογή των πρώτων μαθητών του. Οι βασικές προϋποθέσεις ήταν τρεις. Πρώτον, ομολογία του ονόματος του μπροστά στους ανθρώπους. Δεύτερον, η προς Αυτόν αγάπη πρέπει να είναι παραπάνω και από αυτή που προσφέρεται στα πρόσωπα που έχουν συγγένεια αίματος. Και τρίτον εκείνος που θα τον ακολουθήσει θα πρέπει να τον ακολουθεί με αυταπάρνηση, παίρνοντας το δικό του σταυρό.

Μετά από τις πιο πάνω προϋποθέσεις ο Κύριος προχωρεί σήμερα στην εκλογή των πρώτων μαθητών. Η δράση του ξεκινά από την περιοχή της Γαλιλαίας και μάλιστα αμέσως μετά τη σύλληψη του Ιωάννου του Προδρόμου με κοινό σημείο αναφοράς τον ερχομό της βασιλείας του Θεού. Σε αντίθεση μάλιστα με τον Πρόδρομο που καλούσε τους ανθρώπους να τον συναντήσουν στην έρημο, ο Ιησούς πηγαίνει και συναντά το λαό στις συναγωγές τους. Ακόμη σε αντίθεση με τον Ιωάννη, που έδινε έμφαση στην επερχόμενη κρίση και οργή, ο Ιησούς δίνει έμφαση στη χαρά της απολυτρώσεως που είναι πολύ κοντά και η οποία θα είναι καρπός της βασιλείας του Θεού.

Η βασιλεία του Θεού όχι μόνο έχει φτάσει, αλλά είναι κιόλας ανάμεσα στους ανθρώπους (Λουκ. ιζ΄ 20), όμως, αυτή η βασιλεία του Θεού δεν έρχεται με τρόπο φανερό σε όλους. Έχει φτάσει η ώρα αυτής της βασιλείας του Θεού για τούτο και ο Ιησούς θέλει τους ανθρώπους όχι μόνο μέτοχους, κοινωνούς, αλλά τους θέλει συνεργούς και συμμέτοχους. Και τούτο γιατί ο Θεός σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου. Και αυτή την ελευθερία τη σέβεται διπλά. Πρώτον με το να θελήσει να γίνει κοινωνός και δεύτερον με το να γίνει συνεργός στην επικράτηση της. Και ο καθένας μπορεί να γίνει συνεργάτης με τη δική του ξεχωριστή προσπάθεια και βοήθεια, μέσω του κηρύγματος, ιδιαίτερα όμως μέσα από την εφαρμογή του νόμου του Θεού. Κατά το σημερινό «Απόστολο» «ου γαρ οι  ακροαταί του νόμου δίκαιοι παρά των Θεώ, αλλ’ οι ποιηταί του νόμου δικαιωθήσονται». Γιατί στο θεϊκό δικαστήριο δε δικαιώνονται όσοι άκουσαν απλώς το νόμο αλλά μόνο όσοι τήρησαν, όσοι εφάρμοσαν το νόμο.

Μπροστά, λοιπόν, σ’ ένα κόσμο που γκρεμίστηκε και οι αξίες της ανθρωπότητας ενταφιάστηκαν κάτω από τα ερείπια του εγωισμού και του ετσιθελισμού, μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να διορθωθεί. Να βρεθούν άνθρωποι που ξεπερνώντας κάθε εγωισμό και φιλοδοξία να είναι έτοιμοι για θυσίες. Για να μπορέσουν να δώσουν προοπτική στην ελπίδα θα πρέπει να πιστέψουν οι ίδιοι σ’ αυτή την ελπίδα και να συμβάλουν στη βελτίωση του κόσμου μέσα από τη δική τους βελτίωση και προσωπική αναγέννηση.

«Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». Προσκλητήριο απλό, χωρίς υποσχέσεις και χωρίς δεσμεύσεις. Προσκλητήριο για έργο πνευματικό και όχι βιοποριστικό. Ένα έργο που θα «αλιεύει» χωρίς να σκοτώνει. Ένα έργο που θα ξεδιψά χωρίς να «πνίγει». Ένα έργο καθοριστικό στην παραπέρα προσωπική ζωή, αλλά και τη ζωή της ανθρωπότητας. Ένα έργο καθοριστικό στον τομέα της αναγέννησης του κόσμου και του ανθρώπου.

Παρά το ότι δεν συνειδητοποίησαν το μέγεθος και την έκταση της αποστολής τους, καθώς και τις προσωπικές θυσίες τις οποίες θα έπρεπε να επωμιστούν εντούτοις, τόσο ο Ανδρέας με τον Πέτρο, όσο και ο Ιάκωβος με τον Ιωάννη «ευθέως», αμέσως, χωρίς συζητήσεις και δεύτερες σκέψεις «αφέντες τα δίκτυα» οι πρώτοι και «το πλοίον και τον πατέρα» οι δεύτεροι, «ηκολούθησαν αυτώ». Δεσμοί ιεροί και σεβαστοί όπως οικογενειακοί, περιουσίας και επαγγέλματος υποχωρούν μπροστά στο κάλεσμα του Θεού. Αυτό είναι πέρα για πέρα αναγκαίο γιατί η αγάπη προς το Θεό θα πρέπει να ξεπερνά οποιαδήποτε άλλη αγάπη. Η αγάπη προς το Θεό καθώς και το έργο που αναλαμβάνουν από σήμερα οι Απόστολοι, έπρεπε τουλάχιστον να είναι μίμηση Χριστού. Μίμηση Χριστού, αφού ο ίδιος έγινε υπήκοος «μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φίλιπ. β΄8). Μια μίμηση Χριστού την οποία επιβεβαίωσαν αργότερα με τη θυσία και της ίδιας της ζωής τους.

«Οι δε ευθέως αφέντες (άπαντα) ηκολούθησαν αυτώ» «Ευθέως», όπως υπογραμμίζεται στο σημερινό Ευαγγέλιο ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Ιησού για να αναλάβουν το αποστολικό έργο. «Ευθέως», χωρίς καθυστέρηση και χωρίς αναβολή καλείται και ο καθένας από μας να ανταποκριθεί στο κάλεσμα για μετάνοια, διόρθωση και σωτηρία. Η Γραφή λέει, κατά τον Απόστολο Παύλο: «Στον καιρό της χάρης σε άκουσα, και την ημέρα της σωτηρίας σε βοήθησα. Να, τώρα είναι η ώρα της χάρης, τώρα είναι η ημέρα  της σωτηρίας» (Β΄Κορ. στ΄2).

«Δεύτε οπίσω μου» είπε ο Κύριος σήμερα στους μαθητές του. Την ίδια πρόσκληση απευθύνει και σε μας. Όμως ποια η δική μας απάντηση; Ποια η δική μας απόφαση; Απαντούμε «ευθέως» και θετικά; Ή μήπως αναβάλλουμε; Δυστυχώς η στερεότυπη απάντηση «έχουμε καιρό», «πάντως όχι σήμερα, αύριο βλέπουμε» μεταθέτει συνεχώς την ευκαιρία για μετάνοια και διόρθωση με αποτέλεσμα η αναβολή να σημαίνει ματαίωση και η ματαίωση να προδικάζει την καταστροφή. Το «έχουμε καιρό» πόσο βέβαιο είναι; Σίγουρα το βέβαιο είναι το σήμερα. Για το αύριο κανένας δεν μπορεί να είναι βέβαιος και ιδιαίτερα πως θα είναι αυτό το αύριο. Ο καλύτερος τρόπος να ευχαριστήσουμε το Θεό για το σήμερα είναι η διόρθωση. Ας διοχετεύσουμε τα ρυάκια των αμαρτιών μας στον ωκεανό της αγάπης του Θεού. Νάμαστε σίγουροι ότι όπως ο φυσικός ωκεανός καθαρίζει όλα τα θολά ποτάμια, έτσι και ο ωκεανός της αγάπης του Θεού θα καθαρίσει και τα δικά μας θολά ποτάμια των αμαρτιών μας.

Αδελφοί μου, το «δεύτε οπίσω μου» επαναλαμβάνεται και σήμερα. Με  μόνη τη διαφορά ότι σήμερα δε χρειάζεται να αφήσουμε επάγγελμα, πατρίδα, συγγενείς ή φίλους. Το μόνο που καλούμαστε να απαρνηθούμε είναι το κακό που βρίσκεται μέσα μας και γύρω μας. Κατά τον Απόστολο Παύλο: «Ας καθαρίσουμε τους εαυτούς μας από καθετί που μολύνει το σώμα και τη ψυχή. Ας ζήσουμε μια άγια ζωή με φόβο Θεού» (Β΄Κορ. ζ΄1). Μόνο έτσι θα μπορούμε να καυχηθούμε, κατά τον ίδιο Απόστολο, ότι: «Δε ζω πια εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπο μου ο Χριστός. Κι η τωρινή σωματική μου ζωή είναι ζωή βασισμένη στην πίστη μου στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και πέθανε εκούσια για χάρη μου. Δεν μπορώ να αγνοήσω αυτή τη δωρεά του Θεού» (Γαλ. β΄ 20-21). Αν συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της χάριτος του Θεού, τότε χωρίς να είναι οριστικά αργά, θα μπορεί να λεχθεί και για μας το «ηκολούθησαν αυτώ». Αμήν.

 Θεόδωρος Αντωνιάδης – Μητρόπολη Πάφου